ΤΖΕΝΗ ΚΡΙΘΑΡΑ
Ένα εθνικιστικό παραλήρημα του αρχηγού του κόμματος ΝΙΚΗ, Δημήτρη Νατσιού, στην Βουλή ήταν υπέρ-αρκετό για να δώσει ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης εντολή να εξαφανιστεί από εικαστική έκθεση στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη ένα έργο – φόρος τιμής και μνήμης στα θύματα των γυναικοκτονιών στην χώρα μας. Πρόκειται για την έκθεση της Τζόρτζια Λάλε με τον τίτλο «Ενοχή της Γειτονιάς», μέσω της οποίας η καλλιτέχνις θέλει να στρέψει το βλέμμα της κοινωνίας στο φαινόμενο της γυναικοκτονίας και στην έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας. Το έργο που προκάλεσε αναφυλακτικό σοκ στους απανταχού πατριδοκάπηλους ήταν μία σημαία, της οποίας το χρώμα δεν ήταν γαλανόλευκο, αλλά ροζ. Γιατί ήταν ροζ; Αφενός γιατί το ροζ είναι στερεοτυπικά συνυφασμένο με το γυναικείο φύλο (στο οποίο είναι αφιερωμένη η έκθεση) και αφετέρου γιατί η σημαία αποτελείται από κομμάτια υφάσματος σεντονιών που έδωσαν στην καλλιτέχνιδα συγγενείς θυμάτων γυναικοκτονίας ή ενδοοικογενειακής βίας.
Όπως σημειώνει η ίδια η Τζόρτζια Λάλε, «αυτές οι γυναίκες έχουν φαινομενικά λίγα κοινά μεταξύ τους, αλλά όλες έχουν ξαπλώσει σε αυτά τα σεντόνια απελπισμένες και φοβισμένες». Πολλές, μάλιστα, έχουν βρεθεί νεκρές στα ίδια τα σεντόνια που κάποτε ξάπλωναν με τον φονιά τους. Δεν περίμενε κανείς να συγκινηθεί η συγκεκριμένη κυβέρνηση από ένα έργο τέχνης, πόσο μάλλον από ένα έργο τέχνης που αναδεικνύει την βία που υφίστανται οι γυναίκες. Η ρητορική και τα νομοθετήματα των κυβερνήσεων του Κυριάκου Μητσοτάκη αποδεικνύουν στην πράξη πως το ζήτημα της έμφυλης ισότητας είναι έξω από την ατζέντα και τον πολιτισμό τους. Ο πρωθυπουργός που κατά δήλωσή του «δεν βρίσκει γυναίκες για να αναλάβουν υπουργεία», που κατήργησε την Γενική Γραμματεία Ισότητας για να συστήσει Υπουργείο Οικογένειας, που δεν θεωρεί σκόπιμη την νομική κατοχύρωση της γυναικοκτονίας γιατί «είναι αυτό που παλιά λέγαμε εγκλήματα πάθους» και που θέτει ζήτημα κομματικής πειθαρχίας σε κάθε νομοθέτημα πλην του γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια, δεν είναι ο άνθρωπος που θα περίμενε κανείς να τον αγγίξει ένα τέτοιο έργο.
Είναι, όμως, εντυπωσιακά τα ακροδεξιά αντανακλαστικά αυτή της κυβέρνησης. Όταν πρόκειται να (εξ)υπηρετήσει το εθνικιστικό και μισαλλόδοξο κοινό δεν τηρεί ούτε τα επικοινωνιακά προσχήματα για τα οποία τόσο πολύ κόπτεται σε κάθε άλλη περίπτωση. Κυριακή έκανε το σόου του στην βουλή ο Νατσιός, Δευτέρα εξαφανίστηκε το έργο από το προξενείο. «Με εντολή του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη». Το λένε και το καμαρώνουν. Δεν κατέβηκε μόνη της η σημαία, δεν την πήρε ο άερας (όπως αυτή στα Ίμια), έδωσε ο εντολή ο υπουργός. Ναι, ο ίδιος υπουργός που πριν λίγες ημέρες κοψομεσιάστηκε να υποκλίνεται μπροστά στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Θεωρεί ασεβή την ροζ σημαία, κάθε κομμάτι της οποίας φέρει το όνομα ενός θύματος έμφυλης βίας. Δεν είναι ασεβές να κουρελιάζουν τη σημαία υπηρετώντας τα εγκλήματα των Αμερικάνων από Σούδα μέχρι Γάζα, είναι ασεβές ένα έργο τέχνης με ένα ανθρωπιστικό μήνυμα. Δεν είναι ασεβές για την πατρίδα μας να γλείφουν το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ, είναι ασεβές να αναδεικνύεται ένα τόσο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα. Η συζήτηση για το ποιος σέβεται πραγματικά την σημαία και την πατρίδα απέχει έτη φωτός από το εθνικιστικό τσίρκο που έχει στηθεί στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Στην ζυγαριά της κυβέρνησης, οι ζωές των γυναικών που βασανίζονται ή δολοφονούνται καθημερινά έχουν μικρότερο βάρος από μία κίνηση – «κλείσιμο του ματιού» στο ακροδεξιό ακροατήριό της. Κατηγορούν την Τζόρτζια Λάλε για ασέβεια προς το εθνικό μας σύμβολο αυτοί που το μόνο που δεν έχουν ξεπουλήσει (ακόμα) σε εταιρείες ξένων συμφερόντων είναι ο αέρας που αναπνέουμε. Θεωρούν προσβλητικό το ροζ χρώμα της σημαίας μας και όχι το γεγονός πως στην χώρα μας οι γυναίκες συνεχίζουν να δολοφονούνται μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες. Τι είναι πιο προσβλητικό; Να αλλάζει χρώμα το σύμβολο του έθνους ή ο μισός πληθυσμός αυτού του έθνους υποχρεούται να συμμορφώνεται με επιταγές του προηγούμενου αιώνα; Να φοβάται να περπατήσει χωρίς παρέα το βράδυ, να πρέπει να απολογείται για τα ρούχα, για το μακιγιάζ, για το φέρσιμο, για τις επιλογές που έκανε, για τις επιλογές που δεν έκανε, να ενοχοποιείται όταν βιάζεται, όταν κακοποιείται, ακόμα και όταν δολοφονείται; Να αμείβεται χαμηλότερα για την ίδια δουλειά, να επωμίζεται εξ ολοκλήρου την ευθύνη του σπιτιού, να κατακρίνεται όταν μιλάει και να μην έχει ισότιμο ρόλο σε θέσεις ευθύνης και εξουσίας; Δεν είναι είναι αντεθνική και αντιπατριωτική αυτή η πραγματικότητα και είναι μία εικαστική πρόταση; Ούτε ως μήνυμα από την τέχνη δεν αντέχουν την διεκδίκηση της ισότητας;
Είναι πλέον ευκολότερο να περάσει μια καμήλα μέσα από το μάτι μιας βελόνας παρά να κρύψει αυτή η κυβέρνηση να βαθύτατα αντικοινωνικά και μισανθρωπιστικά της ένστικτα. Πόσοι βουλευτές και πόσες βουλεύτριες ανέβηκαν τα τελευταία χρόνια στο βήμα ζητώντας την νομική κατοχύρωση του όρου «γυναικοκτονία»; Πόσοι και πόσες ζήτησαν ενίσχυση των μέτρων στήριξης των κακοποιημένων γυναικών; Πόσοι και πόσες αιτήθηκαν επιπλέον μέριμνας για την πρόληψη της ενδοοικογενειακής βίας; Πολλοί και πολλές. Πόσες φορές ενδιαφέρθηκε η κυβέρνηση; Καμία! Πόσες φορές βγήκαν άνδρες και γυναίκες στους δρόμους μετά από άλλη μία γυναικοκτονία; Πόσες φορές γυναικεία και ΛΟΑΤΚΙ κινήματα κατήγγειλαν αστυνομική βία; Πόσες φορές διαδήλωσαν για την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους; Πάρα πολλές! Τι έκανε η κυβέρνηση; Τίποτα! Γιατί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ούτε συνομιλεί με την κοινωνία, ούτε νοιάζεται για την κοινωνία. Έχει μία πολύ συγκεκριμένη ατζέντα και αυτή εφαρμόζει. Ούτε το -και καλά- ευρωπαϊκό υφάκι, ούτε το κομψευόμενο στυλάκι είναι αρκετά για να πείσουν πως πρόκειται για μία κυβέρνηση με προοδευτικό προσανατολισμό. Κάθε κίνηση αυτής της κυβέρνησης – από τους νόμους που ψηφίζει μέχρι τις δηλώσεις των υπουργών της – μας γυρίζει σε περιόδους που άνθρωποι πριν από εμάς αγωνίστηκαν για να κατακτήσουν αυτά που ξηλώνει σήμερα η Νέα Δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου