Του Όττο
Εκλογές πλησιάζουνε και πάντα τέτοια εποχή η συζήτηση φουντώνει, η αντιπαράθεση οξύνεται. Είναι ωστόσο κάμποσο θλιβερή η σκέψη, ότι οι Έλληνες ακόμα περιμένουν να ‘ρθουν εκλογές για να σκεφτούν και να μιλήσουν πολιτικά, πριν λουφάξουν και πάλι στη μικροαστική τους νιρβάνα για να περιμένουν τις επόμενες. Δεν θέλω να θρέφω αυταπάτες για τούτο το στημένο παιχνίδι, όμως από την άλλη πλευρά, νιώθω πως είμαι υποχρεωμένος ως Δημοκρατικός Πολίτης να συμμετάσχω, αφού και στην αντίθετη περίπτωση πάλι θα έχω την ευθύνη για ό,τι προκύψει απ’ την ψήφο των υπόλοιπων.
Όταν έχεις δυο επιλογές, μια κακή και μια κάκιστη, λογικά προτιμάς την πρώτη.
Το αντίδοτο σε μια στημένη εκλογική διαδικασία δεν είναι η αποχή, αλλά η διεξαγωγή προεπαναστατικών ζυμώσεων, η αγκιτάτσια που λένε πως απαιτείται για να βρουν οι επαναστατικές διαδικασίες το δρόμο τους.
Όμως τούτη τη στιγμή κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει. Απεναντίας, μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας δείχνουν να έχουν εναποθέσει σε μια κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, τις τελευταίες τους ελπίδες αναίμακτης διεξόδου απ’ τον Λαβύρινθο του Πάνα στον οποίο μας έχουν σύρει η ΕΕ και οι μνημονιακές ξενόδουλες κυβερνήσεις της επαίσχυντης διακυβέρνησης.
Ας δεχτούμε λοιπόν να παίξουμε τούτο το παιχνίδι, υπό τούτη την οπτική γωνία…
Το πρώτο λοιπόν δίλημμα που έχει ν’ αντιμετωπίσει κάποιος που βρίσκεται σ’ αυτήν τη θέση, είναι το κλασικό Δίλημμα της Αριστεράς: ΚΚΕ ή ΣΥΡΙΖΑ; (για την λεγόμενη κεντροαριστερά δεν θα μιλήσω, μιας και τη θεωρώ ότι ανήκει φύσει και θέσει στην απέναντι πλευρά του λόφου.) Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι τούτο είναι ένα ψευδεπίγραφο δίλημμα, αφού υπάρχει ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλα μικρότερα αριστερά κόμματα, που διεκδικούν την ψήφο μας. Δυστυχώς όμως, το στημένο πολιτικό σκηνικό του καλπονοθευτικού ορίου του 3%, αποκλείει τούτη τη στιγμή τέτοιες επιλογές. Δυστυχώς δεν βρισκόμαστε στον Μάη του ’12 πλέον.
Άλλωστε ο πραγματικός σκοπός και η αληθινή θέση τέτοιων κομμάτων δεν είναι η κυνοβουλευτική ανέλιξη, αλλά η διενέργεια επαναστατικών διεργασιών σε επίπεδο βάσης. Εκεί θα πρέπει να επικεντρωθούν, αν θέλουνε να παίξουν σημαντικό ρόλο στις κοινωνικές διαδικασίες που θα πρέπει να συμβούν, προκειμένου να πετύχει ένα εγχείρημα τόσο περίπλοκα δύσκολο, όσο αυτό της Αριστερής Ανόρθωσης της χώρας.
Το επιχείρημα της «Χαμένης Ψήφου» δυστυχώς ισχύει, όμως κανένας δεν μπορεί να μιλήσει για «Χαμένη Φωνή» στους κοινωνικούς αγώνες κι από εκεί τούτα τα κινήματα αντλούν τη δύναμή τους.
Με δεδομένο ότι κανένα από τα υπάρχοντα σχήματα δεν αντιπροσωπεύει επαρκώς την ιδεολογική μου άποψη, ούτε εμπιστεύομαι κάποιον ιδιαίτερα, θα πρέπει να επιχειρήσω ν’ απαντήσω στο δίλημμα αυτό, με όρους ψυχρού πραγματισμού.
Ποιο θα είναι το κέρδος και ποιες οι ζημίες ή οι συνέπειες από μια τέτοια επιλογή; Ποια προοπτική μου ανοίγει;
Ένα πρώτο κριτήριο είναι η μέχρι τώρα συμμετοχή των δύο κομμάτων στις διεργασίες του επαναστατικού προτσές. Εδώ δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλά. Εάν βαθμολογούσαμε το ΚΚΕ με 0, λόγω της απραξίας του και της συστηματικής του άρνησης να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε μαζική διαδήλωση μαζί με τον απλό κόσμο, στον ΣΥΡΙΖΑ θα βάζαμε επιεικώς τγία (3) κι αυτό περισσότερο από την ενθύμηση της δράσης του πριν από τις εκλογές του ’12. Σήμερα, σχεδόν ένα μήνα πριν τις εκλογές, στον ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι θυμούνται να μιλήσουν για «πορεία προς τον λαό», παραδεχόμενοι έτσι ότι κάτι τέτοιο δεν έχει μέχρι σήμερα γίνει.
Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την απλή λογική που λέει ότι το τρία είναι μεγαλύτερο απ’ το μηδέν και θα ξένοιαζα.
Όμως όταν μιλάμε για βαθμούς κάτω απ’ τη βάση, τέτοιες συγκρίσεις δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα. Θεωρώ ωστόσο πως στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν βρει καταφύγιο τμήματα του εκλογικού σώματος που θα έβλεπαν θετικά μια κινηματική δράση και θα συμμετείχαν πρόθυμα σ’ αυτήν, που συχνά δείχνουν να την επιδιώκουν κιόλας. Απεναντίας στο ΚΚΕ υπάρχουν οργανωμένοι υπάκουοι οπαδοί, που δεν πρόκειται να συμμετάσχουν σε τίποτε απολύτως, εάν το κόμμα δεν τους δώσει σήμα πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και ο ενιαυτός για τη Δευτέρα Παρουσία του Σοσιαλισμού, σύμφωνα με τις προφητείες του Αγίου Περισσού.
Έτσι, βραχεία κεφαλή ως προς αυτό το κριτήριο, υπερτερεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το δεύτερο κριτήριο είναι το κατά πόσον αξιόπιστα είναι τα δύο κόμματα σε όσα πρεσβεύουν κι όσα υπόσχονται. Σε μια πρώτη ανάγνωση, φαίνεται ότι σε αυτό το κριτήριο υπερισχύει ξεκάθαρα το ΚΚΕ. Οι θέσεις του φαίνονται σταθερές κι αναλλοίωτες, με μια συνέπεια που θυμίζει το ρολόι του Γκρήνουιτς. Απεναντίας έχει διαπιστωθεί πολυγλωσσία στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ορθώς έχει κατηγορηθεί πως δεν έχει ξεκάθαρες θέσεις. Εάν ήθελα λοιπόν κάποιον για τον οποίο θα ήμουν απολύτως σίγουρος τι ακριβώς πρόκειται να κάνει, θα ψήφιζα δαγκωτό ΚΚΕ. Όμως απ’ την άλλη πλευρά, η επιμονή σε αναλλοίωτες απόψεις, ενώ οι καταστάσεις γύρω αλλάζουν με ταχύτητα, δεν αποτελεί οπωσδήποτε κάτι το θετικό.
Αντίθετα, τέτοιες απόψεις συνήθως καταλήγουν αναχρονιστικές κι ανεφάρμοστες.
Όμως είναι αλήθεια όλα αυτά ή μήπως πρόκειται απλά για την επιφάνεια των πραμάτων; Εάν το ΚΚΕ έχει αναλλοίωτες θέσεις, τότε πώς γίνεται ένα κομμουνιστικό επαναστατικό κόμμα να φτάσει να κηρύσσει την απραξία ως το απόλυτο επαναστατικό προτσές, δίκην μάστερ διδασκάλου του Ζεν; Στην πραγματικότητα πίσω απ’ τη βαριά ξύλινη γλώσσα των κομματικών τοποθετήσεων, κρύβεται μια διαρκής διολίσθηση προς μια μορφή κομμουνισμού με εθιμοτυπικό χαρακτήρα και μουσειακή αξία, μια μορφή ακίνδυνη κι ανώδυνη, αν όχι παραπλανητική.
Σε περίπτωση που το ΚΚΕ δήλωνε ξεκάθαρα ότι θα συμμετείχε σε μια Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας και Αριστερής Ανόρθωσης της χώρας, θα το ψήφιζα και θα το υποστήριζα με κάθε τρόπο, μέσα απ' το μπλογκ μου ή αλλού. Δυστυχώς όμως έχει δηλώσει πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Εμείς πάλι ακριβώς αυτό πιστεύουμε πως έχει ανάγκη τούτη τη στιγμή η χώρα.
Το να επιτρέψουμε με οποιονδήποτε τρόπο (πχ ενισχύοντας ένα ΚΚΕ που θα παίξει τον ρόλο της Ψήφου του Απόντος από οποιαδήποτε προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης) να ξαναεκλεγούν τα ρεζίλια που μας "κυβερνούν" σήμερα, επιβραβεύοντας μ' αυτόν τον τρόπο τα εγκλήματα που έχουν κάνει εναντίον του λαού, της Δημοκρατίας και της χώρας, δεν χωράει στο μυαλό και τη συνείδησή μου.
Εάν το ΚΚΕ είχε τον Φλωράκη ηγέτη, τώρα θα ήταν στα πρόθυρα αυτοδυναμίας κι ο ΣΥΡΙΖΑ απλά δεν θα ήταν υπολογίσιμο μέγεθος και το λέω τούτο με το χέρι στην καρδιά.
Εάν το ΚΚΕ έκανε δουλειά μέσα στην κοινωνία, ώστε να ωθήσει πραγματικές επαναστατικές διαδικασίες, τότε θα ήταν πλήρως δικαιολογημένη η αποχή από κυβερνητικές φενάκες και θα το βλέπαμε με άλλο μάτι. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει. "Άπραγο στη βουλή, άπραγο και στον λαό" τελικά θα γίνει το σύνθημα της νέας χιλιετίας για τον Περισσό, όπως στα έητις ήταν το "Δυνατό στη βουλή και στον λαό". Γιατί λοιπόν να υπερψηφίσω κάτι τέτοιο;
Σε τελική ανάλυση και για να δούμε την ουσία των πραγμάτων κατάματα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δηλώσει ότι κάτι θα κάνει, έστω το μακρύ του ενός και το κοντό του αλλουνού, ενώ το ΚΚΕ έχει σαφώς δηλώσει πως δεν έχει σκοπό να κάνει απολύτως τίποτα.
Εντελώς πραγματιστικά λοιπόν, σε αυτό το κριτήριο τελικά υπερτερεί και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού είναι λογικό να ποντάρεις τα λεφτά σου στο κάτι παρά στο τίποτα.
Το τρίτο και κυριότερο κριτήριο, είναι η προοπτική που ανοίγει η κάθε επιλογή.
Λοιπόν, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση, υπάρχουν τρία ενδεχόμενα:
Δεν θεωρώ πιθανό το ενδεχόμενο να κρατήσει μνημονιακή γραμμή, πετυχαίνοντας απλά κάποιες ελαφρύνσεις στα μέχρι σήμερα βάρη που έχουν φορτωθεί στις πλάτες των πολιτών, αφού οι δανειστές αποικιοκράτες δεν έχουν δείξει να έχουν διάθεση να κρατήσουν την όρεξή τους, αντίθετα πεινάνε διαρκώς για περισσότερα.
Τα ενδεχόμενα Β και Γ, αν κι απευκταία, θα δώσουν ώθηση σε βαθιές ζυμώσεις στην κοινωνία, η οποία θα βρεθεί αντιμέτωπη με πλήρες αδιέξοδο και την οριστική καταστροφή της. Κάτι τέτοιο νομίζω πως εκ των πραγμάτων θ' αποτελέσει γόνιμο πεδίο επαναστατικών ζυμώσεων, είτε υπάρξει έστω κι ένας που θα έχει πρόθεση να τις πραγματοποιήσει, είτε και χωρίς να υπάρχει κανείς αγκιτάτορας (εδώ η εξωκοινοβουλευτική αριστερά θα έχει μάλλον τη μεγάλη της ευκαιρία). Σε κάποια τιμή της πίεσης, το καζάνι σκάζει εκ του φυσικού.
Όπως και να 'χει θα καεί η τελευταία εφεδρεία του συστήματος (εάν αποδειχτεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τελικά κάτι τέτοιο) κι αυτό αναπόφευκτα θα πυροδοτήσει εξελίξεις.
Αν πάλι ψηφίσω το ΚΚΕ, το μόνο που θα έχω να περιμένω είναι η αδυναμία σχηματισμού προοδευτικής κυβέρνησης χωρίς τον μαϊντανό της "κεντροαριστεράς" (δηλαδή τζίφος) ή η πλήρης αδυναμία κυβέρνησης και τελικά οι συνεχόμενες εκλογικές μάχες, μέχρι να καταστραφούν τα πάντα και να βγει και πάλι ο Σαμαράς ως σωτήρας, όπως κάποτε ο εφιάλτης Μητσοτάκης μετά από μακρά περίοδο πολιτικής αστάθειας.
Έτσι λοιπόν και με βάση την παραπάνω ανάλυση, η επιλογή μου στο Δίλημμα της Αριστεράς είναι ξεκάθαρη.
Πιστεύω ότι αντικειμενικά υπερτερεί ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτόν έχω σκοπό να ψηφίσω στις ερχόμενες Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές, όπως και στις Ευρωεκλογές, με την ελπίδα της αναστροφής πορείας της χώρας και του ξεκαθαρίσματος της παρούσας σαπίλας.
Λυπάμαι που τα γράφω αυτά. Θα ήθελα πολύ να ψηφίζω ΚΚΕ.
Οι παππούδες μου θα κοιμόνταν πιο ήσυχοι εκεί που βρίσκονται κι ο πατέρας μου θα με εκτιμούσε κομματάκι περισσότερο. Δυστυχώς όμως η απραξία και η περιχαράκωση δεν είναι το προφίλ που ψάχνω σ' ένα επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα. Σε τέτοιες στιγμές οι συναισθηματικοί δεσμοί δεν είναι αρκετοί για να βαρύνουν την απόφαση. Ένας Δημοκρατικός Πολίτης πρέπει να επιλέγει με βάση τη δική του γνώμη κι όχι εκείνη των προγόνων του. Ίσως να πουν πως είμαι βαλτός, πληρωμένος απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ και μέγας οπορτουνιστής, αν και δεν έχουν κανέναν τρόπο να το στηρίξουν. Ας είναι κι έτσι. Ο Δημοκρατικός Πολίτης γνωρίζει πως η ελεύθερη σκέψη και ο λόγος μετά παρρησίας πάντοτε έχουν το βαρύ τους αντίτιμο, γι’ αυτό άλλωστε και είναι πράματα τόσο βαρύτιμα.
Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, η επιλογή του ως η λιγότερο χειρότερη λύση και η μοναδική διέξοδος τούτη τη στιγμή, δεν θα πρέπει να τον εφησυχάζει, ούτε να τον ικανοποιεί. Κανείς μας δεν είναι κι ούτε θα πρέπει να θεωρείται δεδομένος. Όμως αυτά δεν είναι της παρούσης. Ας γίνει πρώτα με το καλό κυβέρνηση κι ύστερα θα κριθεί.
Και πιστέψτε με, θα κριθεί με τα πιο αυστηρά κριτήρια, μετά φυσικά από μια εύλογη πίστωση χρόνου...
Εκλογές πλησιάζουνε και πάντα τέτοια εποχή η συζήτηση φουντώνει, η αντιπαράθεση οξύνεται. Είναι ωστόσο κάμποσο θλιβερή η σκέψη, ότι οι Έλληνες ακόμα περιμένουν να ‘ρθουν εκλογές για να σκεφτούν και να μιλήσουν πολιτικά, πριν λουφάξουν και πάλι στη μικροαστική τους νιρβάνα για να περιμένουν τις επόμενες. Δεν θέλω να θρέφω αυταπάτες για τούτο το στημένο παιχνίδι, όμως από την άλλη πλευρά, νιώθω πως είμαι υποχρεωμένος ως Δημοκρατικός Πολίτης να συμμετάσχω, αφού και στην αντίθετη περίπτωση πάλι θα έχω την ευθύνη για ό,τι προκύψει απ’ την ψήφο των υπόλοιπων.
Όταν έχεις δυο επιλογές, μια κακή και μια κάκιστη, λογικά προτιμάς την πρώτη.
Το αντίδοτο σε μια στημένη εκλογική διαδικασία δεν είναι η αποχή, αλλά η διεξαγωγή προεπαναστατικών ζυμώσεων, η αγκιτάτσια που λένε πως απαιτείται για να βρουν οι επαναστατικές διαδικασίες το δρόμο τους.
Όμως τούτη τη στιγμή κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει. Απεναντίας, μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας δείχνουν να έχουν εναποθέσει σε μια κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, τις τελευταίες τους ελπίδες αναίμακτης διεξόδου απ’ τον Λαβύρινθο του Πάνα στον οποίο μας έχουν σύρει η ΕΕ και οι μνημονιακές ξενόδουλες κυβερνήσεις της επαίσχυντης διακυβέρνησης.
Ας δεχτούμε λοιπόν να παίξουμε τούτο το παιχνίδι, υπό τούτη την οπτική γωνία…
Το πρώτο λοιπόν δίλημμα που έχει ν’ αντιμετωπίσει κάποιος που βρίσκεται σ’ αυτήν τη θέση, είναι το κλασικό Δίλημμα της Αριστεράς: ΚΚΕ ή ΣΥΡΙΖΑ; (για την λεγόμενη κεντροαριστερά δεν θα μιλήσω, μιας και τη θεωρώ ότι ανήκει φύσει και θέσει στην απέναντι πλευρά του λόφου.) Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι τούτο είναι ένα ψευδεπίγραφο δίλημμα, αφού υπάρχει ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλα μικρότερα αριστερά κόμματα, που διεκδικούν την ψήφο μας. Δυστυχώς όμως, το στημένο πολιτικό σκηνικό του καλπονοθευτικού ορίου του 3%, αποκλείει τούτη τη στιγμή τέτοιες επιλογές. Δυστυχώς δεν βρισκόμαστε στον Μάη του ’12 πλέον.
Άλλωστε ο πραγματικός σκοπός και η αληθινή θέση τέτοιων κομμάτων δεν είναι η κυνοβουλευτική ανέλιξη, αλλά η διενέργεια επαναστατικών διεργασιών σε επίπεδο βάσης. Εκεί θα πρέπει να επικεντρωθούν, αν θέλουνε να παίξουν σημαντικό ρόλο στις κοινωνικές διαδικασίες που θα πρέπει να συμβούν, προκειμένου να πετύχει ένα εγχείρημα τόσο περίπλοκα δύσκολο, όσο αυτό της Αριστερής Ανόρθωσης της χώρας.
Το επιχείρημα της «Χαμένης Ψήφου» δυστυχώς ισχύει, όμως κανένας δεν μπορεί να μιλήσει για «Χαμένη Φωνή» στους κοινωνικούς αγώνες κι από εκεί τούτα τα κινήματα αντλούν τη δύναμή τους.
Με δεδομένο ότι κανένα από τα υπάρχοντα σχήματα δεν αντιπροσωπεύει επαρκώς την ιδεολογική μου άποψη, ούτε εμπιστεύομαι κάποιον ιδιαίτερα, θα πρέπει να επιχειρήσω ν’ απαντήσω στο δίλημμα αυτό, με όρους ψυχρού πραγματισμού.
Ποιο θα είναι το κέρδος και ποιες οι ζημίες ή οι συνέπειες από μια τέτοια επιλογή; Ποια προοπτική μου ανοίγει;
Ένα πρώτο κριτήριο είναι η μέχρι τώρα συμμετοχή των δύο κομμάτων στις διεργασίες του επαναστατικού προτσές. Εδώ δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλά. Εάν βαθμολογούσαμε το ΚΚΕ με 0, λόγω της απραξίας του και της συστηματικής του άρνησης να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε μαζική διαδήλωση μαζί με τον απλό κόσμο, στον ΣΥΡΙΖΑ θα βάζαμε επιεικώς τγία (3) κι αυτό περισσότερο από την ενθύμηση της δράσης του πριν από τις εκλογές του ’12. Σήμερα, σχεδόν ένα μήνα πριν τις εκλογές, στον ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι θυμούνται να μιλήσουν για «πορεία προς τον λαό», παραδεχόμενοι έτσι ότι κάτι τέτοιο δεν έχει μέχρι σήμερα γίνει.
Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την απλή λογική που λέει ότι το τρία είναι μεγαλύτερο απ’ το μηδέν και θα ξένοιαζα.
Όμως όταν μιλάμε για βαθμούς κάτω απ’ τη βάση, τέτοιες συγκρίσεις δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα. Θεωρώ ωστόσο πως στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν βρει καταφύγιο τμήματα του εκλογικού σώματος που θα έβλεπαν θετικά μια κινηματική δράση και θα συμμετείχαν πρόθυμα σ’ αυτήν, που συχνά δείχνουν να την επιδιώκουν κιόλας. Απεναντίας στο ΚΚΕ υπάρχουν οργανωμένοι υπάκουοι οπαδοί, που δεν πρόκειται να συμμετάσχουν σε τίποτε απολύτως, εάν το κόμμα δεν τους δώσει σήμα πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και ο ενιαυτός για τη Δευτέρα Παρουσία του Σοσιαλισμού, σύμφωνα με τις προφητείες του Αγίου Περισσού.
Έτσι, βραχεία κεφαλή ως προς αυτό το κριτήριο, υπερτερεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το δεύτερο κριτήριο είναι το κατά πόσον αξιόπιστα είναι τα δύο κόμματα σε όσα πρεσβεύουν κι όσα υπόσχονται. Σε μια πρώτη ανάγνωση, φαίνεται ότι σε αυτό το κριτήριο υπερισχύει ξεκάθαρα το ΚΚΕ. Οι θέσεις του φαίνονται σταθερές κι αναλλοίωτες, με μια συνέπεια που θυμίζει το ρολόι του Γκρήνουιτς. Απεναντίας έχει διαπιστωθεί πολυγλωσσία στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ορθώς έχει κατηγορηθεί πως δεν έχει ξεκάθαρες θέσεις. Εάν ήθελα λοιπόν κάποιον για τον οποίο θα ήμουν απολύτως σίγουρος τι ακριβώς πρόκειται να κάνει, θα ψήφιζα δαγκωτό ΚΚΕ. Όμως απ’ την άλλη πλευρά, η επιμονή σε αναλλοίωτες απόψεις, ενώ οι καταστάσεις γύρω αλλάζουν με ταχύτητα, δεν αποτελεί οπωσδήποτε κάτι το θετικό.
Αντίθετα, τέτοιες απόψεις συνήθως καταλήγουν αναχρονιστικές κι ανεφάρμοστες.
Όμως είναι αλήθεια όλα αυτά ή μήπως πρόκειται απλά για την επιφάνεια των πραμάτων; Εάν το ΚΚΕ έχει αναλλοίωτες θέσεις, τότε πώς γίνεται ένα κομμουνιστικό επαναστατικό κόμμα να φτάσει να κηρύσσει την απραξία ως το απόλυτο επαναστατικό προτσές, δίκην μάστερ διδασκάλου του Ζεν; Στην πραγματικότητα πίσω απ’ τη βαριά ξύλινη γλώσσα των κομματικών τοποθετήσεων, κρύβεται μια διαρκής διολίσθηση προς μια μορφή κομμουνισμού με εθιμοτυπικό χαρακτήρα και μουσειακή αξία, μια μορφή ακίνδυνη κι ανώδυνη, αν όχι παραπλανητική.
Σε περίπτωση που το ΚΚΕ δήλωνε ξεκάθαρα ότι θα συμμετείχε σε μια Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας και Αριστερής Ανόρθωσης της χώρας, θα το ψήφιζα και θα το υποστήριζα με κάθε τρόπο, μέσα απ' το μπλογκ μου ή αλλού. Δυστυχώς όμως έχει δηλώσει πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Εμείς πάλι ακριβώς αυτό πιστεύουμε πως έχει ανάγκη τούτη τη στιγμή η χώρα.
Το να επιτρέψουμε με οποιονδήποτε τρόπο (πχ ενισχύοντας ένα ΚΚΕ που θα παίξει τον ρόλο της Ψήφου του Απόντος από οποιαδήποτε προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης) να ξαναεκλεγούν τα ρεζίλια που μας "κυβερνούν" σήμερα, επιβραβεύοντας μ' αυτόν τον τρόπο τα εγκλήματα που έχουν κάνει εναντίον του λαού, της Δημοκρατίας και της χώρας, δεν χωράει στο μυαλό και τη συνείδησή μου.
Εάν το ΚΚΕ είχε τον Φλωράκη ηγέτη, τώρα θα ήταν στα πρόθυρα αυτοδυναμίας κι ο ΣΥΡΙΖΑ απλά δεν θα ήταν υπολογίσιμο μέγεθος και το λέω τούτο με το χέρι στην καρδιά.
Εάν το ΚΚΕ έκανε δουλειά μέσα στην κοινωνία, ώστε να ωθήσει πραγματικές επαναστατικές διαδικασίες, τότε θα ήταν πλήρως δικαιολογημένη η αποχή από κυβερνητικές φενάκες και θα το βλέπαμε με άλλο μάτι. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει. "Άπραγο στη βουλή, άπραγο και στον λαό" τελικά θα γίνει το σύνθημα της νέας χιλιετίας για τον Περισσό, όπως στα έητις ήταν το "Δυνατό στη βουλή και στον λαό". Γιατί λοιπόν να υπερψηφίσω κάτι τέτοιο;
Σε τελική ανάλυση και για να δούμε την ουσία των πραγμάτων κατάματα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δηλώσει ότι κάτι θα κάνει, έστω το μακρύ του ενός και το κοντό του αλλουνού, ενώ το ΚΚΕ έχει σαφώς δηλώσει πως δεν έχει σκοπό να κάνει απολύτως τίποτα.
Εντελώς πραγματιστικά λοιπόν, σε αυτό το κριτήριο τελικά υπερτερεί και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού είναι λογικό να ποντάρεις τα λεφτά σου στο κάτι παρά στο τίποτα.
Το τρίτο και κυριότερο κριτήριο, είναι η προοπτική που ανοίγει η κάθε επιλογή.
Λοιπόν, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση, υπάρχουν τρία ενδεχόμενα:
- Α) Να επιτύχει στο τιτάνιο έργο της αναστροφής της κατάστασης πλήρους καταστροφής της χώρας και του λαού. Ωραία, καλύτερα για όλους μας κι ας μη φανώ πεσιμιστής μέρες που ‘ναι.
- Β) Να αποτύχει, αφού προσπαθήσει σκυλίσια και τελικά βρει μπροστά του ολάκερη την Αντίδραση του φασιστικού ευρωπαϊκού μορφώματος.
- Γ) Να συνεχίσει την ίδια κι απαράλλακτη πορεία ευρωραγιαδισμού, επικαλούμενος το "καλό της χώρας", το "καλό της Ευρώπης των Λαών" και τέτοιες παπάρες.
Δεν θεωρώ πιθανό το ενδεχόμενο να κρατήσει μνημονιακή γραμμή, πετυχαίνοντας απλά κάποιες ελαφρύνσεις στα μέχρι σήμερα βάρη που έχουν φορτωθεί στις πλάτες των πολιτών, αφού οι δανειστές αποικιοκράτες δεν έχουν δείξει να έχουν διάθεση να κρατήσουν την όρεξή τους, αντίθετα πεινάνε διαρκώς για περισσότερα.
Τα ενδεχόμενα Β και Γ, αν κι απευκταία, θα δώσουν ώθηση σε βαθιές ζυμώσεις στην κοινωνία, η οποία θα βρεθεί αντιμέτωπη με πλήρες αδιέξοδο και την οριστική καταστροφή της. Κάτι τέτοιο νομίζω πως εκ των πραγμάτων θ' αποτελέσει γόνιμο πεδίο επαναστατικών ζυμώσεων, είτε υπάρξει έστω κι ένας που θα έχει πρόθεση να τις πραγματοποιήσει, είτε και χωρίς να υπάρχει κανείς αγκιτάτορας (εδώ η εξωκοινοβουλευτική αριστερά θα έχει μάλλον τη μεγάλη της ευκαιρία). Σε κάποια τιμή της πίεσης, το καζάνι σκάζει εκ του φυσικού.
Όπως και να 'χει θα καεί η τελευταία εφεδρεία του συστήματος (εάν αποδειχτεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τελικά κάτι τέτοιο) κι αυτό αναπόφευκτα θα πυροδοτήσει εξελίξεις.
Αν πάλι ψηφίσω το ΚΚΕ, το μόνο που θα έχω να περιμένω είναι η αδυναμία σχηματισμού προοδευτικής κυβέρνησης χωρίς τον μαϊντανό της "κεντροαριστεράς" (δηλαδή τζίφος) ή η πλήρης αδυναμία κυβέρνησης και τελικά οι συνεχόμενες εκλογικές μάχες, μέχρι να καταστραφούν τα πάντα και να βγει και πάλι ο Σαμαράς ως σωτήρας, όπως κάποτε ο εφιάλτης Μητσοτάκης μετά από μακρά περίοδο πολιτικής αστάθειας.
Έτσι λοιπόν και με βάση την παραπάνω ανάλυση, η επιλογή μου στο Δίλημμα της Αριστεράς είναι ξεκάθαρη.
Πιστεύω ότι αντικειμενικά υπερτερεί ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτόν έχω σκοπό να ψηφίσω στις ερχόμενες Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές, όπως και στις Ευρωεκλογές, με την ελπίδα της αναστροφής πορείας της χώρας και του ξεκαθαρίσματος της παρούσας σαπίλας.
Λυπάμαι που τα γράφω αυτά. Θα ήθελα πολύ να ψηφίζω ΚΚΕ.
Οι παππούδες μου θα κοιμόνταν πιο ήσυχοι εκεί που βρίσκονται κι ο πατέρας μου θα με εκτιμούσε κομματάκι περισσότερο. Δυστυχώς όμως η απραξία και η περιχαράκωση δεν είναι το προφίλ που ψάχνω σ' ένα επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα. Σε τέτοιες στιγμές οι συναισθηματικοί δεσμοί δεν είναι αρκετοί για να βαρύνουν την απόφαση. Ένας Δημοκρατικός Πολίτης πρέπει να επιλέγει με βάση τη δική του γνώμη κι όχι εκείνη των προγόνων του. Ίσως να πουν πως είμαι βαλτός, πληρωμένος απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ και μέγας οπορτουνιστής, αν και δεν έχουν κανέναν τρόπο να το στηρίξουν. Ας είναι κι έτσι. Ο Δημοκρατικός Πολίτης γνωρίζει πως η ελεύθερη σκέψη και ο λόγος μετά παρρησίας πάντοτε έχουν το βαρύ τους αντίτιμο, γι’ αυτό άλλωστε και είναι πράματα τόσο βαρύτιμα.
Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, η επιλογή του ως η λιγότερο χειρότερη λύση και η μοναδική διέξοδος τούτη τη στιγμή, δεν θα πρέπει να τον εφησυχάζει, ούτε να τον ικανοποιεί. Κανείς μας δεν είναι κι ούτε θα πρέπει να θεωρείται δεδομένος. Όμως αυτά δεν είναι της παρούσης. Ας γίνει πρώτα με το καλό κυβέρνηση κι ύστερα θα κριθεί.
Και πιστέψτε με, θα κριθεί με τα πιο αυστηρά κριτήρια, μετά φυσικά από μια εύλογη πίστωση χρόνου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου