Οι εργαζόμενοι στη «Μαλαματίνα» διεκδικούν να ανακληθούν οι απολύσεις 15 συναδέλφων τους και να υπογραφεί επιχειρησιακή Σύμβαση Εργασίας με αύξηση μισθών. Σε συνθήκες βαριάς ακρίβειας, δεν είναι μόνο δίκαιο, αλλά δυο φορές αναγκαίο να παλεύουν για τους μισθούς.
Πολύ περισσότερο που τα προηγούμενα χρόνια τους επιβλήθηκαν μειώσεις, στο όνομα του «να σωθεί η εταιρεία».
Η κυβέρνηση, που ...αγωνιά τάχα για το πώς τα βγάζει πέρα ο κόσμος, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να συμπαρασταθεί στην εργοδοσία, που απορρίπτει τα αιτήματα των εργαζομένων. Αποκορύφωμα είναι η καθημερινή παρουσία και επέμβαση των ΜΑΤ, προκειμένου να σπάσει η πολυήμερη απεργία.
Δηλαδή, δεν φτάνει που το κράτος καταδικάζει χιλιάδες εργαζόμενους σε μισθούς πείνας, καθορίζοντας με νόμο τον κατώτερο μισθό, δεν φτάνει που με τους νόμους του βάζει εμπόδια στην υπογραφή ΣΣΕ, έρχεται να καταστείλει και όποιον διεκδικεί αυξήσεις στους μισθούς, αναλαμβάνοντας «εργολαβικά» την υπεράσπιση των μετόχων και ιδιοκτητών του ομίλου.
Γι' αυτόν τον σκοπό φτιάχτηκε άλλωστε το αντιαπεργιακό νομοθετικό πλαίσιο, που συμπληρώνουν η μια κυβέρνηση μετά την άλλη. Ποια «εναλλακτική» συστήνει στους εργαζόμενους; Να ζουν με καθηλωμένους μισθούς (ή και χωρίς μισθό όσοι απολύθηκαν) και να φυτοζωούν, περιμένοντας τα ψίχουλα των κρατικών επιδομάτων και τα διάφορα «pass», που ετοιμάζεται να εξαγγείλει από τη ΔΕΘ.
Οι εργαζόμενοι στη «Μαλαματίνα», όπως και χιλιάδες άλλοι σε όλη τη χώρα, δηλώνουν με τον αγώνα τους ότι δεν συμβιβάζονται μ' αυτήν τη χαμοζωή, με τους αντεργατικούς νόμους τού «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Αυτή είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά του αγώνα τους στην εργατική τάξη. Κι απ' αυτήν την άποψη μπορούν ήδη να αισθάνονται νικητές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου