Του Στέλιου Ελληνιάδη
Μαζί με τις αλάνες που έγιναν πολυκατοικίες και γκαράζ χάθηκε και η αθωότητα στο ποδόσφαιρο. Σήμερα, το ποδόσφαιρο είναι μπίζνες. Και κάτι χειρότερο. Είναι μέρος του μηχανισμού χειραγώγησης της κοινωνίας, διάβρωσης των δημοκρατικών θεσμών και στήριξης του πολιτικού συστήματος στην πιο εκφυλισμένη του μορφή. Χρησιμοποιείται, δια του αποπροσανατολισμού και της βίας, σαν φυτώριο ιδεολογίας και αναπαραγωγής των πιο αντιδραστικών κοινωνικών τάσεων, αντιλήψεων και συμπεριφορών. Γιατί το ποδόσφαιρο αλώθηκε από την νεοπαγή κάστα των νεόπλουτων, των αρπαχτικών που λυμαίνονται τον τόπο και οδήγησαν την Ελλάδα άμεσα και έμμεσα στη χρεοκοπία και την ταπείνωση. Των νεόπλουτων που αποκτούν ή αυξάνουν τη δύναμή τους μέσα από το ποδόσφαιρο αντλώντας το κύρος τους όχι από κάποια αστική παράδοση, κοσμοπολίτικη κουλτούρα ή καθαρό φίλαθλο πνεύμα, αλλά από την ισχύ που επαυξάνεται με τον έλεγχο των οπαδών και την αξιοποίηση του συμβολισμού που έχει η κάθε ομάδα. Και μ’ αυτή την ομάδα κρούσης προωθούν τα συμφέροντά τους, σε σύγκρουση με τους ανταγωνιστές τους και σε βάρος της κοινωνίας, του αθλήματος και του πολιτεύματος.
Το ποδοσφαιρικό κατεστημένο συνδέεται πλέον αναπόσπαστα με την ολιγαρχία, την πολιτική εξουσία, τον τζόγο, τα στημένα παιχνίδια, το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και το νεοφασιστικό κίνημα. Δηλαδή, έξι από τις μεγαλύτερες πληγές της κοινωνίας. Και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί από τους πολίτες που δεν έχουν ισοπεδωθεί, από τις προοδευτικές δυνάμεις που αγωνίζονται για την ανατροπή του σάπιου συστήματος και από τους φιλάθλους που αγαπούν το ποδόσφαιρο σαν άθλημα και σαν μέσο συνύπαρξης και συλλογικής έκφρασης αρνούμενοι να υποταχθούν στη νέα κατάσταση πραγμάτων. Η Αριστερά γνωρίζει το πρόβλημα, αλλά δεν ασχολήθηκε με την αντιμετώπισή του. Το βάρος έπεσε εξ ολοκλήρου στους νεαρούς φιλάθλους, που μαγεύονται από το ίδιο το παιχνίδι και ταυτίζουν τις ομάδες με κάποιες ευγενείς ιδέες. Το αντιφασιστικό κίνημα που δημιουργήθηκε από φιλάθλους πολλών ομάδων είναι πολύ σπουδαίο. Αλλά κι αυτοί οι φίλαθλοι υπέστησαν πολλές ήττες τα τελευταία χρόνια. Οι μεγαλοπαράγοντες έστησαν με χρήματα και τρομοκρατικές μεθόδους μηχανισμούς διάβρωσης και ελέγχου της φίλαθλης νεολαίας, με πολιτικούς, δημοσιογράφους, μεσάζοντες και εξαγορασμένους οπαδούς που δουλεύουν συστηματικά προκειμένου η αγάπη και το πάθος των φιλάθλων για την ομάδα να διοχετεύεται σε ελεγχόμενα κανάλια.
Ο Νίκος Μάλλιαρης, ποδοσφαιριστής, πρώην γ.γ. του ΠΣΑΠ, συνιδρυτής του σωματείου Αστέρας 2004 Καισαριανής, «Μπαρτσελονίστας» και μέλος της Hasta La Victoria Siempre, μιας σημαντικής «παρέας» παλαίμαχων ποδοσφαιριστών και φίλων του αθλήματος, περιγράφει τη ζοφερή πραγματικότητα στο ελληνικό ποδόσφαιρο και καλεί σε κινητοποίηση.
Ελληνιάδης: Ακούγεται σαν παραδοξότητα, να μιλάει κανείς για αγνές ιδέες του αθλητισμού. Ακόμα πιστεύεις ότι κάτω απ’ αυτή τη φθορά, την παρακμή και τη διαφθορά, υπάρχει ελπίδα; Είναι αυτό ρεαλιστικό ή ουτοπικό;
Μάλλιαρης: Είναι ρεαλιστικό εάν έχουμε γνώση του ιστορικού παρελθόντος. Δυστυχώς, μέσα στην τελευταία τριακονταετία, γενικώς με τη νεότερη ιστορία μας, σαν λαός, έχουμε μεγάλη τρύπα, μεγάλο κενό. Παραδοξολογούμε για χίλια-δυο πράγματα. Δεν έχουμε μια ιστορική συνέχεια των γεγονότων που διαμόρφωσαν τη σημερινή κοινωνικοπολιτική ζωή μας. Κι αυτό είναι ένα στοιχείο που μου δίνει πίστη ότι αν γνωρίσουμε πώς τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια αυτοοργανώθηκαν οι ποδοσφαιριστές, οι επαγγελματίες της εποχής, και συμμετείχαν στο τότε όραμα της ανασύνταξης της ελληνικής κοινωνίας μετά την κατάρρευση της χούντας, όπως γινότανε και στο συνδικαλισμό, την παιδεία, την τοπική αυτοδιοίκηση, και γενικά στο πολιτικό γίγνεσθαι, με τη νομιμοποίηση του κομμουνιστικού κόμματος και μια τάση ν’ αλλάξουμε τον τόπο, τότε θα καταλάβουμε ότι έχουμε αφήσει το χώρο του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου να το λυμαίνονται αυτοί που σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο το έχουνε οδηγήσει στην εμπορευματοποίηση και τη διαφθορά.
Ελληνιάδης: Εσύ είσαι και μέλος της Μπαρτσελόνα…
Μάλλιαρης: Είμαι μέλος, διότι η Μπαρτσελόνα είναι σωματείο, δεν είναι ανώνυμη εταιρία όπως είναι το μοντέλο στην Ελλάδα. Έχει 150 χιλιάδες μέλη, που ανά χρόνο συμμετέχουμε σε γενικές συνελεύσεις, και ανά τετραετία ψηφίζουμε για τη διοίκηση της ομάδας. Μπορεί, λοιπόν, η Μπαρτσελόνα ως σωματείο να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο μέσα στο παγκοσμιοποιημένο, εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο, αλλά δεν έχει χάσει το στοιχείο της λαϊκής συμμετοχής, που αυτό είναι έλλειμμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Εδώ έχουμε επιλέξει το μοντέλο της ΠΑΕ, το μοντέλο του μεγαλομετόχου προέδρου, ο οποίος ανεξέλεγκτος από κρατικούς μηχανισμούς ελέγχου, αλλά και από τον κόσμο και τους οπαδούς της ομάδας του, λειτουργεί επιχειρηματικά και μόνο για το προσωπικό του συμφέρον.
Ελληνιάδης: Μήπως και τα ερασιτεχνικά σωματεία υπηρετούν τις ΠΑΕ; Είναι τόσο κλειστά, τόσο δύσκολο να εγγραφεί κανείς εάν δεν είναι αρεστός. Η ΑΕΚ, με μεγάλη απήχηση στην κοινωνία, πόσα μέλη έχει στο σωματείο;
Μάλλιαρης: Στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν 250 μέλη. Η πρώτη μορφή εμπορευματοποίησης έγινε το 1979, επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, όταν ήταν υπεύθυνος αθλητισμού και νεολαίας ο Αχιλλέας Καραμανλής. Επέβαλε δια νόμου τη μετατροπή των ποδοσφαιρικών σωματείων της Α΄ Εθνικής σε ανώνυμες εταιρίες. Μέσα στο πνεύμα της φιλελευθεροποίησης της Θάτσερ, εκχώρησε η Ν.Δ. το πιο λαϊκό κομμάτι του αθλητισμού σε ανώνυμες εταιρίες, να το διαχειρίζονται οι επιχειρηματίες.
Ελληνιάδης: Και τι επιχειρηματίες! Οι μισοί έχουνε περάσει από τη φυλακή και οι άλλοι, για λόγους που αντιλαμβανόμαστε, δεν έχουν περάσει ακόμα. Ψωμιάδης, Μπατατούδης, Μπέος…
Μάλλιαρης: Όλα αυτά έγιναν γιατί το πολιτικό σύστημα ανέχθηκε αυτή την κατάσταση. Τους άφησε ανεξέλεγκτους. Και το ΠΑΣΟΚ, ενώ το ’79 στην ψήφιση του νομοσχεδίου, έλεγε ότι θα καταργήσει αυτό το νόμο, όχι μόνο τον διατήρησε, αλλά έκανε το εξής τρομερό για εκείνη την εποχή: να χρηματοδοτεί ανώνυμες εταιρίες με λεφτά του δημοσίου! Να τους καλύπτει τα παθητικά που παρουσίαζαν οι ΠΑΕ από τις κομπίνες που έκαναν οι παράγοντες, με τις υπερτιμολογήσεις των μεταγραφόμενων ποδοσφαιριστών! Δηλαδή, μια ομάδα παρουσίαζε στο τέλος της χρονιάς 100 εκατομμύρια παθητικό με το να παίρνει ένα παίχτη απ’ την Αφρική για 500 χιλιάδες δραχμές και να τον χρεώνει στην ομάδα 30 εκατομμύρια! Αυτά τα 29,5 εκατ. πηγαίνανε στην τσέπη του επιχειρηματία. Γνωστά πράγματα…
Ελληνιάδης: Σαν Αριστερά, επειδή τα παραμελήσαμε αυτά, πρέπει να έχουμε μία ξεκάθαρη θέση. Εσύ τώρα, είσαι υπεύθυνος του ποδοσφαίρου στο τμήμα αθλητισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Και είσαι πολύ μέσα στο χώρο, μιλάς με εγκυρότητα. Κι αυτοί που δεν τους αρέσουν αυτά που λες, σιωπούν επειδή δεν μπορούν να σε αντικρούσουν, για να μην δίνουν μεγαλύτερη έκταση στα θέματα που θέλουν να περνούν απαρατήρητα. Αύριο, λοιπόν, γινόμαστε κυβέρνηση. Τι κάνουμε; Ο νέος δήμαρχος, ο Άρης Βασιλόπουλος, στη Νέα Φιλαδέλφεια-Χαλκηδόνα, εκλέχτηκε ενώ του κάνανε πόλεμο οι τάχαμου ΑΕΚτζήδες. Κάνανε προεκλογικά αντισυγκέντρωση και μετά τις εκλογές εμπόδισαν να πραγματοποιηθεί η συνέλευση της δημοτικής κίνησης που θα συζητούσε το θέμα του γηπέδου, ενόψει της ψήφισης του νομοσχεδίου. Νομίζω δε, ότι η κοινωνία της Νέας Φιλαδέλφειας τον ψήφισε και για τη στάση του στο ζήτημα. Που θέλει να γίνει το γήπεδο, αλλά με όρους που δεν θα είναι σε βάρος της Φιλαδέλφειας και του πάρκου.
Μάλλιαρης: Εδώ βγαίνει το έλλειμμα, το πρόβλημα που έχουμε. Το 1976-77 δημιουργήθηκε ο σύνδεσμος των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα, ότι κορυφαίοι ποδοσφαιριστές, όπως οι Παπαϊωάννου, Κούδας, Δομάζος, Νικολάου, Καμάρας, Χρηστίδης, Αποστολίδης, Αντωνιάδης… συνδεθήκανε με μικρά ονόματα του ποδοσφαίρου, αλλά και με κομμουνιστές, τον Λεβέντη, εμένα, τον Μπαλάφα κ.ά., κάνοντας μια αρμονική συνδικαλιστική ομάδα η οποία όχι μόνο αγωνίστηκε για να κατοχυρώσει τον Έλληνα ποδοσφαιριστή, αλλά και για να συμμετάσχει στη διαμόρφωση ενός οράματος για την εξυγίανση, τον εκδημοκρατισμό και την πρόοδο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εκείνη την εποχή, την Κυριακή το πρωί, ο Έλληνας ήτανε για την εκκλησία και το απόγευμα για το γήπεδο! Με δύο απεργίες που κάναμε το 1977 και 1979, έγινε επανάσταση! Δεν λειτούργησαν τα γήπεδα! Αυτοί οι κορυφαίοι παίχτες απεργούσαν καταγγέλλοντας τις αυθαιρεσίες των τότε παραγόντων, τις αυθαιρεσίες του Αχιλλέα Καραμανλή. Δεν μας διέκρινε συντεχνιακό πνεύμα, όπως μετεξελίχθηκε το συνδικάτο, αλλά κοινωνικό πνεύμα. Και πήραμε θέσεις για τον ελεύθερο επαναπατρισμό των πολιτικών προσφύγων, μιας και τριάντα νεαροί ποδοσφαιριστές, μεταξύ των οποίων οι Κωφίδης και Χατζηπαναγής, έρχονταν από τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, χάρη στα ρουσφέτια που έκανε η κυβέρνηση στους μεγαλοπαράγοντες, αλλά δεν επέτρεπε να έρθουν και οι γονείς τους!
Ελληνιάδης: Στο ποδόσφαιρο, η κατάσταση χειροτερεύει και ο αγώνας εντείνεται. Ένας αγώνας που δεν πρέπει να τον κάνουν μόνο οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές, αλλά να τον κάνουν οι φίλαθλοι και όλοι οι πολίτες, γιατί ό,τι γίνεται στο ποδόσφαιρο επηρεάζει τη ζωή όλων μας. Δεν επηρεάζει τη ζωή μόνο στη Νέα Φιλαδέλφεια ή στη Νέα Σμύρνη, ή οπουδήποτε αλλού υπάρχει γήπεδο, επηρεάζει το αν θα έχουμε άλση, αν θα έχουμε ποιοτική ζωή, επηρεάζει τις συμπεριφορές, την εγκληματικότητα, τους δημοκρατικούς θεσμούς κ.ά., και η μετατροπή των σωματείων σε ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρίες, η παράδοση του ποδοσφαίρου σε μερικούς ιδιώτες επιχειρηματίες, έφερε μαζί μεγαλύτερη διαφθορά, μεγαλύτερη διαπλοκή και είναι μέρος αυτής της σάπιας πολυπλόκαμης εξουσίας. Όταν θέλει, λοιπόν, κανείς να ανατρέψει αυτό το σύστημα που έχει φέρει και τη χώρα στην απόλυτη καταστροφή, δεν μπορεί παρά να αγωνίζεται και ενάντια σ’ αυτή την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο του ποδοσφαίρου. Και μέσα από το ποδόσφαιρο, δεν είναι μόνο τα φράγκα που διακινούνται και τα παιχνίδια εξουσίας που παίζονται, χειραγωγούνται οι νέοι, που είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που συμβαίνουν στην κοινωνία και από τα πιο απειλητικά.
Μάλλιαρης: Μέσα από το ποδόσφαιρο διαμορφώνεται η συνείδηση στον άνθρωπο από πολύ μικρή ηλικία. Η μεγάλη πληγή στην κοινωνία μας είναι ο οπαδισμός. Η τύφλωση. Με πολιτικούς όρους, ο φασισμός. Ο οπαδός δεν ανέχεται το διαφορετικό. Δεν ανέχεται ο Παναθηναϊκός τον Ολυμπιακό, ο ΑΕΚτζής τους άλλους δύο, ο Αριανός τον ΠΑΟΚτζή κοκ. Αυτό, τα τελευταία χρόνια, έχει οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό, που έχουνε καεί τα μυαλά των νέων ανθρώπων. Δεν υπάρχει πολιτική σκέψη. Δεν υπάρχει κοινωνική συμπεριφορά…
Ελληνιάδης: Ανατριχιαστική επισήμανση! Και τα αντιφασιστικά κινήματα σε μερικές ομάδες;
Μάλλιαρης: Ναι, υπάρχουν, αλλά αργήσαμε πολύ! Μέσα από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών, αγωνιζόμασταν να αλλάξουμε το ποδόσφαιρο από τον ήπιας μορφής τότε οπαδισμό, και καταγγέλλαμε τις ναζιστικές ομάδες που αναρτούσαν πανό μέσα στα γήπεδα με σβάστικες! Κάτι που ερχότανε από την Ιταλία εκείνης της εποχής που οι νεοναζί βάζανε βόμβες στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, σκοτώνοντας κόσμο…
Ελληνιάδης: Για την αποσταθεροποίηση του καθεστώτος και το χτύπημα της Αριστεράς…
Μάλλιαρης: Εμείς τα καταγγέλλαμε και τα αναδεικνύαμε με σκοπό να κινηθεί η πολιτεία να ξεριζώσει αυτά τα φαινόμενα. Και τότε βρήκε πρόσχημα ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, ένας στρατηγός, ο Μπάλκος, το ’77-’78, να καταθέσει στη Βουλή νομοσχέδιο για τη δημιουργία υπηρεσίας αστυνομικών σκύλων που θα αστυνόμευαν τα γήπεδα. Που στην ουσία το γήπεδο ήταν ένα προπέτασμα καπνού, για να τα φέρει στις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, τις πορείες που γίνονταν στην Αθήνα, όχι με τη μορφή τη σημερινή των 1000-1500 ανθρώπων, αλλά εκατοντάδων χιλιάδων. Πριν φτιαχτούν τα ΜΑΤ ήθελαν να φέρουν τους σκύλους. Και χάρη στις προσπάθειες του ΠΣΑΠ, αναγκάστηκε να το αποσύρει από τη Βουλή. Αυτό δείχνει ότι εάν είσαι μέσα στο χώρο μπορείς πιο εύκολα να αντιμετωπίσεις το πολιτικό σύστημα και το επιχειρηματικό κύκλωμα. Όταν, όμως, βρίσκεσαι απ’ έξω, και χάσαμε ήδη πάρα πολλά χρόνια, δημιουργείται η νοοτροπία ότι τις ομάδες μπορεί να τις διαχειρίζεται ένας, ο προεδράρας, κι εμείς ως θεατές να ακολουθούμε.
Ελληνιάδης: Και να δημιουργούνται ιδιωτικοί στρατοί.
Μάλλιαρης: Ενδιάμεσα, οι επαγγελματίες οπαδοί που διαχειρίζονται κάποιους συνδέσμους, είχαν φτάσει να διαχειρίζονται και τα ερασιτεχνικά σωματεία, όπως στην ΑΕΚ και τον Άρη…
Ελληνιάδης: Δηλαδή, δύο ομάδες που υποβιβάστηκαν…
Μάλλιαρης: Βέβαια, μέσα σ’ αυτό το ανώμαλο καθεστώς, της ανεξέλεγκτης από τις κρατικές αρχές διαχείρισης της ομάδας.
Ελληνιάδης: Μερικές γκρίνιες από τους οπαδούς, αλλά υποταγή…
Μάλλιαρης: Πλήρης! Πολλοί οπαδοί είναι έμμισθοι των μεγαλοπροέδρων, όπως είναι έμμισθοι και πολλοί του πολιτικού συστήματος. Γιατί δεν είναι τυχαία τα πρόσωπα που μπήκαν και διαχειρίστηκαν το ποδόσφαιρο. Κορυφαίοι οικονομικοί παράγοντες που επηρεάζουν καθοριστικά το πολιτικό σύστημα. Βαρδινογιάννης, Κόκκαλης, Αγγελοπουλαίοι, Μυτιληναίος, Μαρινάκης, Μελισσανίδης, ο Φιλίππου της ΦΑΓΕ, Κοντομηνάς, Βωβός… Όλοι αυτοί που διαχειρίζονται και τα Μέσα Ενημέρωσης και διαπλέκονται με τα κόμματα της εξουσίας, ιδίως τη Ν.Δ. Εμείς δεν μπήκαμε σαν Αριστερά, οργανωμένα, να τους αντιμετωπίσουμε. Τους αφήσαμε να χορεύουν μόνοι τους. Και αυτό είναι που χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ και κατ’ επέκταση η Αριστερά. Τα όποια μέλη έχει, φίλαθλους, οπαδούς, παίκτες, προπονητές, παράγοντες, δημοσιογράφους κ.ά. που ασχολούνται και ζουν με το ποδόσφαιρο, που καταλαβαίνουν τη σημασία του, να μας ενισχύσουν και πολιτικά, να δοθεί κατεύθυνση, να δούμε και το χώρο του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου σαν πολιτική και ιδεολογική παρέμβασή μας, παράλληλα μ’ αυτή που γίνεται μέχρι τώρα στην παιδεία, την υγεία, το συνδικαλισμό, όπου, όμως, έχουμε φάει τις σάρκες μας μέσα από την αντιπαλότητα των αριστερών δυνάμεων. Όπως έλεγε κι ο Τσίπρας ότι πρέπει να ηγεμονεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ κάποια στιγμή στην κοινωνία. Στο ποδόσφαιρο, που υπάρχουν τεσσεράμισι χιλιάδες ερασιτεχνικά σωματεία, συγκεντρώνονται μισό εκατομμύριο νέοι άνθρωποι, με τους γονείς τους που ασχολούνται, με τους φίλους, δηλαδή, ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Εμείς έχουμε χάσει τη λαϊκότητά μας παραδίδοντας το ποδόσφαιρο σ’ αυτούς που προαναφέραμε. Είναι επιτακτική ανάγκη να ξαναγυρίσουμε, και το έχουμε μέσα μας. Όλο το πολιτικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ και όλης της Αριστεράς είναι φίλαθλοι, όμως, δεν λειτουργούν πολιτικά στο χώρο! Να γίνουν μέλη των ομάδων και να λειτουργήσουν με δημοκρατική παρέμβαση μέσα στα σωματεία για να ανακόψουν αυτό το εκφυλιστικό ρεύμα.
Ελληνιάδης: Με βάση αυτά που λες, και το ζήτημα του γηπέδου, π.χ. της ΑΕΚ, όπως νωρίτερα του ΠΑΟ στο Βοτανικό, δεν είναι ένα τόσο στενό ζήτημα, πόσα θα είναι τα τετραγωνικά, και πόσο θα φάει από το άλσος. Πρέπει να δούμε το θέμα του ποδοσφαίρου μέσα σε ένα πολύ ευρύτερο πλαίσιο. Να το δούμε σε σχέση με το πολίτευμα και σε σχέση με τις τοπικές κοινωνίες. Αφού είμαστε υπέρ των δημοψηφισμάτων, γιατί να μην γίνονται δημοψηφίσματα στις τοπικές κοινωνίες για το εάν θέλουν ένα γήπεδο ή δεν το θέλουν. Και σε σχέση με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, γιατί διαβάζω ότι στο γήπεδο της ΑΕΚ που θα χτιστεί δεν προβλέπεται να συνεχίσουν να λειτουργούν διάφορα τμήματα που έχει η ερασιτεχνική ΑΕΚ.
Μάλλιαρης: Αυτό που πάει να εφαρμοστεί στην ΑΕΚ είναι η πατέντα με μικρές παραλλαγές που εφάρμοσε ο Κόκκαλης, το 2004, με το Καραϊσκάκη. Εκεί είχε συναινέσει ο Βενιζέλος, σαν υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, να γίνει η μεταβίβαση του Σταδίου Καραϊσκάκη που ανήκε στην Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων, να μεταφερθεί στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, αυτή με τη σειρά της να το δώσει στον ερασιτέχνη Ολυμπιακό και ο ερασιτέχνης Ολυμπιακός ελεγχόμενος από τον Κόκκαλη, να το δώσει στη θυγατρική εταιρία, την προσωπική του, τη «Γεώργιος Καραϊσκάκης», για να φτιάξει το γήπεδο· από στάδιο που ήταν και το χρησιμοποιούσαμε και για κλασικό αθλητισμό, να μετατραπεί σε γήπεδο. Με τη συγκυρία που εκμεταλλεύτηκε ο Κόκκαλης να το εντάξει στα Ολυμπιακά έργα. Ο Κόκκαλης, που μας έχει αλυσοδέσει όλους, δεν ήτανε τυχαία περίπτωση. Και τον οποίο βλέπεις πάλι να εμφανίζεται για να δώσει οντότητα στη δημοτική παράταξη Μαρινάκη-Μώραλη. Παρών και ο γιος του στο ψηφοδέλτιο. Αυτός είχε συλλάβει από νωρίς τη σημασία που έχει η δυναμική του ποδοσφαίρου και όχι μόνο για να βάζει λεφτά, αλλά και για να παίρνει λεφτά. Έχει ήδη το γήπεδο για 49 χρόνια, να το εκμεταλλεύεται. Ανέδειξε δικά του στελέχη, σαν τον Γιάννη Μώραλη, τον Πατρίκ Κομνηνό, τον Θόδωρο Θεοδωρίδη και τον Σοφοκλή Πιλάβιο· μερικοί τοποθετήθηκαν και στην ΟΥΕΦΑ, δίπλα στον Πλατινί, για να κάνει άμεσα τις δουλειές του, χωρίς τη μεσολάβηση πολιτικών.
Ελληνιάδης: Λένε, λοιπόν, στους οπαδούς, κοιτάξτε αυτά δεν έχουνε σημασία. Ο Ολυμπιακός είναι ιδέα, η ΑΕΚ είναι ιδέα, ο Παναθηναϊκός είναι ιδέα, ο ΠΑΟΚ είναι ιδέα, μην δίνετε σημασία στα υπόλοιπα. Και η χώρα διαλύεται. Οδηγείται στην πλήρη αποδημοκρατικοποίηση, στην πλήρη διαφθορά, στην απεριόριστη διαπλοκή, στην κατάλυση ουσιαστικά του πολιτεύματος. Αυτού του έστω αστικοδημοκρατικού πολιτεύματος που ήταν ένα επίτευγμα σε σχέση με τα δικτατορικά καθεστώτα που προηγήθηκαν. Μιλάμε για κατάλυση του πολιτεύματος που περνάει πολύ έντονα και μέσα από το χώρο του αθλητισμού.
Μάλλιαρης: Κυρίως μέσα από το χώρο του αθλητισμού. Και να μην ξεχνάμε, σήμερα, ότι ανακαλύψαμε εδώ και δύο-τρία χρόνια τον φασισμό, το φαινόμενο του ανθρώπου που λατρεύει τη δύναμη των ισχυρών. Μα, αυτός είχε ήδη προετοιμαστεί με το να λατρεύει τον Κόκκαλη που του έφερε 14 πρωταθλήματα! Να λατρεύει τον Μελισσανίδη, που πριν είκοσι χρόνια επί προεδρίας του είχε πάρει ένα πρωτάθλημα ή δύο. Από τότε έκανε τη δουλειά του στην ομάδα, επεκτάθηκε και σε άλλα επιχειρηματικά πράγματα και, μέσα στην κρίση που είναι η ΑΕΚ με τη χρεοκοπία, από τους παράγοντες που τη διοικούσανε και τον υποβιβασμό της στη Γάμα κατηγορία, έτρεξαν στο φωστήρα, στο θεό Μελισσανίδη, αυτόν που τους είχε δώσει πρωτάθλημα. Και χωρίς ο ίδιος να μιλάει, ικανοποιούνται όλες οι επιθυμίες του με «μπροστινούς»! Να πέσει η ομάδα στην τρίτη κατηγορία! Κάτι που ήταν αδιανόητο για τους ΑΕΚτζήδες! Άνθρωποι που λέγανε να αυξηθούν οι ομάδες στην Α΄ Εθνική για να μην πέσει η ΑΕΚ στη Β΄, αποδέχτηκαν αδιαμαρτύρητα, επειδή ο Μελισσανίδης θα εμπλακεί στην ΑΕΚ, να πέσουν στην τρίτη κατηγορία! Και επανέρχεται ο Μελισσανίδης, χωρίς να εμφανίζεται πουθενά!, χωρίς να έχει δικαίωμα να μπει στο ψηφοδέλτιο, ούτε στην εταιρία που στήνει, τώρα, τη θυγατρική για το γήπεδο και να μην κουνιέται κανένας!
Πού είμαστε εμείς; Η Αριστερά έχει μεγάλη παράδοση μέσα στην ΑΕΚ, λόγω προσφυγιάς. Να αντιτάξει ένα νέο όραμα μέσα από την ΑΕΚ. Αφού έγινε σωματείο πέφτοντας στην τρίτη κατηγορία, ήταν μια καταπληκτική ευκαιρία να πει ο ΣΥΡΙΖΑ με δυναμικό επικοινωνιακό τρόπο, όλοι να γίνουμε μέλη της ΑΕΚ!
Από 300 ή 200 ή 100, που ήταν μισθοσυντήρητοι οι περισσότεροι Οριτζιναλαίοι, να γίνουμε 5.000, να γίνουμε 10.000! Και να επιβάλλουμε σιγά-σιγά τον εκδημοκρατισμό για την εξυγίανση του χώρου ώστε να φτάσουμε να διοικούν τα μέλη! Να γίνει σωματείο μελών. Με δημοκρατικές διαδικασίες πλέον. Και, παράλληλα, να επιδιώκαμε να τροποποιήσουμε νομοθετικά το νόμο 879 ώστε, φέτος που ανεβαίνει η ΑΕΚ, να ανέβαινε με τη μορφή σωματείου που θα είχε τμήμα επαγγελματιών ποδοσφαιριστών. Και να έφτανε στην Α΄ Εθνική με το μοντέλο των μελών. Όχι με τη μορφή της ΠΑΕ.
Ελληνιάδης: Επειδή δεν ξέρει ο κόσμος, υπάρχει το μοντέλο της Μπαρτσελόνα, που δεν είναι το μοναδικό.
Μάλλιαρης: Και η Ρεάλ το ίδιο είναι! Η ΟΥΕΦΑ, η Ομοσπονδία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, προωθεί την ιδέα να αναπτυχθούν τα ποδοσφαιρικά σωματεία με τη συσπείρωση μελών, διότι οι διαχειριστές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου φοβούνται τη διείσδυση Αμερικάνων επιχειρηματιών στο ποδόσφαιρο, ή ολιγαρχών, όπως ο Αμπράμοβιτς στην Τσέλσι ή οι άλλοι από το Κατάρ που μπαίνουνε στην Παρί Σεν Ζερμέν, στη Μάντσεστερ Σίτι…
Ελληνιάδης: Χρειάζεται άμυνα και επίθεση, δηλαδή, η Αριστερά, στο ποδόσφαιρο!
Μάλλιαρης: Μπράβο! Για να κρατήσει κάποια κοινωνικά χαρακτηριστικά το ποδόσφαιρο που θα του επιτρέψει να είναι αυτοδύναμο. Αυτό συμβαίνει και στη Γερμανία.
Ελληνιάδης: Νίκο, έχεις μελετήσει πώς είναι το ποδόσφαιρο στην Ουγκάντα; Κάποιο μοντέλο από εκεί θα έχουνε φέρει. Έτσι μας βλέπουνε.
Μάλλιαρης: Όχι, είναι πατέντα ελληνική!
Ελληνιάδης: Όπως το Μνημόνιο, δηλαδή. Εδώ βρίσκουν, εδώ τα κάνουνε, ε;
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
Μαζί με τις αλάνες που έγιναν πολυκατοικίες και γκαράζ χάθηκε και η αθωότητα στο ποδόσφαιρο. Σήμερα, το ποδόσφαιρο είναι μπίζνες. Και κάτι χειρότερο. Είναι μέρος του μηχανισμού χειραγώγησης της κοινωνίας, διάβρωσης των δημοκρατικών θεσμών και στήριξης του πολιτικού συστήματος στην πιο εκφυλισμένη του μορφή. Χρησιμοποιείται, δια του αποπροσανατολισμού και της βίας, σαν φυτώριο ιδεολογίας και αναπαραγωγής των πιο αντιδραστικών κοινωνικών τάσεων, αντιλήψεων και συμπεριφορών. Γιατί το ποδόσφαιρο αλώθηκε από την νεοπαγή κάστα των νεόπλουτων, των αρπαχτικών που λυμαίνονται τον τόπο και οδήγησαν την Ελλάδα άμεσα και έμμεσα στη χρεοκοπία και την ταπείνωση. Των νεόπλουτων που αποκτούν ή αυξάνουν τη δύναμή τους μέσα από το ποδόσφαιρο αντλώντας το κύρος τους όχι από κάποια αστική παράδοση, κοσμοπολίτικη κουλτούρα ή καθαρό φίλαθλο πνεύμα, αλλά από την ισχύ που επαυξάνεται με τον έλεγχο των οπαδών και την αξιοποίηση του συμβολισμού που έχει η κάθε ομάδα. Και μ’ αυτή την ομάδα κρούσης προωθούν τα συμφέροντά τους, σε σύγκρουση με τους ανταγωνιστές τους και σε βάρος της κοινωνίας, του αθλήματος και του πολιτεύματος.
Το ποδοσφαιρικό κατεστημένο συνδέεται πλέον αναπόσπαστα με την ολιγαρχία, την πολιτική εξουσία, τον τζόγο, τα στημένα παιχνίδια, το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και το νεοφασιστικό κίνημα. Δηλαδή, έξι από τις μεγαλύτερες πληγές της κοινωνίας. Και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί από τους πολίτες που δεν έχουν ισοπεδωθεί, από τις προοδευτικές δυνάμεις που αγωνίζονται για την ανατροπή του σάπιου συστήματος και από τους φιλάθλους που αγαπούν το ποδόσφαιρο σαν άθλημα και σαν μέσο συνύπαρξης και συλλογικής έκφρασης αρνούμενοι να υποταχθούν στη νέα κατάσταση πραγμάτων. Η Αριστερά γνωρίζει το πρόβλημα, αλλά δεν ασχολήθηκε με την αντιμετώπισή του. Το βάρος έπεσε εξ ολοκλήρου στους νεαρούς φιλάθλους, που μαγεύονται από το ίδιο το παιχνίδι και ταυτίζουν τις ομάδες με κάποιες ευγενείς ιδέες. Το αντιφασιστικό κίνημα που δημιουργήθηκε από φιλάθλους πολλών ομάδων είναι πολύ σπουδαίο. Αλλά κι αυτοί οι φίλαθλοι υπέστησαν πολλές ήττες τα τελευταία χρόνια. Οι μεγαλοπαράγοντες έστησαν με χρήματα και τρομοκρατικές μεθόδους μηχανισμούς διάβρωσης και ελέγχου της φίλαθλης νεολαίας, με πολιτικούς, δημοσιογράφους, μεσάζοντες και εξαγορασμένους οπαδούς που δουλεύουν συστηματικά προκειμένου η αγάπη και το πάθος των φιλάθλων για την ομάδα να διοχετεύεται σε ελεγχόμενα κανάλια.
Ο Νίκος Μάλλιαρης, ποδοσφαιριστής, πρώην γ.γ. του ΠΣΑΠ, συνιδρυτής του σωματείου Αστέρας 2004 Καισαριανής, «Μπαρτσελονίστας» και μέλος της Hasta La Victoria Siempre, μιας σημαντικής «παρέας» παλαίμαχων ποδοσφαιριστών και φίλων του αθλήματος, περιγράφει τη ζοφερή πραγματικότητα στο ελληνικό ποδόσφαιρο και καλεί σε κινητοποίηση.
Στο ποδόσφαιρο έχουν καεί τα μυαλά των νέων ανθρώπων!
Ελληνιάδης: Ακούγεται σαν παραδοξότητα, να μιλάει κανείς για αγνές ιδέες του αθλητισμού. Ακόμα πιστεύεις ότι κάτω απ’ αυτή τη φθορά, την παρακμή και τη διαφθορά, υπάρχει ελπίδα; Είναι αυτό ρεαλιστικό ή ουτοπικό;
Μάλλιαρης: Είναι ρεαλιστικό εάν έχουμε γνώση του ιστορικού παρελθόντος. Δυστυχώς, μέσα στην τελευταία τριακονταετία, γενικώς με τη νεότερη ιστορία μας, σαν λαός, έχουμε μεγάλη τρύπα, μεγάλο κενό. Παραδοξολογούμε για χίλια-δυο πράγματα. Δεν έχουμε μια ιστορική συνέχεια των γεγονότων που διαμόρφωσαν τη σημερινή κοινωνικοπολιτική ζωή μας. Κι αυτό είναι ένα στοιχείο που μου δίνει πίστη ότι αν γνωρίσουμε πώς τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια αυτοοργανώθηκαν οι ποδοσφαιριστές, οι επαγγελματίες της εποχής, και συμμετείχαν στο τότε όραμα της ανασύνταξης της ελληνικής κοινωνίας μετά την κατάρρευση της χούντας, όπως γινότανε και στο συνδικαλισμό, την παιδεία, την τοπική αυτοδιοίκηση, και γενικά στο πολιτικό γίγνεσθαι, με τη νομιμοποίηση του κομμουνιστικού κόμματος και μια τάση ν’ αλλάξουμε τον τόπο, τότε θα καταλάβουμε ότι έχουμε αφήσει το χώρο του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου να το λυμαίνονται αυτοί που σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο το έχουνε οδηγήσει στην εμπορευματοποίηση και τη διαφθορά.
Ελληνιάδης: Εσύ είσαι και μέλος της Μπαρτσελόνα…
Μάλλιαρης: Είμαι μέλος, διότι η Μπαρτσελόνα είναι σωματείο, δεν είναι ανώνυμη εταιρία όπως είναι το μοντέλο στην Ελλάδα. Έχει 150 χιλιάδες μέλη, που ανά χρόνο συμμετέχουμε σε γενικές συνελεύσεις, και ανά τετραετία ψηφίζουμε για τη διοίκηση της ομάδας. Μπορεί, λοιπόν, η Μπαρτσελόνα ως σωματείο να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο μέσα στο παγκοσμιοποιημένο, εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο, αλλά δεν έχει χάσει το στοιχείο της λαϊκής συμμετοχής, που αυτό είναι έλλειμμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Εδώ έχουμε επιλέξει το μοντέλο της ΠΑΕ, το μοντέλο του μεγαλομετόχου προέδρου, ο οποίος ανεξέλεγκτος από κρατικούς μηχανισμούς ελέγχου, αλλά και από τον κόσμο και τους οπαδούς της ομάδας του, λειτουργεί επιχειρηματικά και μόνο για το προσωπικό του συμφέρον.
Ελληνιάδης: Μήπως και τα ερασιτεχνικά σωματεία υπηρετούν τις ΠΑΕ; Είναι τόσο κλειστά, τόσο δύσκολο να εγγραφεί κανείς εάν δεν είναι αρεστός. Η ΑΕΚ, με μεγάλη απήχηση στην κοινωνία, πόσα μέλη έχει στο σωματείο;
Μάλλιαρης: Στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν 250 μέλη. Η πρώτη μορφή εμπορευματοποίησης έγινε το 1979, επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, όταν ήταν υπεύθυνος αθλητισμού και νεολαίας ο Αχιλλέας Καραμανλής. Επέβαλε δια νόμου τη μετατροπή των ποδοσφαιρικών σωματείων της Α΄ Εθνικής σε ανώνυμες εταιρίες. Μέσα στο πνεύμα της φιλελευθεροποίησης της Θάτσερ, εκχώρησε η Ν.Δ. το πιο λαϊκό κομμάτι του αθλητισμού σε ανώνυμες εταιρίες, να το διαχειρίζονται οι επιχειρηματίες.
Ελληνιάδης: Και τι επιχειρηματίες! Οι μισοί έχουνε περάσει από τη φυλακή και οι άλλοι, για λόγους που αντιλαμβανόμαστε, δεν έχουν περάσει ακόμα. Ψωμιάδης, Μπατατούδης, Μπέος…
Μάλλιαρης: Όλα αυτά έγιναν γιατί το πολιτικό σύστημα ανέχθηκε αυτή την κατάσταση. Τους άφησε ανεξέλεγκτους. Και το ΠΑΣΟΚ, ενώ το ’79 στην ψήφιση του νομοσχεδίου, έλεγε ότι θα καταργήσει αυτό το νόμο, όχι μόνο τον διατήρησε, αλλά έκανε το εξής τρομερό για εκείνη την εποχή: να χρηματοδοτεί ανώνυμες εταιρίες με λεφτά του δημοσίου! Να τους καλύπτει τα παθητικά που παρουσίαζαν οι ΠΑΕ από τις κομπίνες που έκαναν οι παράγοντες, με τις υπερτιμολογήσεις των μεταγραφόμενων ποδοσφαιριστών! Δηλαδή, μια ομάδα παρουσίαζε στο τέλος της χρονιάς 100 εκατομμύρια παθητικό με το να παίρνει ένα παίχτη απ’ την Αφρική για 500 χιλιάδες δραχμές και να τον χρεώνει στην ομάδα 30 εκατομμύρια! Αυτά τα 29,5 εκατ. πηγαίνανε στην τσέπη του επιχειρηματία. Γνωστά πράγματα…
Ελληνιάδης: Σαν Αριστερά, επειδή τα παραμελήσαμε αυτά, πρέπει να έχουμε μία ξεκάθαρη θέση. Εσύ τώρα, είσαι υπεύθυνος του ποδοσφαίρου στο τμήμα αθλητισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Και είσαι πολύ μέσα στο χώρο, μιλάς με εγκυρότητα. Κι αυτοί που δεν τους αρέσουν αυτά που λες, σιωπούν επειδή δεν μπορούν να σε αντικρούσουν, για να μην δίνουν μεγαλύτερη έκταση στα θέματα που θέλουν να περνούν απαρατήρητα. Αύριο, λοιπόν, γινόμαστε κυβέρνηση. Τι κάνουμε; Ο νέος δήμαρχος, ο Άρης Βασιλόπουλος, στη Νέα Φιλαδέλφεια-Χαλκηδόνα, εκλέχτηκε ενώ του κάνανε πόλεμο οι τάχαμου ΑΕΚτζήδες. Κάνανε προεκλογικά αντισυγκέντρωση και μετά τις εκλογές εμπόδισαν να πραγματοποιηθεί η συνέλευση της δημοτικής κίνησης που θα συζητούσε το θέμα του γηπέδου, ενόψει της ψήφισης του νομοσχεδίου. Νομίζω δε, ότι η κοινωνία της Νέας Φιλαδέλφειας τον ψήφισε και για τη στάση του στο ζήτημα. Που θέλει να γίνει το γήπεδο, αλλά με όρους που δεν θα είναι σε βάρος της Φιλαδέλφειας και του πάρκου.
Μάλλιαρης: Εδώ βγαίνει το έλλειμμα, το πρόβλημα που έχουμε. Το 1976-77 δημιουργήθηκε ο σύνδεσμος των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα, ότι κορυφαίοι ποδοσφαιριστές, όπως οι Παπαϊωάννου, Κούδας, Δομάζος, Νικολάου, Καμάρας, Χρηστίδης, Αποστολίδης, Αντωνιάδης… συνδεθήκανε με μικρά ονόματα του ποδοσφαίρου, αλλά και με κομμουνιστές, τον Λεβέντη, εμένα, τον Μπαλάφα κ.ά., κάνοντας μια αρμονική συνδικαλιστική ομάδα η οποία όχι μόνο αγωνίστηκε για να κατοχυρώσει τον Έλληνα ποδοσφαιριστή, αλλά και για να συμμετάσχει στη διαμόρφωση ενός οράματος για την εξυγίανση, τον εκδημοκρατισμό και την πρόοδο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εκείνη την εποχή, την Κυριακή το πρωί, ο Έλληνας ήτανε για την εκκλησία και το απόγευμα για το γήπεδο! Με δύο απεργίες που κάναμε το 1977 και 1979, έγινε επανάσταση! Δεν λειτούργησαν τα γήπεδα! Αυτοί οι κορυφαίοι παίχτες απεργούσαν καταγγέλλοντας τις αυθαιρεσίες των τότε παραγόντων, τις αυθαιρεσίες του Αχιλλέα Καραμανλή. Δεν μας διέκρινε συντεχνιακό πνεύμα, όπως μετεξελίχθηκε το συνδικάτο, αλλά κοινωνικό πνεύμα. Και πήραμε θέσεις για τον ελεύθερο επαναπατρισμό των πολιτικών προσφύγων, μιας και τριάντα νεαροί ποδοσφαιριστές, μεταξύ των οποίων οι Κωφίδης και Χατζηπαναγής, έρχονταν από τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, χάρη στα ρουσφέτια που έκανε η κυβέρνηση στους μεγαλοπαράγοντες, αλλά δεν επέτρεπε να έρθουν και οι γονείς τους!
Ελληνιάδης: Στο ποδόσφαιρο, η κατάσταση χειροτερεύει και ο αγώνας εντείνεται. Ένας αγώνας που δεν πρέπει να τον κάνουν μόνο οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές, αλλά να τον κάνουν οι φίλαθλοι και όλοι οι πολίτες, γιατί ό,τι γίνεται στο ποδόσφαιρο επηρεάζει τη ζωή όλων μας. Δεν επηρεάζει τη ζωή μόνο στη Νέα Φιλαδέλφεια ή στη Νέα Σμύρνη, ή οπουδήποτε αλλού υπάρχει γήπεδο, επηρεάζει το αν θα έχουμε άλση, αν θα έχουμε ποιοτική ζωή, επηρεάζει τις συμπεριφορές, την εγκληματικότητα, τους δημοκρατικούς θεσμούς κ.ά., και η μετατροπή των σωματείων σε ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρίες, η παράδοση του ποδοσφαίρου σε μερικούς ιδιώτες επιχειρηματίες, έφερε μαζί μεγαλύτερη διαφθορά, μεγαλύτερη διαπλοκή και είναι μέρος αυτής της σάπιας πολυπλόκαμης εξουσίας. Όταν θέλει, λοιπόν, κανείς να ανατρέψει αυτό το σύστημα που έχει φέρει και τη χώρα στην απόλυτη καταστροφή, δεν μπορεί παρά να αγωνίζεται και ενάντια σ’ αυτή την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο του ποδοσφαίρου. Και μέσα από το ποδόσφαιρο, δεν είναι μόνο τα φράγκα που διακινούνται και τα παιχνίδια εξουσίας που παίζονται, χειραγωγούνται οι νέοι, που είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που συμβαίνουν στην κοινωνία και από τα πιο απειλητικά.
Μάλλιαρης: Μέσα από το ποδόσφαιρο διαμορφώνεται η συνείδηση στον άνθρωπο από πολύ μικρή ηλικία. Η μεγάλη πληγή στην κοινωνία μας είναι ο οπαδισμός. Η τύφλωση. Με πολιτικούς όρους, ο φασισμός. Ο οπαδός δεν ανέχεται το διαφορετικό. Δεν ανέχεται ο Παναθηναϊκός τον Ολυμπιακό, ο ΑΕΚτζής τους άλλους δύο, ο Αριανός τον ΠΑΟΚτζή κοκ. Αυτό, τα τελευταία χρόνια, έχει οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό, που έχουνε καεί τα μυαλά των νέων ανθρώπων. Δεν υπάρχει πολιτική σκέψη. Δεν υπάρχει κοινωνική συμπεριφορά…
Ελληνιάδης: Ανατριχιαστική επισήμανση! Και τα αντιφασιστικά κινήματα σε μερικές ομάδες;
Μάλλιαρης: Ναι, υπάρχουν, αλλά αργήσαμε πολύ! Μέσα από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών, αγωνιζόμασταν να αλλάξουμε το ποδόσφαιρο από τον ήπιας μορφής τότε οπαδισμό, και καταγγέλλαμε τις ναζιστικές ομάδες που αναρτούσαν πανό μέσα στα γήπεδα με σβάστικες! Κάτι που ερχότανε από την Ιταλία εκείνης της εποχής που οι νεοναζί βάζανε βόμβες στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, σκοτώνοντας κόσμο…
Ελληνιάδης: Για την αποσταθεροποίηση του καθεστώτος και το χτύπημα της Αριστεράς…
Μάλλιαρης: Εμείς τα καταγγέλλαμε και τα αναδεικνύαμε με σκοπό να κινηθεί η πολιτεία να ξεριζώσει αυτά τα φαινόμενα. Και τότε βρήκε πρόσχημα ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, ένας στρατηγός, ο Μπάλκος, το ’77-’78, να καταθέσει στη Βουλή νομοσχέδιο για τη δημιουργία υπηρεσίας αστυνομικών σκύλων που θα αστυνόμευαν τα γήπεδα. Που στην ουσία το γήπεδο ήταν ένα προπέτασμα καπνού, για να τα φέρει στις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, τις πορείες που γίνονταν στην Αθήνα, όχι με τη μορφή τη σημερινή των 1000-1500 ανθρώπων, αλλά εκατοντάδων χιλιάδων. Πριν φτιαχτούν τα ΜΑΤ ήθελαν να φέρουν τους σκύλους. Και χάρη στις προσπάθειες του ΠΣΑΠ, αναγκάστηκε να το αποσύρει από τη Βουλή. Αυτό δείχνει ότι εάν είσαι μέσα στο χώρο μπορείς πιο εύκολα να αντιμετωπίσεις το πολιτικό σύστημα και το επιχειρηματικό κύκλωμα. Όταν, όμως, βρίσκεσαι απ’ έξω, και χάσαμε ήδη πάρα πολλά χρόνια, δημιουργείται η νοοτροπία ότι τις ομάδες μπορεί να τις διαχειρίζεται ένας, ο προεδράρας, κι εμείς ως θεατές να ακολουθούμε.
Ελληνιάδης: Και να δημιουργούνται ιδιωτικοί στρατοί.
Μάλλιαρης: Ενδιάμεσα, οι επαγγελματίες οπαδοί που διαχειρίζονται κάποιους συνδέσμους, είχαν φτάσει να διαχειρίζονται και τα ερασιτεχνικά σωματεία, όπως στην ΑΕΚ και τον Άρη…
Ελληνιάδης: Δηλαδή, δύο ομάδες που υποβιβάστηκαν…
Μάλλιαρης: Βέβαια, μέσα σ’ αυτό το ανώμαλο καθεστώς, της ανεξέλεγκτης από τις κρατικές αρχές διαχείρισης της ομάδας.
Ελληνιάδης: Μερικές γκρίνιες από τους οπαδούς, αλλά υποταγή…
Μάλλιαρης: Πλήρης! Πολλοί οπαδοί είναι έμμισθοι των μεγαλοπροέδρων, όπως είναι έμμισθοι και πολλοί του πολιτικού συστήματος. Γιατί δεν είναι τυχαία τα πρόσωπα που μπήκαν και διαχειρίστηκαν το ποδόσφαιρο. Κορυφαίοι οικονομικοί παράγοντες που επηρεάζουν καθοριστικά το πολιτικό σύστημα. Βαρδινογιάννης, Κόκκαλης, Αγγελοπουλαίοι, Μυτιληναίος, Μαρινάκης, Μελισσανίδης, ο Φιλίππου της ΦΑΓΕ, Κοντομηνάς, Βωβός… Όλοι αυτοί που διαχειρίζονται και τα Μέσα Ενημέρωσης και διαπλέκονται με τα κόμματα της εξουσίας, ιδίως τη Ν.Δ. Εμείς δεν μπήκαμε σαν Αριστερά, οργανωμένα, να τους αντιμετωπίσουμε. Τους αφήσαμε να χορεύουν μόνοι τους. Και αυτό είναι που χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ και κατ’ επέκταση η Αριστερά. Τα όποια μέλη έχει, φίλαθλους, οπαδούς, παίκτες, προπονητές, παράγοντες, δημοσιογράφους κ.ά. που ασχολούνται και ζουν με το ποδόσφαιρο, που καταλαβαίνουν τη σημασία του, να μας ενισχύσουν και πολιτικά, να δοθεί κατεύθυνση, να δούμε και το χώρο του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου σαν πολιτική και ιδεολογική παρέμβασή μας, παράλληλα μ’ αυτή που γίνεται μέχρι τώρα στην παιδεία, την υγεία, το συνδικαλισμό, όπου, όμως, έχουμε φάει τις σάρκες μας μέσα από την αντιπαλότητα των αριστερών δυνάμεων. Όπως έλεγε κι ο Τσίπρας ότι πρέπει να ηγεμονεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ κάποια στιγμή στην κοινωνία. Στο ποδόσφαιρο, που υπάρχουν τεσσεράμισι χιλιάδες ερασιτεχνικά σωματεία, συγκεντρώνονται μισό εκατομμύριο νέοι άνθρωποι, με τους γονείς τους που ασχολούνται, με τους φίλους, δηλαδή, ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Εμείς έχουμε χάσει τη λαϊκότητά μας παραδίδοντας το ποδόσφαιρο σ’ αυτούς που προαναφέραμε. Είναι επιτακτική ανάγκη να ξαναγυρίσουμε, και το έχουμε μέσα μας. Όλο το πολιτικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ και όλης της Αριστεράς είναι φίλαθλοι, όμως, δεν λειτουργούν πολιτικά στο χώρο! Να γίνουν μέλη των ομάδων και να λειτουργήσουν με δημοκρατική παρέμβαση μέσα στα σωματεία για να ανακόψουν αυτό το εκφυλιστικό ρεύμα.
Ελληνιάδης: Με βάση αυτά που λες, και το ζήτημα του γηπέδου, π.χ. της ΑΕΚ, όπως νωρίτερα του ΠΑΟ στο Βοτανικό, δεν είναι ένα τόσο στενό ζήτημα, πόσα θα είναι τα τετραγωνικά, και πόσο θα φάει από το άλσος. Πρέπει να δούμε το θέμα του ποδοσφαίρου μέσα σε ένα πολύ ευρύτερο πλαίσιο. Να το δούμε σε σχέση με το πολίτευμα και σε σχέση με τις τοπικές κοινωνίες. Αφού είμαστε υπέρ των δημοψηφισμάτων, γιατί να μην γίνονται δημοψηφίσματα στις τοπικές κοινωνίες για το εάν θέλουν ένα γήπεδο ή δεν το θέλουν. Και σε σχέση με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, γιατί διαβάζω ότι στο γήπεδο της ΑΕΚ που θα χτιστεί δεν προβλέπεται να συνεχίσουν να λειτουργούν διάφορα τμήματα που έχει η ερασιτεχνική ΑΕΚ.
Μάλλιαρης: Αυτό που πάει να εφαρμοστεί στην ΑΕΚ είναι η πατέντα με μικρές παραλλαγές που εφάρμοσε ο Κόκκαλης, το 2004, με το Καραϊσκάκη. Εκεί είχε συναινέσει ο Βενιζέλος, σαν υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, να γίνει η μεταβίβαση του Σταδίου Καραϊσκάκη που ανήκε στην Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων, να μεταφερθεί στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, αυτή με τη σειρά της να το δώσει στον ερασιτέχνη Ολυμπιακό και ο ερασιτέχνης Ολυμπιακός ελεγχόμενος από τον Κόκκαλη, να το δώσει στη θυγατρική εταιρία, την προσωπική του, τη «Γεώργιος Καραϊσκάκης», για να φτιάξει το γήπεδο· από στάδιο που ήταν και το χρησιμοποιούσαμε και για κλασικό αθλητισμό, να μετατραπεί σε γήπεδο. Με τη συγκυρία που εκμεταλλεύτηκε ο Κόκκαλης να το εντάξει στα Ολυμπιακά έργα. Ο Κόκκαλης, που μας έχει αλυσοδέσει όλους, δεν ήτανε τυχαία περίπτωση. Και τον οποίο βλέπεις πάλι να εμφανίζεται για να δώσει οντότητα στη δημοτική παράταξη Μαρινάκη-Μώραλη. Παρών και ο γιος του στο ψηφοδέλτιο. Αυτός είχε συλλάβει από νωρίς τη σημασία που έχει η δυναμική του ποδοσφαίρου και όχι μόνο για να βάζει λεφτά, αλλά και για να παίρνει λεφτά. Έχει ήδη το γήπεδο για 49 χρόνια, να το εκμεταλλεύεται. Ανέδειξε δικά του στελέχη, σαν τον Γιάννη Μώραλη, τον Πατρίκ Κομνηνό, τον Θόδωρο Θεοδωρίδη και τον Σοφοκλή Πιλάβιο· μερικοί τοποθετήθηκαν και στην ΟΥΕΦΑ, δίπλα στον Πλατινί, για να κάνει άμεσα τις δουλειές του, χωρίς τη μεσολάβηση πολιτικών.
Ελληνιάδης: Λένε, λοιπόν, στους οπαδούς, κοιτάξτε αυτά δεν έχουνε σημασία. Ο Ολυμπιακός είναι ιδέα, η ΑΕΚ είναι ιδέα, ο Παναθηναϊκός είναι ιδέα, ο ΠΑΟΚ είναι ιδέα, μην δίνετε σημασία στα υπόλοιπα. Και η χώρα διαλύεται. Οδηγείται στην πλήρη αποδημοκρατικοποίηση, στην πλήρη διαφθορά, στην απεριόριστη διαπλοκή, στην κατάλυση ουσιαστικά του πολιτεύματος. Αυτού του έστω αστικοδημοκρατικού πολιτεύματος που ήταν ένα επίτευγμα σε σχέση με τα δικτατορικά καθεστώτα που προηγήθηκαν. Μιλάμε για κατάλυση του πολιτεύματος που περνάει πολύ έντονα και μέσα από το χώρο του αθλητισμού.
Μάλλιαρης: Κυρίως μέσα από το χώρο του αθλητισμού. Και να μην ξεχνάμε, σήμερα, ότι ανακαλύψαμε εδώ και δύο-τρία χρόνια τον φασισμό, το φαινόμενο του ανθρώπου που λατρεύει τη δύναμη των ισχυρών. Μα, αυτός είχε ήδη προετοιμαστεί με το να λατρεύει τον Κόκκαλη που του έφερε 14 πρωταθλήματα! Να λατρεύει τον Μελισσανίδη, που πριν είκοσι χρόνια επί προεδρίας του είχε πάρει ένα πρωτάθλημα ή δύο. Από τότε έκανε τη δουλειά του στην ομάδα, επεκτάθηκε και σε άλλα επιχειρηματικά πράγματα και, μέσα στην κρίση που είναι η ΑΕΚ με τη χρεοκοπία, από τους παράγοντες που τη διοικούσανε και τον υποβιβασμό της στη Γάμα κατηγορία, έτρεξαν στο φωστήρα, στο θεό Μελισσανίδη, αυτόν που τους είχε δώσει πρωτάθλημα. Και χωρίς ο ίδιος να μιλάει, ικανοποιούνται όλες οι επιθυμίες του με «μπροστινούς»! Να πέσει η ομάδα στην τρίτη κατηγορία! Κάτι που ήταν αδιανόητο για τους ΑΕΚτζήδες! Άνθρωποι που λέγανε να αυξηθούν οι ομάδες στην Α΄ Εθνική για να μην πέσει η ΑΕΚ στη Β΄, αποδέχτηκαν αδιαμαρτύρητα, επειδή ο Μελισσανίδης θα εμπλακεί στην ΑΕΚ, να πέσουν στην τρίτη κατηγορία! Και επανέρχεται ο Μελισσανίδης, χωρίς να εμφανίζεται πουθενά!, χωρίς να έχει δικαίωμα να μπει στο ψηφοδέλτιο, ούτε στην εταιρία που στήνει, τώρα, τη θυγατρική για το γήπεδο και να μην κουνιέται κανένας!
Πού είμαστε εμείς; Η Αριστερά έχει μεγάλη παράδοση μέσα στην ΑΕΚ, λόγω προσφυγιάς. Να αντιτάξει ένα νέο όραμα μέσα από την ΑΕΚ. Αφού έγινε σωματείο πέφτοντας στην τρίτη κατηγορία, ήταν μια καταπληκτική ευκαιρία να πει ο ΣΥΡΙΖΑ με δυναμικό επικοινωνιακό τρόπο, όλοι να γίνουμε μέλη της ΑΕΚ!
Από 300 ή 200 ή 100, που ήταν μισθοσυντήρητοι οι περισσότεροι Οριτζιναλαίοι, να γίνουμε 5.000, να γίνουμε 10.000! Και να επιβάλλουμε σιγά-σιγά τον εκδημοκρατισμό για την εξυγίανση του χώρου ώστε να φτάσουμε να διοικούν τα μέλη! Να γίνει σωματείο μελών. Με δημοκρατικές διαδικασίες πλέον. Και, παράλληλα, να επιδιώκαμε να τροποποιήσουμε νομοθετικά το νόμο 879 ώστε, φέτος που ανεβαίνει η ΑΕΚ, να ανέβαινε με τη μορφή σωματείου που θα είχε τμήμα επαγγελματιών ποδοσφαιριστών. Και να έφτανε στην Α΄ Εθνική με το μοντέλο των μελών. Όχι με τη μορφή της ΠΑΕ.
Ελληνιάδης: Επειδή δεν ξέρει ο κόσμος, υπάρχει το μοντέλο της Μπαρτσελόνα, που δεν είναι το μοναδικό.
Μάλλιαρης: Και η Ρεάλ το ίδιο είναι! Η ΟΥΕΦΑ, η Ομοσπονδία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, προωθεί την ιδέα να αναπτυχθούν τα ποδοσφαιρικά σωματεία με τη συσπείρωση μελών, διότι οι διαχειριστές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου φοβούνται τη διείσδυση Αμερικάνων επιχειρηματιών στο ποδόσφαιρο, ή ολιγαρχών, όπως ο Αμπράμοβιτς στην Τσέλσι ή οι άλλοι από το Κατάρ που μπαίνουνε στην Παρί Σεν Ζερμέν, στη Μάντσεστερ Σίτι…
Ελληνιάδης: Χρειάζεται άμυνα και επίθεση, δηλαδή, η Αριστερά, στο ποδόσφαιρο!
Μάλλιαρης: Μπράβο! Για να κρατήσει κάποια κοινωνικά χαρακτηριστικά το ποδόσφαιρο που θα του επιτρέψει να είναι αυτοδύναμο. Αυτό συμβαίνει και στη Γερμανία.
Ελληνιάδης: Νίκο, έχεις μελετήσει πώς είναι το ποδόσφαιρο στην Ουγκάντα; Κάποιο μοντέλο από εκεί θα έχουνε φέρει. Έτσι μας βλέπουνε.
Μάλλιαρης: Όχι, είναι πατέντα ελληνική!
Ελληνιάδης: Όπως το Μνημόνιο, δηλαδή. Εδώ βρίσκουν, εδώ τα κάνουνε, ε;
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου