Ελλάδα
Εφιαλτική είναι η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν και ακόμα χειρότερη αυτή που θα βρουν μπροστά τους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ, με την περιβόητη «επιστροφή στην κανονικότητα» που προπαγανδίζουν η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία.
Τα αδιέξοδα της «επόμενης μέρας» για εκείνους που περιμένουν να ζήσουν από το μικρομάγαζό τους, φαντάζουν όλο και πιο ανυπέρβλητα, αποτελώντας την άλλη όψη της «ανυπομονησίας» των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων για την είσπραξη των πακέτων στήριξης από το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ.
Τα σενάρια είναι άλλωστε αποκαλυπτικά για το ποιος βλέπει «φως στο τούνελ» και ποιος εξακολουθεί να βλέπει βαθύ σκοτάδι. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη (ΓΣΕΒΕΕ - Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθήνας), μέχρι το τέλος του χρόνου, υπολογίζοντας ότι τα μέτρα συγκράτησης της ανεργίας θα αρχίσουν σταδιακά να αποσύρονται ή να εφαρμόζονται πιο «στοχευμένα» σε «δυναμικούς κλάδους» και «βιώσιμες» επιχειρήσεις, η ανεργία μπορεί να κυμανθεί από 18,9% (το καλύτερο σενάριο) μέχρι 29,3% (!), ανάλογα με τον αριθμό των επιχειρήσεων που θα βάλουν λουκέτο, ο οποίος υπολογίζεται και αυτός σε δεκάδες χιλιάδες.
Τι φταίει όμως για αυτή την ανασφάλεια και τη διεύρυνση του τμήματος των βιοπαλαιστών ΕΒΕ που ζουν με το άγχος του «λουκέτου»; Μπορεί η κυβέρνηση να δείχνει ως «αιτία» την πανδημία, για να ξεπλύνει τη διαχρονική αντιλαϊκή πολιτική, όμως οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι δεν αναμετρούνται για πρώτη φορά με το εξανεμισμένο εισόδημα.
Τα λουκέτα στα μικρομάγαζα, το σφίξιμο της θηλιάς από το κράτος, τις τράπεζες και τους μονοπωλιακούς ομίλους είναι αποτέλεσμα του «ιού», της «θωράκισης της ανταγωνιστικότητας», που αποτελεί «ευαγγέλιο» για όλες τις αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Με την κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας να είναι σε πλήρη εξέλιξη, με καταλύτη την πανδημία και τον ανταγωνισμό να οξύνεται, τα «όρια» των έτσι κι αλλιώς ανεπαρκών κυβερνητικών «μέτρων στήριξης» σύντομα θα αποδειχθούν πολύ στενά για τη μεγάλη μάζα αυτοαπασχολούμενων.
Γι' αυτό όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι όπως δεν αποτελεί η πανδημία την πηγή της κακοδαιμονίας τους, έτσι δεν θα εξαφανιστούν και τα δεινά τους αν αντιμετωπιστεί ο ιός. Αντίθετα, μπορεί και να πολλαπλασιαστούν, όταν για παράδειγμα αποσυρθούν οι μέχρι τώρα αναστολές των φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων. Τα νέα χρέη που συσσωρεύτηκαν θα προστεθούν στα παλιά, οδηγώντας τη μεγάλη πλειοψηφία σε χρόνια ομηρία, ή και στο άμεσο ενδεχόμενο ενός νέου γύρου κατασχέσεων και πλειστηριασμών.
Και βέβαια, οι μικροί ΕΒΕ δεν πρέπει να ξεχνούν ότι το μαρτύριο της σταγόνας που ζουν εδώ κι ένα χρόνο, τα «άνοιξε - κλείσε», το εμπόρευμα που καταστράφηκε ή έμεινε στοκαρισμένο, η μείωση του εισοδήματος είναι κι αυτά αποτέλεσμα της κυβερνητικής διαχείρισης της πανδημίας, ενώ οι ίδιοι και οι οικογένειές τους, όπως και όλος ο λαός, παραμένουν εκτεθειμένοι στον ιό, εξαιτίας της κατάστασης στο δημόσιο σύστημα Υγείας, της έλλειψης μέτρων προστασίας σε μεγάλους χώρους δουλειάς, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και σχολεία.
