Του Ισίδωρου Νερούτσου
Απάντηση σε άρθρο του Δρόμου της Αριστεράς
Νομίζω ότι και η σάτιρα έχει κι'αυτή τα όρια της. Δεν γνωρίζω τί ακριβώς έγινε στο παραδοσιακό καρναβάλι και τι ακριβώς έκανε ο συμπαθής βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλης Διαμαντόπουλος. Γνωρίζω ότι το γέλιο χρειάζεται, αρκεί να μη μετατρέπεται σε γελοίο.
Δεν γνωρίζω αν προκλήθηκε και αν έγινε προσβολή, μέσω της σάτιρας, του θρησκευτικού αισθήματος. Γνωρίζω ότι το δικαίωμα της οποιασδήποτε θρησκευτικής πίστης ή αθεΐας, είναι ατομικό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, όπου γης, αρκεί να μην ομαδοποιείται, όπως σωστά κατά την γνώμη μου, είπε ο Λένιν.
Γνωρίζω ότι τα ατομικά και τα κοινωνικά δικαιώματα πρέπει να γίνονται σεβαστά. Να μην παραβιάζονται, να μην ομαδοποιούνται, ούτε να χλευάζονται. Η πραγματική σάτιρα και όχι ο χλευασμός, ενοχλεί τα συμφέροντα και όχι τις ηλικίες.
Η αλησμόνητη Δόμνα Σαμίου, παρουσίασε συλλογή τραγουδιών, που προέρχονταν από την μακρινή παράδοση και στην πραγματικότητα ουδένα χλεύασε.
Οι “εν υπνώσει” ηλικίες, δεν είναι μόνο οι άνω των 60 ετών. Στις διαδηλώσεις βλέπουμε, ότι αυτή η ηλικία, άνω των 60. αποτελεί πλειοψηφία. Ενώ αντίθετα παρατηρούμε, ως μη όφειλε, χιλιάδες νέων ανθρώπων, την ώρα των κρίσιμων συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, να απολαμβάνουν «αμέριμνοι» τον καφέ ή το ποτό τους, στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, και να παρουσιάζουν την εικόνα ότι η διαμαρτυρία και το ενδιαφέρον για την πολιτική κατάντια, δεν αφορά αυτούς, αλλά τους παππούδες τους που τους συντηρούν.
Όσο για τον Κρόνο, ουδέποτε έπεσε στα τάρταρα. Στην πραγματικότητα αναφέρεται ο μύθος στο φυσικό φαινόμενο του Ηλίου, που όπως έχει αποδειχθεί, όντως καταπίνει τα παιδιά του, δηλαδή τους πλανήτες που κινούνται στην τροχιά του.
Και βέβαια ο Κρόνος ή Απόλλων ή Ήλιος, είναι ο συνδημιουργός της ζωής, μαζί με την Γαία ή Ρέα ή Δημήτηρ.
Τα παιδιά παίζουν. Παίζουν και γελούν, παίζουν και μιμούνται. Κάνουν γκριμάτσες, παίζουν κλέφτες κι αστυνόμους, ινδιάνους και καμπόηδες, κάνουν καζούρα στο σχολείο. Αξιοθρήνητος –αν υπάρχει- όποιος δεν έχει κάνει καζούρα σε δάσκαλο.
Οι μεγάλοι δεν παίζουν πια, τουλάχιστον όχι συστηματικά.
Ευτυχώς, δε χάνουν όλοι την ικανότητα να γελούν και να μιμούνται. Σε παρέες αλλά και ομαδικά, μαζικά. Σ’όλες τις φυλές του κόσμου υπήρχαν και υπάρχουν γιορτές και ξεφαντώματα, παραστάσεις και ανατροπές. Γυναίκες που διατάζουν τους άντρες και δούλοι που χλευάζουν τους ελεύθερους. Από τα Διονύσια και τα Κρόνια (ή Σατουρνάλια στη Ρώμη) μέχρι το καρναβάλι του Ρίο. Υπάρχουν σάτυροι και σάτιρες, υπάρχουν θέατρα του δρόμου, κουκλοθέατρα, θέατρα σκιών, Καραγκιόζης, Πουλτσινέλας και Γκινιόλ.
Το γέλιο ενοχλεί, το θέατρο επίσης, και τα δυο μαζί ακόμα χειρότερα.
Ενοχλεί την εξουσία. Ενοχλεί γιατί είναι λυτρωτικό, ανεξέλεγκτο, γιατί βγάζει τον άνθρωπο από την καθημερινή αλυσίδα του χρόνου. Ενοχλεί γιατί μπορεί να αποτελέσει όπλο εναντίον της, όπλο διάβρωσης. Ενοχλεί γιατί όταν σκίζεται το πέπλο της σοβαροφάνειας αποκαλύπτεται πως ο βασιλιάς είναι τσίτσιδος, γιατί ο Μπαρμπαγιώργος δέρνει το Βεληγκέκα κι Γκινιόλ το χωροφύλακα. Η εξουσία δεν μπορεί να ανεχτεί την παρωδία.
Ενοχλούνται κάποιοι όταν ένας νεαρός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μετέχει ενεργά σε παραδοσιακό τοπικό καρναβάλι υποδυόμενος τον παπά που κηδεύει το μνημόνιο.
Αναμενόμενο: αφενός ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει για όλα τα δεινά της χώρας, αφετέρου πριν δέκα χρόνια είχε συρθεί στα δικαστήρια η Δόμνα Σαμίου για «τα αποκριάτικα, ιερά-ανίερα», μια συλλογή «βλάσφημων» παραδοσιακών τραγουδιών που είχε εκδοθεί δέκα χρόνια πριν. Όταν στη θέση της ασπρομαλλούσας Δόμνας βρίσκεται μαυρογένης νέος, και δη Συριζαίος, και μάλιστα βουλευτής, η υστερία υψώνεται στο τετράγωνο και στον κύβο.
Το εξωφρενικό είναι αλλού, στην απολογητική στάση παραγόντων του ΣΥΡΙΖΑ,
υψηλά ιστάμενων, που δε δίστασαν να αδειάσουν δημόσια το Βαγγέλη Διαμαντόπουλο, ανακαλύπτοντας «προσβολή του θρησκευτικού αισθήματος» σε ένα καρναβάλι όπου συμμετείχε όλο το χωριό (μέχρι και μια βουλευτίνα της Νέας Δημοκρατίας, που την πήραν κι αυτήν τα σκάγια και αναγκάστηκε να απολογηθεί δημόσια). Και, απ’ ότι κυκλοφορεί, του έγιναν και συστάσεις να μαζευτεί – ενώ σε άλλους, αμάζευτους, χαϊδεμένους των καναλιών, που ανεπαισθήτως (αλλά αισθητότατα) ξηλώνουν τις συλλογικές αποφάσεις, ουδεμία σύσταση έγινε ποτέ.
Βάστα γερά Διαμαντόπουλε!
Συνέχισε να ενοχλείς τους κουρασμένους καθωσπρέπει εξηντάρηδες που ψάχνουν μια καρέκλα να καθίσουν, που απολογούνται συστηματικά στους αποπάνω προσπαθώντας να πείσουν ότι δεν είναι – δεν είμαστε – επικίνδυνοι, αυτούς που όταν ο παλιός κόσμος τρίζει συθέμελα ψάχνουν τις γραμμές του τραμ που σκεπάζονται απ’ τα αγριόχορτα. Συνέχισε να κατεβάζεις το μέσο όρο ηλικίας αυτού του κόμματος με την ύπαρξη και τη δράση σου, και φέρε κι άλλους σαν και σένα.
Αλίμονο σ’ όποιον απαρνιέται την παρωδία, σ’ όποιον δε βλέπει πως το γέλιο δίνει φτερά στην ελπίδα και χαλυβδώνει την αντοχή στις κακουχίες. Αλίμονο σ’ αυτόν που δε θυμάται πως οι φυλακισμένοι αντέχαν με τραγούδια, πως ο λαός μας με ανέκδοτα έκανε αντίσταση στη χούντα μη έχοντας άλλα όπλα.
Ο αρχαίος Κρόνος που έτρωγε τα παιδιά του κατέληξε στα Τάρταρα. Οι σύγχρονοι Κρόνοι που τα μαλώνουν επειδή συμμετέχουν στα Κρόνια που θα καταλήξουν;
Κείμενο του Βένιου Αγγελόπουλου
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
Απάντηση σε άρθρο του Δρόμου της Αριστεράς
Νομίζω ότι και η σάτιρα έχει κι'αυτή τα όρια της. Δεν γνωρίζω τί ακριβώς έγινε στο παραδοσιακό καρναβάλι και τι ακριβώς έκανε ο συμπαθής βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλης Διαμαντόπουλος. Γνωρίζω ότι το γέλιο χρειάζεται, αρκεί να μη μετατρέπεται σε γελοίο.
Δεν γνωρίζω αν προκλήθηκε και αν έγινε προσβολή, μέσω της σάτιρας, του θρησκευτικού αισθήματος. Γνωρίζω ότι το δικαίωμα της οποιασδήποτε θρησκευτικής πίστης ή αθεΐας, είναι ατομικό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, όπου γης, αρκεί να μην ομαδοποιείται, όπως σωστά κατά την γνώμη μου, είπε ο Λένιν.
Γνωρίζω ότι τα ατομικά και τα κοινωνικά δικαιώματα πρέπει να γίνονται σεβαστά. Να μην παραβιάζονται, να μην ομαδοποιούνται, ούτε να χλευάζονται. Η πραγματική σάτιρα και όχι ο χλευασμός, ενοχλεί τα συμφέροντα και όχι τις ηλικίες.
Η αλησμόνητη Δόμνα Σαμίου, παρουσίασε συλλογή τραγουδιών, που προέρχονταν από την μακρινή παράδοση και στην πραγματικότητα ουδένα χλεύασε.
Οι “εν υπνώσει” ηλικίες, δεν είναι μόνο οι άνω των 60 ετών. Στις διαδηλώσεις βλέπουμε, ότι αυτή η ηλικία, άνω των 60. αποτελεί πλειοψηφία. Ενώ αντίθετα παρατηρούμε, ως μη όφειλε, χιλιάδες νέων ανθρώπων, την ώρα των κρίσιμων συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, να απολαμβάνουν «αμέριμνοι» τον καφέ ή το ποτό τους, στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, και να παρουσιάζουν την εικόνα ότι η διαμαρτυρία και το ενδιαφέρον για την πολιτική κατάντια, δεν αφορά αυτούς, αλλά τους παππούδες τους που τους συντηρούν.
Όσο για τον Κρόνο, ουδέποτε έπεσε στα τάρταρα. Στην πραγματικότητα αναφέρεται ο μύθος στο φυσικό φαινόμενο του Ηλίου, που όπως έχει αποδειχθεί, όντως καταπίνει τα παιδιά του, δηλαδή τους πλανήτες που κινούνται στην τροχιά του.
Και βέβαια ο Κρόνος ή Απόλλων ή Ήλιος, είναι ο συνδημιουργός της ζωής, μαζί με την Γαία ή Ρέα ή Δημήτηρ.
Το γέλιο, το θέατρο και ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του
Τα παιδιά παίζουν. Παίζουν και γελούν, παίζουν και μιμούνται. Κάνουν γκριμάτσες, παίζουν κλέφτες κι αστυνόμους, ινδιάνους και καμπόηδες, κάνουν καζούρα στο σχολείο. Αξιοθρήνητος –αν υπάρχει- όποιος δεν έχει κάνει καζούρα σε δάσκαλο.
Οι μεγάλοι δεν παίζουν πια, τουλάχιστον όχι συστηματικά.
Ευτυχώς, δε χάνουν όλοι την ικανότητα να γελούν και να μιμούνται. Σε παρέες αλλά και ομαδικά, μαζικά. Σ’όλες τις φυλές του κόσμου υπήρχαν και υπάρχουν γιορτές και ξεφαντώματα, παραστάσεις και ανατροπές. Γυναίκες που διατάζουν τους άντρες και δούλοι που χλευάζουν τους ελεύθερους. Από τα Διονύσια και τα Κρόνια (ή Σατουρνάλια στη Ρώμη) μέχρι το καρναβάλι του Ρίο. Υπάρχουν σάτυροι και σάτιρες, υπάρχουν θέατρα του δρόμου, κουκλοθέατρα, θέατρα σκιών, Καραγκιόζης, Πουλτσινέλας και Γκινιόλ.
Το γέλιο ενοχλεί, το θέατρο επίσης, και τα δυο μαζί ακόμα χειρότερα.
Ενοχλεί την εξουσία. Ενοχλεί γιατί είναι λυτρωτικό, ανεξέλεγκτο, γιατί βγάζει τον άνθρωπο από την καθημερινή αλυσίδα του χρόνου. Ενοχλεί γιατί μπορεί να αποτελέσει όπλο εναντίον της, όπλο διάβρωσης. Ενοχλεί γιατί όταν σκίζεται το πέπλο της σοβαροφάνειας αποκαλύπτεται πως ο βασιλιάς είναι τσίτσιδος, γιατί ο Μπαρμπαγιώργος δέρνει το Βεληγκέκα κι Γκινιόλ το χωροφύλακα. Η εξουσία δεν μπορεί να ανεχτεί την παρωδία.
Ενοχλούνται κάποιοι όταν ένας νεαρός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μετέχει ενεργά σε παραδοσιακό τοπικό καρναβάλι υποδυόμενος τον παπά που κηδεύει το μνημόνιο.
Αναμενόμενο: αφενός ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει για όλα τα δεινά της χώρας, αφετέρου πριν δέκα χρόνια είχε συρθεί στα δικαστήρια η Δόμνα Σαμίου για «τα αποκριάτικα, ιερά-ανίερα», μια συλλογή «βλάσφημων» παραδοσιακών τραγουδιών που είχε εκδοθεί δέκα χρόνια πριν. Όταν στη θέση της ασπρομαλλούσας Δόμνας βρίσκεται μαυρογένης νέος, και δη Συριζαίος, και μάλιστα βουλευτής, η υστερία υψώνεται στο τετράγωνο και στον κύβο.
Το εξωφρενικό είναι αλλού, στην απολογητική στάση παραγόντων του ΣΥΡΙΖΑ,
υψηλά ιστάμενων, που δε δίστασαν να αδειάσουν δημόσια το Βαγγέλη Διαμαντόπουλο, ανακαλύπτοντας «προσβολή του θρησκευτικού αισθήματος» σε ένα καρναβάλι όπου συμμετείχε όλο το χωριό (μέχρι και μια βουλευτίνα της Νέας Δημοκρατίας, που την πήραν κι αυτήν τα σκάγια και αναγκάστηκε να απολογηθεί δημόσια). Και, απ’ ότι κυκλοφορεί, του έγιναν και συστάσεις να μαζευτεί – ενώ σε άλλους, αμάζευτους, χαϊδεμένους των καναλιών, που ανεπαισθήτως (αλλά αισθητότατα) ξηλώνουν τις συλλογικές αποφάσεις, ουδεμία σύσταση έγινε ποτέ.
Βάστα γερά Διαμαντόπουλε!
Συνέχισε να ενοχλείς τους κουρασμένους καθωσπρέπει εξηντάρηδες που ψάχνουν μια καρέκλα να καθίσουν, που απολογούνται συστηματικά στους αποπάνω προσπαθώντας να πείσουν ότι δεν είναι – δεν είμαστε – επικίνδυνοι, αυτούς που όταν ο παλιός κόσμος τρίζει συθέμελα ψάχνουν τις γραμμές του τραμ που σκεπάζονται απ’ τα αγριόχορτα. Συνέχισε να κατεβάζεις το μέσο όρο ηλικίας αυτού του κόμματος με την ύπαρξη και τη δράση σου, και φέρε κι άλλους σαν και σένα.
Αλίμονο σ’ όποιον απαρνιέται την παρωδία, σ’ όποιον δε βλέπει πως το γέλιο δίνει φτερά στην ελπίδα και χαλυβδώνει την αντοχή στις κακουχίες. Αλίμονο σ’ αυτόν που δε θυμάται πως οι φυλακισμένοι αντέχαν με τραγούδια, πως ο λαός μας με ανέκδοτα έκανε αντίσταση στη χούντα μη έχοντας άλλα όπλα.
Ο αρχαίος Κρόνος που έτρωγε τα παιδιά του κατέληξε στα Τάρταρα. Οι σύγχρονοι Κρόνοι που τα μαλώνουν επειδή συμμετέχουν στα Κρόνια που θα καταλήξουν;
Κείμενο του Βένιου Αγγελόπουλου
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου