Της Νάση Πετριτσοπούλου
Πάλι νύχτα. Από το Διαδίκτυο ακούω «Το ποτάμι του χρόνου». Δεν με πειράζει ο χρόνος που περνάει, ίσα ίσα, με καθησυχάζει, το πιστεύεις; Χωρίς αυτόν άλλωστε η ζωή - που ως γνωστόν «δεν είναι κάτι που έχουμε, αλλά κάτι που… περνάει» - δε θα υπήρχε.
Ούτε ο ύπνος με πειράζει. Δεν είναι χαμένος, αλλά γόνιμος, πολύτιμος χρόνος, μήτρα ονείρων και εμπειριών άλλων σεναρίων από αυτά που γράφουμε στον ξύπνιο μας, μα δικών μας και πάλι.
Αυτό που με επαναστατεί είναι η ιδέα ενός χρόνου ΞΕΝΟΥ, αποκομμένου από την κλωστή του κύκλου της ζωής μας, του ν ε κ ρ ο ύ χρόνου.
Κοιτάζω τον καθρέφτη και τον γιο μου…. Πώς θα είμαστε σε 99 χρόνια από τώρα;
Αστεία ερώτηση μου λες και με κοιτάς με το φόβο της τρέλας…
Κι όμως, ο κ.Λάμδα είπε ότι σε 99 χρόνια η γη του παλιού αεροδρομίου θα είναι πάλι δική μας…
Τι νόημα, αναρωτιέμαι, έχει μια τέτοια επισήμανση;
Υπολογίζω στα γρήγορα… σε 99 χρόνια από τώρα θα είμαι 142 χρονών, η κόρη μου 119 και ο γιος μου μόλις 110!
Ακόμα (και για να έχει νόημα η επιστροφή) η έκταση που θα αξιοποιήσει ο κ. Λάμδα θα γκρεμιστεί και θα ξαναγίνει πέτρα και χώμα!
Σε 99 χρόνια λοιπόν οι πολυτελείς κατοικίες, τα ξενοδοχειακά συγκροτήματα με τα καζίνο και τα γήπεδα του γκολφ, οι μαρίνες και τα τζετ θα διπλωθούν ωραία σαν τραπεζομάντιλα και θα μετακομίσουν για να απλωθούν αλλού…
Ο χρόνος και ο χώρος θα είναι πάλι δικά μας στο παλιό αεροδρόμιο που δε θα λέγεται έτσι πια και που ούτε εμείς θα είμαστε εκεί για να μας τα επιστρέψει ο κ. Λάμδα… που ούτε κι αυτός θα είναι…
Δεν πειράζει, καλή καρδιά!
Κάποιοι κάπου θα είναι σε 99 χρόνια από τώρα και θα γελάνε με το ωραίο ανέκδοτο του χρόνου, του χώρου και του παραλόγου…
Υ.Γ. Ήταν το πρώτο σχόλιο πάνω στο θέμα του παλιού αεροδρομίου, με αφορμή την παρουσίαση της πρότασης της lamda development. Σύντομα το 2ο.
Σημ. 1 Το ποτάμι του χρόνου ανήκει στον Σταύρο Λάντσια.
Σημ. 2 Το σχόλιο για τη ζωή ανήκει στη Σιμόν ντε Μπoβουάρ, Γαλλίδα συγγραφέα, φιλόσοφο και φεμινίστρια.
Από το Εδώ στο Νότο
Πάλι νύχτα. Από το Διαδίκτυο ακούω «Το ποτάμι του χρόνου». Δεν με πειράζει ο χρόνος που περνάει, ίσα ίσα, με καθησυχάζει, το πιστεύεις; Χωρίς αυτόν άλλωστε η ζωή - που ως γνωστόν «δεν είναι κάτι που έχουμε, αλλά κάτι που… περνάει» - δε θα υπήρχε.
Ούτε ο ύπνος με πειράζει. Δεν είναι χαμένος, αλλά γόνιμος, πολύτιμος χρόνος, μήτρα ονείρων και εμπειριών άλλων σεναρίων από αυτά που γράφουμε στον ξύπνιο μας, μα δικών μας και πάλι.
Αυτό που με επαναστατεί είναι η ιδέα ενός χρόνου ΞΕΝΟΥ, αποκομμένου από την κλωστή του κύκλου της ζωής μας, του ν ε κ ρ ο ύ χρόνου.
Κοιτάζω τον καθρέφτη και τον γιο μου…. Πώς θα είμαστε σε 99 χρόνια από τώρα;
Αστεία ερώτηση μου λες και με κοιτάς με το φόβο της τρέλας…
Κι όμως, ο κ.Λάμδα είπε ότι σε 99 χρόνια η γη του παλιού αεροδρομίου θα είναι πάλι δική μας…
Τι νόημα, αναρωτιέμαι, έχει μια τέτοια επισήμανση;
Υπολογίζω στα γρήγορα… σε 99 χρόνια από τώρα θα είμαι 142 χρονών, η κόρη μου 119 και ο γιος μου μόλις 110!
Ακόμα (και για να έχει νόημα η επιστροφή) η έκταση που θα αξιοποιήσει ο κ. Λάμδα θα γκρεμιστεί και θα ξαναγίνει πέτρα και χώμα!
Σε 99 χρόνια λοιπόν οι πολυτελείς κατοικίες, τα ξενοδοχειακά συγκροτήματα με τα καζίνο και τα γήπεδα του γκολφ, οι μαρίνες και τα τζετ θα διπλωθούν ωραία σαν τραπεζομάντιλα και θα μετακομίσουν για να απλωθούν αλλού…
Ο χρόνος και ο χώρος θα είναι πάλι δικά μας στο παλιό αεροδρόμιο που δε θα λέγεται έτσι πια και που ούτε εμείς θα είμαστε εκεί για να μας τα επιστρέψει ο κ. Λάμδα… που ούτε κι αυτός θα είναι…
Δεν πειράζει, καλή καρδιά!
Κάποιοι κάπου θα είναι σε 99 χρόνια από τώρα και θα γελάνε με το ωραίο ανέκδοτο του χρόνου, του χώρου και του παραλόγου…
Υ.Γ. Ήταν το πρώτο σχόλιο πάνω στο θέμα του παλιού αεροδρομίου, με αφορμή την παρουσίαση της πρότασης της lamda development. Σύντομα το 2ο.
Σημ. 1 Το ποτάμι του χρόνου ανήκει στον Σταύρο Λάντσια.
Σημ. 2 Το σχόλιο για τη ζωή ανήκει στη Σιμόν ντε Μπoβουάρ, Γαλλίδα συγγραφέα, φιλόσοφο και φεμινίστρια.
Από το Εδώ στο Νότο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου