Του Θανάση Καρτερού
Πώς άλλαξε αυτό το παιδί! Στα μάτια του δεν θέλει να μας βλέπει. Την έχει καθαρίσει τη θέση του απέναντι στο σύστημα, απέναντι στη δική μας Αριστερά, απέναντι στους δικαστές του, απέναντι σε αξίες που για τους πολλούς είναι διαχρονικές και αυτονόητες. Και απέναντι στον εαυτό του θα λέγαμε, αφού διάλεξε έναν δρόμο που και ξέρει και έχει αποδεχτεί πού τον οδηγεί.
Νίκος Ρωμανός, το όνομά του. Με την απεργία πείνας, που βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του, έχει φέρει στην πρώτη γραμμή το όνομα, τα πιστεύω του, και φυσικά την προσπάθειά του να αποσπάσει άδεια για τις σπουδές του. Κι έτσι το θέμα εδώ, καθώς ο ίδιος έχει μπει σε μια αναμέτρηση χωρίς διαφυγή, χωρίς ευκαιρίες συμβιβασμού, χωρίς γυρισμό, είναι με ποιον θα πάει και ποιον θ' αφήσει ο καθένας από μας. Όχι τα κόμματα, όχι οι συλλογικότητες. Ο καθένας από μας.
Αν δεν θέλουμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας, δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με ένα θέμα νομιμότητας, ανθρωπισμού, σεβασμού στη ζωή ενός νέου. Όλα αυτά ισχύουν, αλλά ο Ρωμανός δίνει μια πολιτική μάχη. Τα βάζει με το σύστημα, αξιοποιώντας και τις δυνατότητες που το ίδιο, για τους δικούς του λόγους, δίνει. Τον παρακινεί ο συμβολισμός της αναμέτρησης με τους μηχανισμούς που δολοφόνησαν τον φίλο του και δολοφονούν τα όνειρα της γενιάς του.
Τα βάζει βέβαια και με όλους εμάς. Μπορεί να μη μας αρέσει, αλλά έτσι είναι. Αλλά αν δεν ανήκουμε στη χορεία των κολλημένων στο νόμο και στην τάξη. Ή στη χορεία των ευαίσθητων τύπου Πετρουλάκη, που του ζητούν μια έντιμη (!) δήλωση ότι θα κοιτάζει μόνο τα μαθήματά του, εφόσον του δοθεί η άδεια. Τότε πρέπει να αποδεχτούμε όχι τις απόψεις του, ούτε το δίκιο του γενικώς. Αλλά το δίκιο του να εξεγείρεται και να μάχεται πίσω από τα σίδερα. Με τον δικό του τρόπο.
Συνεπώς είμαστε μαζί του. Χωρίς υποσημειώσεις. Γιατί το θέμα δεν είναι οι απόψεις του. Είναι η στάση ζωής που επιλέγει. Και αξίζει κάθε προσπάθεια για να μην επιτρέψουμε να σβηστεί αυτή η στάση. Και αυτή η ζωή. Που πολιορκούν το «κοίταζε τη δουλειά σου» με την αγωνία τους...
Πώς άλλαξε αυτό το παιδί! Στα μάτια του δεν θέλει να μας βλέπει. Την έχει καθαρίσει τη θέση του απέναντι στο σύστημα, απέναντι στη δική μας Αριστερά, απέναντι στους δικαστές του, απέναντι σε αξίες που για τους πολλούς είναι διαχρονικές και αυτονόητες. Και απέναντι στον εαυτό του θα λέγαμε, αφού διάλεξε έναν δρόμο που και ξέρει και έχει αποδεχτεί πού τον οδηγεί.
Νίκος Ρωμανός, το όνομά του. Με την απεργία πείνας, που βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του, έχει φέρει στην πρώτη γραμμή το όνομα, τα πιστεύω του, και φυσικά την προσπάθειά του να αποσπάσει άδεια για τις σπουδές του. Κι έτσι το θέμα εδώ, καθώς ο ίδιος έχει μπει σε μια αναμέτρηση χωρίς διαφυγή, χωρίς ευκαιρίες συμβιβασμού, χωρίς γυρισμό, είναι με ποιον θα πάει και ποιον θ' αφήσει ο καθένας από μας. Όχι τα κόμματα, όχι οι συλλογικότητες. Ο καθένας από μας.
Αν δεν θέλουμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας, δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με ένα θέμα νομιμότητας, ανθρωπισμού, σεβασμού στη ζωή ενός νέου. Όλα αυτά ισχύουν, αλλά ο Ρωμανός δίνει μια πολιτική μάχη. Τα βάζει με το σύστημα, αξιοποιώντας και τις δυνατότητες που το ίδιο, για τους δικούς του λόγους, δίνει. Τον παρακινεί ο συμβολισμός της αναμέτρησης με τους μηχανισμούς που δολοφόνησαν τον φίλο του και δολοφονούν τα όνειρα της γενιάς του.
Τα βάζει βέβαια και με όλους εμάς. Μπορεί να μη μας αρέσει, αλλά έτσι είναι. Αλλά αν δεν ανήκουμε στη χορεία των κολλημένων στο νόμο και στην τάξη. Ή στη χορεία των ευαίσθητων τύπου Πετρουλάκη, που του ζητούν μια έντιμη (!) δήλωση ότι θα κοιτάζει μόνο τα μαθήματά του, εφόσον του δοθεί η άδεια. Τότε πρέπει να αποδεχτούμε όχι τις απόψεις του, ούτε το δίκιο του γενικώς. Αλλά το δίκιο του να εξεγείρεται και να μάχεται πίσω από τα σίδερα. Με τον δικό του τρόπο.
Συνεπώς είμαστε μαζί του. Χωρίς υποσημειώσεις. Γιατί το θέμα δεν είναι οι απόψεις του. Είναι η στάση ζωής που επιλέγει. Και αξίζει κάθε προσπάθεια για να μην επιτρέψουμε να σβηστεί αυτή η στάση. Και αυτή η ζωή. Που πολιορκούν το «κοίταζε τη δουλειά σου» με την αγωνία τους...
Από την ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου