Αυτοί λοιπόν έχουν πιάσει στασίδια, αντικομμουνιστικές βίγλες και βιλαέτια, και χτίζουν ονοματάκι, κρεμώντας στους μαντρότοιχους των αφεντικών τους σε περίτεχνες ροκοκοκό κορνίζες την καταφατική απάντηση στο γνωστό μας δίλημμα: Ναι βαρβαρότητα, ποτέ σοσιαλισμός. Ισως δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς προσωπικά με τέτοιους λίθους, σαν τον Αρούλη, τον πολεμοχαρούλη, τον άλλο τον συνονόματό μου ή τη Σώτη που αυτοαναφλέγεται σαν το κοριτσάκι με τα αντικομμουνιστικά σπίρτα, τον Πάσχο, τον Μουμτζή, τον καθημερινό Θοδωρόπουλο, όλους αυτούς τέλος πάντων που για να ξεφύγουν από το πολιτικό στρες αυτοεγκλείονται σε κόκκινο δωμάτιο πανικού. Ομως αξίζει τον κόπο κάθε φορά που στον δημόσιο λόγο γίνονται ιατρικού τύπου αναφορές, με πρωταγωνιστές καταρχάς τους πολιτικούς και μετά τους δημοσιογράφους, να καταλάβουμε ότι ο μεγγελικός πέλεκυς είναι αμφίστομος. Λες μες στη Βουλή το ΚΚΕ αυτιστικό κόμμα για να το βρίσεις, ακαδημαϊκώς και ΠΑΣΟΚικώς ως υπουργός, αλλά λες κι ότι ο Χίτλερ ήταν παράφρων κι ως τέτοιος μόνο λέκιασε την καθαρότητα του ναζισμού. Η πολιτική ευγονική άλλωστε είναι τόσο αμφίστομη που ακόμα και μεταξύ δύο ογδοντάρηδων αποκεφαλίζει ως αδύναμο τον Μπάιντεν και αναδεικνύει ως άντρα φαινόμενο δύναμης τον ομήλικό του Τραμπ.
Ολα γίνονται για χάρη της τεχνητής νοημοσύνης, ερήμην ογκολίθων και κοπρολίθων, καθώς θα χρησιμοποιεί πλέον τη φρασεολογία τους για να παράγει τη δική της αντικομμουνιστική εικόνα. Θα σταθώ λίγο στον Αρούλη, που λιμπεραλίστικα αυτοχαρακτηρίζεται ως υπεράνω κομμάτων, ιδεολογιών κ.λπ., και άρα έχει μάτι και στόμα Θεού, που κοιτάει τα πάντα από ψηλά και μπορεί να ταχτοποιεί τα μυρμήγκια από κάτω, γιατί έτσι του φαινόμαστε στη γη όλοι εμείς. Θα έλεγα ότι ναπολεοντίζει, αλλά δυστυχώς είναι λιπόσαρκος, δεν έχει τσουλούφι, και δεν φοράει ποτέ σακάκι με χρυσά κουμπιά.
Μιλάω για προσοχή σ' αυτόν τον πέλεκυ, γιατί διανύουμε άκρως επικίνδυνη διαλεκτικά περίοδο όπου κυριαρχεί η έννοια του συνδρόμου σε όλα. Απ' τη συμπεριφορά των παιδιών στο σχολείο, μέχρι την πολιτική, αφού κάπου πήρε το μάτι μου ότι η μετακίνηση από κόμμα σε κόμμα βαφτίστηκε σύνδρομο πολιτικών μεταπτώσεων. Και μετά έρχονται οι φοβίες. Με κορυφαία τη σταλινοφοβία. Ετσι παγιδεύονται οι μάζες σε επικίνδυνα ανούσιες και σκοταδιστικές πολιτικές συζητήσεις, που στο βάθος είναι εντελώς αλλά χρήσιμα απολίτικες. Ιατρολογούμε μετ' ευτελείας, κάνοντας τονωτικές ενέσεις στο ασήμαντο σε βάρος του σημαντικού.
Αντε μετά ν' αρχίσεις να ξετυλίγεις το σημαίνον και το σημαινόμενο μεταξύ θρησκευτικού και πυρηνικού δόγματος, και να θεωρείς ότι σ' έναν τρελό κόσμο μόνο ένας τρελός θα πατούσε το κουμπί. Δηλαδή όλοι μας. Ας κρατήσουμε μαζί με την ψυχραιμία μας απέναντι σε δεξιά, ακροδεξιά και φασιστική δυσκοιλιότητα, τσουπ να 'τος ο ιατρικός όρος, την επισήμανση ότι η σύγχυση είναι εκτός από πολιτικός και ιατρικός όρος αλλά και στις δύο περιπτώσεις δυσκολεύει την επικοινωνία με το περιβάλλον. Τουλάχιστον. Θαρρώ ότι για να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα έχουμε τα εφόδια. Οταν κάποιος μας πει δίκην μομφής «πάρε τα χάπια σου», η απάντηση είναι τ' ακρίβυνες πολύ, ανέβασες και του εργαζομένου τη συμμετοχή, το ταμείο μου ψυχορραγεί, οπότε καλά θα κάνεις να με φοβάσαι.
Πηγή: rizospastis
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου