Από Κυκλοθυμικός
Η αλήθεια είναι ότι τα Εγκλήματα ήταν πολύ μαύρα, πολύ σκοτεινά, για εμένα. Ακόμα και τώρα λόγω των τελευταίων επεισοδίων δυσκολεύομαι να τα ξαναδώ. Για πρώτη φορά άλλωστε τα είδα και σε μια ηλικία, εκεί γύρω στα 8-9, που σχεδόν ήταν τραυματικό να μετράω τον έναν πρωταγωνιστή να ξεπαστρεύεται μετά τον άλλον. Σε μια εποχή που ακόμα κι αν μπορούσα να διακρίνω τον σκηνοθετικό από τον πραγματικό κόσμο, συναισθηματικά με επηρέαζε ανάλογα.
Όμως είναι εξίσου αλήθεια ότι τα Εγκλήματα τράβηξαν τον Έλληνα από τον καναπέ του, όπως τραβάμε στα χιονοδρομικά τα έλκηθρα, και τον πήγαν πολλά μίλια πιο μακριά από την εποχή του, τον μικρόκοσμο του, τα μαύρα του στερεότυπα. Μπουκωμένος από τα χρήματα στα τέλη των 90s ο Έλληνας ίσως ήταν πιο ανεκτικός να δει κάποια παράλληλα σύμπαντα. Και τα είδε ωμά, σαρκαστικά, τίμια. Δεν τα φκιασίδωσαν οι δημιουργοί με δράματα και «παπακαλιατισμούς». Οι πρωταγωνιστές ήταν σεξεργάτες, ανοιχτά αμφισεξουαλικοί άντρες, τρανς γυναίκες, εξωγήινοι φοιτητές, επισκέπτες στριπτιτζάδικων και μπουρδέλων, επαγγελματίες δολοφονόι, μοιχοί και κερατάδες. Κι ήταν πολύχρωμοι, χαρούμενοι, περήφανοι, αμετανόητοι. Ακούσαμε τη δική τους πλευρά, τους είδαμε μέσα από το δικό τους κόσμο, τους αγαπήσαμε γι’ αυτό που ήταν. Κι όσο κι αν μας ξένιζαν στην αρχή στο τέλος ταυτιστήκαμε μαζί τους, κρυφά τους αποδεχτήκαμε, τους καταλάβαμε. Γυρίσαμε πίσω στις ζωές μας και ξέραμε ότι εκεί έξω υπάρχει ο Μιχαλάκης, η Κορίνα, ο Τζόνι κι έχει πιο πολύ ενδιαφέρον να τους γνωρίσουμε, παρά να τους κρίνουμε.
Ακόμα κι οι πιο συμβατικές προσωπικότητες, οι πιο οικείες φιγούρες, όλοι είχαν μυστικά, λάθη, «εγκλήματα», ψέματα. Κανείς δεν ήταν ο κύριος τέλειος κι η κυρία ιδανική. Άνοιγε ο προβολέας και στις δικές μας σκοτεινές πτυχές, όχι πάλι σε λογική αυτομαστιγώματας και κουνημένου δάκτυλου, αλλά πιο πολύ ως ένα σαρκαστικό δάγκωμα από τον ίδιο μας τον καθρέφτη, από την οθόνη της τηλεόρασης.
Αλήθεια είναι ότι κι αυτή η σειρά ανέδειξε μερικούς από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της γενιάς τους. Ο τεράστιος Βασίλης Χαραλαμπόπουλος από εκείνη την σειρά έκοψε τα παράλληλα μεροκάματα και ξεκίνησε να ασχολείται φουλ με την υποκριτική για να γίνει σήμερα ο πιο εμβληματικός, η Μαρία Καβογιάννη από αυτόν τον ρόλο καθιερώθηκε οριστικά κι αμετάκλητα στις συνειδήσεις μας, από αυτήν την σειρά άνοιξε τα φτερά της κι ακολούθησε μια πορεία που δικαίως ξεπέρασε τους δικούς μας ουρανούς. Αντίστοιχα κι η Υρώ Μανέ που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο πικ της θεατρικής της εξέλιξης στη «Μητέρα του Σκύλου» εκεί απέδωσε τον πρώτο της μεγάλο τηλεοπτικό ρόλο, εκεί μπήκε κι αυτή στους μεγάλους.
Και πάνω από όλα σε εκείνη τη σειρά αναδείχτηκε η Καίτη Κωνσταντίνου. Το απόλυτο κακό, η Σωσώ, η γυναίκα που κάηκε ζωντανή από την προδοσία του άντρα της και ξαναγεννήθηκε ως το πιο σοσιοπαθές τέρας που διψάει για την πιο ακραία εκδίκηση για να λυτρωθεί. Ένας πνιγμένος από τη θλίψη άνθρωπος, μια ματαιότητα, μια προσωπική τραγωδία, χουχουλιασμένη, καμουφλαρισμένη σε δολοφονικά σχέδια. Ο μετρονόμος, ο μαέστρος και ο υποκινητής όλης της πλοκής. Την ίδια ώρα η Καίτη Κωνσταντίνου, που εξύψωσε αυτόν τον δύσκολο ρόλο, παίζει να ήταν ο πιο ταπεινός άνθρωπος που έγινε ποτέ διάσημος στην τηλεόραση, την εποχή που υπήρχαν πραγματικά μεγάλες λαϊκές επιτυχίες κι οι πολύ υψηλές απολαβές. Για αυτό και δεν το εξαργύρωσε ποτέ, γι αυτό και δεν την έφαγε και δεν την μεταβόλισε ποτέ αυτό το σύστημα. Έσταζε ποιότητα, καλλιέργεια, τελειομανία, παιδεία, υψηλή υποκριτική ικανότητα. Ήταν πάντα κάτι πέρα από όσα ξέραμε και παρέμεινε έτσι μέχρι το τέλος. Ήταν απόμακρη για να μείνει αληθινή, μια πιο εσωστρεφής Μάρθα Φριντζήλα. Κι έτσι κι έφυγε. Πάλι με τη σιωπή της μας σόκαρε.
Μαζί της ξεχαρβαλώθηκαν και λίγο παραπάνω τα παιδικά μας χρόνια που χάνονται κι αυτά στον ορίζοντα του χωροχρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου