Ισίδωρος Νερούτσος
Τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα όλων σχεδόν των κρατών του πλανήτη, εμπεριέχουν μέσα τους, το στοιχείο των δύο οικονομικών τάξεων και της μεγάλης διαστολής, ανισότητας και διαμάχης, που υπάρχει, μεταξύ τους.
Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η κυρίαρχη και άρχουσα συνήθως τάξη υπάρχει, επηρεάζει αποφασιστικά προς όφελός της, την εκάστοτε πολιτική, κατευθύνει και προσαρμόζεται πάντα, στο ισχύον πολιτικό, οικονομικό και τεχνολογικό περιβάλλον. Οι τάξεις συνυπάρχουν, με όρους ανισότητας, εκμετάλλευσης και ηγεμονίας της κυρίαρχης τάξης, με στόχο τον ακραίο και με κάθε θυσία υπερπλουτισμό της, σε βάρος της υποτελούς τάξης των εργαζομένων, με την ευρεία έννοια του όρου.
Το Κεφάλαιο και τα παραγωγικά μέσα, που κατέχει η κυρίαρχη τάξη, μαζί με τους κρατικούς μηχανισμούς βίας, αποτελούν τα εργαλεία, της υποταγής των παραγωγικών δυνάμεων, δηλαδή αυτών τον δυνάμεων του λαού, που παράγουν και δημιουργούν τον πλούτο των κεφαλαιοκρατών.
Με τον τρόπο αυτόν ο πλούτος και η δύναμη, συγκεντρώνονται στις ημέρες μας, στα χέρια της Αστικής τάξης, που ελέγχει το όλο το σύστημα παραγωγής και διακίνησης των αγαθών.
Η αριστερή κοινωνιστική (Κομουνιστική) ιδεολογία και οι δραστηριότητές της, στοχεύουν πάντα προς την ρήξη με το νεοφιλελεύθερο αστικό κατεστημένο και τον δικομματισμό του. Φιλοδοξεί για Δημοκρατική πολιτική και κοινωνικοοικονομική ανατροπή για ουσιαστική αναβάθμιση της κοινωνικής και οικονομικής θέσης, των εργαζομένων, αυτών που στην πραγματικότητα δημιουργούν και παράγουν τον πλούτο και τον πολιτισμό κάθε χώρας. Μιλάμε για τους εργαζόμενους, με σχέση εξαρτημένης εργασίας έναντι αμοιβής, τους αυτοτελώς απασχολούμενους, τους αγρότες, καλλιτέχνες, αθλητές, άνεργους, ΑΜΕΑ, επιστήμονες, συνταξιούχους και μικρές επιχειρήσεις.
Προϋπόθεση επιτυχίας της δράσης αυτής της αριστεράς, είναι η όσο το δυνατόν απόλυτη ειλικρίνεια, συντροφικότητα, αλληλεγγύη και ενότητα των κομμάτων και κινήσεων, που την αποτελούν, προκειμένου να πείσει τους εργαζόμενους και μαζί με αυτούς, να γίνει παράγοντας ελπίδας και ανατροπής. Εργαλείο λογισμού πολιτικής και κινηματικής δράσης, είναι η διαλεκτική.
Επομένως:
Η διαλεκτική σκέψη, επινοήθηκε και διατυπώθηκε από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, Ηράκλειτο, Λεύκιππο, Δημόκριτο. Ο Χέγκελ, Γερμανός φιλόσοφος, λάτρης της Αρχαιοελληνικής σκέψης, υιοθέτησε την διαλεκτική μέθοδο σκέψης, αλλά την νόθευσε με ιδεαλιστικό περίβλημα. Ο Φόϋερμπαχ αποκατέστησε την διαλεκτική, στην υλιστική της βάση.
Ο Μαρξ μαθητής του Χέγκελ και ο Ένγκελς, συνέδεσαν τον διαλεκτικό ιδεαλισμό του Χέγκελ και τον διαλεκτικό υλισμό του Φόϋερμπαχ, αποκατέστησαν την προσωκρατική υλιστική διαλεκτική, και την μετέτρεψαν σε επιστημονικό (αποδεικτικό) εργαλείο λογικής σκέψης και εργαλείο επιστημονικής διαπίστωσης της νομοτελειακής εξέλιξης του φυσικού και κοινωνικού γίγνεσθαι.
Βάση της διαλεκτικής σκέψης είναι:
Σταθεροί σχετικά συντελεστές λογισμού, αποτελούν τα τρία πρώτα στοιχεία, ενώ το τέταρτο περιέχει πολλές και απρόβλεπτες μεταβλητές, που μπορεί να οδηγήσουν την νέα κατάσταση, όχι αναγκαστικά σε ανώτερο επίπεδο εξέλιξης, αλλά και σε κατώτερο, το οποίο όμως σύντομα καταστρέφεται, λόγω μη δυνατότητας προσαρμογής.
Παραδείγματα από την φύση και την κοινωνία υπάρχουν πολλά. Ζωντανοί οργανισμοί που δεν κατάφεραν να προσαρμοσθούν στο περιβάλλον τους, εξαφανίσθηκαν.
Η σοβιετική επανάσταση αν και έκανε ένα πολύ σημαντικό και σπουδαίο άλμα προς την εξέλιξη, για ένα ανώτερο κοινωνικοοικονομικό σύστημα απελευθέρωσης των εργαζομένων, οι μεταβλητοί και απρόβλεπτοι παράγοντες που επικράτησαν, η μη προσπάθεια διαρκούς προσαρμογής στις νέες συνθήκες και η ανυπαρξία λαϊκής εξουσίας, κατέστρεψαν και σκότωσαν το νέο ανώτερο ποιοτικά κοινωνικό σύστημα.
Την αξία της διαλεκτικής σκέψης, διαπίστωσε και διατύπωσε εφαρμόζοντας την, ο Δαρβίνος στην θεωρία του, για εξέλιξη και προσαρμογή των φυτικών και ζωικών ειδών, προκαλώντας στην εποχή του, θύελλα αντιδράσεων, από το κατεστημένο. Σήμερα επιστημονικά, οι παρατηρήσεις του Δαρβίνου, έχουν επιβεβαιωθεί.
Με βάση την διαλεκτική σκέψη, οι διανοητές Μαρξ και Έγκελς, ανέπτυξαν την θεωρία τους, για τον Ιστορικό και διαλεκτικό υλισμό. Στον Ιστορικό υλισμό περιγράφεται με σαφήνεια, η εξέλιξη της καταγωγής της οικογένειας, της ιδιοκτησίας και του κράτους, μέσα από αναγκαίες συγκρουσιακές συνθήκες, ως νομοτελειακή εξέλιξη.
Περιγράφεται επίσης μέσα από το συνολικό συγγραφικό τους έργο, η νομοτελειακή συγκρότηση των κοινωνικοοικονομικών συστημάτων και το πέρασμά τους, όταν φυσική ή κοινωνική ανάγκη το επιβάλλει και η συνιστώσα δύναμη υπερτερεί, μέσα από αντιθέσεις και συγκρούσεις, να προχωρήσει σε ανώτερο στάδιο κοινωνικού και οικονομικού συστήματος.
Έτσι το δουλοκτητικό σύστημα, πέρασε στο φεουδαρχικό και αυτό στην συνέχεια στο ανώτερο εξελικτικά κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Αναφέρεται ρητά στα κείμενα, ότι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, δεν αποτελεί το τέλος της ιστορίας. Δηλαδή ακινησία, αλλά σύμφωνα με τους κανόνες τής διαλεκτικής, προβλέπεται η μετεξέλιξή του, με κινητήριο δύναμη την εργατική τάξη, στο ανώτερο στάδιο του σοσιαλιστικού (κοινωνιστικού) κοινωνικοοικονομικού συστήματος, στο οποίο η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, περιέρχεται στον κοινωνικό έλεγχο και στην πλειοψηφούσα εργατική τάξη, με την ευρεία έννοια του όρου.
Το σύστημα αυτό μαζί με την θεωρία του διαλεκτικού υλισμού, ονόμασαν επιστημονικό Σοσιαλισμό, σε αντίθεση με τον ουτοπικό σοσιαλισμό του Προυντόν.
Κόμματα τέτοια που εγγίζουν τον ουτοπικό Σοσιαλισμό στην χώρα μας, είναι το ΚΙΝΑΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Εν τούτοις, αν και στον ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα στην ηγετική ομάδα, κυριαρχούν τα οπορτουνιστικά και Σοσιαλδημοκρατικά στοιχεία, υπάρχουν ακόμα πολλά μέλη και στελέχη, που πιστεύουν στις αξίες της κοινωνιστικής αριστεράς.
«Το αίτημα για αστική δημοκρατία, μέσα στις συνθήκες του Τσαρισμού και της αστικής κοινωνίας, στην Ρωσία του 1905, ήταν πέρα για πέρα κατανοητό, σωστό και επαναστατικό, γιατί αστική δημοκρατία σήμαινε, για την εποχή εκείνη, ένα βήμα εμπρός. Όλα εξαρτώνται από τις συνθήκες, τον χρόνο και τον τόπο» (Ι. Στάλιν Ζητήματα Λενινισμού). Η παραπομπή σε κείμενο του Στάλιν, δεν σημαίνει Σταλινισμό.
Το 1941 Ιδρύθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Στο μέτωπο αυτό μετείχαν εκτός από το ΚΚΕ, οργανώσεις και κόμματα, από την αριστερά, μέχρι και τις παρυφές της δεξιάς. Η δημιουργία του ΕΑΜ, με την συμμετοχή αντιτιθέμενων μεταξύ τους ομάδων, ήταν για την εποχή εκείνη, σωστή κίνηση και ένα εξελικτικό βήμα εμπρός, γιατί οδηγούσε στην απελευθέρωση της πατρίδας και στην εν συνεχεία, προσδοκούμενη, αλλά μη γενόμενη, οικοδόμηση της πραγματικής δημοκρατίας.
Σήμερα μέσα στις δεδομένες συνθήκες, διαφαίνεται ο ένας πόλος, της αριστεράς πολυδιασπασμένος και ως εκ τούτου πολύ αδύναμος, που αγωνίζεται με ανορθόδοξο τρόπο, για την απελευθέρωση των εργαζομένων από εγχώριες και τις παγκόσμιες συστημικές συνθήκες δουλείας, υποτέλειας και χρεοδουλοπαροικίας.
Ο άλλος πόλος, πιο συμπαγής, αποτελείται από τις δυνάμεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τους συμμάχους τους και εκφράζεται πολιτικά με το ΚΙΝΑΛ, την Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το νικηφόρο αποτέλεσμα της πολιτικής και κινηματικής σύγκρουσης των δύο πόλων, θα φέρει νέα κατάσταση, μόνο αν επικρατήσει ο Αριστερός πόλος.
Δεν θα περάσει όμως στο επόμενο στάδιο της πλήρους απελευθέρωσης των εργαζομένων και των συμμάχων τους, εάν η νέα κατάσταση, δεν ικανοποιήσει και τις τρεις διαλεκτικές προϋποθέσεις, που περιγράφουμε ανωτέρω.
Η ενότητα όλων των δυνάμεων της εξέλιξης, για πρόοδο, δημοκρατία του λαού, όχι κάποιου κόμματος και την αναβάθμιση της κοινωνικοοικονομικής θέσης των ανθρώπων της εργασίας, παρά τις επί μέρους διαφορές, δημιουργεί την προϋπόθεση και την μεγάλη κινητήριο δύναμη, που την μετατρέπει σε τεράστια σταθερά ανατροπής.
Αυτή είναι η πραγματικά υπαρκτή, όχι υποθετική, λαϊκή εξουσία, που μονότονα, αλλά με λάθος τρόπο, επικαλείται η ηγεσία του ΚΚΕ. Η ενότητα αυτή κατευθύνει, απαραίτητα, όμως χωρίς χαρακτηριστικά οπορτουνισμού, αλλά συντροφικότητας και αλληλεγγύης, την κίνηση κομμάτων και λαού, προς την επιθυμητή κατεύθυνση, ενώ η πολυδιάσπαση, δρα ως μεταβλητός ανασταλτικός παράγοντας. Ο παράγοντας αυτός αναπτύσσει μέσα του, φυγόκεντρες δυνάμεις, που εκτρέπουν πάντα αναγκαστικά, την μεγαλύτερη λαϊκή δύναμη, προς τα δεξιά και ως εκ τούτου, το συγκρουσιακό εξελικτικό αποτέλεσμα, δεν οδηγείται σε σημαντική πρόοδο.
Άρα για την τυχόν μη επιθυμητή εξελικτική πορεία της χώρας μας, όπως και άλλων λαών, δεν φταίει η διαλεκτική.
Απαιτείται ΕΝΟΤΗΤΑ, ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ, που μόνο η εργατική τάξη αποτελεί την υπαρκτή δύναμη ανατροπής και εξέλιξης της κοινωνίας των ανθρώπων.
Ισίδωρος Νερούτσος: Σχετικά με τον συντάκτη
Τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα όλων σχεδόν των κρατών του πλανήτη, εμπεριέχουν μέσα τους, το στοιχείο των δύο οικονομικών τάξεων και της μεγάλης διαστολής, ανισότητας και διαμάχης, που υπάρχει, μεταξύ τους.
Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η κυρίαρχη και άρχουσα συνήθως τάξη υπάρχει, επηρεάζει αποφασιστικά προς όφελός της, την εκάστοτε πολιτική, κατευθύνει και προσαρμόζεται πάντα, στο ισχύον πολιτικό, οικονομικό και τεχνολογικό περιβάλλον. Οι τάξεις συνυπάρχουν, με όρους ανισότητας, εκμετάλλευσης και ηγεμονίας της κυρίαρχης τάξης, με στόχο τον ακραίο και με κάθε θυσία υπερπλουτισμό της, σε βάρος της υποτελούς τάξης των εργαζομένων, με την ευρεία έννοια του όρου.
Το Κεφάλαιο και τα παραγωγικά μέσα, που κατέχει η κυρίαρχη τάξη, μαζί με τους κρατικούς μηχανισμούς βίας, αποτελούν τα εργαλεία, της υποταγής των παραγωγικών δυνάμεων, δηλαδή αυτών τον δυνάμεων του λαού, που παράγουν και δημιουργούν τον πλούτο των κεφαλαιοκρατών.
Με τον τρόπο αυτόν ο πλούτος και η δύναμη, συγκεντρώνονται στις ημέρες μας, στα χέρια της Αστικής τάξης, που ελέγχει το όλο το σύστημα παραγωγής και διακίνησης των αγαθών.
Η αριστερή κοινωνιστική (Κομουνιστική) ιδεολογία και οι δραστηριότητές της, στοχεύουν πάντα προς την ρήξη με το νεοφιλελεύθερο αστικό κατεστημένο και τον δικομματισμό του. Φιλοδοξεί για Δημοκρατική πολιτική και κοινωνικοοικονομική ανατροπή για ουσιαστική αναβάθμιση της κοινωνικής και οικονομικής θέσης, των εργαζομένων, αυτών που στην πραγματικότητα δημιουργούν και παράγουν τον πλούτο και τον πολιτισμό κάθε χώρας. Μιλάμε για τους εργαζόμενους, με σχέση εξαρτημένης εργασίας έναντι αμοιβής, τους αυτοτελώς απασχολούμενους, τους αγρότες, καλλιτέχνες, αθλητές, άνεργους, ΑΜΕΑ, επιστήμονες, συνταξιούχους και μικρές επιχειρήσεις.
Προϋπόθεση επιτυχίας της δράσης αυτής της αριστεράς, είναι η όσο το δυνατόν απόλυτη ειλικρίνεια, συντροφικότητα, αλληλεγγύη και ενότητα των κομμάτων και κινήσεων, που την αποτελούν, προκειμένου να πείσει τους εργαζόμενους και μαζί με αυτούς, να γίνει παράγοντας ελπίδας και ανατροπής. Εργαλείο λογισμού πολιτικής και κινηματικής δράσης, είναι η διαλεκτική.
Επομένως:
- Κοινός παρανομαστής της κομουνιστικής αριστεράς, είναι η διαλεκτική, ως μόνο επιστημονικό εργαλείο λογικής σκέψης.
- Η δράση για απελευθέρωση της εργατικής τάξης, με την ευρεία έννοια του όρου, όπως την περιγράψαμε παραπάνω, από τον ζυγό της οιονεί δουλείας.
- Τα δύο παραπάνω στοιχεία, μαζί με τον πλήρη έλεγχο του λαού, πάνω στην εξουσία και όχι του όποιου κόμματος, δηλαδή την πραγματική Δημοκρατία, συγκροτούν την έννοια της κοινωνιστικής αριστεράς.
Η διαλεκτική σκέψη, επινοήθηκε και διατυπώθηκε από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, Ηράκλειτο, Λεύκιππο, Δημόκριτο. Ο Χέγκελ, Γερμανός φιλόσοφος, λάτρης της Αρχαιοελληνικής σκέψης, υιοθέτησε την διαλεκτική μέθοδο σκέψης, αλλά την νόθευσε με ιδεαλιστικό περίβλημα. Ο Φόϋερμπαχ αποκατέστησε την διαλεκτική, στην υλιστική της βάση.
Ο Μαρξ μαθητής του Χέγκελ και ο Ένγκελς, συνέδεσαν τον διαλεκτικό ιδεαλισμό του Χέγκελ και τον διαλεκτικό υλισμό του Φόϋερμπαχ, αποκατέστησαν την προσωκρατική υλιστική διαλεκτική, και την μετέτρεψαν σε επιστημονικό (αποδεικτικό) εργαλείο λογικής σκέψης και εργαλείο επιστημονικής διαπίστωσης της νομοτελειακής εξέλιξης του φυσικού και κοινωνικού γίγνεσθαι.
Βάση της διαλεκτικής σκέψης είναι:
- Η διαρκής κίνηση των πάντων και η αλληλεπίδρασή τους. Η ακινησία οποιουδήποτε αντικειμένου, ενέργειας ή χρόνου και η απομόνωση αντικειμένων, εννοιών, ιστορικών γεγονότων και φαινομένων, από το περιβάλλον τους, είναι ανύπαρκτη και αδιανόητη.
- Η ύπαρξη κενού. Γιατί χωρίς κενό, κίνηση δεν υπάρχει. Αυτά πλέον έχουν αποδειχθεί και δεν χρειάζεται παραπέρα συζήτηση.
- Διαρκής σύγκρουση αντιθέτων δυνάμεων στην φύση και στις κοινωνίες (Πόλεμος πατήρ πάντων, έλεγε ο Ηράκλειτος). Από την σύγκρουση αυτή, γεννιόνται νέες καταστάσεις και φαινόμενα, ανάλογα με την δυναμική των αντιθέτων φαινομένων. Διευκρινίζεται ότι οι επιθετικοί πόλεμοι εναντίων άλλων κρατών ή εθνών, δεν εμπίπτουν στην προοδευτική εξελικτική πορεία της ζωής, δεν αποτελούν δυνάμεις αλλαγής, προς την πρόοδο, αλλά δυνάμεις κοινωνικής οπισθοδρόμησης και ενίσχυσης της άρχουσας τάξης.
- Διαρκής εξελικτική πορεία των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων και διαρκής μετεξέλιξή τους, από το απλό στο ποιο σύνθετο και ανώτερο επίπεδο εξέλιξης. Το νέο εξελικτικό επίπεδο, οφείλει διαρκώς και αενάως να προσαρμόζεται, με νέες ρήξεις, στο νέο στάδιο της εξέλιξης. Αν δεν καταφέρει να προσαρμοσθεί, καταστρέφεται.
Σταθεροί σχετικά συντελεστές λογισμού, αποτελούν τα τρία πρώτα στοιχεία, ενώ το τέταρτο περιέχει πολλές και απρόβλεπτες μεταβλητές, που μπορεί να οδηγήσουν την νέα κατάσταση, όχι αναγκαστικά σε ανώτερο επίπεδο εξέλιξης, αλλά και σε κατώτερο, το οποίο όμως σύντομα καταστρέφεται, λόγω μη δυνατότητας προσαρμογής.
Παραδείγματα από την φύση και την κοινωνία υπάρχουν πολλά. Ζωντανοί οργανισμοί που δεν κατάφεραν να προσαρμοσθούν στο περιβάλλον τους, εξαφανίσθηκαν.
Η σοβιετική επανάσταση αν και έκανε ένα πολύ σημαντικό και σπουδαίο άλμα προς την εξέλιξη, για ένα ανώτερο κοινωνικοοικονομικό σύστημα απελευθέρωσης των εργαζομένων, οι μεταβλητοί και απρόβλεπτοι παράγοντες που επικράτησαν, η μη προσπάθεια διαρκούς προσαρμογής στις νέες συνθήκες και η ανυπαρξία λαϊκής εξουσίας, κατέστρεψαν και σκότωσαν το νέο ανώτερο ποιοτικά κοινωνικό σύστημα.
Την αξία της διαλεκτικής σκέψης, διαπίστωσε και διατύπωσε εφαρμόζοντας την, ο Δαρβίνος στην θεωρία του, για εξέλιξη και προσαρμογή των φυτικών και ζωικών ειδών, προκαλώντας στην εποχή του, θύελλα αντιδράσεων, από το κατεστημένο. Σήμερα επιστημονικά, οι παρατηρήσεις του Δαρβίνου, έχουν επιβεβαιωθεί.
Με βάση την διαλεκτική σκέψη, οι διανοητές Μαρξ και Έγκελς, ανέπτυξαν την θεωρία τους, για τον Ιστορικό και διαλεκτικό υλισμό. Στον Ιστορικό υλισμό περιγράφεται με σαφήνεια, η εξέλιξη της καταγωγής της οικογένειας, της ιδιοκτησίας και του κράτους, μέσα από αναγκαίες συγκρουσιακές συνθήκες, ως νομοτελειακή εξέλιξη.
Περιγράφεται επίσης μέσα από το συνολικό συγγραφικό τους έργο, η νομοτελειακή συγκρότηση των κοινωνικοοικονομικών συστημάτων και το πέρασμά τους, όταν φυσική ή κοινωνική ανάγκη το επιβάλλει και η συνιστώσα δύναμη υπερτερεί, μέσα από αντιθέσεις και συγκρούσεις, να προχωρήσει σε ανώτερο στάδιο κοινωνικού και οικονομικού συστήματος.
Έτσι το δουλοκτητικό σύστημα, πέρασε στο φεουδαρχικό και αυτό στην συνέχεια στο ανώτερο εξελικτικά κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Αναφέρεται ρητά στα κείμενα, ότι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, δεν αποτελεί το τέλος της ιστορίας. Δηλαδή ακινησία, αλλά σύμφωνα με τους κανόνες τής διαλεκτικής, προβλέπεται η μετεξέλιξή του, με κινητήριο δύναμη την εργατική τάξη, στο ανώτερο στάδιο του σοσιαλιστικού (κοινωνιστικού) κοινωνικοοικονομικού συστήματος, στο οποίο η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, περιέρχεται στον κοινωνικό έλεγχο και στην πλειοψηφούσα εργατική τάξη, με την ευρεία έννοια του όρου.
Το σύστημα αυτό μαζί με την θεωρία του διαλεκτικού υλισμού, ονόμασαν επιστημονικό Σοσιαλισμό, σε αντίθεση με τον ουτοπικό σοσιαλισμό του Προυντόν.
Κόμματα τέτοια που εγγίζουν τον ουτοπικό Σοσιαλισμό στην χώρα μας, είναι το ΚΙΝΑΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Εν τούτοις, αν και στον ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα στην ηγετική ομάδα, κυριαρχούν τα οπορτουνιστικά και Σοσιαλδημοκρατικά στοιχεία, υπάρχουν ακόμα πολλά μέλη και στελέχη, που πιστεύουν στις αξίες της κοινωνιστικής αριστεράς.
«Το αίτημα για αστική δημοκρατία, μέσα στις συνθήκες του Τσαρισμού και της αστικής κοινωνίας, στην Ρωσία του 1905, ήταν πέρα για πέρα κατανοητό, σωστό και επαναστατικό, γιατί αστική δημοκρατία σήμαινε, για την εποχή εκείνη, ένα βήμα εμπρός. Όλα εξαρτώνται από τις συνθήκες, τον χρόνο και τον τόπο» (Ι. Στάλιν Ζητήματα Λενινισμού). Η παραπομπή σε κείμενο του Στάλιν, δεν σημαίνει Σταλινισμό.
Το 1941 Ιδρύθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Στο μέτωπο αυτό μετείχαν εκτός από το ΚΚΕ, οργανώσεις και κόμματα, από την αριστερά, μέχρι και τις παρυφές της δεξιάς. Η δημιουργία του ΕΑΜ, με την συμμετοχή αντιτιθέμενων μεταξύ τους ομάδων, ήταν για την εποχή εκείνη, σωστή κίνηση και ένα εξελικτικό βήμα εμπρός, γιατί οδηγούσε στην απελευθέρωση της πατρίδας και στην εν συνεχεία, προσδοκούμενη, αλλά μη γενόμενη, οικοδόμηση της πραγματικής δημοκρατίας.
Σήμερα μέσα στις δεδομένες συνθήκες, διαφαίνεται ο ένας πόλος, της αριστεράς πολυδιασπασμένος και ως εκ τούτου πολύ αδύναμος, που αγωνίζεται με ανορθόδοξο τρόπο, για την απελευθέρωση των εργαζομένων από εγχώριες και τις παγκόσμιες συστημικές συνθήκες δουλείας, υποτέλειας και χρεοδουλοπαροικίας.
Ο άλλος πόλος, πιο συμπαγής, αποτελείται από τις δυνάμεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τους συμμάχους τους και εκφράζεται πολιτικά με το ΚΙΝΑΛ, την Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το νικηφόρο αποτέλεσμα της πολιτικής και κινηματικής σύγκρουσης των δύο πόλων, θα φέρει νέα κατάσταση, μόνο αν επικρατήσει ο Αριστερός πόλος.
Δεν θα περάσει όμως στο επόμενο στάδιο της πλήρους απελευθέρωσης των εργαζομένων και των συμμάχων τους, εάν η νέα κατάσταση, δεν ικανοποιήσει και τις τρεις διαλεκτικές προϋποθέσεις, που περιγράφουμε ανωτέρω.
Η ενότητα όλων των δυνάμεων της εξέλιξης, για πρόοδο, δημοκρατία του λαού, όχι κάποιου κόμματος και την αναβάθμιση της κοινωνικοοικονομικής θέσης των ανθρώπων της εργασίας, παρά τις επί μέρους διαφορές, δημιουργεί την προϋπόθεση και την μεγάλη κινητήριο δύναμη, που την μετατρέπει σε τεράστια σταθερά ανατροπής.
Αυτή είναι η πραγματικά υπαρκτή, όχι υποθετική, λαϊκή εξουσία, που μονότονα, αλλά με λάθος τρόπο, επικαλείται η ηγεσία του ΚΚΕ. Η ενότητα αυτή κατευθύνει, απαραίτητα, όμως χωρίς χαρακτηριστικά οπορτουνισμού, αλλά συντροφικότητας και αλληλεγγύης, την κίνηση κομμάτων και λαού, προς την επιθυμητή κατεύθυνση, ενώ η πολυδιάσπαση, δρα ως μεταβλητός ανασταλτικός παράγοντας. Ο παράγοντας αυτός αναπτύσσει μέσα του, φυγόκεντρες δυνάμεις, που εκτρέπουν πάντα αναγκαστικά, την μεγαλύτερη λαϊκή δύναμη, προς τα δεξιά και ως εκ τούτου, το συγκρουσιακό εξελικτικό αποτέλεσμα, δεν οδηγείται σε σημαντική πρόοδο.
Άρα για την τυχόν μη επιθυμητή εξελικτική πορεία της χώρας μας, όπως και άλλων λαών, δεν φταίει η διαλεκτική.
Απαιτείται ΕΝΟΤΗΤΑ, ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ, που μόνο η εργατική τάξη αποτελεί την υπαρκτή δύναμη ανατροπής και εξέλιξης της κοινωνίας των ανθρώπων.
Ισίδωρος Νερούτσος: Σχετικά με τον συντάκτη
Εδώ όμως γίνεται μια σύγχιση κ συσχετίζονται έννοιες άσχετες μεταξύ τους.Το πιο σύνθετο είναι απαραίτητα κ ποιοτικά ανώτερο; Τι εννοούμε,λεγοντας ποιότητα; Ποιότητα ζωής στην κοινωνία λέμε την κοινωνική δικαιοσύνη,που σημαίνει σύνθεση των αντιθέσεων σε μια αρμονική κ δημιουργική ισορροπία.Αυτός ο αρμονικός συσχετισμός δεν έχει σχέση με την πολυπλοκότητα του κοινωνικού σχηματισμού.Υπήρξαν πιό αρμονικές κοινωνίες π.χ. στην αρχαιότητα,απ' ότι άλλες στο Μεσαίωνα.Ο καπιταλισμός είναι ίσως από ορθολογική άποψη καλύτερος από τη δουλοπαροικία,αφού επιτρέπει μεγαλύτερα περιθώρια ελευθερίας(;).Από ιστορικής πλευράς όμως έφερε αρχικά επιδείνωση στην ποιότητα ζωής των μαζών κ έγινε καλύτερος μόνον,αφού οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν κ πέτυχαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.Γενικά παρατηρούμε στις κοινωνίες φασεις ακμής,όπου υπάρχει κ σχετική ευημερία κ φάσεις παρακμής με πνευματική,ηθική κ υλική αποτελμάτωση.Μετά,η εξελιχτική πορεία όλων ανεξαίρετα των σχηματισμών κ φαινομένων έχει κάποτε ένα τέλος κ αυτό δεν είναι ζήτημα του αν κ πόσο "καταφέρνουν να προσαρμοστούν" δλδ δεν είναι θέμα προσαρμογής,αλλά (αναπόφευκτη) νομοτέλεια.Αλλού πρέπει λοιπόν να αναζητήσωμε την εξήγηση της φθοράς κ του θανάτου κ όχι στην προσαρμοστικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροβληματικό είναι κ αυτό που λεγεται για το κενό.Απ' όσα ξέρω,έχω την εντύπωση,ότι δεν υπάρχει κενό.Η κίνηση πραγματώνεται με εκτοπισμό,όχι με την κάλυψη κενού.Αυτά όμως δεν τα ξέρω καλά,καθώς δεν έχω ειδικές γνώσεις στη φυσική.
ΑπάντησηΔιαγραφή