Του Κωνσταντίνου Νάκκα
Έντονη συζήτηση διεξάγεται τις τελευταίες μέρες γύρω από το χρηματοδοτικό κενό της ελληνικής οικονομίας και την ανάγκη μιας νέας οικονομικής στήριξης του ελληνικού προγράμματος διάσωσης από τους δανειστές μας.
Μέχρι στιγμής η ευρωπαϊκή πολιτική που επιδίωκε η ουσιαστική συζήτηση για το θέμα και η αντίστοιχη λήψη των όποιων αποφάσεων μετά τις γερμανικές εκλογές, έχει πετύχει τον στόχο της.
Η Ελλάδα πάρα την συνεχιζόμενη ύφεση, την κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση, τις αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τις ανακοινώσεις για μπλοκάρισμα της κυβερνητικής πολιτικής «εδώ και τώρα», αλλά και παρά την ψευδή πεποίθηση του λαού της ότι «μέχρι εδώ, δεν πάει άλλο, θα πέσουν» έχει καταφέρει να είναι υπάκουη και πιστή στις προαποφασισμένες πολιτικές των δανειστών και αλληλέγγυων εταίρων μας.
Η Ελλάδα κερδίζει για λογαριασμό των Γερμανών τον χρόνο που χρειάζονται για να μην καταρρεύσει το γερμανικής αρχιτεκτονικής ευρωπαϊκό οικοδόμημα, να μην διαλυθεί η προσπάθεια τους για την ομοσπονδιακή Ευρώπη (και η Γερμάνια ομόσπονδο κράτος δεν είναι;)
Αυτό αποτελεί αναμφισβήτητα μια πολύ μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά, o οποίος αποδεικνύεται περισσότερο ικανός από τους προκατόχους του στο να υπηρετήσει αυτό τον Μεγάλο Σκοπό. Αυτή του η ικανότητα είναι και ο λόγος για τον οποίο παραμένει στο τιμόνι αυτής της προσπάθειας. Ξέρουν οι δανειστές μας ότι «θα την κάνει την δουλειά όπως πρέπει», όπως, δηλαδή, εξυπηρετεί τον μακροχρόνιο σχεδιασμό τους.
Στο πλαίσιο αυτού του σχεδιασμού εντάσσεται μεταξύ των άλλων και το παραμύθι για το πρωτογενές πλεόνασμα που θα επιτύχει η Χώρα μας φέτος, παρά την αρχική πρόβλεψη για πρωτογενές πλεόνασμα το 2014.
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό: η υιοθέτηση από πλευράς της κυβέρνησης μιας όλο και περισσότερο αναπτυξιακής στόχευσης στο δημόσιο διάλογο, στόχευση που αποτελούσε την αιχμή του δόρατος της κριτικής της αντιπολίτευσης για την κυβέρνηση.
Με την τακτική του αυτή ο κος Σαμαράς πετυχαίνει πρώτον να αποδυναμώσει την αντιπολίτευση , δεύτερον να συνεχίσει να υλοποιεί τον γερμανικό σχεδιασμό για την ομοσπονδιακή Ευρώπη και την μετατροπή της Ελλάδας σε Ένωση περιφερειών, όπου, η όποια επιχειρηματική δραστηριότητα θα εντάσσεται στα πλαίσια των ειδικών οικονομικών ζωνών (βλέπε Θράκη, Πωγώνι Ιωαννίνων, Θεσπρωτία, Πελοπόννησος, Κρήτη).
Όσον αφορά το πρώτο, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ως οι μόνοι που βεβαιώνουν την ορθότητα των οικονομικών στοιχείων που παρουσιάζει η ελληνική κυβέρνηση (αμαρτωλή ΕΛ.ΣΤΑΤ.), κάνουν τα στραβά ματιά στις ελληνικές αλχημείες αφού με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζουν την παραμονή του Σαμαρά και της κυβέρνησης του στην εξουσία ώστε να μην διακινδυνεύσει ο σχεδιασμός τους από μια εκλογική μάχη που μπορεί να δώσει ως πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν σημαίνει όμως αυτό ότι δεν ξέρουν την πραγματική εικόνα των οικονομικών της χώρας ώστε να την αξιοποιήσουν προς όφελός τους σε περίπτωση που κάποιο τυχαίο γεγονός οδηγήσει σε εκλογές και πρώτο κόμμα αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Η δημιουργική λογιστική, τα διπλά κατ’ ουσία βιβλία που κρατά ο συνασπισμός κυβέρνηση-τρόικα για την Ελλάδα μέσω της Κεντρικής τράπεζας, λειτουργούν ταυτόχρονα ως μια έμμεση απειλή για όποιον επιθυμεί να αναλάβει την διακυβέρνηση και να διαφοροποιηθεί από το ευρωπαϊκό συμφέρον αφού εν μια νυκτί μπορούν να προκαλέσουν ασφυξία στην ελληνική οικονομία.
Όσον αφορά το δεύτερο, οι των τελευταίων 4 ετών ασκούμενες πολιτικές, πέρα από την νομική τους κατοχύρωση εντός και εκτός κοινοβουλίου, δημιουργούν μια «πραγματικότητα» που μπορεί να βελτιωθεί αλλά δεν μπορεί να αλλάξει άμεσα και ριζικά. Η «πραγματικότητα» αυτή αποκόπτει την οικονομική εξάρτηση των περιφερειών της χώρας, των νομών, των νομαρχιών, των δήμων από αυτό που λέγαμε κεντρικό κράτος. Η χρηματοδότησή τους, πλέον, εξαρτάται από ευρωπαϊκά κονδύλια, από ΕΣΠΑ, που δίνονται απευθείας στους δήμους για υλοποίηση συγκεκριμένων δράσεων που εγκρίνονται από την Ευρώπη, με τα αντίστοιχα φυσικά ανταλλάγματα.
Αυτός ο κατακερματισμός της ελληνικής επικράτειας είναι που εξασφαλίζει την βασική λογική του νεοφιλελεύθερου γερμανικού δόγματος σύμφωνα με το οποίο κάθε περιφέρεια θα πρέπει να καλύπτεις τις ανάγκες της με βάση την αξιοποίηση του πλούτου της και όχι στα πλαίσια ενός κεντρικού εθνικού σχεδιασμού. Άλλωστε η «απαράμιλλη γερμανική λογική» δεν αποδέχεται την ύπαρξη ανεξάρτητου Ελληνικού κυρίαρχου Κράτους. Συνεπώς, αν μια περιφέρεια δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της τότε δεν θα στηριχθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό αλλά θα πρέπει να αξιοποιήσει οικονομικά τα ποτάμια της, τις λίμνες της, τα χωράφια της, τις θάλασσες της.
Αυτό το σκοπό εξυπηρετούν και οι περιοδείες του κου Φούχτελ στην ελληνική επικράτεια, οι συζητήσεις του με δήμαρχους και περιφερειάρχες, οι συμφωνίες που έχουν υπογραφεί για τα σκουπίδια, τα νερά, τον ήλιο, τις σπάνιες καλλιέργειες, την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών και των μαρίνων, τα μοντέλα επιχειρηματικής ανάπτυξης όπως οι ΕΟΖ.
Έπειτα όμως από 4 χρόνια «προσαρμογής» της Ελλάδας στις απαιτήσεις ενός τέτοιου σχεδίου πλησιάζει η ώρα της ολοκλήρωσης του. Ολοκλήρωση που θα επιτευχθεί με την αναθεώρηση του Συντάγματος μέσω της οποίας θα θωρακιστεί θεσμικά στη Χώρα μας, «άνευ όρων και αμετάκλητα» το νέο ομόσπονδο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Σήμερα όμως, μετά και τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης της Θεσσαλονίκης, όλοι, εντός και εκτός Ελλαδας, μιλάνε για την ανάγκη ενός νέου «Μνημονίου Συνεργασίας» της Ελλάδας και των δανειστών της («Μνημόνιο Συνεργασίας», τι ωραία ακούγεται αλήθεια και πόσο πολύ απέχει από την πραγματικότητα!).
Είναι σίγουρο ότι η Ελλάδα με την ασκούμενη πολιτική ούτε στα πόδια της δεν μπορεί να σταθεί ούτε να ανακάμψει αλλά ούτε να αποδεσμευτεί από τον έλεγχο που ασκούν οι δανειστές προς το συμφέρον τους. Με την ακολουθούμενη πολιτική, όποιος και αν την υλοποιεί, ανάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας δεν πρόκειται να επιτευχθεί.
«Και με την ανάπτυξη κύριε; Τι θα κάνουμε με την ανάπτυξη;» θα ρωτούσε το γλυκύτατο κοριτσάκι της γνωστής διαφήμισης.
Η ανάπτυξη προϋποθέτει χρήματα, που θα δοθούν από τους δανειστές με μια νέα δανειακή σύμβαση και θα συνοδεύεται από το απαραίτητο Μνημόνιο συνεργασίας.
Νέο μνημόνιο όμως, το τρίτο στη σειρά, μπορεί να προκαλέσει κλυδωνισμούς στην κυβέρνηση αφού θα σημαίνει παραδοχή αποτυχίας της ασκούμενης πολιτικής, νέα μέτρα, περικοπές συντάξεων και μισθών, έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια που θα εκφραστεί στις προσεχείς ευρωεκλογές. Κανείς από τους κυβερνώντες δεν θέλει να διακινδυνεύσει μια τέτοια πιθανότητα, ούτε φυσικά οι αλληλέγγυοι εταίροι μας.
Σε αυτόν τον κίνδυνο πρέπει να προστεθεί ακόμη η «δυσκολία» που έχει το ΔΝΤ να πείσει τα μέλη του να αποδεχτούν ένα νέο δάνειο προς την Ελλάδα όσο και η «δυσκολία» των ευρωπαίων ηγετών, εν όψη ευρωεκλογών να υποστηρίξουν ένα ακόμη δάνειο για την Ελλάδα.
Μια νέα επομένως δανειακή σύμβαση, κατά το πρότυπο των προηγούμενων, φαντάζει επικίνδυνη για την ολοκλήρωση του γερμανικού σχεδιασμού αφού δεν συμφέρει κανέναν, εντός και εκτός Ελλάδας.
«Και τότε, πώς θα λυθεί το πρόβλημα, πώς θα ξεπεραστεί η “δυσκολία”;», είναι η εύλογη ερώτηση.
Η απάντηση θεωρώ προκύπτει αν σκεφτούμε για λίγο «τι άλλο υπάρχει για να κάνει την δουλειά της δανειακής σύμβασης χωρίς να λέγεται δανειακή σύμβαση και μνημόνιο συνεργασίας» καθώς και «ποιος θα ηγηθεί της λύσης και πώς θα την υλοποιήσει».
(Στο σημείο αυτό, μια μικρή παρένθεση. Η απάντηση που ακολουθεί αφορά στο γερμανικοσαμαρικό σχέδιο πλήρους μετατροπής της Ελλάδας σε γερμανικό προτεκτοράτο και όχι σε πραγματική λύση υπέρ των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και της ανάκτησης της Εθνικής μας Κυριαρχίας.)
Την ανάπτυξη [sic] στην Χώρα μας θα την φέρουν οι Γερμανοί, επί πρωθυπουργίας Σαμαρά, μέσω της δημιουργίας τόσο του Αναπτυξιακού Επενδυτικού Ταμείου (Α.Ε.Τ.) στο οποίο η Γερμανία θα συμβάλλει με τα πρώτα 100 εκτ. Ευρώ μέσω της KfW και θα έχει την έδρα του στο Λουξεμβούργο όσο και της δημιουργίας Γερμανικής Περιφερειακής Τράπεζας στην Ελλάδα (Γ.Π.Τ.), η οποία πιλοτικά θα λειτουργήσει στην Βέροια, στην Κατερίνη, στο Κιλκίς, στην Πάτρα και φυσικά στην Καλαμάτα.
Θεωρείστε πλέον δεδομένο ότι στο Αναπτυξιακό Επενδυτικό Ταμείο θα περάσει και το ΤΑΙΠΕΔ παρά την κατηγορηματική διάψευση της είδησης από τον πρωθυπουργό και τον κο Στουρνάρα ότι «το ΤΑΙΠΕΔ θα παραμείνει σε ελληνικά χέρια και δεν θα μεταβιβαστεί σε εταιρεία με έδρα το Λουξεμβούργο». Άλλωστε οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο πρόεδρος του Αναπτυξιακού Επενδυτικού Ταμείου θα είναι τελικά (!) Έλληνας.
Μέσω των γερμανικών περιφερειακών τραπεζών (συνεταιριστικών) που θα ιδρυθούν στις περιφέρειες της Χώρα μας και την συνεργασία τους με τις αντίστοιχες γερμανικές, θα χορηγούνται δάνεια ύψους ίσου με το ύψος των καταθέσεων ανά περιφέρεια για την χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Με αυτόν τον τρόπο θα χρηματοδοτηθεί η «ανάπτυξη»[sic] του κυρίου Σαμαρά, αφού από τα νέα «μορφώματα» (Α.Ε.Τ. & Γ.Π.Τ.) θα περάσουν όλα τα ΕΣΠΑ των επόμενων ετών αναδεικνύοντάς τα σε διαμορφωτές του οικονομικού σχεδιασμού της Ελλάδας των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών. Οικονομικός σχεδιασμός που θα εξυπηρετεί τα γερμανικά συμφέροντα και θα μετατρέπει τη χώρα σε γερμανικό προτεκτοράτο αφού η οικονομία θα ελέγχεται στο σύνολό της από τα γερμανικά συμφέροντα.
Η ανάπτυξη [sic] όμως που θα φέρει η συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, θα είναι μια ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας, θα εξυπηρετεί το γερμανικό σχεδιασμό για ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, θα ολοκληρώνει τον κατακερματισμό της ελληνικής επικρατείας, θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη συρρίκνωση των κοινωνικών δικαιωμάτων και παροχών, θα θεσμοθετεί τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες ως κυρίαρχο μοντέλο ανάπτυξης επιχειρηματικής δράσης, θα θέσει τις βάσεις για συνεκμετάλλευση της ΑΟΖ του Αιγαίου με τους γείτονες, θα οδηγήσει σε προσωρινή [sic] υιοθέτηση εναλλακτικού νομίσματος για την ταχεία έξοδο από την κρίση.
Θα είναι μια ανάπτυξη που θα σηματοδοτήσει την αναθεώρηση του Συντάγματος, μετατρέποντας την Ελλάδα σε ένωση περιφερειών υπό το μανδύα κρατιδίου της Ομοσπονδιακής Ευρώπης.
Το Grecovery έρχεται. Η Ελλάδα φεύγει.
Θα το επιτρέψουμε;
Δεν ξεχνώ. Δεν συγχωρώ. Δεν σιωπώ.
ΥΓ.
Και όμως λύση υπάρχει. Πάντα υπήρχε. Πάντα θα υπάρχει. Απλά όσο καθυστερεί να δοθεί, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η εφαρμογή της, τόσο μεγαλύτερες οι συγκρούσεις που θα προκληθούν, τόσο μεγαλύτερες οι συνέπειές της.
Στην κατεύθυνση αυτή είναι τα κείμενα στους παρακάτω συνδέσμους:
1. Ευρώ ή εθνικό νόμισμα; Κούρεμα χρέους ή διαγραφή ειδεχθούς χρέους; Να το συζητήσουμε ή θα με θεωρήσεις τρομοκράτη;l
2. Το Τέλος του Συντάγματος - Το Τέλος της Ζωής
Από το Κωνσταντίνος Νάκκας
Μέχρι στιγμής η ευρωπαϊκή πολιτική που επιδίωκε η ουσιαστική συζήτηση για το θέμα και η αντίστοιχη λήψη των όποιων αποφάσεων μετά τις γερμανικές εκλογές, έχει πετύχει τον στόχο της.
Η Ελλάδα πάρα την συνεχιζόμενη ύφεση, την κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση, τις αντιδράσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τις ανακοινώσεις για μπλοκάρισμα της κυβερνητικής πολιτικής «εδώ και τώρα», αλλά και παρά την ψευδή πεποίθηση του λαού της ότι «μέχρι εδώ, δεν πάει άλλο, θα πέσουν» έχει καταφέρει να είναι υπάκουη και πιστή στις προαποφασισμένες πολιτικές των δανειστών και αλληλέγγυων εταίρων μας.
Η Ελλάδα κερδίζει για λογαριασμό των Γερμανών τον χρόνο που χρειάζονται για να μην καταρρεύσει το γερμανικής αρχιτεκτονικής ευρωπαϊκό οικοδόμημα, να μην διαλυθεί η προσπάθεια τους για την ομοσπονδιακή Ευρώπη (και η Γερμάνια ομόσπονδο κράτος δεν είναι;)
Αυτό αποτελεί αναμφισβήτητα μια πολύ μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά, o οποίος αποδεικνύεται περισσότερο ικανός από τους προκατόχους του στο να υπηρετήσει αυτό τον Μεγάλο Σκοπό. Αυτή του η ικανότητα είναι και ο λόγος για τον οποίο παραμένει στο τιμόνι αυτής της προσπάθειας. Ξέρουν οι δανειστές μας ότι «θα την κάνει την δουλειά όπως πρέπει», όπως, δηλαδή, εξυπηρετεί τον μακροχρόνιο σχεδιασμό τους.
Στο πλαίσιο αυτού του σχεδιασμού εντάσσεται μεταξύ των άλλων και το παραμύθι για το πρωτογενές πλεόνασμα που θα επιτύχει η Χώρα μας φέτος, παρά την αρχική πρόβλεψη για πρωτογενές πλεόνασμα το 2014.
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό: η υιοθέτηση από πλευράς της κυβέρνησης μιας όλο και περισσότερο αναπτυξιακής στόχευσης στο δημόσιο διάλογο, στόχευση που αποτελούσε την αιχμή του δόρατος της κριτικής της αντιπολίτευσης για την κυβέρνηση.
Με την τακτική του αυτή ο κος Σαμαράς πετυχαίνει πρώτον να αποδυναμώσει την αντιπολίτευση , δεύτερον να συνεχίσει να υλοποιεί τον γερμανικό σχεδιασμό για την ομοσπονδιακή Ευρώπη και την μετατροπή της Ελλάδας σε Ένωση περιφερειών, όπου, η όποια επιχειρηματική δραστηριότητα θα εντάσσεται στα πλαίσια των ειδικών οικονομικών ζωνών (βλέπε Θράκη, Πωγώνι Ιωαννίνων, Θεσπρωτία, Πελοπόννησος, Κρήτη).
Όσον αφορά το πρώτο, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ως οι μόνοι που βεβαιώνουν την ορθότητα των οικονομικών στοιχείων που παρουσιάζει η ελληνική κυβέρνηση (αμαρτωλή ΕΛ.ΣΤΑΤ.), κάνουν τα στραβά ματιά στις ελληνικές αλχημείες αφού με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζουν την παραμονή του Σαμαρά και της κυβέρνησης του στην εξουσία ώστε να μην διακινδυνεύσει ο σχεδιασμός τους από μια εκλογική μάχη που μπορεί να δώσει ως πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν σημαίνει όμως αυτό ότι δεν ξέρουν την πραγματική εικόνα των οικονομικών της χώρας ώστε να την αξιοποιήσουν προς όφελός τους σε περίπτωση που κάποιο τυχαίο γεγονός οδηγήσει σε εκλογές και πρώτο κόμμα αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Η δημιουργική λογιστική, τα διπλά κατ’ ουσία βιβλία που κρατά ο συνασπισμός κυβέρνηση-τρόικα για την Ελλάδα μέσω της Κεντρικής τράπεζας, λειτουργούν ταυτόχρονα ως μια έμμεση απειλή για όποιον επιθυμεί να αναλάβει την διακυβέρνηση και να διαφοροποιηθεί από το ευρωπαϊκό συμφέρον αφού εν μια νυκτί μπορούν να προκαλέσουν ασφυξία στην ελληνική οικονομία.
Όσον αφορά το δεύτερο, οι των τελευταίων 4 ετών ασκούμενες πολιτικές, πέρα από την νομική τους κατοχύρωση εντός και εκτός κοινοβουλίου, δημιουργούν μια «πραγματικότητα» που μπορεί να βελτιωθεί αλλά δεν μπορεί να αλλάξει άμεσα και ριζικά. Η «πραγματικότητα» αυτή αποκόπτει την οικονομική εξάρτηση των περιφερειών της χώρας, των νομών, των νομαρχιών, των δήμων από αυτό που λέγαμε κεντρικό κράτος. Η χρηματοδότησή τους, πλέον, εξαρτάται από ευρωπαϊκά κονδύλια, από ΕΣΠΑ, που δίνονται απευθείας στους δήμους για υλοποίηση συγκεκριμένων δράσεων που εγκρίνονται από την Ευρώπη, με τα αντίστοιχα φυσικά ανταλλάγματα.
Αυτός ο κατακερματισμός της ελληνικής επικράτειας είναι που εξασφαλίζει την βασική λογική του νεοφιλελεύθερου γερμανικού δόγματος σύμφωνα με το οποίο κάθε περιφέρεια θα πρέπει να καλύπτεις τις ανάγκες της με βάση την αξιοποίηση του πλούτου της και όχι στα πλαίσια ενός κεντρικού εθνικού σχεδιασμού. Άλλωστε η «απαράμιλλη γερμανική λογική» δεν αποδέχεται την ύπαρξη ανεξάρτητου Ελληνικού κυρίαρχου Κράτους. Συνεπώς, αν μια περιφέρεια δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της τότε δεν θα στηριχθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό αλλά θα πρέπει να αξιοποιήσει οικονομικά τα ποτάμια της, τις λίμνες της, τα χωράφια της, τις θάλασσες της.
Αυτό το σκοπό εξυπηρετούν και οι περιοδείες του κου Φούχτελ στην ελληνική επικράτεια, οι συζητήσεις του με δήμαρχους και περιφερειάρχες, οι συμφωνίες που έχουν υπογραφεί για τα σκουπίδια, τα νερά, τον ήλιο, τις σπάνιες καλλιέργειες, την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών και των μαρίνων, τα μοντέλα επιχειρηματικής ανάπτυξης όπως οι ΕΟΖ.
Έπειτα όμως από 4 χρόνια «προσαρμογής» της Ελλάδας στις απαιτήσεις ενός τέτοιου σχεδίου πλησιάζει η ώρα της ολοκλήρωσης του. Ολοκλήρωση που θα επιτευχθεί με την αναθεώρηση του Συντάγματος μέσω της οποίας θα θωρακιστεί θεσμικά στη Χώρα μας, «άνευ όρων και αμετάκλητα» το νέο ομόσπονδο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Σήμερα όμως, μετά και τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης της Θεσσαλονίκης, όλοι, εντός και εκτός Ελλαδας, μιλάνε για την ανάγκη ενός νέου «Μνημονίου Συνεργασίας» της Ελλάδας και των δανειστών της («Μνημόνιο Συνεργασίας», τι ωραία ακούγεται αλήθεια και πόσο πολύ απέχει από την πραγματικότητα!).
Είναι σίγουρο ότι η Ελλάδα με την ασκούμενη πολιτική ούτε στα πόδια της δεν μπορεί να σταθεί ούτε να ανακάμψει αλλά ούτε να αποδεσμευτεί από τον έλεγχο που ασκούν οι δανειστές προς το συμφέρον τους. Με την ακολουθούμενη πολιτική, όποιος και αν την υλοποιεί, ανάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας δεν πρόκειται να επιτευχθεί.
«Και με την ανάπτυξη κύριε; Τι θα κάνουμε με την ανάπτυξη;» θα ρωτούσε το γλυκύτατο κοριτσάκι της γνωστής διαφήμισης.
Η ανάπτυξη προϋποθέτει χρήματα, που θα δοθούν από τους δανειστές με μια νέα δανειακή σύμβαση και θα συνοδεύεται από το απαραίτητο Μνημόνιο συνεργασίας.
Νέο μνημόνιο όμως, το τρίτο στη σειρά, μπορεί να προκαλέσει κλυδωνισμούς στην κυβέρνηση αφού θα σημαίνει παραδοχή αποτυχίας της ασκούμενης πολιτικής, νέα μέτρα, περικοπές συντάξεων και μισθών, έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια που θα εκφραστεί στις προσεχείς ευρωεκλογές. Κανείς από τους κυβερνώντες δεν θέλει να διακινδυνεύσει μια τέτοια πιθανότητα, ούτε φυσικά οι αλληλέγγυοι εταίροι μας.
Σε αυτόν τον κίνδυνο πρέπει να προστεθεί ακόμη η «δυσκολία» που έχει το ΔΝΤ να πείσει τα μέλη του να αποδεχτούν ένα νέο δάνειο προς την Ελλάδα όσο και η «δυσκολία» των ευρωπαίων ηγετών, εν όψη ευρωεκλογών να υποστηρίξουν ένα ακόμη δάνειο για την Ελλάδα.
Μια νέα επομένως δανειακή σύμβαση, κατά το πρότυπο των προηγούμενων, φαντάζει επικίνδυνη για την ολοκλήρωση του γερμανικού σχεδιασμού αφού δεν συμφέρει κανέναν, εντός και εκτός Ελλάδας.
«Και τότε, πώς θα λυθεί το πρόβλημα, πώς θα ξεπεραστεί η “δυσκολία”;», είναι η εύλογη ερώτηση.
Η απάντηση θεωρώ προκύπτει αν σκεφτούμε για λίγο «τι άλλο υπάρχει για να κάνει την δουλειά της δανειακής σύμβασης χωρίς να λέγεται δανειακή σύμβαση και μνημόνιο συνεργασίας» καθώς και «ποιος θα ηγηθεί της λύσης και πώς θα την υλοποιήσει».
(Στο σημείο αυτό, μια μικρή παρένθεση. Η απάντηση που ακολουθεί αφορά στο γερμανικοσαμαρικό σχέδιο πλήρους μετατροπής της Ελλάδας σε γερμανικό προτεκτοράτο και όχι σε πραγματική λύση υπέρ των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και της ανάκτησης της Εθνικής μας Κυριαρχίας.)
Την ανάπτυξη [sic] στην Χώρα μας θα την φέρουν οι Γερμανοί, επί πρωθυπουργίας Σαμαρά, μέσω της δημιουργίας τόσο του Αναπτυξιακού Επενδυτικού Ταμείου (Α.Ε.Τ.) στο οποίο η Γερμανία θα συμβάλλει με τα πρώτα 100 εκτ. Ευρώ μέσω της KfW και θα έχει την έδρα του στο Λουξεμβούργο όσο και της δημιουργίας Γερμανικής Περιφερειακής Τράπεζας στην Ελλάδα (Γ.Π.Τ.), η οποία πιλοτικά θα λειτουργήσει στην Βέροια, στην Κατερίνη, στο Κιλκίς, στην Πάτρα και φυσικά στην Καλαμάτα.
Θεωρείστε πλέον δεδομένο ότι στο Αναπτυξιακό Επενδυτικό Ταμείο θα περάσει και το ΤΑΙΠΕΔ παρά την κατηγορηματική διάψευση της είδησης από τον πρωθυπουργό και τον κο Στουρνάρα ότι «το ΤΑΙΠΕΔ θα παραμείνει σε ελληνικά χέρια και δεν θα μεταβιβαστεί σε εταιρεία με έδρα το Λουξεμβούργο». Άλλωστε οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο πρόεδρος του Αναπτυξιακού Επενδυτικού Ταμείου θα είναι τελικά (!) Έλληνας.
Μέσω των γερμανικών περιφερειακών τραπεζών (συνεταιριστικών) που θα ιδρυθούν στις περιφέρειες της Χώρα μας και την συνεργασία τους με τις αντίστοιχες γερμανικές, θα χορηγούνται δάνεια ύψους ίσου με το ύψος των καταθέσεων ανά περιφέρεια για την χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Με αυτόν τον τρόπο θα χρηματοδοτηθεί η «ανάπτυξη»[sic] του κυρίου Σαμαρά, αφού από τα νέα «μορφώματα» (Α.Ε.Τ. & Γ.Π.Τ.) θα περάσουν όλα τα ΕΣΠΑ των επόμενων ετών αναδεικνύοντάς τα σε διαμορφωτές του οικονομικού σχεδιασμού της Ελλάδας των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών. Οικονομικός σχεδιασμός που θα εξυπηρετεί τα γερμανικά συμφέροντα και θα μετατρέπει τη χώρα σε γερμανικό προτεκτοράτο αφού η οικονομία θα ελέγχεται στο σύνολό της από τα γερμανικά συμφέροντα.
Η ανάπτυξη [sic] όμως που θα φέρει η συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, θα είναι μια ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας, θα εξυπηρετεί το γερμανικό σχεδιασμό για ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, θα ολοκληρώνει τον κατακερματισμό της ελληνικής επικρατείας, θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη συρρίκνωση των κοινωνικών δικαιωμάτων και παροχών, θα θεσμοθετεί τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες ως κυρίαρχο μοντέλο ανάπτυξης επιχειρηματικής δράσης, θα θέσει τις βάσεις για συνεκμετάλλευση της ΑΟΖ του Αιγαίου με τους γείτονες, θα οδηγήσει σε προσωρινή [sic] υιοθέτηση εναλλακτικού νομίσματος για την ταχεία έξοδο από την κρίση.
Θα είναι μια ανάπτυξη που θα σηματοδοτήσει την αναθεώρηση του Συντάγματος, μετατρέποντας την Ελλάδα σε ένωση περιφερειών υπό το μανδύα κρατιδίου της Ομοσπονδιακής Ευρώπης.
Το Grecovery έρχεται. Η Ελλάδα φεύγει.
Θα το επιτρέψουμε;
Δεν ξεχνώ. Δεν συγχωρώ. Δεν σιωπώ.
ΥΓ.
Και όμως λύση υπάρχει. Πάντα υπήρχε. Πάντα θα υπάρχει. Απλά όσο καθυστερεί να δοθεί, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η εφαρμογή της, τόσο μεγαλύτερες οι συγκρούσεις που θα προκληθούν, τόσο μεγαλύτερες οι συνέπειές της.
Στην κατεύθυνση αυτή είναι τα κείμενα στους παρακάτω συνδέσμους:
1. Ευρώ ή εθνικό νόμισμα; Κούρεμα χρέους ή διαγραφή ειδεχθούς χρέους; Να το συζητήσουμε ή θα με θεωρήσεις τρομοκράτη;l
2. Το Τέλος του Συντάγματος - Το Τέλος της Ζωής
Από το Κωνσταντίνος Νάκκας
