Ελλάδα
Τα παρακάτω λόγια είναι η κραυγή αγωνίας ενός από τους 4.000 πάσχοντες, για τους οποίους η μετάγγιση αίματος αποτελεί θεραπεία πρώτης γραμμής και τη στερούνται, όπως μεταφέρθηκε στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου. Τριακόσιες τριάντα (330) λέξεις - γροθιά στο στομάχι για τον «Γολγοθά» που αναγκάζονται να ανεβαίνουν αυτοί οι άνθρωποι - θύματα των σμπαραλιασμένων δημόσιων νοσοκομείων.
* * *
«Εκεί που πρέπει να έχουμε έναν αιματοκρίτη προ μετάγγισης στο 30, κάποιες φορές συμβαίνει να ξεκινάμε τη μετάγγιση με 25 - 26 και τελειώνουμε με 30 έχοντας πάρει μία φιάλη. Μετά από λίγες μέρες τα οστικά άλγη γίνονται ανυπόφορα σε πολλά σημεία του σώματος. Αφόρητοι πόνοι που ίσως χρειαστούν μέχρι και 3 διαφορετικά παυσίπονα, μαζί η απώλεια της διάθεσης, οι κράμπες στα πόδια, οι ταχυκαρδίες, οι ζαλάδες εν ώρα εργασίας, οι συνεχόμενες άδειες από τη δουλειά...
Εκεί που πάντα λες μέσα σου θα σφίξω τα δόντια. Και διαπιστώνεις ότι δεν μπορείς να προγραμματίσεις ένα ταξίδι, καλοκαιρινές διακοπές. Μια άδεια από τη δουλειά για κάτι άλλο ...εκτός νοσοκομείου.
Πόσο εύκολο είναι για δύο γονείς να βλέπουν το παιδί τους σε μια τέτοια κατάσταση; Να το βλέπουν να μην πηγαίνει σχολείο; Πόσο εύκολο είναι να προγραμματίσει ένας γονέας τις άδειές του από την εργασία του για να φέρει το παιδί του 8 φορές τον μήνα για μετάγγιση;
Πόσο εύκολο είναι για έναν πάσχοντα που αναγκάζεται να κάνει δύο δουλειές να λείψει από την εργασία του; Πόσο εύκολο είναι για μια έγκυο πάσχουσα; `Η για μια νέα μητέρα; Οι άδειες για μετάγγιση και διασταύρωση στον δημόσιο τομέα δεν βγαίνουν. Πόσο εύκολο είναι ένας πάσχοντας να υποχρεώνεται συστηματικά σε κάποιο για να φύγει λίγο νωρίτερα από τη δουλειά του για να έρθει στο νοσοκομείο να μεταγγιστεί και τελικά να έχει αναβολή και να πρέπει σε 2 - 3 μέρες να ξαναέρθει; Σας πληροφορώ δεν είναι... Γι' αυτό κάποιος μπορεί από το στρες πριν τη μετάγγιση να χάνει τον ύπνο του, να μην ξέρει αν αύριο θα έχει αίμα. Μπορεί να καταφύγει στα ηρεμιστικά. Γιατί ένας έφηβος να μην έχει μόνη του έγνοια πώς να πείσει τους γονείς του να πάει σε μια συναυλία, ή να ερωτευτεί;
Πόσο εύκολο είναι να φέρνουμε τακτικά αιμοδότες από το περιβάλλον μας για να ενισχύσουμε τη μετάγγισή μας; Και όταν μάλιστα υπάρχουν οικογένειες πασχόντων με δύο μέλη πάσχοντες; Προφανώς και στην ανάγκη δεν τίθεται θέμα αξιοπρέπειας... αυτό είναι πολυτέλεια!».
Τα παρακάτω λόγια είναι η κραυγή αγωνίας ενός από τους 4.000 πάσχοντες, για τους οποίους η μετάγγιση αίματος αποτελεί θεραπεία πρώτης γραμμής και τη στερούνται, όπως μεταφέρθηκε στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου. Τριακόσιες τριάντα (330) λέξεις - γροθιά στο στομάχι για τον «Γολγοθά» που αναγκάζονται να ανεβαίνουν αυτοί οι άνθρωποι - θύματα των σμπαραλιασμένων δημόσιων νοσοκομείων.
* * *
«Εκεί που πρέπει να έχουμε έναν αιματοκρίτη προ μετάγγισης στο 30, κάποιες φορές συμβαίνει να ξεκινάμε τη μετάγγιση με 25 - 26 και τελειώνουμε με 30 έχοντας πάρει μία φιάλη. Μετά από λίγες μέρες τα οστικά άλγη γίνονται ανυπόφορα σε πολλά σημεία του σώματος. Αφόρητοι πόνοι που ίσως χρειαστούν μέχρι και 3 διαφορετικά παυσίπονα, μαζί η απώλεια της διάθεσης, οι κράμπες στα πόδια, οι ταχυκαρδίες, οι ζαλάδες εν ώρα εργασίας, οι συνεχόμενες άδειες από τη δουλειά...
Εκεί που πάντα λες μέσα σου θα σφίξω τα δόντια. Και διαπιστώνεις ότι δεν μπορείς να προγραμματίσεις ένα ταξίδι, καλοκαιρινές διακοπές. Μια άδεια από τη δουλειά για κάτι άλλο ...εκτός νοσοκομείου.
Πόσο εύκολο είναι για δύο γονείς να βλέπουν το παιδί τους σε μια τέτοια κατάσταση; Να το βλέπουν να μην πηγαίνει σχολείο; Πόσο εύκολο είναι να προγραμματίσει ένας γονέας τις άδειές του από την εργασία του για να φέρει το παιδί του 8 φορές τον μήνα για μετάγγιση;
Πόσο εύκολο είναι για έναν πάσχοντα που αναγκάζεται να κάνει δύο δουλειές να λείψει από την εργασία του; Πόσο εύκολο είναι για μια έγκυο πάσχουσα; `Η για μια νέα μητέρα; Οι άδειες για μετάγγιση και διασταύρωση στον δημόσιο τομέα δεν βγαίνουν. Πόσο εύκολο είναι ένας πάσχοντας να υποχρεώνεται συστηματικά σε κάποιο για να φύγει λίγο νωρίτερα από τη δουλειά του για να έρθει στο νοσοκομείο να μεταγγιστεί και τελικά να έχει αναβολή και να πρέπει σε 2 - 3 μέρες να ξαναέρθει; Σας πληροφορώ δεν είναι... Γι' αυτό κάποιος μπορεί από το στρες πριν τη μετάγγιση να χάνει τον ύπνο του, να μην ξέρει αν αύριο θα έχει αίμα. Μπορεί να καταφύγει στα ηρεμιστικά. Γιατί ένας έφηβος να μην έχει μόνη του έγνοια πώς να πείσει τους γονείς του να πάει σε μια συναυλία, ή να ερωτευτεί;
Πόσο εύκολο είναι να φέρνουμε τακτικά αιμοδότες από το περιβάλλον μας για να ενισχύσουμε τη μετάγγισή μας; Και όταν μάλιστα υπάρχουν οικογένειες πασχόντων με δύο μέλη πάσχοντες; Προφανώς και στην ανάγκη δεν τίθεται θέμα αξιοπρέπειας... αυτό είναι πολυτέλεια!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου