Ελλάδα
Αναδημοσιεύουμε την συγκινητική ανάρτηση που έκανε η Βούλα Γεωργιάδου, μια εκ των 51 απολυμένων συμβασιούχων του Δήμου Ηλιούπολης, που από την Πέμπτη 9 Γενάρη «πετάχτηκαν στον δρόμο» σύμφωνα με την δικαστική απόφαση, μετά από 5 χρόνια δουλειάς.
Την παραθέτουμε ολόκληρη:
«Σχεδόν πέντε χρόνια είναι πολύς καιρός για να νιώσεις κομμάτι μιας δουλειάς. Για να πιστέψεις πως δεν είσαι απλά ένας συμβασιούχος που σε χρειάστηκαν για λίγο καιρό και τώρα πάει τελείωσε, αυτό ήταν. Πέντε χρόνια έφτιαξες την ζωή σου την καλούπωσες σύμφωνα με τις ανάγκες της δουλειάς σου.
Έβγαινες πρωί σε μία πόλη φάντασμα λόγω της πανδημίας και καθάριζες απομεινάρια από τα κορονοπάρτυ που άλλοι φοβόντουσαν και από δίπλα να περάσουν. Επέστρεφες από την δουλειά και γδυνόσουν στην εξώπορτα για να μην μεταφέρεις κάτι στους δικούς σου. Κι όταν αυτό άρχισε να ξεφτάει ήρθαν τα χιόνια και τα σπασμένα δέντρα και μάζευες κλαδιά με ξυλιασμένα και μελανιασμένα χέρια από το κρύο…
Και μετά οι καύσωνες… Έξι το πρωί και τα τζιτζίκια ήδη σε πλήρη τραγουδιστικό οργασμό. Στις εννιά δεν μπορούσες να σταθείς ούτε στον ίσκιο πόσο μάλλον να μαζεύεις γόπες από τα πεζοδρόμια. Μάζευες όμως και καλημέρες, όμορφες καλημέρες που σου γλύκαιναν την καρδιά.
Και γι αυτές τις καλημέρες άξιζε η κούραση. Το πιο νόστιμο κουλούρι ήταν αυτό που κέρασε ένας περαστικός μαζί με το ευχαριστώ του για την δουλειά που κάνουμε. Έμαθες τι ώρα πάει για δουλειά ο βιαστικός κύριος και η κοπέλα με τα ακουστικά και οι μαθητές στο δρόμο για το σχολείο κάνοντας αστεία άθελά τους σε έκαναν να φοράς κι εσύ ένα χαμόγελο. Έγιναν κομμάτι σου κι έγινες δικό τους.
Ανέβαινες στο σκαλί του απορριμματοφόρου κι έκανες τον σταυρό σου να τελειώσει η βάρδια καλά και να μαζευτούν όσο περισσότεροι κάδοι γίνεται.
Χέρια πονεμένα, πόδια πρησμένα αλλά ήσουν ευγνώμων γιατί είχες δουλειά. Έλεγες δεν μπορεί θα αναγνωριστεί μια μέρα…
Και ήρθε αυτή η μέρα. Και μια στυγνή δικαστική απόφαση αναγνώρισε πως είσαι η τρίχα στο ζυμάρι. Και η τρίχα έπρεπε να πεταχτεί με συνοπτικές διαδικασίες…
Σήμερα πέρασα από το πόστο μου και κοίταξα αν είναι καθαρό, αν τα καλαθάκια θέλουν άδειασμα, χαιρέτησα τον παππού που κάθεται κάθε μέρα ίδια ώρα στο ίδιο παγκάκι και ανταλλάσσουμε πάντα τις ίδιες κουβέντες, κοίταξα τον ουρανό ανάμεσα από τις χαρουπιές και με την εικόνα των συναδέλφων μου και μια τρύπα στην καρδιά μου κίνησα για το σπίτι…
Αφιερωμένο σε όλες τις σκούπες και τα φαράσια, σε όλα τα σκαλοπάτια αυτής της πόλης».
Αναδημοσιεύουμε την συγκινητική ανάρτηση που έκανε η Βούλα Γεωργιάδου, μια εκ των 51 απολυμένων συμβασιούχων του Δήμου Ηλιούπολης, που από την Πέμπτη 9 Γενάρη «πετάχτηκαν στον δρόμο» σύμφωνα με την δικαστική απόφαση, μετά από 5 χρόνια δουλειάς.
Την παραθέτουμε ολόκληρη:
«Σχεδόν πέντε χρόνια είναι πολύς καιρός για να νιώσεις κομμάτι μιας δουλειάς. Για να πιστέψεις πως δεν είσαι απλά ένας συμβασιούχος που σε χρειάστηκαν για λίγο καιρό και τώρα πάει τελείωσε, αυτό ήταν. Πέντε χρόνια έφτιαξες την ζωή σου την καλούπωσες σύμφωνα με τις ανάγκες της δουλειάς σου.
Έβγαινες πρωί σε μία πόλη φάντασμα λόγω της πανδημίας και καθάριζες απομεινάρια από τα κορονοπάρτυ που άλλοι φοβόντουσαν και από δίπλα να περάσουν. Επέστρεφες από την δουλειά και γδυνόσουν στην εξώπορτα για να μην μεταφέρεις κάτι στους δικούς σου. Κι όταν αυτό άρχισε να ξεφτάει ήρθαν τα χιόνια και τα σπασμένα δέντρα και μάζευες κλαδιά με ξυλιασμένα και μελανιασμένα χέρια από το κρύο…
Και μετά οι καύσωνες… Έξι το πρωί και τα τζιτζίκια ήδη σε πλήρη τραγουδιστικό οργασμό. Στις εννιά δεν μπορούσες να σταθείς ούτε στον ίσκιο πόσο μάλλον να μαζεύεις γόπες από τα πεζοδρόμια. Μάζευες όμως και καλημέρες, όμορφες καλημέρες που σου γλύκαιναν την καρδιά.
Και γι αυτές τις καλημέρες άξιζε η κούραση. Το πιο νόστιμο κουλούρι ήταν αυτό που κέρασε ένας περαστικός μαζί με το ευχαριστώ του για την δουλειά που κάνουμε. Έμαθες τι ώρα πάει για δουλειά ο βιαστικός κύριος και η κοπέλα με τα ακουστικά και οι μαθητές στο δρόμο για το σχολείο κάνοντας αστεία άθελά τους σε έκαναν να φοράς κι εσύ ένα χαμόγελο. Έγιναν κομμάτι σου κι έγινες δικό τους.
Ανέβαινες στο σκαλί του απορριμματοφόρου κι έκανες τον σταυρό σου να τελειώσει η βάρδια καλά και να μαζευτούν όσο περισσότεροι κάδοι γίνεται.
Χέρια πονεμένα, πόδια πρησμένα αλλά ήσουν ευγνώμων γιατί είχες δουλειά. Έλεγες δεν μπορεί θα αναγνωριστεί μια μέρα…
Και ήρθε αυτή η μέρα. Και μια στυγνή δικαστική απόφαση αναγνώρισε πως είσαι η τρίχα στο ζυμάρι. Και η τρίχα έπρεπε να πεταχτεί με συνοπτικές διαδικασίες…
Σήμερα πέρασα από το πόστο μου και κοίταξα αν είναι καθαρό, αν τα καλαθάκια θέλουν άδειασμα, χαιρέτησα τον παππού που κάθεται κάθε μέρα ίδια ώρα στο ίδιο παγκάκι και ανταλλάσσουμε πάντα τις ίδιες κουβέντες, κοίταξα τον ουρανό ανάμεσα από τις χαρουπιές και με την εικόνα των συναδέλφων μου και μια τρύπα στην καρδιά μου κίνησα για το σπίτι…
Αφιερωμένο σε όλες τις σκούπες και τα φαράσια, σε όλα τα σκαλοπάτια αυτής της πόλης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου