Του Θανάση Καρτερού
Κάτι σκέψεις που σου έρχονται αυτές τις μέρες!
Ποιο είναι, ας πούμε, το μεγάλο πρόβλημα με τις συμμαχίες; Οι σύμμαχοι. Οι σύμμαχοι, μάλιστα. Οι οποίοι κόβουν κατά κάποιο τρόπο δρόμο και βγαίνουν μπροστά από τους μη συμμάχους, χωρίς να έχουν τα προσόντα των μη συμμάχων. Τρέχει ο Παρών σε όλη του τη ζωή, στάθηκε βράχος στα στεγνά και στα δύσκολα, όταν όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα αν μπαίνουμε ή δεν μπαίνουμε στη Βουλή. Κι έρχεται τώρα ο Απών να κατσικωθεί σε θέση προβολής και να στρογγυλοκαθίσει σε θέση ευθύνης. Από πού κι ώς πού, κύριε;
Ακόμα χειρότερα:
Από πού κι ώς πού όταν μέχρι χθες μπορεί να μην ήταν μόνο Απών στο δικό σου στρατόπεδο, αλλά και Παρών σε άλλα στρατόπεδα; Όταν ρητόρευε εναντίον σου με όλο του το πάθος και όλα του τα εξοργιστικά επιχειρήματα; Όταν στήριζε την πολιτική που εσύ σιχτίριζες; Όταν ψήφιζε αυτά που εσύ καταψήφιζες; Όταν υπηρετούσε σκοπούς και πρόσωπα που εσύ πολεμούσες; Όταν η ιδεολογική του κοψιά και η πολιτική του διαδρομή δεν έχουν και τόσα κοινά σημεία με την ιδεολογική κοψιά και την πολιτική διαδρομή των δικών μας;
Άντε να το καταπιείς αυτό - εύκολο το έχεις;
Βέβαια ο υπεράνω υποψίας Ουλιάνοφ έγραψε ότι είναι σε αφάνταστο βαθμό γελοίο να μη δέχεσαι έναν έστω προσωρινό, ασταθή, ταλαντευόμενο, συμβατικό σύμμαχο, κάνοντας τους αναγκαίους συμβιβασμούς, αν αυτό βοηθάει τον πόλεμο εναντίον ενός πανίσχυρου εχθρού. Μια χαρά τα είπε εκείνος, κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει, αλλά δεν είναι εδώ τώρα να δει τι σημαίνει στην ελληνική πραγματικότητα σύμμαχος με σάρκα και οστά. Τι σημαίνει πρώην πασόκος, πρώην και νυν ΔΗΜ.ΑΡ., πρώην θιασώτης του Μνημονίου, πρώην κατήγορος της Αριστεράς, που τώρα βλέπει το φως του.
Ως εκ τούτου έχει μια λογική η διαπίστωση ότι τις συμμαχίες πολλοί αγάπησαν, αλλά τους συμμάχους ελάχιστοι. Είναι αναγκαία, θα πεις, η πολιτική συμμαχιών, η συμπόρευση με ανθρώπους που στο παρελθόν πολέμησες και σε πολέμησαν. Αναγκαία για την ανατροπή, για να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, για την αντιμετώπιση ενός τεθωρακισμένου αντιπάλου. Αναγκαία, εντάξει.
Μήπως όμως πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να υπάρχουν συμμαχίες, αλλά να μην υπάρχουν σύμμαχοι;
Αυτό θα διευκόλυνε αφάνταστα τα πράγματα...
Κάτι σκέψεις που σου έρχονται αυτές τις μέρες!
Ποιο είναι, ας πούμε, το μεγάλο πρόβλημα με τις συμμαχίες; Οι σύμμαχοι. Οι σύμμαχοι, μάλιστα. Οι οποίοι κόβουν κατά κάποιο τρόπο δρόμο και βγαίνουν μπροστά από τους μη συμμάχους, χωρίς να έχουν τα προσόντα των μη συμμάχων. Τρέχει ο Παρών σε όλη του τη ζωή, στάθηκε βράχος στα στεγνά και στα δύσκολα, όταν όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα αν μπαίνουμε ή δεν μπαίνουμε στη Βουλή. Κι έρχεται τώρα ο Απών να κατσικωθεί σε θέση προβολής και να στρογγυλοκαθίσει σε θέση ευθύνης. Από πού κι ώς πού, κύριε;
Ακόμα χειρότερα:
Από πού κι ώς πού όταν μέχρι χθες μπορεί να μην ήταν μόνο Απών στο δικό σου στρατόπεδο, αλλά και Παρών σε άλλα στρατόπεδα; Όταν ρητόρευε εναντίον σου με όλο του το πάθος και όλα του τα εξοργιστικά επιχειρήματα; Όταν στήριζε την πολιτική που εσύ σιχτίριζες; Όταν ψήφιζε αυτά που εσύ καταψήφιζες; Όταν υπηρετούσε σκοπούς και πρόσωπα που εσύ πολεμούσες; Όταν η ιδεολογική του κοψιά και η πολιτική του διαδρομή δεν έχουν και τόσα κοινά σημεία με την ιδεολογική κοψιά και την πολιτική διαδρομή των δικών μας;
Άντε να το καταπιείς αυτό - εύκολο το έχεις;
Βέβαια ο υπεράνω υποψίας Ουλιάνοφ έγραψε ότι είναι σε αφάνταστο βαθμό γελοίο να μη δέχεσαι έναν έστω προσωρινό, ασταθή, ταλαντευόμενο, συμβατικό σύμμαχο, κάνοντας τους αναγκαίους συμβιβασμούς, αν αυτό βοηθάει τον πόλεμο εναντίον ενός πανίσχυρου εχθρού. Μια χαρά τα είπε εκείνος, κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει, αλλά δεν είναι εδώ τώρα να δει τι σημαίνει στην ελληνική πραγματικότητα σύμμαχος με σάρκα και οστά. Τι σημαίνει πρώην πασόκος, πρώην και νυν ΔΗΜ.ΑΡ., πρώην θιασώτης του Μνημονίου, πρώην κατήγορος της Αριστεράς, που τώρα βλέπει το φως του.
Ως εκ τούτου έχει μια λογική η διαπίστωση ότι τις συμμαχίες πολλοί αγάπησαν, αλλά τους συμμάχους ελάχιστοι. Είναι αναγκαία, θα πεις, η πολιτική συμμαχιών, η συμπόρευση με ανθρώπους που στο παρελθόν πολέμησες και σε πολέμησαν. Αναγκαία για την ανατροπή, για να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, για την αντιμετώπιση ενός τεθωρακισμένου αντιπάλου. Αναγκαία, εντάξει.
Μήπως όμως πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να υπάρχουν συμμαχίες, αλλά να μην υπάρχουν σύμμαχοι;
Αυτό θα διευκόλυνε αφάνταστα τα πράγματα...
Από την ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου