 |
| Οι κριτικοί κινηματογράφου σε μια τελευταία αναμνηστική φωτογραφία στην αίθουσα που φιλοξένησε τις δημοσιογραφικές προβολές για 20 χρόνια... |
Η σημερινή στήλη είναι αφιερωμένη στον κινηματογράφο «Ιντεάλ» που στις 29 Δεκέμβρη πραγματοποιεί την τελευταία του προβολή για το κοινό, μετά από 102 χρόνια λειτουργίας. Πριν από λίγες μέρες οι μόνιμοι πρωινοί θαμώνες του, οι κριτικοί κινηματογράφου που εκεί παρακολουθούσαμε τις δημοσιογραφικές προβολές, βγάλαμε την τελευταία αναμνηστική μας φωτογραφία.
Ομως, δεν ήμασταν όλοι εκεί. Ελειπαν όσοι άνθρωποι κράτησαν αυτήν τη στήλη τα τελευταία χρόνια και περισσότερο απ' όλους έλειπαν ο Νίκος Αντωνάκος και η Τζία Γιοβάνη. Ελειπαν η πένα και η ματιά τους, η φυσική παρουσία τους, γιατί εκείνη τη μέρα ήταν κι εκείνοι παρόντες στην αίθουσα και στην καρδιά μας.
Χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μας. Ακόμα και να θέλαμε θα ήταν αδύνατο να μετρήσουμε πόσοι άνθρωποι παρακολούθησαν κινηματογράφο μέσα στην πλέον ιστορική αίθουσα κινηματογράφου της Αθήνας από το 1921 που λειτούργησε ως «Σαλόν Ιντεάλ». Θα ήταν αδύνατον να μετρήσουμε τους εκατομμύρια ανθρώπους που πέρασαν από μπροστά του, που σταμάτησαν δίπλα του διαδηλώνοντας από την Απελευθέρωση της Αθήνας, τον Οκτώβρη 1944, που ευτυχώς κρατιέται η μνήμη ζωντανή στο Αρχείο του ΚΚΕ, μέχρι τις πρόσφατες πορείες των ημερών μας. Το «Ιντεάλ» καταστράφηκε πολλές φορές αλλά πάντα αναγεννιόταν από τις στάχτες του χάρη στην αγάπη των ανθρώπων για το σινεμά.
Το «Ιντεάλ» δεν ανήκει σε κανέναν ΕΦΚΑ, σε κανένα υπουργείο, σε κανέναν διαχειριστή, ανήκει στη συλλογική μας μνήμη, ανήκει στις γενιές που πέρασαν από την αίθουσά του, ανήκει στους κατοίκους της Αθήνας που θα έχουν μια κοιτίδα πολιτισμού λιγότερη μέσα στο αφιλόξενο κέντρο, ανήκει στα παιδιά μας που δυστυχώς δεν θα το γνωρίσουν. Το κλείσιμό του ήταν μια ξεκάθαρη απαράδεκτη πολιτική απόφαση. Το «Ιντεάλ» μπορούσε να σωθεί. Μπορούσαν η πολιτεία, τα υπουργεία Πολιτισμού και Περιβάλλοντος να κηρύξουν τη χρήση του αποκλειστικά κινηματογραφική, και να το σώσουν κι ας το νοίκιαζε οποιοσδήποτε. Αλλά τι θέση έχει ο πολιτισμός σε μια περιοχή αμιγώς τουριστικής αξιοποίησης και τελικά πώς ένας κινηματογράφος θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των μεγαλοξενοδόχων και του κεφαλαίου; Ρητορικά τα ερωτήματα.
Το «Ιντεάλ» δεν κλείνει επειδή κανείς δεν αγωνίστηκε γι' αυτό. Από την πρώτη στιγμή που μαθεύτηκε το νέο, μαζί με τον κινηματογράφο «Αστορ» που τελικά ευτυχώς σώθηκε, σωματεία, φορείς αλλά και κάτοικοι του κέντρου έβαλαν το δικό τους λιθαράκι. Το ΚΚΕ αγωνίστηκε για τη διάσωσή του από την πρώτη στιγμή, από όλα τα πόστα, μέχρι και την περασμένη βδομάδα που κατέθεσε Επίκαιρη Ερώτηση στη Βουλή. Με την ελπίδα να μην κλείσει κανένας άλλος κινηματογράφος στο κέντρο, να μη γίνει άλλος κινηματογράφος ξενοδοχείο και σούπερ μάρκετ. Να χαρακτηριστούν, τώρα, οι χειμερινοί κινηματογράφοι, οι μονές αίθουσες διατηρητέες με αποκλειστική κινηματογραφική χρήση όχι αύριο, αλλά χτες.
Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Μελέτη Μοίρα που μας αποτύπωσε με τον φακό του.
Ομως, δεν ήμασταν όλοι εκεί. Ελειπαν όσοι άνθρωποι κράτησαν αυτήν τη στήλη τα τελευταία χρόνια και περισσότερο απ' όλους έλειπαν ο Νίκος Αντωνάκος και η Τζία Γιοβάνη. Ελειπαν η πένα και η ματιά τους, η φυσική παρουσία τους, γιατί εκείνη τη μέρα ήταν κι εκείνοι παρόντες στην αίθουσα και στην καρδιά μας.
Χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μας. Ακόμα και να θέλαμε θα ήταν αδύνατο να μετρήσουμε πόσοι άνθρωποι παρακολούθησαν κινηματογράφο μέσα στην πλέον ιστορική αίθουσα κινηματογράφου της Αθήνας από το 1921 που λειτούργησε ως «Σαλόν Ιντεάλ». Θα ήταν αδύνατον να μετρήσουμε τους εκατομμύρια ανθρώπους που πέρασαν από μπροστά του, που σταμάτησαν δίπλα του διαδηλώνοντας από την Απελευθέρωση της Αθήνας, τον Οκτώβρη 1944, που ευτυχώς κρατιέται η μνήμη ζωντανή στο Αρχείο του ΚΚΕ, μέχρι τις πρόσφατες πορείες των ημερών μας. Το «Ιντεάλ» καταστράφηκε πολλές φορές αλλά πάντα αναγεννιόταν από τις στάχτες του χάρη στην αγάπη των ανθρώπων για το σινεμά.
Το «Ιντεάλ» δεν ανήκει σε κανέναν ΕΦΚΑ, σε κανένα υπουργείο, σε κανέναν διαχειριστή, ανήκει στη συλλογική μας μνήμη, ανήκει στις γενιές που πέρασαν από την αίθουσά του, ανήκει στους κατοίκους της Αθήνας που θα έχουν μια κοιτίδα πολιτισμού λιγότερη μέσα στο αφιλόξενο κέντρο, ανήκει στα παιδιά μας που δυστυχώς δεν θα το γνωρίσουν. Το κλείσιμό του ήταν μια ξεκάθαρη απαράδεκτη πολιτική απόφαση. Το «Ιντεάλ» μπορούσε να σωθεί. Μπορούσαν η πολιτεία, τα υπουργεία Πολιτισμού και Περιβάλλοντος να κηρύξουν τη χρήση του αποκλειστικά κινηματογραφική, και να το σώσουν κι ας το νοίκιαζε οποιοσδήποτε. Αλλά τι θέση έχει ο πολιτισμός σε μια περιοχή αμιγώς τουριστικής αξιοποίησης και τελικά πώς ένας κινηματογράφος θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των μεγαλοξενοδόχων και του κεφαλαίου; Ρητορικά τα ερωτήματα.
Το «Ιντεάλ» δεν κλείνει επειδή κανείς δεν αγωνίστηκε γι' αυτό. Από την πρώτη στιγμή που μαθεύτηκε το νέο, μαζί με τον κινηματογράφο «Αστορ» που τελικά ευτυχώς σώθηκε, σωματεία, φορείς αλλά και κάτοικοι του κέντρου έβαλαν το δικό τους λιθαράκι. Το ΚΚΕ αγωνίστηκε για τη διάσωσή του από την πρώτη στιγμή, από όλα τα πόστα, μέχρι και την περασμένη βδομάδα που κατέθεσε Επίκαιρη Ερώτηση στη Βουλή. Με την ελπίδα να μην κλείσει κανένας άλλος κινηματογράφος στο κέντρο, να μη γίνει άλλος κινηματογράφος ξενοδοχείο και σούπερ μάρκετ. Να χαρακτηριστούν, τώρα, οι χειμερινοί κινηματογράφοι, οι μονές αίθουσες διατηρητέες με αποκλειστική κινηματογραφική χρήση όχι αύριο, αλλά χτες.
Ευχαριστούμε από καρδιάς τον Μελέτη Μοίρα που μας αποτύπωσε με τον φακό του.
Π. Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου