Το μπαστούνι

Λιάνα Κανέλλη

Αυτό το κάταγμα στο αριστερό μου πόδι δεν το περίμενα, και δη την ώρα που με βεβαιότητα προέβλεπα τη σταθερή και σοβαρή άνοδο του Κόμματος στις πρόσφατες ελληνοχολιγουντιανές ευρωεκλογές. Μ' ένα μπλαβί δεξί πόδι, φυσικό χρώμα της πολιτικής περιοχής, κι ένα μπαστούνι κι ένα σφιχτό μποτόγυψο στο αριστερό, σαν τις σουφρωμένες μούρες όσων είχαν υπολογίσει το ΚΚΕ σε κάτω από 7%, έχω μεταφέρει λοιπόν στο μπαστούνι μου όλη την οργή της κακοτυχιάς που μου κόψε τη χαρά μου, το βράδυ της περασμένης Κυριακής. Οχι τίποτα άλλο, αλλά είχα κλείσει για μπύρες και σουβλάκια με ΚΝίτες.

Τέρμα τα προσωπικά. Το μπαστούνι μου νοερά έχει άλλη χρήση.

Θέλω να το φέρω στο κεφάλι αυτών των σαδιστών, όπως σας έγραφα και την προηγούμενη φορά, ιεροεξεταστών, επιλογέων θεμάτων στις πανελλαδικές. Εμένα μου πήρε ένα προσωπικό εικοσάλεπτο, μόνο για να διαβάσω τα θέματα της Ιστορίας, κι άλλο τόσο για να ανακαλέσω μέρος από τις προσωπικές μου γνώσεις. Το όλο τρία τέταρτα. Θέματα πανεπιστημιακού επιπέδου, πονηρά κι αναίσχυντα, ειδικού πολιτικού καπιταλιστικού (!) ενδιαφέροντος, μπήκαν για να λυθούν σε τρεις ώρες. Με συνθήκες καύσωνα, σε σχολεία χωρίς κλιματισμό, δεκαεφτάρικα και δεκαοχτάρικα μειράκια και κοπελούδες έπρεπε να διυλίσουν τον κώνωπα των ονείρων τους και να καταπιούν την κάμηλο των βασανιστών τους, για να μπουν στο πανεπιστήμιο, όχι έρποντας, γλείφοντας και διά των κεράτων, που έλεγαν οι παλιοί, αλλά μουσκεύοντας από την αγωνία ωσάν σε άσκηση αποτέφρωσής τους.

Να πάρω το μπαστούνι, μου ρχεται, και να το κοπανίσω στο κεφάλι όσων πουλάνε μαύρο μέλλον στα παιδιά για πράσινη ανάπτυξη, σε σχολεία χωρίς ψύξη ή θέρμανση. Αν αυτό δεν είναι πρώτη προτεραιότητα σε μια χώρα σαν τη δικιά μας, ηλιόλουστη αλλά και ψηλόβουνη, άγρια ηπειρωτική, και διάσπαρτα νησιωτική, τότε τι είναι;

Ξέρω. Κατασκευή υπερχρεωμένων οικογενειών θα αναγκαστούν να στηρίξουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια για να παραχθούν εκεί εκπαιδευμένοι δούλοι και ταλέντα που θα κοσμούν τις αίθουσες τροπαίων των αφεντικών. Εδώ που τα λέμε, αν δεν σε σταματήσει το οργανωμένο και ιστορικά συγκροτημένο, έμπειρο ΚΚΕ, γίνεσαι για την αδικία στο παιδί σου ρε γαμώτο, «δολοφόνος» με τη μαγκούρα, το μπαστούνι, το πριόνι, τη μούτζα, την ψήφο, το σωματείο, το συνδικάτο, το δευτεροβάθμιο, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος.

Κι εκεί που προσπαθώ να συντονίσω την υποχρεωτική ακινησία με την ανάγκη της κίνησης, το χέρι με το ποδάρι, και το λεξιλόγιο του δρόμου με την πολιτική ευπρέπεια, βαράει το δημοσιογραφικό 112 και με προειδοποιεί την ώρα που γράφω τούτο δω, ότι θα κάνει το μεσημέρι ο ...πρωθυπουργός ανασχηματισμό. Σε κάτι τέτοιους συναγερμούς έχω βρει, σύντροφοι, την ισορροπία μου στα αποσιωπητικά. Ειδικά στα μοντέρνα, τα σύγχρονα. Αλλωστε, ψυχή και δύναμη και αντοχή ΚΝίτισσας έχω. Οπότε απαντούσα: χεσ@@κα... Κι όποιος δεν καταλαβαίνει ότι η πολιτική, η κυρίαρχη μας πάει σε πόλεμο χειραγωγημένους πανταχόθεν, δεν είναι γιατί δεν ανοίγει το κεφάλι του και βαυκαλίζεται με μηνύματα που στέλνει η βολική αποχή, αλλά γιατί δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη για το παιδί, που εκβιασμένο πνευματικά, σωματικά και ψυχικά, διδάσκεται την ταξική Ιστορία των αστών ως δήθεν και λαϊκή, και προσωπική του νίκη ή αποτυχία, κατά το δοκούν των συμφερόντων. Οσο λοιπόν μεγάλοι σαν και μένα «έχουν τον νου τους στα παιδιά», όχι μόνο ποιητικά, αλλά και πολιτικά, κι αντέχουν και το χέ... και το πέ...σιμο που λέει κι ο λαός, τότε η χαρά μου ξεπερνάει και τα όριά μου, γιατί υπάρχει φως στο αστικό τούνελ, και δεν είναι αυτό εκπομπή.

Οπότε μετά το τέλος της παράστασης Ελληνοχόλιγουντ - Ευρωεκλογές, από μια Αντιγόνη στη Χάγη, στέλνω σύγχρονης εποχής χαιρετισμούς, γιατί η ψυχή δεν είναι ποτέ κουτσή, σε όσους συναπάντησα προεκλογικά στις Σέρρες, στο Κιλκίς, στη Βέροια, στο Ωραιόκαστρο, στους Αμπελόκηπους και τη Μενεμένη, στην Πολίχνη, στο Λαγκάδα, στη Λάρισα, στη Νέα Σμύρνη, στον Πειραιά και την Αθήνα.



Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Πηγή: rizospastis

---

Η Σφήκα: Επιλογές

---