Του Θανάση Καρτερού
Το πράγμα πάει κάπως έτσι. Πρώτα κάποιος, συνήθως όχι αθώα, διατυπώνει μια δήθεν καινοφανή άποψη. Ότι επίκειται, παραδείγματος χάριν, κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού. Ύστερα διάφοροι ευφάνταστοι, και ακόμα περισσότεροι σε διατεταγμένη υπηρεσία, αρχίζουν να γράφουν, να αναλύουν, να νταντεύουν το σενάριο: Ειρήνη υμίν. Πόσα καλά θα δώσει στη χώρα, πώς μπορεί να γίνει πράξη, τι πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει άξιος εταίρος της Ν.Δ. και τι πρέπει να κάνει η Ν.Δ. για να μπορέσει να χωνέψει τη συνεργασία με τους εξτρεμιστές.
Αναπόφευκτο είναι να υπάρξουν απαντήσεις. Που θεμελιώνουν ότι είναι παραλογισμός όλη η ιστορία, ότι είναι σκέτη ανοησία και να το σκέφτεται κανείς, ότι θα ήταν κίνηση αυτοκτονίας για την Αριστερά, ότι θα πρόσφερε κάλλιστη υπηρεσία στους ναζί και κάκιστη στη χώρα. Λογικά πράγματα δηλαδή και απαραίτητο να ειπωθούν. Με όλη τη συζήτηση όμως, εκείνοι που διοργανώνουν το νταβαντούρι και επενδύουν σ' αυτό καταφέρνουν κάτι σημαντικό: Εγγράφουν μια μπούρδα, μια ανοσία, έναν πολιτικό Φρανκενστάιν στην ημερήσια διάταξη. Για να λάβουν τη σκυτάλη οι φιλοσοφούντες μετά μαλακίας.
'Έτσι αρχίζει ο δεύτερος γύρος, της άγρας αγρίων και αφελών.
Καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει κ.λπ.. Ρίχνει και κάποια σπόντα κάποια σιγανοπαπαδιά της Δεξιάς. Τσοντάρουν το κάτι τις τους και οι ούλτρα επαναστάτες, που μας ενημερώνουν ότι δεν είναι δα και αβάσιμο το σενάριο, μια και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει και καμιά ουσιαστική διαφορά με τη Ν.Δ. Τσοντάρει κάποια ηδονικά γαβγίσματα και η Χρυσή Αυγή. Και δένει το γλυκό μέσα στο παχύρευστο κοινωνικό σιρόπι που γλυκαίνει τόσες και τόσες ψυχές: Όλοι ίδιοι είναι! Κι άντε να βγάλεις μετά από τα μυαλά το περγαμόντο.
Με τούτα και με κείνα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αμύνεται συνεχώς του πατρίου εδάφους. Δεν θα γίνει ΠΑΣΟΚ, δεν θα ενσωματωθεί, δεν θα διαφθαρεί από την Κεντροαριστερά, δεν θα πάει με τη Ν.Δ., δεν, δεν, δεν. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε και την ετοιμότητα κάποιων φίλιων δυνάμεων να ανησυχήσουν μπροστά σε κάθε σενάριο ενσωμάτωσης, ή άλλων να το ενισχύσουν με κάποια καλαμποκίσια δήλωση, καταλαβαίνει κανείς πώς το παράλογο γίνεται λογικό. Υπομονή και ψυχραιμία συνεπώς.
Ξέρουμε ότι δεν είμαστε καλαμπόκι, αλλά καλό είναι να έχουμε τον νου μας και στις κότες...
Από την ΑΥΓΉ
Το πράγμα πάει κάπως έτσι. Πρώτα κάποιος, συνήθως όχι αθώα, διατυπώνει μια δήθεν καινοφανή άποψη. Ότι επίκειται, παραδείγματος χάριν, κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού. Ύστερα διάφοροι ευφάνταστοι, και ακόμα περισσότεροι σε διατεταγμένη υπηρεσία, αρχίζουν να γράφουν, να αναλύουν, να νταντεύουν το σενάριο: Ειρήνη υμίν. Πόσα καλά θα δώσει στη χώρα, πώς μπορεί να γίνει πράξη, τι πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει άξιος εταίρος της Ν.Δ. και τι πρέπει να κάνει η Ν.Δ. για να μπορέσει να χωνέψει τη συνεργασία με τους εξτρεμιστές.
Αναπόφευκτο είναι να υπάρξουν απαντήσεις. Που θεμελιώνουν ότι είναι παραλογισμός όλη η ιστορία, ότι είναι σκέτη ανοησία και να το σκέφτεται κανείς, ότι θα ήταν κίνηση αυτοκτονίας για την Αριστερά, ότι θα πρόσφερε κάλλιστη υπηρεσία στους ναζί και κάκιστη στη χώρα. Λογικά πράγματα δηλαδή και απαραίτητο να ειπωθούν. Με όλη τη συζήτηση όμως, εκείνοι που διοργανώνουν το νταβαντούρι και επενδύουν σ' αυτό καταφέρνουν κάτι σημαντικό: Εγγράφουν μια μπούρδα, μια ανοσία, έναν πολιτικό Φρανκενστάιν στην ημερήσια διάταξη. Για να λάβουν τη σκυτάλη οι φιλοσοφούντες μετά μαλακίας.
'Έτσι αρχίζει ο δεύτερος γύρος, της άγρας αγρίων και αφελών.
Καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει κ.λπ.. Ρίχνει και κάποια σπόντα κάποια σιγανοπαπαδιά της Δεξιάς. Τσοντάρουν το κάτι τις τους και οι ούλτρα επαναστάτες, που μας ενημερώνουν ότι δεν είναι δα και αβάσιμο το σενάριο, μια και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει και καμιά ουσιαστική διαφορά με τη Ν.Δ. Τσοντάρει κάποια ηδονικά γαβγίσματα και η Χρυσή Αυγή. Και δένει το γλυκό μέσα στο παχύρευστο κοινωνικό σιρόπι που γλυκαίνει τόσες και τόσες ψυχές: Όλοι ίδιοι είναι! Κι άντε να βγάλεις μετά από τα μυαλά το περγαμόντο.
Με τούτα και με κείνα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αμύνεται συνεχώς του πατρίου εδάφους. Δεν θα γίνει ΠΑΣΟΚ, δεν θα ενσωματωθεί, δεν θα διαφθαρεί από την Κεντροαριστερά, δεν θα πάει με τη Ν.Δ., δεν, δεν, δεν. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε και την ετοιμότητα κάποιων φίλιων δυνάμεων να ανησυχήσουν μπροστά σε κάθε σενάριο ενσωμάτωσης, ή άλλων να το ενισχύσουν με κάποια καλαμποκίσια δήλωση, καταλαβαίνει κανείς πώς το παράλογο γίνεται λογικό. Υπομονή και ψυχραιμία συνεπώς.
Ξέρουμε ότι δεν είμαστε καλαμπόκι, αλλά καλό είναι να έχουμε τον νου μας και στις κότες...
Από την ΑΥΓΉ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου