Σεμίνα Διγενή
Κάθε Δεκέμβρη, η ίδια τελετουργία. Στο Κοινοβούλιο, με ύφος και φανφάρες, παρουσιάζεται ο Προϋπολογισμός. Αριθμοί, ποσοστά, πίνακες, υποσχέσεις, θριαμβολογίες για «ανάπτυξη», «ανθεκτικότητα» και «δημοσιονομική ισορροπία».
Αλλά έξω από τη Βουλή, σε χιλιάδες σπίτια, το μόνο που ακούγεται είναι:
«Πόσο ακόμα θα αντέξουμε;».
Κάθε Δεκέμβρη, η ίδια τελετουργία. Στο Κοινοβούλιο, με ύφος και φανφάρες, παρουσιάζεται ο Προϋπολογισμός. Αριθμοί, ποσοστά, πίνακες, υποσχέσεις, θριαμβολογίες για «ανάπτυξη», «ανθεκτικότητα» και «δημοσιονομική ισορροπία».
Αλλά έξω από τη Βουλή, σε χιλιάδες σπίτια, το μόνο που ακούγεται είναι:
«Πόσο ακόμα θα αντέξουμε;».
- Γιατί ο Προϋπολογισμός του 2025, όπως και οι προηγούμενοι, όπως και οι επόμενοι, δεν σχεδιάζεται για τον άνθρωπο.
Γράφεται για τα συμφέροντα των λίγων. Αυτούς πρέπει να ικανοποιήσει, γιατί σ' αυτούς λογοδοτεί.
Δεν υπολογίζει ανάγκες, αλλά δημοσιονομικούς στόχους, που στηρίζονται στην κανονικότητα της εκμετάλλευσης.
Και κάπως έτσι, η οικονομική πολιτική όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων μοιάζει με γόμα που σβήνει ζωές.
Πρέπει τελικά να ξαναπούμε κάτι αυτονόητο, μόνο και μόνο επειδή χρόνια τώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν ισχύει:
Ο Προϋπολογισμός δεν είναι λογιστικό έγγραφο. Είναι πολιτικό συμβόλαιο ζωής. Είναι το σχέδιο μέσα από το οποίο αποφασίζεται:
- Αν μια μάνα θα μπορεί να πάει το παιδί της στον γιατρό χωρίς να πληρώσει.
- Αν ένας ηλικιωμένος θα πάρει φάρμακα ή θα τα κόψει για να πληρώσει λογαριασμό.
- Αν μια οικογένεια θα ζεσταθεί τον χειμώνα ή θα τυλιχτεί σε κουβέρτες.
- Αν ο εργαζόμενος θα γυρίζει σπίτι με δύναμη ή εξάντληση.
- Αν ο νέος θα βλέπει μέλλον ή έξοδο από τη χώρα.
Αλλά όλα αυτά, κάθε Δεκέμβρη, στην αίθουσα της Βουλής, θα μετατρέπονται σε κωδικούς, στήλες και υποσημειώσεις. Και πάντα η ανθρώπινη οδύνη θα κρύβεται πίσω από excel και υποκριτικές δηλώσεις σε φιλικά πάνελ.
Παραχάραξη, υποκρισία, απανθρωπιά
Ας δούμε όμως τι εννοεί η κυβέρνηση όταν λέει π.χ. ότι μειώνεται η «δημοσιονομική δαπάνη» για την Υγεία.
Εννοεί ότι θα χαθούν ραντεβού, θα μεγαλώσουν λίστες αναμονής, θα κλείσουν τμήματα και οι γιατροί θα καταρρεύσουν από τον φόρτο.
- Οταν λέει ότι «εξορθολογίζονται» οι κοινωνικές παροχές, εννοεί ότι άνθρωποι θα μένουν ακάλυπτοι, ευάλωτοι, μόνοι.
- Οταν ανακοινώνει «στοχευμένες ενισχύσεις», σημαίνει ότι το κράτος πετάει ένα ξεροκόμματο, για να κρύψει την πολιτική της εγκατάλειψης.
- Οταν θριαμβολογεί πως «η οικονομία αναπτύσσεται», εννοεί ότι τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων αυξάνονται, με ρυθμούς που δεν έχουν καμία σχέση με τη ζωή των εργαζομένων.
- Η γλώσσα των κυβερνήσεων είναι γεμάτη ευφημισμούς. Αλλά η πραγματικότητα είναι ωμή:
Χρειάζεται να κάνει κάποιος οικονομετρική ανάλυση για να δει τι συμβαίνει;
Οχι. Αρκεί να βρεθεί μια μέρα σε μια λαϊκή γειτονιά.
Να μπει σε ένα σούπερ μάρκετ και να δει ανθρώπους να βάζουν πράγματα στο καρότσι και λίγο μετά να τα ξαναβάζουν πίσω στο ράφι.
Να περιμένει στην ουρά σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, να δει το άγχος, την εξάντληση, την αγωνία στα μάτια απελπισμένων ανθρώπων, που ασφυκτιούν.
Να διαβάσει τους λογαριασμούς ρεύματος και νερού που γονατίζουν μισθούς και να δει τις συντάξεις της εξαθλίωσης.
Να νιώσει την ανασφάλεια όσων εργάζονται χωρίς δικαιώματα, χωρίς ωράριο, χωρίς ανάσα.
Να δει τη νεολαία που μεταναστεύει, όχι γιατί θέλει, αλλά γιατί η χώρα που οι γονείς της έχτισαν με κόπο δεν την χωρά πια.
Ο λαός ως «δημοσιονομικό βάρος»
Και όλα αυτά δεν είναι «παράπλευρες απώλειες». Είναι οι άμεσες συνέπειες μιας πολιτικής που αντιμετωπίζει τον λαό ως «δημοσιονομικό βάρος».
Ο νέος Προϋπολογισμός:
- Μειώνει τη χρηματοδότηση για νοσοκομεία.
- Δεν προβλέπει πραγματικές αυξήσεις μισθών.
- Αυξάνει τα φορολογικά βάρη, με τον πληθωρισμό να λειτουργεί ως «αόρατος φόρος».
- Δίνει νέα προνόμια σε επιχειρηματικούς ομίλους.
- Ενισχύει το ΝΑΤΟ και τους εξοπλισμούς.
- Συνεχίζει τις ιδιωτικοποιήσεις.
- Αφήνει αχαρτογράφητες τη στέγαση, την Πρόνοια, την προστασία της οικογένειας.
Πίσω από τις λέξεις «επενδύσεις», «ανταγωνιστικότητα», «μεταρρυθμίσεις», κρύβεται το ίδιο πράγμα:
Συρρίκνωση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των πολλών, για να θησαυρίζουν οι λίγοι.
Πάμε τώρα στη μεγάλη απάτη της «ανάπτυξης».
Είναι δυνατόν να μιλάμε για ανάπτυξη όταν:
- Αγγίζει το 67% η φτώχεια στην Ελλάδα;
- Το 45% δυσκολεύεται να πληρώσει βασικούς λογαριασμούς;
- Η στέγαση έχει γίνει πολυτέλεια;
- Η εργασία έχει μετατραπεί σε καθεστώς δουλείας;
- Η Υγεία είναι εμπόρευμα και όχι δικαίωμα;
Ανάπτυξη λοιπόν για ποιον;
Για τον εργαζόμενο που δουλεύει δυο και τρεις δουλειές;
Για τον συνταξιούχο που παλεύει να ζήσει με 600 ευρώ;
Γι' αυτούς που μετρούν τα κέρματα στη λαϊκή;
Η ανάπτυξη που υπόσχονται δεν αφορά τον λαό, είναι για τους άλλους. Για όσους βρίσκονται ψηλά, πολύ ψηλά, τόσο ψηλά που δεν βλέπουν πια τον άνθρωπο, μόνο τους ισολογισμούς.
Ο Προϋπολογισμός του 2025 (όπως και οι προηγούμενοι) δεν νοιάζεται:
- Για τη μητέρα που μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της.
- Για τον εργαζόμενο με αναπηρία που δεν μπορεί να βρει προσβάσιμη υπηρεσία.
- Για τον ηλικιωμένο που δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα φάρμακά του.
- Για τον άνεργο που μαθαίνει να ζει με το κενό στο βλέμμα.
- Για τον υγειονομικό που λυγίζει από υπερωρίες.
- Για τον εκπαιδευτικό που πληρώνει από την τσέπη του για να καλύψει τις ανάγκες της τάξης του.
- Για τον αγρότη που ζει μια κόλαση.
Μπλόκα στην εκμετάλλευση και στην αδικία
Τι σημαίνει τώρα για έναν λαό να ζει κάτω από τέτοιους Προϋπολογισμούς;
Σημαίνει βάθεμα των κοινωνικών - ταξικών ανισοτήτων. Οτι η σχετική και απόλυτη φτώχεια βαθαίνει.
Οι αστικές κυβερνήσεις φαντασιώνονται πως ένας λαός εξαντλημένος οικονομικά δεν θα έχει τη δύναμη να υψώσει φωνή, να διεκδικήσει, να αντισταθεί. Μόνο που πάλι θα χρειαστεί να τους φέρουν ένα σύννεφο για να πέσουν...
Αλλοτε τους το φέρνουν οι χιλιάδες λαού στη μεγαλειώδη συγκέντρωση για το έγκλημα στα Τέμπη, άλλοτε οι υγιειονομικοί, οι συνταξιούχοι, οι φοιτητές, και τώρα οι εξουθενωμένοι μεν, αλλά αποφασισμένοι αγρότες.
Ολοι αυτοί που δεν θα τους επιτρέψουν να γίνει η κοροϊδία κανονικότητα.
Ο λαός δεν παραδίδει την αξιοπρέπειά του.
Οι εργαζόμενοι οργανώνονται.
Οι νέοι αναζητούν έναν δίκαιο κόσμο.
Οι γυναίκες παλεύουν για τα δικαιώματά τους.
Οι βιοπαλαιστές αγρότες θα είναι στους δρόμους, μέχρι να δικαιωθούν.
Υπάρχει μια Ελλάδα που δεν συμβιβάζεται με τη φτώχεια, τα σκάνδαλα, την εκμετάλλευση, τη διαφθορά.
Μια Ελλάδα που κάθε Δεκέμβρη μπορεί και βλέπει πίσω από τους Προϋπολογισμούς, τον όλεθρο που της επιφυλάσσουν, και αρνείται να σωπάσει.
Αυτές τις μέρες, λοιπόν, που ακούγονται στη Βουλή για ακόμη μια φορά θριαμβολογίες και συγκρίσεις με «ευρωπαϊκούς μέσους όρους» και χειροκροτημένες ατάκες, ας θυμηθούμε κάτι απλό:
Επειδή ο Προϋπολογισμός και του 2025 είναι ταξικός, άδικος, απάνθρωπος, η κλιμάκωση της πάλης είναι μονόδρομος και θα γίνεται πιο αποτελεσματική όσο στο στόχαστρο μπαίνουν μαζικά οι βαθύτερες αιτίες για τα δεινά των εργαζομένων, των αγροτών και κτηνοτρόφων, της νεολαίας, όσο δυναμώνει και αποκτά αντικαπιταλιστική στόχευση η συμμαχία τους.
Οσο υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως η κοινωνία μπορεί να γίνει καλύτερη, πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη, στον δρόμο της ανατροπής, τόσο οι πολιτικές που καταστρέφουν ζωές δεν θα μπορούν να κρύβονται πίσω από αριθμούς.
Η Ιστορία δεν γράφεται από πίνακες εξόδων, γράφεται από ανθρώπους που αντιστέκονται, οργανώνονται, διεκδικούν.
Από γενναίους ανθρώπους που κάποια στιγμή - σ' αυτόν τον κόσμο που καταρρέει φλεγόμενος - αποφασίζουν να σηκωθούν όρθιοι και να στήσουν αδιαπέραστα μπλόκα στην εκμετάλλευση και στην αδικία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου