Της Λίλα Μήτσουρα
Οι μέρες περνούν από μπροστά μας και μας προσπερνούν, βαριά φορτωμένες. Με σκυμμένο κεφάλι από το βάρος των συναισθημάτων, περπατούν αργά, με βήμα αργό και μας κρυφοκοιτούν. Βαριανασαίνουν και δυσφορούν και αναμένουν να μας δουν να τις βοηθήσουμε λίγο, να τις ξαλαφρώσουμε λίγο από το βάρος τους.
Αλλά εμείς εκεί στην άκρη του δρόμου τις κοιτούμε αδιάφορα να περνούν και να φεύγουν.
Πετρωμένοι θαρρείς δίχως ζωή, με μάτια νεκρά μήτε χέρι απλώνουμε για χαιρετισμό μήτε βλέφαρο κλείνει για να κρύψει το κενό.
Το κενό βλέμμα.
Καμπουριασμένες διαβαίνουν, με μάγουλα χλωμά που περιμένουν τα φιλιά που δεν δόθηκαν ποτέ, φορτωμένες σώματα που δεν προλάβαμε να αποχαιρετήσουμε, παρά μονάχα κλάψαμε. Προδοτικά δάκρυα κυλούν για το αντίο που πρόλαβε να ειπωθεί, για το αντίο που δεν ακούστηκε ποτέ.
Προδοσία η φυγή, μια προδοσία που της λείπει το φιλί.
Καρφωμένη στο σταυρό η φαντασία μας, φορέσαμε ένδυμα βαρύ και μαύρο και βάλαμε μαντήλι τη κλάψα μας και πενθούμε. "ΟΙΜΕ ΚΑΙ ΤΡΙΣ ΑΛΙ" μοιρολογάμε "και ποιος θεός μας καταράστηκε άραγε?" μουρμουράμε μόνο. Κάπου στο βάθος ή Ανάσταση, αλλά ποιος θα τη φέρει άραγε? Ή μήπως έρθει μόνη της?
Ετούτη η μεγαλοβδομάδα, ετούτη η πασχαλιά κρύβει πολλούς αναστεναγμούς μέσα της.
Κρύβει το αχ του πόνου, το αχ του βουβού θυμού, το αχ της κούρασης. Ετούτη η πασχαλιά κρύβει πολύ καλά την συνήθεια. Την έλλειψη φαντασίας. Και δίχως φαντασία πως θα ονειρευτούμε την Ανάσταση? Και δίχως φαντασία πώς θα φέρουμε την Ανάσταση?
Μια μεγάλη εβδομάδα έγινε η ζωή μας ξεχνώντας όμως πως υπάρχει και η Κυριακή της Λαμπρής.
Και δίχως Κυριακή καμιά βδομάδα δεν αρχίζει. Με ακούς? ΚΑΜΙΑ!
Πάντα θα υπάρχει η μέρα της αναγέννησης, όσο και αν απέχει, όσες μέρες και αν κυλήσουν βαριές από μπροστά μας, θα έρθει η ώρα που θα διαβεί περήφανη και φωτεινή. Και η πένθιμη πομπή των ημερών θα γίνει παρέλαση ζωντάνιας και δημιουργίας. Φτάνει μόνο να το φανταστούμε, να το ονειρευτούμε και κείνη θα έρθει.
Θα την φέρουμε εμείς!
Οι μέρες περνούν από μπροστά μας και μας προσπερνούν, βαριά φορτωμένες. Με σκυμμένο κεφάλι από το βάρος των συναισθημάτων, περπατούν αργά, με βήμα αργό και μας κρυφοκοιτούν. Βαριανασαίνουν και δυσφορούν και αναμένουν να μας δουν να τις βοηθήσουμε λίγο, να τις ξαλαφρώσουμε λίγο από το βάρος τους.
Αλλά εμείς εκεί στην άκρη του δρόμου τις κοιτούμε αδιάφορα να περνούν και να φεύγουν.
Πετρωμένοι θαρρείς δίχως ζωή, με μάτια νεκρά μήτε χέρι απλώνουμε για χαιρετισμό μήτε βλέφαρο κλείνει για να κρύψει το κενό.
Το κενό βλέμμα.
Καμπουριασμένες διαβαίνουν, με μάγουλα χλωμά που περιμένουν τα φιλιά που δεν δόθηκαν ποτέ, φορτωμένες σώματα που δεν προλάβαμε να αποχαιρετήσουμε, παρά μονάχα κλάψαμε. Προδοτικά δάκρυα κυλούν για το αντίο που πρόλαβε να ειπωθεί, για το αντίο που δεν ακούστηκε ποτέ.
Προδοσία η φυγή, μια προδοσία που της λείπει το φιλί.
Καρφωμένη στο σταυρό η φαντασία μας, φορέσαμε ένδυμα βαρύ και μαύρο και βάλαμε μαντήλι τη κλάψα μας και πενθούμε. "ΟΙΜΕ ΚΑΙ ΤΡΙΣ ΑΛΙ" μοιρολογάμε "και ποιος θεός μας καταράστηκε άραγε?" μουρμουράμε μόνο. Κάπου στο βάθος ή Ανάσταση, αλλά ποιος θα τη φέρει άραγε? Ή μήπως έρθει μόνη της?
Ετούτη η μεγαλοβδομάδα, ετούτη η πασχαλιά κρύβει πολλούς αναστεναγμούς μέσα της.
Κρύβει το αχ του πόνου, το αχ του βουβού θυμού, το αχ της κούρασης. Ετούτη η πασχαλιά κρύβει πολύ καλά την συνήθεια. Την έλλειψη φαντασίας. Και δίχως φαντασία πως θα ονειρευτούμε την Ανάσταση? Και δίχως φαντασία πώς θα φέρουμε την Ανάσταση?
Μια μεγάλη εβδομάδα έγινε η ζωή μας ξεχνώντας όμως πως υπάρχει και η Κυριακή της Λαμπρής.
Και δίχως Κυριακή καμιά βδομάδα δεν αρχίζει. Με ακούς? ΚΑΜΙΑ!
Πάντα θα υπάρχει η μέρα της αναγέννησης, όσο και αν απέχει, όσες μέρες και αν κυλήσουν βαριές από μπροστά μας, θα έρθει η ώρα που θα διαβεί περήφανη και φωτεινή. Και η πένθιμη πομπή των ημερών θα γίνει παρέλαση ζωντάνιας και δημιουργίας. Φτάνει μόνο να το φανταστούμε, να το ονειρευτούμε και κείνη θα έρθει.
Θα την φέρουμε εμείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου