Νίκος Φρατζέτης
Τὸν φωνάζουμε Βρομιάρη.
Τὸν ταΐζουμε τὰ ἀποφάγια μας.
Τὸν χαϊδεύουμε, ὅταν ἔχουμε ὄρεξη καὶ χρόνο, στὸ κεφάλι.
Αὐτὸς κουνάει τὴν οὐρά του καὶ μᾶς εὐγνωμονεῖ.
Ὅταν βρέχει καὶ ἔχει λασπωθεῖ, τὸν ἀποφεύγουμε.
Τοῦ ἔχουμε τότε κρυμμένα δῶρα -κλοτσιές, ροχάλες, ἐπίθετα-
καὶ τὸ ὄνομά του γίνεται σημαία ἐπίθεσης ἐναντίον του.
Πότε πότε τοῦ δείχνουμε λίγη καλοσύνη,
μὰ κατὰ κανόνα ὁ μπασταρδάκος μᾶς ἀφήνει ἐντελῶς ἀδιάφορους.
Ἂν μιὰ μέρα τὸν βροῦμε νεκρό, ἀπὸ ἁμάξι ἢ ἀπὸ φόλα, θὰ τὸν πετάξουμε στον κάδο
καὶ μετὰ ἀπὸ μέρες τρεῖς
αὐτοὶ ποὺ πιὸ πολὺ τὸν συμπαθούσαμε θὰ τὸν ἔχουμε ξεχάσει.
Ἀρχὴ καλοκαιριοῦ.
Ὁ ἥλιος εἶχε ἐπικρατήσει στὴ μάχη μὲ τὴν ἄνοιξη.
Ἡ ζέστη κυρίευε τὰ κορμιὰ καὶ τὴ σκέψη.
Ὁ Βρομιάρης μας ἀκίνητος.
Τὸ ράθυμο καλοκαίρι.
Μιὰ ἑβδομάδα μετὰ ὁ μπάσταρδός μας δολοφονήθηκε.
Τὸν σκότωσε ὁ μπόγιας τοῦ δήμου.
Γιατὶ ἄφρισε χθὲς ὁ σκύλος τῆς γειτονιᾶς μας.
Δάγκωσε τρεῖς γείτονες καὶ ἕνα παιδί, ἐπειδὴ τοῦ τραβοῦσε τὴν οὐρά.
Περίεργο· ἤτανε πάντα ὑπάκουος καὶ δεκτικὸς ὁ μπασταρδάκος μας.
Σήμερα ἐμφανίστηκαν δύο νέα σκυλιά.
Αὐτὰ μοιάζουν πιὸ ἄγρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου