Δεν είναι πρωτόγνωρο το φαινόμενο, από την ανακύκλωση προσώπων και μορφωμάτων του αστικού πολιτικού συστήματος να προκύπτουν «κόμματα - κομήτες», δυνάμεις που εμφανίζονται μια φορά στα τέσσερα χρόνια για να διεκδικήσουν την ψήφο του λαού, επιδιώκοντας με τον χαρακτηρισμό «μικρά κόμματα» να απορροφήσουν μέρος της δυσαρέσκειας για το αστικό πολιτικό σύστημα και να μπουν στη Βουλή.
Και μόλις μπουν, αργά ή γρήγορα, ανάλογα με τις ανάγκες του συστήματος αποδεικνύεται ότι αποτελούσαν «κόμματα μιας χρήσης». Αξιοποιούνται κατά κανόνα για το ανακάτεμα της τράπουλας και λειτουργούν ως δεξαμενές άντλησης βουλευτών, για να βγάζουν από τη δύσκολη θέση κυβερνήσεις, στηρίζοντας το έργο τους.
Πόσες φορές δεν το είδε αυτό ο λαός να συμβαίνει, ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια; Από το ακροδεξιό ΛΑ.Ο.Σ. και τον ρόλο του στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και το δεύτερο μνημόνιο, μέχρι τη ΔΗΜΑΡ και τη συμμετοχή της στην επόμενη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Από τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και τη συγκυβέρνησή τους με τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι την Ενωση Κεντρώων, που τροφοδότησε με βουλευτές τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Και από το Ποτάμι, που επίσης έγινε δεξαμενή εδρών για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που ψήφισε τη Συμφωνία των Πρεσπών, μέχρι το ΜέΡΑ25, που αποτέλεσε πολύτιμο «συμπλήρωμα» για τη στήριξη των «πράσινων μπίζνες» και άλλων στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου.
Σήμερα εμφανίζονται και πάλι τέτοια κόμματα που εντάσσονται σε επιδιώξεις επιτελείων να «σκορπίσει» η λαϊκή δυσαρέσκεια σε ανώδυνες για το σύστημα επιλογές. Το παρελθόν και οι σημερινές τους θέσεις δείχνουν όμως από τώρα ότι αποτελούν δυνάμεις διαθέσιμες για να συμπληρώσουν είτε την επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση, είτε τη συναινετική «αντιπολίτευση».
Κάθε ψήφος σε τέτοια κόμματα δεν αφαιρεί δύναμη από την κυβέρνηση της ΝΔ ή τη συναινετική αντιπολίτευση των ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, αφαιρεί δύναμη από την πραγματική δύναμη λαϊκής αντιπολίτευσης, το ΚΚΕ, και ενισχύει τα διάφορα αντιλαϊκά σενάρια.
Και μόλις μπουν, αργά ή γρήγορα, ανάλογα με τις ανάγκες του συστήματος αποδεικνύεται ότι αποτελούσαν «κόμματα μιας χρήσης». Αξιοποιούνται κατά κανόνα για το ανακάτεμα της τράπουλας και λειτουργούν ως δεξαμενές άντλησης βουλευτών, για να βγάζουν από τη δύσκολη θέση κυβερνήσεις, στηρίζοντας το έργο τους.
Πόσες φορές δεν το είδε αυτό ο λαός να συμβαίνει, ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια; Από το ακροδεξιό ΛΑ.Ο.Σ. και τον ρόλο του στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και το δεύτερο μνημόνιο, μέχρι τη ΔΗΜΑΡ και τη συμμετοχή της στην επόμενη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Από τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ και τη συγκυβέρνησή τους με τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι την Ενωση Κεντρώων, που τροφοδότησε με βουλευτές τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Και από το Ποτάμι, που επίσης έγινε δεξαμενή εδρών για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που ψήφισε τη Συμφωνία των Πρεσπών, μέχρι το ΜέΡΑ25, που αποτέλεσε πολύτιμο «συμπλήρωμα» για τη στήριξη των «πράσινων μπίζνες» και άλλων στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου.
Σήμερα εμφανίζονται και πάλι τέτοια κόμματα που εντάσσονται σε επιδιώξεις επιτελείων να «σκορπίσει» η λαϊκή δυσαρέσκεια σε ανώδυνες για το σύστημα επιλογές. Το παρελθόν και οι σημερινές τους θέσεις δείχνουν όμως από τώρα ότι αποτελούν δυνάμεις διαθέσιμες για να συμπληρώσουν είτε την επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση, είτε τη συναινετική «αντιπολίτευση».
Κάθε ψήφος σε τέτοια κόμματα δεν αφαιρεί δύναμη από την κυβέρνηση της ΝΔ ή τη συναινετική αντιπολίτευση των ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, αφαιρεί δύναμη από την πραγματική δύναμη λαϊκής αντιπολίτευσης, το ΚΚΕ, και ενισχύει τα διάφορα αντιλαϊκά σενάρια.
«Πλεύση» προς την ενσωμάτωση
Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το αρχηγικό προσωποπαγές κόμμα «Πλεύση Ελευθερίας», της Ζωής Κωνσταντοπούλου, που παρουσιάζεται ως «νέο», «μη δοκιμασμένο», «αντισυστημικό».
Και η συγκεκριμένη δύναμη, όπως όλα τα αντίστοιχα μορφώματα, εμφανίζεται παραμονές εκλογών, ανακαλύπτοντας τα «βάσανα του λαού» την προεκλογική περίοδο.
Αφαντοι σε μεγάλους αγώνες του εργατικού - λαϊκού κινήματος, ανύπαρκτοι σε εργατικά σωματεία και άλλες μαζικές οργανώσεις, άγνωστοι στους εργαζόμενους αφού δεν τους έχουν δει σε καμιά από τις κρίσιμες μάχες που έδωσαν: Είτε για το μεροκάματο και τα εργατικά «ατυχήματα», είτε ενάντια στους πλειστηριασμούς, είτε για την προστασία από τις φυσικές καταστροφές, είτε ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Δεν φάνηκαν ούτε κατά σύμπτωση εκεί που χτυπάει η καρδιά του λαού, στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, εκεί που συγκρούεται για την ίδια του τη ζωή με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.
Ο λαός τούς γνωρίζει μόνο μέσα από την προβολή τους (και μάλιστα έντονη τελευταία) από τα κατά τ' άλλα «συστημικά» ΜΜΕ.
Οσο για τις «θέσεις» της «Πλεύσης»: Ανύπαρκτο πρόγραμμα, γενικόλογες τοποθετήσεις, μια θολή διακήρυξη του 2016, γεμάτη συνθήματα για «διαφάνεια», «αξιοκρατία», συνέπεια και «ανιδιοτέλεια»: Αυτά είναι όσα βρίσκει κανείς αναζητώντας το τι λέει το συγκεκριμένο κόμμα για τις εξελίξεις και τα όσα διακυβεύονται την επόμενη μέρα για τον λαό.
Χαρακτηριστικό είναι ότι όσο και να ψάξει κανείς, πουθενά δεν θα βρει κάποια αναφορά της «Πλεύσης» στο Ταμείο Ανάκαμψης και τις εκατοντάδες αντιλαϊκές δεσμεύσεις που απορρέουν από τα προαπαιτούμενά του. Η κατά τ' άλλα «αντιμνημονιακή» δύναμη έχει καταπιεί τη γλώσσα της για το «μνημόνιο των μνημονίων», που αποτελεί τον βασικό πυλώνα της στρατηγικής της αστικής τάξης για τα επόμενα χρόνια, με βάση τον οποίο θα εξαπολυθεί νέο κύμα επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Ενώ, πέρα από κάτι ψελλίσματα για τον ρόλο της Γερμανίας στην ΕΕ, καμιά σαφής αναφορά δεν υπάρχει για την ίδια την ΕΕ και τον χαρακτήρα της ως ένωσης των μονοπωλίων.
Οσο και να ψάξει κανείς, πουθενά δεν θα βρει τι λένε εκεί στην «Πλεύση» για την «πράσινη ανάπτυξη», τις μπίζνες δηλαδή που αποτελούν άλλον έναν πυλώνα της στρατηγικής της αστικής τάξης, που από τη μία βυθίζει στην ενεργειακή φτώχεια τα εργατικά - λαϊκά στρώματα και από την άλλη ξυρίζει κάμπους και βουνά για την άναρχη εγκατάσταση των ΑΠΕ.
Ποια είναι επίσης η θέση της «Πλεύσης» για τις ΝΑΤΟικές βάσεις του θανάτου, για την επέκταση της βάσης της Σούδας, τις νέες πολεμικές υποδομές που ξεφυτρώνουν από τον Εβρο μέχρι την Κρήτη; Τι λένε για τη «Στρατηγική Συμφωνία» με τις ΗΠΑ, για τη βαθιά εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, για την αποστολή ενόπλων δυνάμεων σε ΝΑΤΟικές πολεμικές επιχειρήσεις; Αχνα δεν βγάζουν για όσα απορρέουν από τη στρατηγική της «γεωπολιτικής αναβάθμισης» που υπηρετούν όλα τα αστικά κόμματα και που βάζει τον λαό όλο και πιο βαθιά στο στόμα του λύκου. Τι λένε συγκεκριμένα για τα Ελληνοτουρκικά και τις διευθετήσεις σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, το κριτήριο της ΝΑΤΟικής συνοχής, με βάση το οποίο παζαρεύονται τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού και της χώρας;
Τι λένε στο κόμμα της «Πλεύσης» για τους μισθούς, τις Συλλογικές Συμβάσεις, για τη συνδικαλιστική δράση και το δικαίωμα στην απεργία, που βρίσκονται στο στόχαστρο των κυβερνήσεων και της εργοδοσίας; Οσο και να ψάξει κανείς, πουθενά δεν θα βρει την Ζ. Κωνσταντοπούλου να στηρίζει διεκδικήσεις που εδώ και χρόνια βγάζουν στους δρόμους χιλιάδες εργαζόμενους, όπως για επαναφορά των ΣΣΕ, για κατάργηση του μνημονιακού νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου που απαγορεύει τη συλλογική διαπραγμάτευση του κατώτατου μισθού. Προφανώς κι αυτά είναι ξεχασμένα σε κάποιο συρτάρι της, μαζί με τις προτάσεις νόμου του ΚΚΕ, όπως για την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, που ως πρόεδρος της Βουλής αρνούνταν κατά τη διάρκεια της θητείας της να φέρει προς ψήφιση.
Γνωστή η διαδρομή, προδιαγεγραμμένος ο ρόλος
Η Ζ. Κωνσταντοπούλου δεν είναι καμιά «άγνωστη» περίπτωση στον λαό. Είχε διατελέσει βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ το 2012 και πρόεδρος της Βουλής κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ το πρώτο 6μηνο του 2015. Εχει και εκείνη τη δική της ξεχωριστή συμβολή στην αντιλαϊκή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο εξάμηνο του 2015 και την εκστρατεία εξαπάτησης του λαού, μέσα από την «περήφανη διαπραγμάτευση», την εξαπάτηση του λαού κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος κ.ο.κ.
Χαρακτηριστικά, όταν ήταν πρόεδρος της Βουλής, στήριξε ένα προς ένα τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως η «συμφωνία - γέφυρα» για παράταση του 2ου μνημονίου τον Φλεβάρη του 2015 ή την κλοπή των αποθεματικών δημόσιων οργανισμών για την αποπληρωμή του χρέους (που κατά τ' άλλα κατήγγειλε ως «επονείδιστο») τον Απρίλη του 2015.
Είχε παίξει μάλιστα και περίεργα παιχνίδια με την ανοχή που έδειχνε στη Χρυσή Αυγή, απαιτώντας τη συμμετοχή των τότε προφυλακισμένων βουλευτών της φασιστοσυμμορίας στις διαδικασίες της Βουλής, παίρνοντας μάλιστα και τα εύσημα από τους καταδικασμένους και φυλακισμένους πλέον φασίστες.
Οπως φαίνεται μάλιστα, αυτά τα παιχνίδια δεν ήταν κάποιο «καπρίτσιο», αφού σήμερα καταγράφονται διάφορες διαδρομές μεταξύ πρώην και νυν χρυσαυγιτών με την «Πλεύση Ελευθερίας», ένα έδαφος που - όπως φαίνεται - καλλιεργείται συστηματικά τα τελευταία χρόνια, αφού συμμετείχε και στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Στελέχη μάλιστα της εγκληματικής οργάνωσης, επώνυμα ή ανώνυμα, καλούν σε υποστήριξή της στις εκλογές, ενώ καταγράφονται ακόμα και σχετικές μεταγραφές. Ενδεικτικά, στην Ελασσόνα πρώην κομματάρχης της Χρυσής Αυγής και στη συνέχεια στέλεχος του κόμματος «Ελληνες» του καταδικασμένου Κασιδιάρη, δήλωνε ανοιχτά ότι ο ίδιος και άλλοι που προέρχονται από τον ίδιο χώρο θα ψηφίσουν «Πλεύση Ελευθερίας». Αντίστοιχα, σε άλλη περιοχή της Θεσσαλίας, πρώην χρυσαυγίτες βγαίναν φανερά στα χωριά και έξω από τα εκλογικά τμήματα τη μέρα των εκλογών και καλούσαν να ψηφιστεί η «Πλεύση Ελευθερίας».
Μόνη ψήφος που «πιάνει τόπο» η ψήφος στο ΚΚΕ
Δεν μπορεί λοιπόν η δικαιολογημένη αναζήτηση του λαού για το πώς θα κάνει τη «διαφορά» στις εκλογές, πώς θα δυναμώσει τα εμπόδια απέναντι στην επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση και «συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση», να σκορπάει σε τέτοιες δυνάμεις.
Αυτό που θα κάνει την πραγματική διαφορά μέσα και έξω από τη Βουλή, που θα επενδυθεί στη γνήσια εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, δεν είναι το πόσα κόμματα - υποστηρικτές της κυρίαρχης πολιτικής θα εκλεγούν, αλλά κατά πόσο θα ενισχυθεί η συνολική αμφισβήτησή της.
Σε αυτή την κατεύθυνση η μόνη στήριξη που δεν σκορπάει και πιάνει τόπο είναι αυτή στο ΚΚΕ, που αξιόπιστα είναι στο πλευρό των εργαζομένων χωρίς να έχει δεσμεύσεις σε επιχειρηματικούς ομίλους, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου