Όλο και περισσότερο γίνονται φανερά ορισμένα στοιχεία της πολιτικής τακτικής του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, που χαρακτηρίζονται από ταξική και πολιτική ανευθυνότητα.
Είναι πλέον φανερό, ότι το ΚΚΕ δεν ευνοεί σε καμία περίπτωση την ανάπτυξη δυναμικών απεργιακών κινητοποιήσεων. Ακυρώνοντας έτσι και την μεγάλη παρακαταθήκη της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ και άλλων χώρων όπου είχε συμβάλει καθοριστικά.
Πέρα από τα προσχήματα, το επιχείρημα είναι ένα: ‘’Μα αυτό θα φέρει μια αναμπουμπούλα, που μόνο ωφελημένο θα έχει το ΣΥΡΙΖΑ. Θα την εκμεταλλευτεί, προβάλλοντας την ανάγκη να έρθει αυτός στην κυβέρνηση’’. Τόσο απλά…
Έτσι λοιπόν, τι και αν απολύονται χιλιάδες καθηγητές ή εργαζόμενοι στην υγεία, το ΚΚΕ πρέπει να είναι προσεκτικό για ‘’να μη ποτίσει ξένες γλάστρες’’. Εικόνα πολιτικού αμοραλισμού και ανευθυνότητας!
Το πρώτο πρόβλημα με το ΚΚΕ είναι ότι όταν μπαίνει το ερώτημα ‘’ποια στάση απέναντι στην κυβέρνηση;’’, αυτό που έρχεται στο μυαλό ανθρώπων της ηγεσίας του, δεν είναι η κυβέρνηση κοινωνικός δολοφόνος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά ο πιθανός διάδοχος, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ με τις συμμαχίες του.
Είναι ένα ανέλπιστο δώρο προς το σύστημα. Χωρίς να αποτελεί τιμωρία, αλλά, αντίθετα, μια μεγάλη βοήθεια προς τις πιο συντηρητικές εκφάνσεις της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Πράγματι, με αυτή τη στάση του ΚΚΕ ο ΣΥΡΙΖΑ διευκολύνεται στην προσπάθειά του να εμφανιστεί ως η μοναδική δύναμη που έχει διάθεση να δράσει εδώ και τώρα για την ανατροπή της μνημονιακής λαίλαπας και να κοντράρει τον Σαμαρά.
Αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά: Πράγματι, μια απουσία μαχητικών αγώνων στα χέρια των εργαζομένων, είναι ακριβώς το κατάλληλο έδαφος για την εμπέδωση ενός κλίματος κοινοβουλευτικής εκλογικής αναμονής.
Θυμηθείτε τον Παπαδημούλη: ‘’Θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα’’. Με αυτό το κλίμα, μια αυριανή πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δε θα είναι αιχμάλωτη προσδοκιών και όμηρος της λαϊκής εργατικής αυτοπεποίθησης, αλλά θα έχει περιθώρια εφαρμογής μιας πολιτικής εντός του καπιταλιστικού πλαισίου και της ΕΕ.
Στο επίπεδο του συνδικαλιστικού κινήματος, αυτό οδηγεί σε μια άτυπη συμπόρευση με ΠΑΣΚΕ και κυρίως τη ΔΑΚΕ. Στόχος είναι να μη ξεσπούν δυναμικές απεργίες. Στους καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης, το ΠΑΜΕ έσυρε τον κόσμο του σε μια οδυνηρή ήττα με αυτή του τη στάση.
Ακόμη χειρότερα, ότι δεν μπορεί να καταφέρει σε επίπεδο μαζικών διαδικασιών, το επιχειρεί, ευκολότερα φυσικά, σε επίπεδο συνδικαλιστικών ηγεσιών σε μια αξιοποίηση των ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, πάντα μαζί με ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ.
Έτσι, γίνεται πλέον καθεστώς η δρομολόγηση από αυτές τις δυνάμεις δήθεν αγώνων, που πάντα στοχεύουν στην καθήλωση της αγωνιστικής δράσης από τα κάτω.
Έτσι τον περασμένο Μάη, τη μέρα που οι καθηγητές έκαναν συνελεύσεις για να αποφασίσουν απεργία διαρκείας, η ΑΔΕΔΥ έβαζε απεργία για να μην πάνε στα σχολεία και φυσικά αρνήθηκε να στηρίξει την απεργία τους.
Τα ίδια βέβαια και στη ΓΣΕΕ. Στη συνεδρίαση της 13/9 το ΠΑΜΕ πρότεινε 24ωρη ένα μήνα μετά, αγνοώντας την ανάγκη για απεργιακή αλληλεγγύη στον αγώνα των καθηγητών και άλλων κλάδων που ξεκινούν απεργία διαρκείας. Στελέχη μάλιστα του ΠΑΜΕ, μάλωναν τους πάντες εκεί διότι παρασύρονται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε απεργίες διάρκειας!
Δεν πρόκειται ούτε για συνδικαλιστική απειρία, ούτε για λάθη πολιτικής τακτικής. Δεν πρόκειται για σεχταριστικές αφέλειες, αλλά για κάτι χειρότερο.
Πως από το θλιβερό καπιταλιστικό μνημονιακό σήμερα, θα πάμε στο αύριο άραγε; Το ΚΚΕ δεν έχει επαναστατική πολιτική γραμμή, ακριβώς επειδή αρνείται να δει αυτή την ανάγκη. Θέλει όμως να κρατάει τα ‘’πνευματικά δικαιώματα’’ και τα σύμβολα.
Τη ίδια στιγμή οι αστοί, το κράτος και οι κυβερνήσεις τους, η ΕΕ, μαζί και η φασιστική εφεδρεία, κάνουν τη δουλειά τους, επιτιθέμενοι με λύσσα και στον κόσμο του ΚΚΕ.
Η πολιτική και θεωρητική συζήτηση θα πάει μακριά. Αλλά πρέπει να γίνει στο έδαφος της κοινής δράσης των αριστερών και κομμουνιστικών δυνάμεων.
Κάποιες χρόνος, χώρος και διάθεση, πέραν των συναντήσεων με τον αρχιεπίσκοπο και τον Σαμαρά, μπορεί και πρέπει να βρεθεί.
Με την ευκαιρία, ακούστε και μια μουσική συμβολή στη συζήτηση για την κυβέρνηση
Από το Αριστερό blog
Ωθείται σε επιλογές που καθηλώνουν τη λαϊκή δράση, ενώ οδηγούν και το ίδιο προς την πολιτική απαξίωση.
Είναι πλέον φανερό, ότι το ΚΚΕ δεν ευνοεί σε καμία περίπτωση την ανάπτυξη δυναμικών απεργιακών κινητοποιήσεων. Ακυρώνοντας έτσι και την μεγάλη παρακαταθήκη της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ και άλλων χώρων όπου είχε συμβάλει καθοριστικά.
Πέρα από τα προσχήματα, το επιχείρημα είναι ένα: ‘’Μα αυτό θα φέρει μια αναμπουμπούλα, που μόνο ωφελημένο θα έχει το ΣΥΡΙΖΑ. Θα την εκμεταλλευτεί, προβάλλοντας την ανάγκη να έρθει αυτός στην κυβέρνηση’’. Τόσο απλά…
Έτσι λοιπόν, τι και αν απολύονται χιλιάδες καθηγητές ή εργαζόμενοι στην υγεία, το ΚΚΕ πρέπει να είναι προσεκτικό για ‘’να μη ποτίσει ξένες γλάστρες’’. Εικόνα πολιτικού αμοραλισμού και ανευθυνότητας!
Το ερώτημα της διακυβέρνησης και η συσχέτιση που έχει με την ταξική πάλη στην οποία δίνουν προτεραιότητα οι κομμουνιστές, είναι κεφαλαιώδες.
Το πρώτο πρόβλημα με το ΚΚΕ είναι ότι όταν μπαίνει το ερώτημα ‘’ποια στάση απέναντι στην κυβέρνηση;’’, αυτό που έρχεται στο μυαλό ανθρώπων της ηγεσίας του, δεν είναι η κυβέρνηση κοινωνικός δολοφόνος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά ο πιθανός διάδοχος, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ με τις συμμαχίες του.
Έτσι, το ΚΚΕ δεν θέτει ζήτημα λαϊκής πάλης για την ανατροπή της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-τρόικας.
Είναι ένα ανέλπιστο δώρο προς το σύστημα. Χωρίς να αποτελεί τιμωρία, αλλά, αντίθετα, μια μεγάλη βοήθεια προς τις πιο συντηρητικές εκφάνσεις της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Πράγματι, με αυτή τη στάση του ΚΚΕ ο ΣΥΡΙΖΑ διευκολύνεται στην προσπάθειά του να εμφανιστεί ως η μοναδική δύναμη που έχει διάθεση να δράσει εδώ και τώρα για την ανατροπή της μνημονιακής λαίλαπας και να κοντράρει τον Σαμαρά.
Αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά: Πράγματι, μια απουσία μαχητικών αγώνων στα χέρια των εργαζομένων, είναι ακριβώς το κατάλληλο έδαφος για την εμπέδωση ενός κλίματος κοινοβουλευτικής εκλογικής αναμονής.
Τα ‘’ήρεμα νερά’’, είναι ακριβώς αυτό που επί της ουσίας θέλει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από την πολιτική ρητορεία, που μπορεί να υψώνεται κατά τα συνήθη.
Θυμηθείτε τον Παπαδημούλη: ‘’Θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα’’. Με αυτό το κλίμα, μια αυριανή πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δε θα είναι αιχμάλωτη προσδοκιών και όμηρος της λαϊκής εργατικής αυτοπεποίθησης, αλλά θα έχει περιθώρια εφαρμογής μιας πολιτικής εντός του καπιταλιστικού πλαισίου και της ΕΕ.
Το ΚΚΕ όμως δεν περιορίζεται στην ρητορεία υπέρ αυτής της αδιέξοδης και ανεύθυνης πολιτικής στάσης. Αντίθετα, ‘’παίρνει τα μέτρα’’ του.
Στο επίπεδο του συνδικαλιστικού κινήματος, αυτό οδηγεί σε μια άτυπη συμπόρευση με ΠΑΣΚΕ και κυρίως τη ΔΑΚΕ. Στόχος είναι να μη ξεσπούν δυναμικές απεργίες. Στους καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης, το ΠΑΜΕ έσυρε τον κόσμο του σε μια οδυνηρή ήττα με αυτή του τη στάση.
Ακόμη χειρότερα, ότι δεν μπορεί να καταφέρει σε επίπεδο μαζικών διαδικασιών, το επιχειρεί, ευκολότερα φυσικά, σε επίπεδο συνδικαλιστικών ηγεσιών σε μια αξιοποίηση των ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ, πάντα μαζί με ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ.
Έτσι, γίνεται πλέον καθεστώς η δρομολόγηση από αυτές τις δυνάμεις δήθεν αγώνων, που πάντα στοχεύουν στην καθήλωση της αγωνιστικής δράσης από τα κάτω.
Έτσι τον περασμένο Μάη, τη μέρα που οι καθηγητές έκαναν συνελεύσεις για να αποφασίσουν απεργία διαρκείας, η ΑΔΕΔΥ έβαζε απεργία για να μην πάνε στα σχολεία και φυσικά αρνήθηκε να στηρίξει την απεργία τους.
Το ίδιο και τώρα, αντί για στήριξη της απεργίας των καθηγητών με τη έναρξη της πενθήμερης, η ΑΔΕΔΥ έβαλε 48ωρη κάποιες μέρες μετά.
Τα ίδια βέβαια και στη ΓΣΕΕ. Στη συνεδρίαση της 13/9 το ΠΑΜΕ πρότεινε 24ωρη ένα μήνα μετά, αγνοώντας την ανάγκη για απεργιακή αλληλεγγύη στον αγώνα των καθηγητών και άλλων κλάδων που ξεκινούν απεργία διαρκείας. Στελέχη μάλιστα του ΠΑΜΕ, μάλωναν τους πάντες εκεί διότι παρασύρονται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε απεργίες διάρκειας!
Δεν πρόκειται ούτε για συνδικαλιστική απειρία, ούτε για λάθη πολιτικής τακτικής. Δεν πρόκειται για σεχταριστικές αφέλειες, αλλά για κάτι χειρότερο.
Το ΚΚΕ έχει ένα ουσιώδες πρόβλημα πολιτικής στρατηγικής.
Είναι με το επαναστατικό αύριο, αρνούμενο την επανάσταση.
Είναι με την εργατική εξουσία, αρνούμενο το δικαίωμα στην εργατική τάξη να παλέψει για το ψωμί και τη δημοκρατία σήμερα.
Πως από το θλιβερό καπιταλιστικό μνημονιακό σήμερα, θα πάμε στο αύριο άραγε; Το ΚΚΕ δεν έχει επαναστατική πολιτική γραμμή, ακριβώς επειδή αρνείται να δει αυτή την ανάγκη. Θέλει όμως να κρατάει τα ‘’πνευματικά δικαιώματα’’ και τα σύμβολα.
Τη ίδια στιγμή οι αστοί, το κράτος και οι κυβερνήσεις τους, η ΕΕ, μαζί και η φασιστική εφεδρεία, κάνουν τη δουλειά τους, επιτιθέμενοι με λύσσα και στον κόσμο του ΚΚΕ.
Η πολιτική και θεωρητική συζήτηση θα πάει μακριά. Αλλά πρέπει να γίνει στο έδαφος της κοινής δράσης των αριστερών και κομμουνιστικών δυνάμεων.
Στο πεδίο της εργατικής λαϊκής δράσης για την ανατροπή.
Κάποιες χρόνος, χώρος και διάθεση, πέραν των συναντήσεων με τον αρχιεπίσκοπο και τον Σαμαρά, μπορεί και πρέπει να βρεθεί.
Με την ευκαιρία, ακούστε και μια μουσική συμβολή στη συζήτηση για την κυβέρνηση
Από το Αριστερό blog
