Της Σάνιας Μωραϊτου (Niki Vikou)
Κλείνουν πανεπιστήμια, λύκεια, γυμνάσια, δημοτικά, νηπιαγωγεία, μουσεία, εφορείες αρχαιοτήτων,
ερευνητικά κέντρα, νοσοκομεία, όλες οι κοινωνικές δομές.
Πωλείται το νερό, το ρεύμα, ο σιδηρόδρομος, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, όλες οι υποδομές της χώρας.
Τα κλειστά σκοτεινά μαγαζιά χάσκουν σαν στόματα άταφων νεκρών σε όλη την επικράτεια.
Οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι για ένα ξεροκόμματο, οι ανασφάλιστοι, οι άστεγοι πληθαίνουν με τρομακτικό ρυθμό.
Η φτώχεια, η ανέχεια, η απελπισία, η απόγνωση, η ανασφάλεια, η αγωνία όχι μόνον για το αύριο αλλά και για το σήμερα, η κατάθλιψη, βαραίνουν απειλητικά πάνω από τα κεφάλια όλων μας.
Δεν μας επιτρέπουν να δουλεύουμε, να κάνουμε σχέδια, να γελάμε, να ονειρευόμαστε, να ερωτευόμαστε, να ζούμε.
Ένας συμπολίτης μας αυτοκτονεί κάθε δεκαοκτώ ώρες, επειδή αδυνατεί να ζήσει αξιοπρεπώς.
Κι ύστερα αναρωτιόμαστε για την εξάπλωση του φασισμού! Λες και δεν ξέρουμε ποιό του ανοίξανε διάπλατα την πόρτα...
Ας μην γελιόμαστε! Σε καιρό ειρήνης δεν γίνονται τέτοια εγκλήματα, ακόμη και στον πόλεμο υπάρχουν κανόνες!
Ζούμε σε κατάσταση πολιορκίας από τους δανειστές και αυτοί που όφειλαν να μας εμπνεύσουν, να μας εμψυχώσουν, παραδόθηκαν πρώτοι ή ήταν πάντα με το μέρος τους, δεν ξέρω πια. Θα μας κρατούν ομήρους εις το διηνεκές, γιατί τα νούμερα δεν βγαίνουν κι αυτοί θέλουν πίσω τα λεφτά τους, αδιαφορούν για μας, ίσως και να τους είμαστε βάρος.
Τώρα μας μιλούν για κράτος εκτάκτου ανάγκης. Ας αντιτάξουμε κι εμείς την κοινωνία εκτάκτου ανάγκης, όχι μόνον με πράξεις αλληλεγγύης, όχι μόνον με σφιχτά δεμένα τα χέρια των διπλανών μας, αλλά με χέρια υψωμένα σε γροθιά.
Ας τους τελειώσουμε πριν μας τελειώσουν.
Κι αυτό δεν γίνεται με 24ωρες, 48ωρες απεργίες για την τιμή των όπλων, δεν γίνεται χωρίς θυσίες.
Γίνεται με πολίτες αποφασισμένους να βγουν στους δρόμους και να μην γυρίσουν σπίτι αν δεν νικήσουν, αν δεν πάρουν πίσω αυτά που δικαιούνται.
Δεν υπάρχει μοίρα, δεν υπάρχουν απο μηχανής θεοί, οι αυτόκλητοι σωτήρες δουλεύουν για το δικό τους συμφέρον.
Η ζωή μας, το μέλλον των παιδιών και του τόπου μας, εξαρτώνται μόνον από εμάς. Αρκεί να το αντιληφθούμε, να το θελήσουμε και τότε μπορούμε.
Πωλείται το νερό, το ρεύμα, ο σιδηρόδρομος, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, όλες οι υποδομές της χώρας.
Τα κλειστά σκοτεινά μαγαζιά χάσκουν σαν στόματα άταφων νεκρών σε όλη την επικράτεια.
Οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι για ένα ξεροκόμματο, οι ανασφάλιστοι, οι άστεγοι πληθαίνουν με τρομακτικό ρυθμό.
Η φτώχεια, η ανέχεια, η απελπισία, η απόγνωση, η ανασφάλεια, η αγωνία όχι μόνον για το αύριο αλλά και για το σήμερα, η κατάθλιψη, βαραίνουν απειλητικά πάνω από τα κεφάλια όλων μας.
Δεν μας επιτρέπουν να δουλεύουμε, να κάνουμε σχέδια, να γελάμε, να ονειρευόμαστε, να ερωτευόμαστε, να ζούμε.
Ένας συμπολίτης μας αυτοκτονεί κάθε δεκαοκτώ ώρες, επειδή αδυνατεί να ζήσει αξιοπρεπώς.
Κι ύστερα αναρωτιόμαστε για την εξάπλωση του φασισμού! Λες και δεν ξέρουμε ποιό του ανοίξανε διάπλατα την πόρτα...
Ας μην γελιόμαστε! Σε καιρό ειρήνης δεν γίνονται τέτοια εγκλήματα, ακόμη και στον πόλεμο υπάρχουν κανόνες!
Ζούμε σε κατάσταση πολιορκίας από τους δανειστές και αυτοί που όφειλαν να μας εμπνεύσουν, να μας εμψυχώσουν, παραδόθηκαν πρώτοι ή ήταν πάντα με το μέρος τους, δεν ξέρω πια. Θα μας κρατούν ομήρους εις το διηνεκές, γιατί τα νούμερα δεν βγαίνουν κι αυτοί θέλουν πίσω τα λεφτά τους, αδιαφορούν για μας, ίσως και να τους είμαστε βάρος.
Τώρα μας μιλούν για κράτος εκτάκτου ανάγκης. Ας αντιτάξουμε κι εμείς την κοινωνία εκτάκτου ανάγκης, όχι μόνον με πράξεις αλληλεγγύης, όχι μόνον με σφιχτά δεμένα τα χέρια των διπλανών μας, αλλά με χέρια υψωμένα σε γροθιά.
Ας τους τελειώσουμε πριν μας τελειώσουν.
Κι αυτό δεν γίνεται με 24ωρες, 48ωρες απεργίες για την τιμή των όπλων, δεν γίνεται χωρίς θυσίες.
Γίνεται με πολίτες αποφασισμένους να βγουν στους δρόμους και να μην γυρίσουν σπίτι αν δεν νικήσουν, αν δεν πάρουν πίσω αυτά που δικαιούνται.
Δεν υπάρχει μοίρα, δεν υπάρχουν απο μηχανής θεοί, οι αυτόκλητοι σωτήρες δουλεύουν για το δικό τους συμφέρον.
Η ζωή μας, το μέλλον των παιδιών και του τόπου μας, εξαρτώνται μόνον από εμάς. Αρκεί να το αντιληφθούμε, να το θελήσουμε και τότε μπορούμε.