Οσο λοιπόν κι αν προσπαθεί σήμερα η κυβέρνηση να το παίξει «σωτήρας» των βιοπαλαιστών ΕΒΕ, οι ευθύνες της βγάζουν μάτι. Κάνοντας «ταμείο» οι αυτοαπασχολούμενοι έχουν από τη μία την παράταση της ανασφάλειάς τους, τα μισοδανεικά των «επιστρεπτέων προκαταβολών» και, από την άλλη, την άρνηση της κυβέρνησης να στηρίξει ουσιαστικά το εισόδημά τους, παίρνοντας ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα μέτρα, όπως μείωση της φορολογίας, διαγραφές χρεών, αφορολόγητο όριο κ.λπ.
Σε κάθε περίπτωση, μπροστά τους είναι ο ανταγωνισμός με τα μεγαθήρια της αγοράς, που απολαμβάνουν τον πακτωλό των δισεκατομμυρίων ευρώ για τα επενδυτικά τους σχέδια από όλες τις κυβερνήσεις, το κράτος και η ΕΕ, επομένως μια ναρκοθετημένη πορεία, που αντικειμενικά οδηγεί στην επιδείνωση των συνθηκών ζωής και εργασίας για τους αυτοαπασχολούμενους.
Κανένα συγχωροχάρτι λοιπόν. Οι προχτεσινές αγωνιστικές πρωτοβουλίες των αυτοαπασχολούμενων στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, το πλαίσιο πάλης που αγκαλιάστηκε από πλήθος συνδικαλιστικών οργανώσεων φανερώνουν νέες δυνατότητες για την οργάνωση της πάλης. Οσο τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις τους κλιμακώνουν την επίθεση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, τόσο πρέπει να δυναμώνει η συμμαχία των αυτοαπασχολούμενων με την εργατική τάξη, για να περάσουν στην αντεπίθεση, διεκδικώντας την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους.
Εφιαλτική είναι η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν και ακόμα χειρότερη αυτή που θα βρουν μπροστά τους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ, με την περιβόητη «επιστροφή στην κανονικότητα» που προπαγανδίζουν η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία.
Τα αδιέξοδα της «επόμενης μέρας» για εκείνους που περιμένουν να ζήσουν από το μικρομάγαζό τους, φαντάζουν όλο και πιο ανυπέρβλητα, αποτελώντας την άλλη όψη της «ανυπομονησίας» των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων για την είσπραξη των πακέτων στήριξης από το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ.
Τα σενάρια είναι άλλωστε αποκαλυπτικά για το ποιος βλέπει «φως στο τούνελ» και ποιος εξακολουθεί να βλέπει βαθύ σκοτάδι. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη (ΓΣΕΒΕΕ - Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθήνας), μέχρι το τέλος του χρόνου, υπολογίζοντας ότι τα μέτρα συγκράτησης της ανεργίας θα αρχίσουν σταδιακά να αποσύρονται ή να εφαρμόζονται πιο «στοχευμένα» σε «δυναμικούς κλάδους» και «βιώσιμες» επιχειρήσεις, η ανεργία μπορεί να κυμανθεί από 18,9% (το καλύτερο σενάριο) μέχρι 29,3% (!), ανάλογα με τον αριθμό των επιχειρήσεων που θα βάλουν λουκέτο, ο οποίος υπολογίζεται και αυτός σε δεκάδες χιλιάδες.
Τι φταίει όμως για αυτή την ανασφάλεια και τη διεύρυνση του τμήματος των βιοπαλαιστών ΕΒΕ που ζουν με το άγχος του «λουκέτου»; Μπορεί η κυβέρνηση να δείχνει ως «αιτία» την πανδημία, για να ξεπλύνει τη διαχρονική αντιλαϊκή πολιτική, όμως οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι δεν αναμετρούνται για πρώτη φορά με το εξανεμισμένο εισόδημα.
Τα λουκέτα στα μικρομάγαζα, το σφίξιμο της θηλιάς από το κράτος, τις τράπεζες και τους μονοπωλιακούς ομίλους είναι αποτέλεσμα του «ιού», της «θωράκισης της ανταγωνιστικότητας», που αποτελεί «ευαγγέλιο» για όλες τις αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Με την κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας να είναι σε πλήρη εξέλιξη, με καταλύτη την πανδημία και τον ανταγωνισμό να οξύνεται, τα «όρια» των έτσι κι αλλιώς ανεπαρκών κυβερνητικών «μέτρων στήριξης» σύντομα θα αποδειχθούν πολύ στενά για τη μεγάλη μάζα αυτοαπασχολούμενων.
Γι' αυτό όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι όπως δεν αποτελεί η πανδημία την πηγή της κακοδαιμονίας τους, έτσι δεν θα εξαφανιστούν και τα δεινά τους αν αντιμετωπιστεί ο ιός. Αντίθετα, μπορεί και να πολλαπλασιαστούν, όταν για παράδειγμα αποσυρθούν οι μέχρι τώρα αναστολές των φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων. Τα νέα χρέη που συσσωρεύτηκαν θα προστεθούν στα παλιά, οδηγώντας τη μεγάλη πλειοψηφία σε χρόνια ομηρία, ή και στο άμεσο ενδεχόμενο ενός νέου γύρου κατασχέσεων και πλειστηριασμών.
Και βέβαια, οι μικροί ΕΒΕ δεν πρέπει να ξεχνούν ότι το μαρτύριο της σταγόνας που ζουν εδώ κι ένα χρόνο, τα «άνοιξε - κλείσε», το εμπόρευμα που καταστράφηκε ή έμεινε στοκαρισμένο, η μείωση του εισοδήματος είναι κι αυτά αποτέλεσμα της κυβερνητικής διαχείρισης της πανδημίας, ενώ οι ίδιοι και οι οικογένειές τους, όπως και όλος ο λαός, παραμένουν εκτεθειμένοι στον ιό, εξαιτίας της κατάστασης στο δημόσιο σύστημα Υγείας, της έλλειψης μέτρων προστασίας σε μεγάλους χώρους δουλειάς, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και σχολεία.
Οσο λοιπόν κι αν προσπαθεί σήμερα η κυβέρνηση να το παίξει «σωτήρας» των βιοπαλαιστών ΕΒΕ, οι ευθύνες της βγάζουν μάτι. Κάνοντας «ταμείο» οι αυτοαπασχολούμενοι έχουν από τη μία την παράταση της ανασφάλειάς τους, τα μισοδανεικά των «επιστρεπτέων προκαταβολών» και, από την άλλη, την άρνηση της κυβέρνησης να στηρίξει ουσιαστικά το εισόδημά τους, παίρνοντας ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα μέτρα, όπως μείωση της φορολογίας, διαγραφές χρεών, αφορολόγητο όριο κ.λπ.
Σε κάθε περίπτωση, μπροστά τους είναι ο ανταγωνισμός με τα μεγαθήρια της αγοράς, που απολαμβάνουν τον πακτωλό των δισεκατομμυρίων ευρώ για τα επενδυτικά τους σχέδια από όλες τις κυβερνήσεις, το κράτος και η ΕΕ, επομένως μια ναρκοθετημένη πορεία, που αντικειμενικά οδηγεί στην επιδείνωση των συνθηκών ζωής και εργασίας για τους αυτοαπασχολούμενους.
Κανένα συγχωροχάρτι λοιπόν. Οι προχτεσινές αγωνιστικές πρωτοβουλίες των αυτοαπασχολούμενων στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, το πλαίσιο πάλης που αγκαλιάστηκε από πλήθος συνδικαλιστικών οργανώσεων φανερώνουν νέες δυνατότητες για την οργάνωση της πάλης. Οσο τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις τους κλιμακώνουν την επίθεση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, τόσο πρέπει να δυναμώνει η συμμαχία των αυτοαπασχολούμενων με την εργατική τάξη, για να περάσουν στην αντεπίθεση, διεκδικώντας την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους.
en.uoa.gr Maccas vs Bulgar Kamoras
ΑπάντησηΔιαγραφή