Του Άγγελου Μανταδάκη
Στα ψέματα - ψέματα το βαγονάκι μας έφτασε στον μεγάλο σταθμό. Χρειάστηκαν είκοσι και πλέον χρόνια για να διασχίσει τη διαδρομή του, με σκαμπανεβάσματα και αγωνίες επιβίωσης από ενδεχόμενο εκτροχιασμό...
Τώρα, όμως, εδώ που έφτασε, πρέπει να αλλάξουν πολλά. Από εδώ και στο εξής πρέπει να αλλάξει τροχούς για να τρέχει στις μεγάλες ράγιες. Να αναπτύσσει μεγάλες ταχύτητες, να έχει κρατήματα στις στροφές, να είναι συνεπές και ακριβές στο πρόγραμμά του κ.λπ. Πρέπει να γίνουν πολλά για το μεγάλο ταξίδι που ακολουθεί. Γιατί πολλοί και πολλές νοιάζονται να πάει καλά, να κερδίσει το στοίχημα. Να φτάσει στον προορισμό του.
Μιλάμε με όρους σιδηροδρομικούς -γιατί άλλωστε να μην τιμήσουμε τον κλάδο των σιδηροδρομικών;- και αναφερόμαστε στο τραίνο του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αυτό που μας ενώνει, αυτό που έβαλε πολλούς ανθρώπους ξανά στο ταξίδι της πολιτικής, που ξαναγεννά την ελπίδα. Είναι η Αριστερά που λέει «ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω» όταν της προτείνουν με χίλιους δυο τρόπους να γευτεί την εξουσία με αντάλλαγμα το εαυτόν της. Όπως κι όταν της προτείνουν να «κάτσει στ' αυγά της, προστατεύοντας την παρθενία της και την ιδεολογική της καθαρότητα.
Όταν λοιπόν το βαγονάκι μας γίνεται σύγχρονο και μεγάλο τραίνο, ώστε να χωράει τα όνειρα και τις προσδοκίες όλων μας, κι αυτών που δεν ήλθαν ακόμα, μα σκέπτονται να έλθουν, τότε δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να βάλουμε ο καθείς τα όπλα του και να καταθέσει την πολύτιμη συνεισφορά του.
Πρώτα και κύρια, να αποκηρύξουμε και να πετάξουμε στα σκουπίδια του τραίνου μας κάθε μορφής αλαζονεία και ειδικά αυτήν που πηγάζει συνήθως από την κατοχή ή το αίσθημα της ιδιοκτησίας της εξουσίας.
Δεύτερο, να κάνουμε πιο ελκυστικό το ταξίδι, κυρίως για τους νέους. Να έχουν λόγο να ανέβουν στο τραίνο. Δηλαδή δημοκρατία, δημοκρατία, δημοκρατία.
Τρίτο, να μη φοβόμαστε. Τους «άλλους», τους «καινούργιους», τους προερχόμενους από άλλες κουλτούρες, εκείνους που τα χνώτα δεν ταιριάζουν απόλυτα με τα δικά μας.
Να μη φοβόμαστε λοιπόν τον ίσκιο μας. Αυτός ο φόβος μάς δένει χειροπόδαρα, μας σφίγγει τον λαιμό και μας πνίγει.
Η δύναμή μας είναι ο διάλογος. Που βοηθά τους ανθρώπους να γνωριστούν, που στηρίζεται στην αλληλεγγύη.
Αλλά ο διάλογος απαιτεί αμοιβαία εμπιστοσύνη. Όταν λέει ο τάδε κάτι, κρίνουμε το κάτι αναζητώντας την ουσία του και δεν μένουμε στο γιατί και ποιος είναι αυτός που το λέει.
Στο τραίνο μας -όπως και στο προγενέστερο βαγονάκι- δεν υπάρχουν στημένοι.
Όποιος ισχυρίζεται κάτι, τον ακούμε να το εξηγεί και τον κρίνουμε. Δεν του κολλάμε ρετσινιές, δεν κάνουμε δίκες προθέσεων.
Η δύναμή μας είναι ο διάλογος. Που βοηθά τους ανθρώπους να γνωριστούν, που στηρίζεται στην αλληλεγγύη.
Αλλά ο διάλογος απαιτεί αμοιβαία εμπιστοσύνη. Όταν λέει ο τάδε κάτι, κρίνουμε το κάτι αναζητώντας την ουσία του και δεν μένουμε στο γιατί και ποιος είναι αυτός που το λέει.
Στο τραίνο μας -όπως και στο προγενέστερο βαγονάκι- δεν υπάρχουν στημένοι. Το τραίνο μας δεν έχει ανάγκη από προστάτες - κλειδούχους που του εξασφαλίζουν τη σωστή πορεία, που το αποτρέπουν από το να αποκλίνει «επικίνδυνα» προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση...
Έχουμε ανάγκη από λιγότερες ιδεοληψίες, λιγότερους παραγοντισμούς, περισσότερη δουλειά, στενότερη επαφή με την κοινωνία.
Το τραινάκι που μπήκε στις μεγάλες ράγες και έγινε εξπρές, τίποτα δεν το σταματά.
Από την ΑΥΓΗ
Στα ψέματα - ψέματα το βαγονάκι μας έφτασε στον μεγάλο σταθμό. Χρειάστηκαν είκοσι και πλέον χρόνια για να διασχίσει τη διαδρομή του, με σκαμπανεβάσματα και αγωνίες επιβίωσης από ενδεχόμενο εκτροχιασμό...
Τώρα, όμως, εδώ που έφτασε, πρέπει να αλλάξουν πολλά. Από εδώ και στο εξής πρέπει να αλλάξει τροχούς για να τρέχει στις μεγάλες ράγιες. Να αναπτύσσει μεγάλες ταχύτητες, να έχει κρατήματα στις στροφές, να είναι συνεπές και ακριβές στο πρόγραμμά του κ.λπ. Πρέπει να γίνουν πολλά για το μεγάλο ταξίδι που ακολουθεί. Γιατί πολλοί και πολλές νοιάζονται να πάει καλά, να κερδίσει το στοίχημα. Να φτάσει στον προορισμό του.
Μιλάμε με όρους σιδηροδρομικούς -γιατί άλλωστε να μην τιμήσουμε τον κλάδο των σιδηροδρομικών;- και αναφερόμαστε στο τραίνο του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αυτό που μας ενώνει, αυτό που έβαλε πολλούς ανθρώπους ξανά στο ταξίδι της πολιτικής, που ξαναγεννά την ελπίδα. Είναι η Αριστερά που λέει «ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω» όταν της προτείνουν με χίλιους δυο τρόπους να γευτεί την εξουσία με αντάλλαγμα το εαυτόν της. Όπως κι όταν της προτείνουν να «κάτσει στ' αυγά της, προστατεύοντας την παρθενία της και την ιδεολογική της καθαρότητα.
Όταν λοιπόν το βαγονάκι μας γίνεται σύγχρονο και μεγάλο τραίνο, ώστε να χωράει τα όνειρα και τις προσδοκίες όλων μας, κι αυτών που δεν ήλθαν ακόμα, μα σκέπτονται να έλθουν, τότε δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να βάλουμε ο καθείς τα όπλα του και να καταθέσει την πολύτιμη συνεισφορά του.
Πρώτα και κύρια, να αποκηρύξουμε και να πετάξουμε στα σκουπίδια του τραίνου μας κάθε μορφής αλαζονεία και ειδικά αυτήν που πηγάζει συνήθως από την κατοχή ή το αίσθημα της ιδιοκτησίας της εξουσίας.
Δεύτερο, να κάνουμε πιο ελκυστικό το ταξίδι, κυρίως για τους νέους. Να έχουν λόγο να ανέβουν στο τραίνο. Δηλαδή δημοκρατία, δημοκρατία, δημοκρατία.
Τρίτο, να μη φοβόμαστε. Τους «άλλους», τους «καινούργιους», τους προερχόμενους από άλλες κουλτούρες, εκείνους που τα χνώτα δεν ταιριάζουν απόλυτα με τα δικά μας.
Να μη φοβόμαστε λοιπόν τον ίσκιο μας. Αυτός ο φόβος μάς δένει χειροπόδαρα, μας σφίγγει τον λαιμό και μας πνίγει.
Η δύναμή μας είναι ο διάλογος. Που βοηθά τους ανθρώπους να γνωριστούν, που στηρίζεται στην αλληλεγγύη.
Αλλά ο διάλογος απαιτεί αμοιβαία εμπιστοσύνη. Όταν λέει ο τάδε κάτι, κρίνουμε το κάτι αναζητώντας την ουσία του και δεν μένουμε στο γιατί και ποιος είναι αυτός που το λέει.
Στο τραίνο μας -όπως και στο προγενέστερο βαγονάκι- δεν υπάρχουν στημένοι.
Όποιος ισχυρίζεται κάτι, τον ακούμε να το εξηγεί και τον κρίνουμε. Δεν του κολλάμε ρετσινιές, δεν κάνουμε δίκες προθέσεων.
Η δύναμή μας είναι ο διάλογος. Που βοηθά τους ανθρώπους να γνωριστούν, που στηρίζεται στην αλληλεγγύη.
Αλλά ο διάλογος απαιτεί αμοιβαία εμπιστοσύνη. Όταν λέει ο τάδε κάτι, κρίνουμε το κάτι αναζητώντας την ουσία του και δεν μένουμε στο γιατί και ποιος είναι αυτός που το λέει.
Στο τραίνο μας -όπως και στο προγενέστερο βαγονάκι- δεν υπάρχουν στημένοι. Το τραίνο μας δεν έχει ανάγκη από προστάτες - κλειδούχους που του εξασφαλίζουν τη σωστή πορεία, που το αποτρέπουν από το να αποκλίνει «επικίνδυνα» προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση...
Έχουμε ανάγκη από λιγότερες ιδεοληψίες, λιγότερους παραγοντισμούς, περισσότερη δουλειά, στενότερη επαφή με την κοινωνία.
Το τραινάκι που μπήκε στις μεγάλες ράγες και έγινε εξπρές, τίποτα δεν το σταματά.
Από την ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου