Της Λίλα Μήτσουρα
Βλέπε, άκου, σώπα. Θυμάμαι την γιαγιά μου να μου λέει. Μα πόσο με νευρίαζε να ξερες! Τι θα πει βλέπε, σώπα άκου? την ρωτούσα. Γιατί να μη μιλάω εεεεεεεεε? Σμυρνιά η γιαγιά μου είχε έρθει εδώ με την καταστροφή της Σμύρνης. Να έφταιγε το ζύμωμα με τους Τούρκους άραγε ή αντιμετώπιση που βρήκε από τους συμπατριώτες της?
Το θέμα μου δεν είναι αυτό όμως. Αυτό το σώπα μου ξηλώνει τα νεύρα, που συνήθιζε να λέει και κείνη. Αν είναι να σωπάσω τότε καλύτερα να μη βλέπω κιόλας. Να μη καταλαβαίνω, να μην ακούω. Αλλά ακόμα ζω και αισθάνομαι και περιφέρομαι άσκοπα σε μία πατρίδα που ψυχορραγεί. Kαι ουρλιάζει μέσα μου η αδυναμία μου να κάνω κάτι, για όλα όσα ζω τον τελευταίο καιρό. Τα χέρια μου δεμένα πισθάγκωνα, κολλημένη στον τοίχο, να με μαστιγώνουν αλύπητα οι δήμιοι, οι προδότες της χώρας μου, με πρόσωπα ακάλυπτα, για να με πείσουν ότι θέλουν το καλό μου, ότι όλα τα κάνουν για αυτό το αναθεματισμένο καλό μου!
Και γω, μονάχα ΜΙΛΩ!!!!
Και θυμώνω πολύ! Και όσο θυμώνω μιλώ ακόμα πιο πολύ. Και τα βάζω με όλους. Με τα λαμόγια που εξουσιάζουν την ζωή μου, με αυτούς που τους επέλεξαν, με την πλύση εγκεφάλου που προσπαθούν να μου κάνουν τα υποχείρια τους, με αυτούς που ενώ βλέπουν ότι εμείς είμαστε κιοτήδες δεν αναλαμβάνουν ενεργά ρόλο, που πουλάνε την χώρα μου. Που θέλουν να με πείσουν ότι η σκλαβιά στα ευρωπαϊκά παζάρια είναι θείο δώρο.
Θυμώνω με αυτούς που αντί να βρουν τις ομοιότητες που υπάρχουν,βρίσκουν τις διαφορές και την κάνουν με ελαφρά για να μη αναλάβουν ρόλο και εξουσία. Είναι βλέπεις πιο ωραίο να κάνεις τον μέντιουμ προβλέποντας τα δεινά που θα μας βρουν και τον κριτή από μακριά. Είναι πιο εύκολο να κάνεις εχθρό σου αυτόν που θα μπορούσε να είναι σύμμαχος σου για να βοηθήσεις την χώρα σου. Όταν θες να βοηθήσεις όμως.
Θυμώνω, με την κακομοιριά μας και την μοιρολατρία μας. Θυμώνω με αυτούς που τα παράτησαν και παραδόθηκαν αμαχητί. Θυμώνω με αυτούς που αφέθηκαν να πιστέψουν, έτσι απλά μερικούς ξυρισμένους ανεγκέφαλους μυώδεις μπρατσαράδες, για να σώσουν απλά το εγώ τους και το σαρκίο που το περιβάλλει.
Δημοκρατία έχουμε θα μου πεις. Ναι ρε φίλε το ξέρω, όπως ξέρω ότι και η δημοκρατία έχει ελαττώματα. Και ανέχεται λόγω μιας ελευθερίας αυτούς που θέλουν να την καταργήσουν. Και παράγει καθημερινά ανεγκέφαλα ανθρωπάρια. Μαμ κακά και νάνι. Αυτό το νάνι κυριολεκτικά όμως.
Θυμώνω με όλους και με όλα. Καταπιεσμένος θυμός, που βόηθα παναγία μου να μην εκραγεί. Γιατί δεν τον έχω μόνο εγώ, φοβάμαι.
Θυμώνω με μένα που αφήνω τον θυμό να με εξουσιάζει. Που δεν μιλώ αρκετά. Γιατί η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός. Γιατί όταν σωπαίνεις ο καθένας και πόσο μάλλον ο κάθε μαλάκας καθένας που κυβερνά κιόλας, βγάζει τα νοήματα που τον συμφέρουν, κατάλαβες?
Αν μετρήσω ως το δέκα, και πάρω βαθιές εισπνοές θα μου περάσει μου είπαν. Ρε με δουλεύεις? Δεν θέλω να ηρεμήσω!!!! Θέλω να εξαφανίσω αυτούς που νομίζουν, αυτούς που άφησα να πιστεύουν ότι η ζωή μου, τα θέλω μου, τα δικαιώματα μου, Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ, τους ανήκει. Ότι ξέρουν καλύτερα ποιο είναι το καλό μου το δικό μου και των παιδιών μου.
Λοιπόν άκου, μπορεί η κρίση να μας έμαθε, τουλάχιστον σε μας που ακόμα ζούμε, να στεκόμαστε όρθιοι, αλλά ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! Ρίζες έβγαλα θέλω να φύγω μπροστά. Θέλω να προχωρήσω λέμε!!!! Και σε κανέναν δεν επιτρέπω να μου λέει ότι αγαπάει αυτό τον τόπο περισσότερο από μένα που μένω εδώ, δουλεύω εδώ, σπούδασα και σπουδάζω και τα παιδιά μου εδώ, αρρωσταίνω εδώ και θάβω στα χώματα αυτά τους νεκρούς μου!!!!
ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΩ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΩ!!!
Κατάλαβες γιαγιά? Όσο νιώθω θα μιλώ γιατί έτσι γουστάρω και σε όποιον αρέσει! Παρακαλώ οι κιοτήδες να χωθούν στην τρύπα τους. Και δεν είναι ότι δεν φοβάμαι, φοβάμαι και μάλιστα πολύ. Αλλά βάζω την ζωή πάνω από το φόβο, βάζω την ελπίδα και το όνειρο πιο πάνω.
Η ζωή μου μου ανήκει και δεν την προσφέρω θυσία σε κανέναν σχιζοφρενή εθνοσωτήρα. Η χώρα μου δεν είναι πειραματόζωο. ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΔΕΝ ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ.
Παρακαλώ όποιος βάζει τον φόβο του πάνω από τη ζωή του να κάτσει στη γωνιά του και να κάνει πράξη αυτό που έλεγε η γιαγιά μου. Βλέπε, άκου, σώπα. Να λοιπόν που κάπου είχε δίκιο η συγχωρεμένη. Α ρε γιαγιά! εγώ θα μιλάω όσο θέλω, εσύ εκεί που είσαι και αντίρρηση να έχεις εγώ δεν μπορώ να την ακούσω.
ΒΛΕΠΩ ΑΚΟΥΩ ΜΙΛΩ ΚΑΙ ΘΥΜΩΝΩ κατάλαβες?
Ναι, θα τον ρίξουμε μια μέρα ανάσκελα τον πόνο.
Ακούστε αυτό το τρίξιμο της πόρτας. Ελάτε
να βοηθήσουμε την πολιτεία που κοιλοπονάει τα μετάλλινα
παιδιά της.
Εσύ είμαι εγώ.
Εσύ κι εγώ, είμαστε εμείς.
Οι άξονες έχουν πολύ τεντωμένα τα νεύρα τους
κι έχουν πολλά τραγούδια που δεν τα 'παν ακόμα.
Ποιος φταίει που λείπει το τραγούδι μας;
Εσύ κι εγώ κι εμείς.
Πολιτεία του κατραμιού και του θυμού και του ασβέστη,
φταίμε εμείς.
Ακούστε το τρίξιμο της πόρτας. Ελάτε.
Βλέπε, άκου, σώπα. Θυμάμαι την γιαγιά μου να μου λέει. Μα πόσο με νευρίαζε να ξερες! Τι θα πει βλέπε, σώπα άκου? την ρωτούσα. Γιατί να μη μιλάω εεεεεεεεε? Σμυρνιά η γιαγιά μου είχε έρθει εδώ με την καταστροφή της Σμύρνης. Να έφταιγε το ζύμωμα με τους Τούρκους άραγε ή αντιμετώπιση που βρήκε από τους συμπατριώτες της?
Το θέμα μου δεν είναι αυτό όμως. Αυτό το σώπα μου ξηλώνει τα νεύρα, που συνήθιζε να λέει και κείνη. Αν είναι να σωπάσω τότε καλύτερα να μη βλέπω κιόλας. Να μη καταλαβαίνω, να μην ακούω. Αλλά ακόμα ζω και αισθάνομαι και περιφέρομαι άσκοπα σε μία πατρίδα που ψυχορραγεί. Kαι ουρλιάζει μέσα μου η αδυναμία μου να κάνω κάτι, για όλα όσα ζω τον τελευταίο καιρό. Τα χέρια μου δεμένα πισθάγκωνα, κολλημένη στον τοίχο, να με μαστιγώνουν αλύπητα οι δήμιοι, οι προδότες της χώρας μου, με πρόσωπα ακάλυπτα, για να με πείσουν ότι θέλουν το καλό μου, ότι όλα τα κάνουν για αυτό το αναθεματισμένο καλό μου!
Και γω, μονάχα ΜΙΛΩ!!!!
Και θυμώνω πολύ! Και όσο θυμώνω μιλώ ακόμα πιο πολύ. Και τα βάζω με όλους. Με τα λαμόγια που εξουσιάζουν την ζωή μου, με αυτούς που τους επέλεξαν, με την πλύση εγκεφάλου που προσπαθούν να μου κάνουν τα υποχείρια τους, με αυτούς που ενώ βλέπουν ότι εμείς είμαστε κιοτήδες δεν αναλαμβάνουν ενεργά ρόλο, που πουλάνε την χώρα μου. Που θέλουν να με πείσουν ότι η σκλαβιά στα ευρωπαϊκά παζάρια είναι θείο δώρο.
Θυμώνω με αυτούς που αντί να βρουν τις ομοιότητες που υπάρχουν,βρίσκουν τις διαφορές και την κάνουν με ελαφρά για να μη αναλάβουν ρόλο και εξουσία. Είναι βλέπεις πιο ωραίο να κάνεις τον μέντιουμ προβλέποντας τα δεινά που θα μας βρουν και τον κριτή από μακριά. Είναι πιο εύκολο να κάνεις εχθρό σου αυτόν που θα μπορούσε να είναι σύμμαχος σου για να βοηθήσεις την χώρα σου. Όταν θες να βοηθήσεις όμως.
Θυμώνω, με την κακομοιριά μας και την μοιρολατρία μας. Θυμώνω με αυτούς που τα παράτησαν και παραδόθηκαν αμαχητί. Θυμώνω με αυτούς που αφέθηκαν να πιστέψουν, έτσι απλά μερικούς ξυρισμένους ανεγκέφαλους μυώδεις μπρατσαράδες, για να σώσουν απλά το εγώ τους και το σαρκίο που το περιβάλλει.
Δημοκρατία έχουμε θα μου πεις. Ναι ρε φίλε το ξέρω, όπως ξέρω ότι και η δημοκρατία έχει ελαττώματα. Και ανέχεται λόγω μιας ελευθερίας αυτούς που θέλουν να την καταργήσουν. Και παράγει καθημερινά ανεγκέφαλα ανθρωπάρια. Μαμ κακά και νάνι. Αυτό το νάνι κυριολεκτικά όμως.
Θυμώνω με όλους και με όλα. Καταπιεσμένος θυμός, που βόηθα παναγία μου να μην εκραγεί. Γιατί δεν τον έχω μόνο εγώ, φοβάμαι.
Θυμώνω με μένα που αφήνω τον θυμό να με εξουσιάζει. Που δεν μιλώ αρκετά. Γιατί η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός. Γιατί όταν σωπαίνεις ο καθένας και πόσο μάλλον ο κάθε μαλάκας καθένας που κυβερνά κιόλας, βγάζει τα νοήματα που τον συμφέρουν, κατάλαβες?
Αν μετρήσω ως το δέκα, και πάρω βαθιές εισπνοές θα μου περάσει μου είπαν. Ρε με δουλεύεις? Δεν θέλω να ηρεμήσω!!!! Θέλω να εξαφανίσω αυτούς που νομίζουν, αυτούς που άφησα να πιστεύουν ότι η ζωή μου, τα θέλω μου, τα δικαιώματα μου, Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ, τους ανήκει. Ότι ξέρουν καλύτερα ποιο είναι το καλό μου το δικό μου και των παιδιών μου.
Λοιπόν άκου, μπορεί η κρίση να μας έμαθε, τουλάχιστον σε μας που ακόμα ζούμε, να στεκόμαστε όρθιοι, αλλά ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! Ρίζες έβγαλα θέλω να φύγω μπροστά. Θέλω να προχωρήσω λέμε!!!! Και σε κανέναν δεν επιτρέπω να μου λέει ότι αγαπάει αυτό τον τόπο περισσότερο από μένα που μένω εδώ, δουλεύω εδώ, σπούδασα και σπουδάζω και τα παιδιά μου εδώ, αρρωσταίνω εδώ και θάβω στα χώματα αυτά τους νεκρούς μου!!!!
ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΩ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΩ!!!
Κατάλαβες γιαγιά? Όσο νιώθω θα μιλώ γιατί έτσι γουστάρω και σε όποιον αρέσει! Παρακαλώ οι κιοτήδες να χωθούν στην τρύπα τους. Και δεν είναι ότι δεν φοβάμαι, φοβάμαι και μάλιστα πολύ. Αλλά βάζω την ζωή πάνω από το φόβο, βάζω την ελπίδα και το όνειρο πιο πάνω.
Η ζωή μου μου ανήκει και δεν την προσφέρω θυσία σε κανέναν σχιζοφρενή εθνοσωτήρα. Η χώρα μου δεν είναι πειραματόζωο. ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΔΕΝ ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ.
Παρακαλώ όποιος βάζει τον φόβο του πάνω από τη ζωή του να κάτσει στη γωνιά του και να κάνει πράξη αυτό που έλεγε η γιαγιά μου. Βλέπε, άκου, σώπα. Να λοιπόν που κάπου είχε δίκιο η συγχωρεμένη. Α ρε γιαγιά! εγώ θα μιλάω όσο θέλω, εσύ εκεί που είσαι και αντίρρηση να έχεις εγώ δεν μπορώ να την ακούσω.
ΒΛΕΠΩ ΑΚΟΥΩ ΜΙΛΩ ΚΑΙ ΘΥΜΩΝΩ κατάλαβες?
Ανυπόταχτη πολιτεία Γιάννης Ρίτσος (απόσπασμα)
Ναι, θα τον ρίξουμε μια μέρα ανάσκελα τον πόνο.
Ακούστε αυτό το τρίξιμο της πόρτας. Ελάτε
να βοηθήσουμε την πολιτεία που κοιλοπονάει τα μετάλλινα
παιδιά της.
Εσύ είμαι εγώ.
Εσύ κι εγώ, είμαστε εμείς.
Οι άξονες έχουν πολύ τεντωμένα τα νεύρα τους
κι έχουν πολλά τραγούδια που δεν τα 'παν ακόμα.
Ποιος φταίει που λείπει το τραγούδι μας;
Εσύ κι εγώ κι εμείς.
Πολιτεία του κατραμιού και του θυμού και του ασβέστη,
φταίμε εμείς.
Ακούστε το τρίξιμο της πόρτας. Ελάτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου