Με γραφή απλή και γλώσσα διάφανη, ο Γερμανός συγγραφέας καταφέρνει με μοναδικό τρόπο να φτάσει στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, στις πιο σκοτεινές και επίπονες αναζητήσεις του ανθρώπου, όταν αυτός περνάει την πιο δύσκολη από όλες τις δοκιμασίες, το να μείνει μόνος αντιμέτωπος με τον εαυτό του.
Ένας μοναχικός νέος περνάει από την περιπέτεια της υπομονής και της νηστείας, στα πλούτη και στις σαρκικές απολαύσεις και μετά επιστρέφει ξανά εκεί από όπου ξεκίνησε για να ξεκινήσει ένα καινούργιο ταξίδι.
Καταλαβαίνει ότι ο δρόμος της γνώσης και της αναζήτησης της αλήθειας μπορεί να περάσει μόνο μέσα από τη συμφιλίωση με τον εαυτό, μόνο μέσα από τις δοκιμασίες της σκέψης που φτάνουν το άτομο πότε στην απελπισία και την οδύνη και πότε στη λύτρωση.
Η γνώση και η πείρα δεν χαρίζονται, αλλά κατακτιούνται βήμα το βήμα, στιγμή τη στιγμή, σε έναν αέναο κύκλο αλλαγών και αναζητήσεων.
Πως τελειώνει άραγε αυτό το ταξίδι; Όπως γράφει κάποια στιγμή και μέσα στο μυθιστόρημα ο Έσσε, η ζωή είναι σαν ένα ποτάμι που κυλάει διαρκώς και ενώ μοιάζει το ίδιο, είναι πάντοτε και κάθε στιγμή διαφορετικό. Πρόκειται για ένα έργο που έχει εμπνεύσει νέους όλων των εποχών σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ τα βιβλία του Έσσε πιάνουν τόσο βαθιά και εσωτερικά νοήματα, που δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν αναγνώστη ίδιο μετά το τέλος του κάθε έργου του. Ας μην ξεχνάμε, ότι τα βιβλία του απαγορεύτηκαν από τον ναζισμό και ο συγγραφέας βρήκε καταφύγιο στην Ελβετία.
Διαβάστε ένα υπέροχο απόσπασμα:
Κάποτε, της είπε: Είσαι σαν και εμένα, είσαι αλλιώτικη από όλους τους ανθρώπους. Είσαι η Καμάλα, τίποτα άλλο, και υπάρχει μέσα σου γαλήνη, ένα καταφύγιο όπου μπορείς να αποσυρθείς κάθε στιγμή και νοιώσεις ζεστασιά, το ίδιο και εγώ. Λίγοι άνθρωποι έχουν αυτή την ικανότητα, και όμως θα μπορούσαν να την αποκτήσουν όλοι.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έξυπνοι, είπε η Καμάλα.
Όχι, είπε ο Σιντάρτα δεν είναι αυτό. Ο Καμασβάμι είναι το ίδιο έξυπνος με μένα, αλλά δεν μπορεί να βρει καταφύγιο στον εαυτό του. Άλλοι μπορούν και ας είναι στο μυαλό μικρά παιδιά. Οι περισσότεροι άνθρωποι Καμάλα είναι σαν το φύλλο που πέφτει, που ο αέρας το παίρνει, το στροβιλίζει για λίγο και ύστερα μετεωρίζεται και σωριάζεται στο χώμα.
Άλλοι όμως λιγοστοί είναι σαν τα αστέρια που ακολουθούν μια σταθερή τροχιά και δεν τα φτάνει ο άνεμος γιατί η τροχιά και ο νόμος που ακολουθούν βρίσκεται μέσα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου