Του Πάνου Σκουρολιάκου
Μπαμ ηκούσθη στον αέρα και, μόλις ο Αλέξης Τσίπρας εν όψει των εκλογών για την Τοπική Αυτοδιοίκηση μίλησε για τους βλαχοδημάρχους της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, εξεμάνησαν τινές εξ αυτών, μηδέ του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης εξαιρουμένου.
Γιατί όμως παρεξηγήθηκαν; Στο λεξικό «Τεγόπουλου - Φυτράκη» ως βλαχοδήμαρχος ορίζεται ο δήμαρχος χωριού που κατοικείται από Βλάχους και (ειρωνικά) ο «νεόπλουτος χωρικός με αγροίκους και άξεστους τρόπους». Μπορεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ως Ηπειρώτης εκ καταγωγής, να αναπόλησε τους τόπους των παππούδων του. Θα μπορούσαν λοιπόν να ρωτήσουν πριν εκτεθούν. Εκτός και αν εξαιρούν Σαρακατσάνους, Καραγκούνηδες και γενικώς επαρχιώτες από τους δημότες τους. Αποφάσισαν, προφανώς, ότι τους αφορά η δεύτερη ερμηνεία.
Η αλήθεια είναι ότι το δημαρχοκεντρικό σύστημα που υπάρχει αυτή τη στιγμή δίνει την ευκαιρία στον κάθε δημοτικό άρχοντα,
να απελευθερώσει τον πραγματικό του εαυτό. Να «εκθέσει» από την πολυπόθητη, βολική αλλά και γεμάτη φίδια καρέκλα του δημάρχου ό,τι έχει συλλέξει σε σοφία, γνώση, προσόντα, δεξιότητες και κυρίως εύρος ψυχής και αυτογνωσία.
Αυτογνωσία. Πόση δύναμη χρειάζεται για να αντισταθείς στις δεκάδες, εκατοντάδες καθημερινά κολακείες και να μην πιστέψεις ότι είσαι ο Θεός της περιοχής σου. Αυτός που ορίζει ποιο πεζοδρόμιο θα φτιαχτεί, ποιος θα δουλέψει στην καθαριότητα, από ποιον θα αγορασθούν προμήθειες, αν ο Μπετόβεν είναι καλός μουσουργός ή αν ο Ιονέσκο είναι ένας συγγραφέας που αφορά τους δημότες, κι ακόμα ένα σωρό άλλα της «πεζής» καθημερινότητας.
Εκεί λοιπόν που κυριολεκτικά δίνουν ρέστα «νεόπλουτοι με αγροίκους τρόπους» δήμαρχοι είναι στον χώρο της τέχνης.
Τα προηγούμενα χρόνια διοχετεύθηκαν αρκετοί πόροι για τον παράγοντα «πολιτισμός» στην Τ.Α. Υποτίθεται πως θα έπρεπε να «πιάσουν τόπο». Να αναζητηθούν δημιουργικές συνεργασίες και στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό, ώστε και το αρχικό κεφάλαιο να πολλαπλασιαστεί και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα να είναι πιο ενδιαφέρον. Με τη συμβολή περισσοτέρων δημιουργών. Με τη μετάκληση άξιων και δημιουργικών σε κάθε τομέα καλλιτεχνών. Οι άξιοι όμως, οι δημιουργικοί και οραματιστές που έχει ανάγκη ο πολιτισμός, δεν είναι δεδομένοι. Δεν είναι «πρόθυμοι». Και χρειάζεται γενναιότητα και όραμα και από τον δήμαρχο για να εμπιστευθεί κάποιον και να μην παρεμβαίνει σε τομείς τους οποίους αγνοεί.
Ο εγωισμός είναι κακός σύμβουλος. Γιατί, αν ο «άξεστος... κ.λπ.» τοπικός άρχων κατά λάθος δεχθεί ή «κληρονομήσει» κανέναν άξιο, αργά ή γρήγορα θα τον καρατομήσει.
Προτιμά λοιπόν αυτό το είδος του δημάρχου να κάνει ένα πανηγυράκι στην επικράτειά του, έναν ψευτοθιασάκο, μια συναυλιούλα, ένα κλινικά νεκρό ΔΗΠΕΘΕ, παρά να δημιουργήσει δομές, συνεργασίες και προγράμματα που θα συντροφεύσουν, θα διδάξουν και θα ψυχαγωγήσουν τους δημότες τους στο παρόν και στο μέλλον ουσιαστικά και οργανωμένα. Άσε που έχει και άποψη. Τον ακούς να μιλά για τον Αισχύλο τη Σάρα Κέιν, τον Αλέκο Σακελλάριο ή τον Χανς Άισλερ με ύφος εκατόν πενήντα Μπέρναρντ Ντορτ. Θου Κύριε!...
Η κομματική διαπλοκή οργίασε στον χώρο ευθύνης των βλαχοδημάρχων.
Κομματικοί ημέτεροι που πωλούν συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, μπαλέτα, συγκροτήματα από την αλλοδαπή κ.λπ. προτιμώνται. Πολλές φορές είναι αναμεμειγμένα και τα οικεία υπουργεία ή «παράγοντες» που δραστηριοποιούνται σε αυτά... Ερήμην των υπουργών να πει κανείς; Τι να σας πω... Ίσως!.
Η σχέση αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με τον δήμαρχο και τον υπουργό που ανήκουν στο ίδιο κόμμα.
Διασταυρώνεται και ανάμεσα σε πολιτικούς αντιθέτων (έως πρόσφατα) κομμάτων. Της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ δηλαδή. Γιατί και ο δήμαρχος έχει την ανάγκη του πολιτικά αντίπαλου ακροατήριου για να εκλεγεί, και ο υπουργός χρειάζεται τις επιρροές και τις διασυνδέσεις του δημάρχου για τον ίδιο σκοπό. Τα «ψηφαλάκια» δηλαδή. Ίσως αυτή η όσμωση, αυτή η καλή συνεργασία, να έπαιξε τον ρόλο της και στην τόσο εύκολη κυβερνητική συνύπαρξή τους σήμερα.
Έχοντας την εμπειρία δεκαετιών στον χώρο του πολιτισμού,
διαθέτω ογκώδες αρχείο γελοιοτήτων, παρανομιών, εγκληματικών παρεμβάσεων, εγωιστικών μικροτήτων και πολλών άλλων αθλιοτήτων που έχω ζήσει με τέτοιου είδους βλαχοδημάρχους. Δεν θα αναφέρω τίποτε εδώ. Ίσως γράψω κάποτε βιβλίο. Να δηλώσω όμως πως γνώρισα και σοβαρούς δημάρχους, από τους οποίους κράτησα πολλά διδάγματα.
Τελειώνοντας, να πω πως η κυρία Μπακογιάννη δήλωσε «δεν με ενοχλούν οι βλαχοδήμαρχοι του κ. Τσίπρα». Αλίμονο! Αυτοί για τους οποίους συζητάμε όμως δεν είναι του κ. Τσίπρα. Δικοί σας είναι! Κοπιάσατε τόσο πολύ άλλωστε να «κατασκευάσετε» πολιτικά αρκετούς εξ αυτών.
Φαντάζομαι πως στην ίδια γραμμή, ως ενιαίος πια πολιτικός φορέας Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, ετοιμάζετε το την νέα έκδοση: «Βλαχοδήμαρχος 2014 - The Next Generation».
Από την ΑΥΓΗ
Γιατί όμως παρεξηγήθηκαν; Στο λεξικό «Τεγόπουλου - Φυτράκη» ως βλαχοδήμαρχος ορίζεται ο δήμαρχος χωριού που κατοικείται από Βλάχους και (ειρωνικά) ο «νεόπλουτος χωρικός με αγροίκους και άξεστους τρόπους». Μπορεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ως Ηπειρώτης εκ καταγωγής, να αναπόλησε τους τόπους των παππούδων του. Θα μπορούσαν λοιπόν να ρωτήσουν πριν εκτεθούν. Εκτός και αν εξαιρούν Σαρακατσάνους, Καραγκούνηδες και γενικώς επαρχιώτες από τους δημότες τους. Αποφάσισαν, προφανώς, ότι τους αφορά η δεύτερη ερμηνεία.
Η αλήθεια είναι ότι το δημαρχοκεντρικό σύστημα που υπάρχει αυτή τη στιγμή δίνει την ευκαιρία στον κάθε δημοτικό άρχοντα,
να απελευθερώσει τον πραγματικό του εαυτό. Να «εκθέσει» από την πολυπόθητη, βολική αλλά και γεμάτη φίδια καρέκλα του δημάρχου ό,τι έχει συλλέξει σε σοφία, γνώση, προσόντα, δεξιότητες και κυρίως εύρος ψυχής και αυτογνωσία.
Αυτογνωσία. Πόση δύναμη χρειάζεται για να αντισταθείς στις δεκάδες, εκατοντάδες καθημερινά κολακείες και να μην πιστέψεις ότι είσαι ο Θεός της περιοχής σου. Αυτός που ορίζει ποιο πεζοδρόμιο θα φτιαχτεί, ποιος θα δουλέψει στην καθαριότητα, από ποιον θα αγορασθούν προμήθειες, αν ο Μπετόβεν είναι καλός μουσουργός ή αν ο Ιονέσκο είναι ένας συγγραφέας που αφορά τους δημότες, κι ακόμα ένα σωρό άλλα της «πεζής» καθημερινότητας.
Εκεί λοιπόν που κυριολεκτικά δίνουν ρέστα «νεόπλουτοι με αγροίκους τρόπους» δήμαρχοι είναι στον χώρο της τέχνης.
Τα προηγούμενα χρόνια διοχετεύθηκαν αρκετοί πόροι για τον παράγοντα «πολιτισμός» στην Τ.Α. Υποτίθεται πως θα έπρεπε να «πιάσουν τόπο». Να αναζητηθούν δημιουργικές συνεργασίες και στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό, ώστε και το αρχικό κεφάλαιο να πολλαπλασιαστεί και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα να είναι πιο ενδιαφέρον. Με τη συμβολή περισσοτέρων δημιουργών. Με τη μετάκληση άξιων και δημιουργικών σε κάθε τομέα καλλιτεχνών. Οι άξιοι όμως, οι δημιουργικοί και οραματιστές που έχει ανάγκη ο πολιτισμός, δεν είναι δεδομένοι. Δεν είναι «πρόθυμοι». Και χρειάζεται γενναιότητα και όραμα και από τον δήμαρχο για να εμπιστευθεί κάποιον και να μην παρεμβαίνει σε τομείς τους οποίους αγνοεί.
Ο εγωισμός είναι κακός σύμβουλος. Γιατί, αν ο «άξεστος... κ.λπ.» τοπικός άρχων κατά λάθος δεχθεί ή «κληρονομήσει» κανέναν άξιο, αργά ή γρήγορα θα τον καρατομήσει.
Προτιμά λοιπόν αυτό το είδος του δημάρχου να κάνει ένα πανηγυράκι στην επικράτειά του, έναν ψευτοθιασάκο, μια συναυλιούλα, ένα κλινικά νεκρό ΔΗΠΕΘΕ, παρά να δημιουργήσει δομές, συνεργασίες και προγράμματα που θα συντροφεύσουν, θα διδάξουν και θα ψυχαγωγήσουν τους δημότες τους στο παρόν και στο μέλλον ουσιαστικά και οργανωμένα. Άσε που έχει και άποψη. Τον ακούς να μιλά για τον Αισχύλο τη Σάρα Κέιν, τον Αλέκο Σακελλάριο ή τον Χανς Άισλερ με ύφος εκατόν πενήντα Μπέρναρντ Ντορτ. Θου Κύριε!...
Η κομματική διαπλοκή οργίασε στον χώρο ευθύνης των βλαχοδημάρχων.
Κομματικοί ημέτεροι που πωλούν συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, μπαλέτα, συγκροτήματα από την αλλοδαπή κ.λπ. προτιμώνται. Πολλές φορές είναι αναμεμειγμένα και τα οικεία υπουργεία ή «παράγοντες» που δραστηριοποιούνται σε αυτά... Ερήμην των υπουργών να πει κανείς; Τι να σας πω... Ίσως!.
Η σχέση αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με τον δήμαρχο και τον υπουργό που ανήκουν στο ίδιο κόμμα.
Διασταυρώνεται και ανάμεσα σε πολιτικούς αντιθέτων (έως πρόσφατα) κομμάτων. Της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ δηλαδή. Γιατί και ο δήμαρχος έχει την ανάγκη του πολιτικά αντίπαλου ακροατήριου για να εκλεγεί, και ο υπουργός χρειάζεται τις επιρροές και τις διασυνδέσεις του δημάρχου για τον ίδιο σκοπό. Τα «ψηφαλάκια» δηλαδή. Ίσως αυτή η όσμωση, αυτή η καλή συνεργασία, να έπαιξε τον ρόλο της και στην τόσο εύκολη κυβερνητική συνύπαρξή τους σήμερα.
Έχοντας την εμπειρία δεκαετιών στον χώρο του πολιτισμού,
διαθέτω ογκώδες αρχείο γελοιοτήτων, παρανομιών, εγκληματικών παρεμβάσεων, εγωιστικών μικροτήτων και πολλών άλλων αθλιοτήτων που έχω ζήσει με τέτοιου είδους βλαχοδημάρχους. Δεν θα αναφέρω τίποτε εδώ. Ίσως γράψω κάποτε βιβλίο. Να δηλώσω όμως πως γνώρισα και σοβαρούς δημάρχους, από τους οποίους κράτησα πολλά διδάγματα.
Τελειώνοντας, να πω πως η κυρία Μπακογιάννη δήλωσε «δεν με ενοχλούν οι βλαχοδήμαρχοι του κ. Τσίπρα». Αλίμονο! Αυτοί για τους οποίους συζητάμε όμως δεν είναι του κ. Τσίπρα. Δικοί σας είναι! Κοπιάσατε τόσο πολύ άλλωστε να «κατασκευάσετε» πολιτικά αρκετούς εξ αυτών.
Φαντάζομαι πως στην ίδια γραμμή, ως ενιαίος πια πολιτικός φορέας Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, ετοιμάζετε το την νέα έκδοση: «Βλαχοδήμαρχος 2014 - The Next Generation».
Από την ΑΥΓΗ
