Κοινωνία
Θα αναρωτιέστε γιατί όλη αυτή η εμμονή με τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου.
Περιληπτικά, λοιπόν, αναφέρω τι σημαίνει για εμάς το "Πολυτεχνείο".
Σημαίνει να είσαι νέος και να έχεις δικαίωμα σ' αυτό...
Σημαίνει να σαι στερημένος από όλες τις τρέλες που δικαιούσαι στα 20 σου χρόνια...
Σημαίνει να σου λένε πως να ζεις και τι είναι ηθικό να πράξεις...
Σημαίνει να σαι χαμένος στη νεανική σου μέθη, ενώ αντιδράς στο κατεστημένο και να σιγουρεύεσαι πως ολότελα ο κόσμος σου ανήκει.
Σημαίνει να υψώνεις τα στήθη σου έναντι του αποκρουστικού εκείνου ήχου ψέλνοντας τον ύμνο της ελευθερίας...
Σημαίνει να είσαι μόνος, αλλά να νιώθεις δυνατός.
Σημαίνει να θυσιάζεσαι έχοντας αντιληφθεί πως ό,τι πιο σημαντικό έχεις δεν είναι η ζωή σου, αλλά οι ιδέες σου...
Σημαίνει να τα δίνεις όλα για αυτές...
Σημαίνει επίσης να εθελοτυφλείς για να κρατήσεις κάτι από τον πρώτερο σου ιδεαλισμό.
Σημαίνει να κρατάς το χέρι του ανώνυμου συμφοιτητή και να ψελίζεις "Κρατήσου! Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε."
Σημαίνει να είσαι ήρωας ενώ φοβάσαι, σημαίνει να είσαι ήρωας ενώ πεθαίνεις...
Σημαίνει να βαφτίζεις τους δολοφόνους σου, "αδέλφια".
Σημαίνει η ψυχή σου να φωνάζει "ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" ξέροντας τη διαρκή και διαχρονική τους αναγκαιότητα, μη μπορώντας όμως να φανταστείς πόσο επιτακτικά είναι -περισσότερο από ποτέ- και για το σύγχρονο, δημοκρατικό μας πολίτευμα...
Πολυτεχνείο σημαίνει... όλα αυτά που κατάφερε να γίνει και όλα αυτά που θα θέλαμε να γίνει.
Είναι εκείνη η αυθόρμητη, νεανική, αντιστασιακή κίνηση που θα συμβαίνει όσο το ανθρώπινο είδος την έχει ανάγκη, ακόμα και αν το αγνοεί, με σκοπό την αλλαγή.
Κι όταν θα ρθουν νέα Πολυτεχνεία- γιατί ο άνθρωπος κάποτε θα αποδράσει από την λήθη του- πρέπει να χουμε ξεχωρίσει το θύτη από το θύμα, δίνοντας ξανά σ'όλα τα τριγύρω τη χαμένη τους ταυτότητα... τη χαμένη τους υπόσταση...
(Μαριλένα Καρρά, 2009 http://xamenoi-poiites.blogspot.gr)
Ξέρεις, φέτος, σε θυμήθηκα περισσότερες φορές...
Τραγούδησα όπως εσύ, με τη ψυχή στο στόμα...
Φαντάστηκα τη θέρμη των ματιών σου με τα πιο ζωντανά χρώματα, ένιωσα το καυτό αίμα σου στις φλέβες μου,
την οργή σου να ξεριζώνει το κεφάλι μου,
το χαμόγελο σου να κατακτά το πρόσωπο μου
σε κάθε μικρή ένδειξη αλληλεγγύης.
Ξέρεις, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες όλοι σε ξεχνάμε
κι όλοι σε θυμόμαστε από την αρχή... Και πίστεψε με τούτη η αντίδραση δεν κουβαλάει τίποτε το πολιτικό. Άλλωστε η κοινωνία αυτή δεν γουστάρει τους ήρωες.
Πόσο μάλλον εκείνους που ισορρόπησαν μεταξύ του τρόμου
και της νεανικής τους μέθης.
Γι αυτό σ' αγαπάω..
Μη νομίζεις πως παίρνω ελπίδα απ' τα χνάρια των ανθρώπων
στην οδό Πατησίων,
ούτε κι απ'τα μνημόσυνα των αυτοκτονιών στην Πανεπιστημίου.
Όμως, σ' εκείνα τα μνημόσυνα και πάνω στα σκόνη τούτης της πόλης
κυλιέται η αξιοπρέπεια κι η αντοχή μας,
η ανάγκη της μέθης δίχως φραγμούς.
Αυτό είναι που σου ζηλεύουμε.
Το μύθο και την ελπίδα που κουβάλαγες στ' αδύνατα μπράτσα σου.
Στο τρελάδικο αυτής της πόλης,
της εκάστοτε πόλης, αναζητάμε κάτι από παλμό.. κάτι από ζωή,
μα όλα γύρω μυρίζουν σαπισμένο κρέας.
Αποζητάμε κάτι απ' τη στερημένη μας αλήθεια.
Εκείνη τη φρικιαστική αλήθεια που τσακίζει όμως
την εγωπάθεια και την υποκρισία δεκαετιών.
Γι αυτό σ' αγαπάω τόσο πολύ.
Γιατί και τώρα ακόμη περιμένω να κατακτήσω τους δρόμους
που στέρησαν απ' τα μάτια σου, αγκαλιά με χιλιάδες ανθρώπους.
Ένα πέταγμα κι ένα όνειρο στο στήθος θα αρκεί.
Πέρσι σου έγραψα πως και τώρα ακόμη αποζητάμε το ίδιο όνειρο με σένα
χωρίς να ξέρουμε τι είναι αλήθεια.
Ξέρουμε εκείνο που θα έπρεπε να είναι αλήθεια.
Τώρα σου λέω πως την ψάχνουμε μαζί με τα αποφάγια στα σκουπίδια,
μα εκείνο που μας λείπει στην πραγματικοτητα
είναι η απάτη της ουτοπίας, στα χείλη μας,
σα γλυκό κρασί....
(Μαριλένα Καρρά, 2012)
Από το Εχθρός του Λαού
Θα αναρωτιέστε γιατί όλη αυτή η εμμονή με τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου.
Περιληπτικά, λοιπόν, αναφέρω τι σημαίνει για εμάς το "Πολυτεχνείο".
Σημαίνει να είσαι νέος και να έχεις δικαίωμα σ' αυτό...
Σημαίνει να σαι στερημένος από όλες τις τρέλες που δικαιούσαι στα 20 σου χρόνια...
Σημαίνει να σου λένε πως να ζεις και τι είναι ηθικό να πράξεις...
Σημαίνει να σαι χαμένος στη νεανική σου μέθη, ενώ αντιδράς στο κατεστημένο και να σιγουρεύεσαι πως ολότελα ο κόσμος σου ανήκει.
Σημαίνει να υψώνεις τα στήθη σου έναντι του αποκρουστικού εκείνου ήχου ψέλνοντας τον ύμνο της ελευθερίας...
Σημαίνει να είσαι μόνος, αλλά να νιώθεις δυνατός.
Σημαίνει να θυσιάζεσαι έχοντας αντιληφθεί πως ό,τι πιο σημαντικό έχεις δεν είναι η ζωή σου, αλλά οι ιδέες σου...
Σημαίνει να τα δίνεις όλα για αυτές...
Σημαίνει επίσης να εθελοτυφλείς για να κρατήσεις κάτι από τον πρώτερο σου ιδεαλισμό.
Σημαίνει να κρατάς το χέρι του ανώνυμου συμφοιτητή και να ψελίζεις "Κρατήσου! Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε."
Σημαίνει να είσαι ήρωας ενώ φοβάσαι, σημαίνει να είσαι ήρωας ενώ πεθαίνεις...
Σημαίνει να βαφτίζεις τους δολοφόνους σου, "αδέλφια".
Σημαίνει η ψυχή σου να φωνάζει "ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" ξέροντας τη διαρκή και διαχρονική τους αναγκαιότητα, μη μπορώντας όμως να φανταστείς πόσο επιτακτικά είναι -περισσότερο από ποτέ- και για το σύγχρονο, δημοκρατικό μας πολίτευμα...
Πολυτεχνείο σημαίνει... όλα αυτά που κατάφερε να γίνει και όλα αυτά που θα θέλαμε να γίνει.
Είναι εκείνη η αυθόρμητη, νεανική, αντιστασιακή κίνηση που θα συμβαίνει όσο το ανθρώπινο είδος την έχει ανάγκη, ακόμα και αν το αγνοεί, με σκοπό την αλλαγή.
Κι όταν θα ρθουν νέα Πολυτεχνεία- γιατί ο άνθρωπος κάποτε θα αποδράσει από την λήθη του- πρέπει να χουμε ξεχωρίσει το θύτη από το θύμα, δίνοντας ξανά σ'όλα τα τριγύρω τη χαμένη τους ταυτότητα... τη χαμένη τους υπόσταση...
(Μαριλένα Καρρά, 2009 http://xamenoi-poiites.blogspot.gr)
Τραγούδησα όπως εσύ, με τη ψυχή στο στόμα...
Φαντάστηκα τη θέρμη των ματιών σου με τα πιο ζωντανά χρώματα, ένιωσα το καυτό αίμα σου στις φλέβες μου,
την οργή σου να ξεριζώνει το κεφάλι μου,
το χαμόγελο σου να κατακτά το πρόσωπο μου
σε κάθε μικρή ένδειξη αλληλεγγύης.
Ξέρεις, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες όλοι σε ξεχνάμε
κι όλοι σε θυμόμαστε από την αρχή... Και πίστεψε με τούτη η αντίδραση δεν κουβαλάει τίποτε το πολιτικό. Άλλωστε η κοινωνία αυτή δεν γουστάρει τους ήρωες.
Πόσο μάλλον εκείνους που ισορρόπησαν μεταξύ του τρόμου
και της νεανικής τους μέθης.
Γι αυτό σ' αγαπάω..
Μη νομίζεις πως παίρνω ελπίδα απ' τα χνάρια των ανθρώπων
στην οδό Πατησίων,
ούτε κι απ'τα μνημόσυνα των αυτοκτονιών στην Πανεπιστημίου.
Όμως, σ' εκείνα τα μνημόσυνα και πάνω στα σκόνη τούτης της πόλης
κυλιέται η αξιοπρέπεια κι η αντοχή μας,
η ανάγκη της μέθης δίχως φραγμούς.
Αυτό είναι που σου ζηλεύουμε.
Το μύθο και την ελπίδα που κουβάλαγες στ' αδύνατα μπράτσα σου.
Στο τρελάδικο αυτής της πόλης,
της εκάστοτε πόλης, αναζητάμε κάτι από παλμό.. κάτι από ζωή,
μα όλα γύρω μυρίζουν σαπισμένο κρέας.
Αποζητάμε κάτι απ' τη στερημένη μας αλήθεια.
Εκείνη τη φρικιαστική αλήθεια που τσακίζει όμως
την εγωπάθεια και την υποκρισία δεκαετιών.
Γι αυτό σ' αγαπάω τόσο πολύ.
Γιατί και τώρα ακόμη περιμένω να κατακτήσω τους δρόμους
που στέρησαν απ' τα μάτια σου, αγκαλιά με χιλιάδες ανθρώπους.
Ένα πέταγμα κι ένα όνειρο στο στήθος θα αρκεί.
Πέρσι σου έγραψα πως και τώρα ακόμη αποζητάμε το ίδιο όνειρο με σένα
χωρίς να ξέρουμε τι είναι αλήθεια.
Ξέρουμε εκείνο που θα έπρεπε να είναι αλήθεια.
Τώρα σου λέω πως την ψάχνουμε μαζί με τα αποφάγια στα σκουπίδια,
μα εκείνο που μας λείπει στην πραγματικοτητα
είναι η απάτη της ουτοπίας, στα χείλη μας,
σα γλυκό κρασί....
(Μαριλένα Καρρά, 2012)
Οι φωτογραφίες είναι από τα λευκώματα:
"ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ. Πολυτεχνείο: από την κατάληψη στην εισβολή"
Εκδόσεις ΕΡΜΕΙΑΣ
*Από το λεύκωμα "... Περί Αφανών", ένα φωτογραφικό ντοκουμέντο που περιλαμβάνει στίχους και αναθήματα του Ελληνικού Λαού από το πρώτο ετήσιο μνημόσυνο του Πολυτεχνείου και τυπώθηκε για λογαριασμό του Περιοδικού Αντί το Δεκέμβριο του 1974
Από το Εχθρός του Λαού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου