Τι κάνεις τώρα;
Είσαι στη δουλειά, ίσως και να γκρινιάζεις για τη δύσκολη μέρα, τη ζέστη, βαριέσαι ίσως...
Ή είσαι άνεργος και δεν βρίσκεις δουλειά και βρίζεις τη μαύρη σου την τύχη.
Ή μπορεί να είσαι στη κουζίνα και να ετοιμάζεις το φαγητό της ημέρας, μες στη ζέστη.
Μπορεί να είσαι και στο δρόμο, στο καθημερινό χάλι των δημοσίων συγκοινωνιών.
Μπορεί και να διαμαρτύρεσαι για την αφόρητη ζέστη και πως να ανάψεις κλιματιστικό που το ρεύμα θα σου έρθει στα ύψη.
Μπορεί και να κάνεις προσθαφαιρέσεις για να βγάλεις τον μήνα.
Ζεις μια ακόμα καθημερινή μέρα της ζωής σου.
Που όμως σκέψου μπορεί ανά πάσα στιγμή να διακοπεί από μια βόμβα.
Γιατί κάποιος ορέγεται την πατρίδα σου.
Το γνωρίζουμε αυτό οι Έλληνες καλά, σωστά;
Ας θυμηθούμε τους Κύπριους....
Και όσο εμείς διαμαρτυρόμαστε για την πραγματικά πολύ δύσκολη καθημερινότητά μας, που παρόλα τα ζόρια τα καταφέρνουμε κάπως, κάποιοι πεθαίνουν.
Από βόμβες, από ασιτία, από την όρεξη ενός αχόρταγου δολοφόνου να κατασπαράξει, να εξαφανίσει από την γη έναν λαό.
Παιδιά πεινασμένα και ορφανά, γονείς με νεκρά παιδιά στην αγκαλιά, άνθρωποι που απόμειναν μονάχοι δίχως οικόγενεια.
Και κει το μυαλό μου κάνει παύση ξαφνικά.
Σαν να γύρισε ο διακόπτης στο οφ και να σταμάτησαν όλες μου οι σκέψεις για την δική μου ζωή.
Το σκάφος Madleen καταλήφθηκε από Ισραηλινούς.
Το οποίο πήγαινε τρόφιμα στους αποκλεισμένους Παλαιστίνιους.
Συμβολική κίνηση, μη μένεις στο ποιοι επέβαιναν, αν δεν τους γουστάρεις, αν , αν αν...
Μη κοιτάς το δέντρο γιατί χάνεις το δάσος.
Μια ελπίδα ήταν για αυτόν τον δύστυχο λαό, μια ελπίδα ότι ίσως σπάσει το εμπάργκο της Γάζας που άφηνε πόρτες ανοιχτές και ελπίδες να φωτίσουν τις μαυρισμένες τους ψυχές, ποδοπατήθηκε από το κράτος δολοφόνο.
Σε διεθνή ύδατα.
Ως κυρίαρχος.
Που καταδεικνύει ακριβώς τις προθέσεις του.
Γενοκτονία.
Το Madleen δεν έφτασε ποτέ στη Γάζα.
Η Γάζα θα συνεχίσει να πεθαίνει άλλοτε αργά και βασανιστικά και άλλοτε βίαια.
Αλλά η αλήθεια πλέον είναι φανερή σε όλους.
Καμία δικαιολογία δεν έχει κανείς μας αν επιλέξει τη σιωπή.
Γιατί η σιωπή είναι συνενοχή.
Γιατί αύριο μπορεί να είναι η σειρά σου, η σειρά μας.
Αλλά δεν μιλάω για ανταλλαγή ανθρωπιάς.
Να τους νοιαστούμε για να μην μας συμβεί και εμάς...
Μιλώ για ενσυναίσθηση καθαρή και ανόθευτη δίχως ανταλλαγές.
Γιατί είναι έγκλημα αυτό που γίνεται και δεν έχουμε δικαίωμα να σιωπούμε , όταν εξαφανίζουν έναν λαό από προσώπου γης.
Γιατί δεν αρμόζει σε κανέναν Άνθρωπο να μένει κλεισμένος στο μικρόκοσμο του όταν κάπου αφήνουν παιδιά πεινασμένα για να πεθάνουν, όταν σπάνε με τα γκλομπ τους θερμοκοιτίδες με νεογέννητα, όταν ξαναβομβαρδίζουν τα ήδη βομβαρδισμένα μέρη, μη τυχόν και κάποιος έχει βρει καταφύγιο στα συντρίμμια.
Εσένα τι σου λέει αυτό;
Ναι μπορεί το Madleen να μη έφτασε ποτέ, αλλά η σκληρή αλήθεια έφτασε σε όλο τον κόσμο.
Για αυτό δεν έχουμε το δικαίωμα να μένουμε σιωπηλοί.
Μια λέξη, μια σκέψη, ένα ουρλιαχτό το οφείλουμε στην ανθρωπιά, μέχρι να συμπαρασύρουμε όλους τους ανθρώπους.
Για το κράτος δολοφόνο που κρατάει το δρεπάνι του χάρου και αποφασίζει ποιους θα αφανίσει για να αρπάξει τη γη του.
Γιατί έτσι θέλει.
Είναι ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ.
Είναι ΣΦΑΓΗ.
Και ο Άνθρωπος δεν θα το επιτρέψει.
Λίλα Μήτσουρα
Μια ελπίδα ήταν για αυτόν τον δύστυχο λαό, μια ελπίδα ότι ίσως σπάσει το εμπάργκο της Γάζας που άφηνε πόρτες ανοιχτές και ελπίδες να φωτίσουν τις μαυρισμένες τους ψυχές, ποδοπατήθηκε από το κράτος δολοφόνο.
Σε διεθνή ύδατα.
Ως κυρίαρχος.
Που καταδεικνύει ακριβώς τις προθέσεις του.
Γενοκτονία.
Το Madleen δεν έφτασε ποτέ στη Γάζα.
Η Γάζα θα συνεχίσει να πεθαίνει άλλοτε αργά και βασανιστικά και άλλοτε βίαια.
Αλλά η αλήθεια πλέον είναι φανερή σε όλους.
Καμία δικαιολογία δεν έχει κανείς μας αν επιλέξει τη σιωπή.
Γιατί η σιωπή είναι συνενοχή.
Γιατί αύριο μπορεί να είναι η σειρά σου, η σειρά μας.
Αλλά δεν μιλάω για ανταλλαγή ανθρωπιάς.
Να τους νοιαστούμε για να μην μας συμβεί και εμάς...
Μιλώ για ενσυναίσθηση καθαρή και ανόθευτη δίχως ανταλλαγές.
Γιατί είναι έγκλημα αυτό που γίνεται και δεν έχουμε δικαίωμα να σιωπούμε , όταν εξαφανίζουν έναν λαό από προσώπου γης.
Γιατί δεν αρμόζει σε κανέναν Άνθρωπο να μένει κλεισμένος στο μικρόκοσμο του όταν κάπου αφήνουν παιδιά πεινασμένα για να πεθάνουν, όταν σπάνε με τα γκλομπ τους θερμοκοιτίδες με νεογέννητα, όταν ξαναβομβαρδίζουν τα ήδη βομβαρδισμένα μέρη, μη τυχόν και κάποιος έχει βρει καταφύγιο στα συντρίμμια.
Εσένα τι σου λέει αυτό;
Ναι μπορεί το Madleen να μη έφτασε ποτέ, αλλά η σκληρή αλήθεια έφτασε σε όλο τον κόσμο.
Για αυτό δεν έχουμε το δικαίωμα να μένουμε σιωπηλοί.
Μια λέξη, μια σκέψη, ένα ουρλιαχτό το οφείλουμε στην ανθρωπιά, μέχρι να συμπαρασύρουμε όλους τους ανθρώπους.
Για το κράτος δολοφόνο που κρατάει το δρεπάνι του χάρου και αποφασίζει ποιους θα αφανίσει για να αρπάξει τη γη του.
Γιατί έτσι θέλει.
Είναι ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ.
Είναι ΣΦΑΓΗ.
Και ο Άνθρωπος δεν θα το επιτρέψει.
Λίλα Μήτσουρα
"Καθώς ετοιμάζεις το πρωινό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Μην ξεχνάς να ταΐζεις τα περιστέρια.
Όταν πολέμους ξεκινάς, να σκέφτεσαι τους άλλους
Μην ξεχνάς όσους λαχταρούν την ειρήνη [...]
Όταν τα αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που δεν έχουνε πού να πλαγιάσουν.
Όταν ελεύθερα μιλάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που δεν τους αφήνουν να μιλήσουν.
Και καθώς σκέφτεσαι εκείνους τους άλλους,
στον εαυτό σου γύρισε και πες:
«Αχ και να ήμουν ένα κερί στο σκοτάδι» "
Μαχμούντ Νταρουίς, 12 ποιήματα του Παλαιστίνιου ποιητή, ...να σκέφτεσαι τους άλλους..., μφτρ. Τζένη Καραβίτη, εκδ. Νήσος
Λίλα Μήτσουρα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου