Στον σημερινό κόσμο της υπερπληροφόρησης και της διαρκούς επικοινωνιακής προπαγάνδας, έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε φυσιολογική την αντιστροφή της ίδιας της έννοιας του κράτους και του ρόλου του. Έχουμε ξεχάσει πως το κράτος δεν είναι κάτι έξω από εμάς, αλλά μια δική μας δημιουργία – ένας μηχανισμός που στήθηκε για να υπηρετεί τον λαό, όχι να τον εξουσιάζει.
Το Κράτος: Δημιούργημα του Λαού
Το έθνος-κράτος δεν υπήρχε ανέκαθεν, το φτιάξαμε εμείς (λαός) οι κάτοικοι της Εθνικής επικράτειας (πατρίδα), ως μια κοινή συμφωνία, για να διασφαλίσουμε την αυτοδιοίκηση μας με τους όρους που εμείς (λαός) από κοινού αποφασίζουμε, ώστε να εξασφαλίσουμε την βέλτιστη ποιότητα της διαβίωσης μας, η οποία έχει ως έργο, την ασφαλή, δίκαια και εντέλει ευτυχισμένη, εξέλιξη της ζωής του συνόλου της κοινωνίας μας.
Το κράτος, λοιπόν, δεν είναι αφεντικό μας. Είναι ο διαχειριστικός μηχανισμός που δημιουργήσαμε για να υπηρετεί το συλλογικό καλό, σύμφωνα με τις αρχές και τις αποφάσεις της κοινωνίας μας.
Από Πολίτες σε Υπηκόους
Στη θεωρία, οι άνθρωποι που στελεχώνουν τις δημόσιες θέσεις – από τους υπουργούς μέχρι τους διοικητικούς υπαλλήλους – δεν είναι τίποτε άλλο παρά υπηρέτες του λαού. Η ίδια η ετυμολογία των λέξεων το αποδεικνύει:
Υπουργός σημαίνει "βοηθός", αυτός που εργάζεται "υπό το έργο" της διακυβέρνησης.
Δημόσιος υπάλληλος σημαίνει "υπηρέτης του δήμου", δηλαδή αυτός που εξυπηρετεί τον λαό.
Αυτούς τους ανθρώπους εμείς τους διορίζουμε – είτε άμεσα με την ψήφο μας είτε έμμεσα μέσω των θεσμών – και εμείς τους πληρώνουμε. Ο ρόλος τους είναι ξεκάθαρος: να εργάζονται για το κοινό καλό και να λογοδοτούν για τις πράξεις τους. Αν δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους, πρέπει να υπόκεινται σε έλεγχο και – αν χρειαστεί – να ανακαλούνται.
Κι όμως, σήμερα βλέπουμε το ακριβώς αντίθετο: οι υπηρέτες μετατράπηκαν σε εξουσιαστές, ενώ ο λαός, που θεωρητικά τους ελέγχει, έχει μετατραπεί σε υπήκοο. Οι διορισμένοι αξιωματούχοι κυβερνούν σαν μονάρχες, οι υπουργοί συμπεριφέρονται σαν αφεντικά και οι δημόσιοι υπάλληλοι λογοδοτούν περισσότερο στους ανωτέρους τους παρά στον ίδιο τον λαό.
Πόσο Ευθυνόμαστε για την Κατάσταση αυτή;
Το ερώτημα που προκύπτει είναι: πώς φτάσαμε ως εδώ; Και ποια είναι η δική μας ευθύνη σε αυτή την κατάσταση;
Η απάντηση δεν είναι εύκολη, αλλά σίγουρα δεν μπορούμε να αποποιηθούμε τις ευθύνες μας. Μέσα από την αδιαφορία μας, την ανοχή μας και, συχνά, τη συνενοχή μας, επιτρέψαμε να αντιστραφούν οι ρόλοι. Αντί να απαιτούμε διαφάνεια, λογοδοσία και δικαιοσύνη, αρκεστήκαμε σε υποσχέσεις, μικροεξυπηρετήσεις και κατευθυνόμενη πληροφόρηση.
Η αυτοδιάθεση, όμως, δεν είναι κάτι που μας χαρίζεται. Είναι κάτι που κατακτιέται καθημερινά, μέσα από τη συνειδητοποίηση του ρόλου μας ως πολιτών, τη διαρκή απαίτηση για λογοδοσία και την ενεργή συμμετοχή μας στη διαμόρφωση της κοινωνίας.
Μπορούμε να Αντιστρέψουμε την Αντιστροφή;
Η αλλαγή δεν είναι εύκολη, αλλά ούτε αδύνατη. Ξεκινά από τη γνώση και τη συνειδητοποίηση της θέσης μας μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Αν θυμηθούμε ότι το κράτος είμαστε εμείς, ότι οι κυβερνώντες είναι υπάλληλοι μας και όχι αφέντες μας, και αν αρχίσουμε να απαιτούμε όσα δικαιωματικά μας ανήκουν, τότε ίσως καταφέρουμε να ξαναβρούμε την ουσία των πραγμάτων.
Η χειραφέτηση ξεκινά από τα μικρά και – για κάποιους – "ασήμαντα". Αλλά αν θέλουμε να ξαναγίνουμε πολίτες αντί για υπήκοοι, πρέπει να ξεκινήσουμε από εκεί.
Και αυτό το μπορεί ο λαός μόνο ενωμένος σαν μια γροθιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου