Η μόδα στην εποχή ενός ψηφιακού κόσμου που οργιάζει με πρωταγωνιστή την εικόνα σε συνδυασμό με την κυριαρχία της υπερβολής που σαν βασίλισσα απολαμβάνει τον θρόνο της, δείχνει να έχει εδραιωθεί για τα καλά στην καθημερινότητά μας. Πέραν του γεγονότος πως αναβαθμίζονται μέσω αυτής τα αισθητηριακά μας κανάλια, βλέπε την εξέλιξη του προσωπικού μας γούστου αναδεικνύοντας το διαφορετικό απαράμιλλο στυλ του καθενός μας, συγχρόνως φτάνει να αποτελεί μια οικουμενική εναλλακτική μορφή καταπίεσης μέσω των τάσεων και των προτιμήσεων που επιτάσσει αξιοσημείωτα συχνά.
Έχουμε αναρωτηθεί τι είναι η μόδα; Ποιος την ορίζει κάθε εποχή; Σε ποιο βαθμό αφήνουμε ηθελημένα να επηρεάζει τους εαυτούς μας, την ζωή μας; Πως είναι δυνατόν μέσω αυτής να διακυβεύονται ζητήματα που αφορούν το κοινωνικό στάτους, την προσωπική ελευθερία, την κοινωνική αποδοχή, την πολιτισμική ταυτότητα; Η μόδα, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι μια μορφή τέχνης. Σαν τέχνη λοιπόν δημιουργεί εντάσεις με κοινωνικές προεκτάσεις, υποσκάπτοντας ένα πλατύ συναισθηματικό εύρος με όρια αχαλίνωτα. Ξεθωριασμένα. Ως εκ τούτου ωθεί τους υποστηρικτές της σε ακρότητες εκμαυλίζοντας τους.
Καταρχήν θα ήταν φρόνιμο να ξεκαθαρίσουμε δύο έννοιες που σε ένα αρκετά παρωχημένο σήμερα ταυτοποιούμε παρορμητικά σχεδόν, σαν μια. Άλλο στυλ, άλλο μόδα ! Η μόδα καλλιεργεί την ομοιομορφία, ενέχει φανερά το στοιχείο της μαζικοποίησης. Δεν ανέχεται την διαφοροποίηση αφού επιβάλει ομοιόμορφες επιλογές προσδίδοντας τυποποίηση στην αισθητική, ακόμη και στον τρόπο σκέψης, στην επικοινωνία, στην συμπεριφορά. Σε αντίθεση με το στυλ που εξυψώνει την μοναδικότητα του καθενός. Ενθαρρύνει την πρωτοβουλία και την ατομικότητα. Το στυλ είναι ανεξάρτητο, δεν ακολουθεί την πεπατημένη της μόδας παρά μόνο τυχαία και ασυμπτωματικά.
Η πιστή και εμμονική ακολουθία της μόδας στην σημερινή αυτοκρατορία της γενίκευσης γεννά την μίμηση και την ξενομανία σκοτώνοντας κάθε προσπάθεια να επιπλεύσει το διαφορετικό, το μοναδικό, το πρωτότυπο, το υποκείμενο. Μολονότι επιδρά ευεργετικά στην αυτοπεποίθηση των φανατικών υποστηρικτών της προάγει έκδηλα τον αφανισμό της ελευθερίας έκφρασης, αποδυναμώνει συνάμα την δημιουργική τους φαντασία, εξουδετερώνοντας το τεράστιο εύρος της αισθητικής που έχει ανάγκη να απευθύνεται η τέχνη για να μπορεί επιβιώσει υγιώς.
Ναι μεν η μόδα τονώνει με συχνές ανακουφιστικές ανάσες εξαιτίας φρενήρους καταναλωτικής τάσης την παγκόσμια αγορά δημιουργώντας θέσεις εργασίας αλλά και αποφέροντας οικονομική ανάπτυξη από την άλλη ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως διαμορφώνει καταναλωτικές συμπεριφορές άκρως εθιστικές που υποτιμούν τις βαθύτερες εσωτερικές μας ανάγκες για χάριν της ξελογιάστρας δύναμης του υλισμού. Η άσκοπη και άμετρη σπάταλη χρημάτων πέραν του οτι συνθλίβει τα πορτοφόλια των νοικοκυριών οδηγεί σε μια συναισθηματική βαβούρα. Αυτή με την σειρά της αποπροσανατολίζει τον άνθρωπο από το ταλαιπωρημένο του είναι που το κουβαλάει γογγίζοντας, επιβεβαιώνοντας την μίζερη ματαιοδοξία του. Αναλώνουμε τον χρόνο μας, την ενέργεια μας και τα χρήματα μας να στιλιζάρουμε το εγώ μας αδιαφορώντας να ντύσουμε την γυμνή τραυματισμένη ψυχή μας που έχει την ανάγκη μας.
Είναι ομολογουμένως καταπιεστικό να πρέπει να συμβαδίζεις με τα «ως είθισται» της μόδας φροντίζοντας κάθε φορά να βρίσκεσαι εντός της, προκειμένου να νιώθεις κοινωνικά αποδεκτός με ένα συμβατό κάθε φορά τρόπο επικοινωνίας που εκείνη υποδηλώνει. Οφείλουμε ως σώφρονες άνθρωποι μέσω των ορίων που διαμορφώνουμε κάθε φορά για να γινόμαστε συνετοί και ουσιαστικοί να βάζουμε φρένο στην ενδυματολογική φρενίτιδα που απειλεί με θράσος να εξουθενώσει την προσωπική μας ελευθερία σωματική και πνευματική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου