The Shawshank Redemption Reloaded *

Συχνά λυπήθηκα για μια καλή χρονιά που έφυγε.

Όχι γι' αυτή τη χρονιά.

Συχνά αναπόλησα όμορφες στιγμές του 19.. ή του 20..

Όχι από αυτόν το χρόνο.

Το 2014 να πάει και να μην ξανάρθει, αυτό έχω πει στον εαυτό μου, πλείστες όσες φορές, αυτές τις 365 μέρες που πέρασαν χωρίς γυρισμό.

Και η χαρά της ζωής;

Και τα γέλια των παιδιών;

Και οι μικρές και μεγάλες επιτυχίες;

Όλα τζάμπα; Όλα αδιάφορα; Όλα άχρηστα;

Δεν ξέρω. Ξέρω ότι φέτος διάβασα λιγότερο από κάθε άλλη χρονιά, δεν άκουσα μουσική, δε θυμάμαι τα έργα που είδα στον κινηματογράφο, δε γοητεύτηκα από άνθρωπο, ζώο, πουλί ή πράγμα, παρά μόνο φευγαλέα, εφήμερα. 

Και μετά ξέχασα τι είδα, τι άκουσα, τι μύρισα, τι γεύτηκα, τι αισθάνθηκα.

Επειδή δεν αισθάνθηκα, παρά ελάχιστα.

Ο πατέρας μου έλεγε ότι καθένας γεννιέται μόνος, και μόνος πεθαίνει.

Χαίρομαι - και θα χαίρομαι - για τα παιδιά μου, καθώς χαζεύω το δρόμο που χαράζουν.

Αλλά αυτή είναι η δική τους ζωή.

Και η δική μου περνάει δίπλα τους, αλλά δεν είναι το ίδιο.

Εγώ έχω άλλη ζωή κι άλλο ρόλο.

Να τα προστατέψω, κατ' αρχήν.

Να τα φροντίσω, κατά δεύτερον.

Να σιγουρέψω την περίμετρο.

Και μετά να χαρώ από αυτά, με αυτά, γι' αυτά.

Κι όμως, δε θα 'πρεπε να παραπονιέμαι, όχι εγώ. 

Ο μεγάλος μου, σημαιοφόρος.

Το μυαλό του μικρού μου σπανίζει, δεν το λέω εγώ, η κουκουβάγια, το λένε οι γύρω του.

Κι αν μιλήσω κι εγώ, όχι ως κουκουβάγια, αλλά αντικειμενικά κατά το δυνατόν, ναι, σπανίζει.

Πολλές χαρές σε μένα έφερε το 2014.

Αλλά να πάει και να μη γυρίσει το '14, επειδή παρέλειψε να φροντίσει να κάνει τους πολλούς να χαρούν, τους περισσότερους, όλους μας.

Δε με θυμάμαι συχνά χαρούμενο στη ζωή μου, ακριβώς γι' αυτό το λόγο.

Ποτέ δε ζήλεψα τους παρτάκηδες, τους εαυτούληδες, τους σκατόψυχους, ακριβώς γι' αυτό το λόγο.

Θέλω να κοιτάω γύρω μου και να βλέπω χαρούμενους ανθρώπους, για να αξίζει και να μεγενθύνεται η χαρά μου.

Αυτό θέλω από το 2015. 

Να δω πολλές, όλες, τις φάτσες γύρω μου χαρούμενες.

Να εξαφανιστούν οι παρτάκηδες σκατόψυχοι.

Να νιώσω άμιλλα, όχι ανταγωνισμό, στον αέρα.

Κι εγώ θα ξαναδιαβάσω, θα χαρώ τις μουσικές μου, θα ευχαριστηθώ το πλάνεμα της φύσης που περιβάλλει τη μικρή μου πόλη, θα νιώσω ότι τα παιδιά μου δε θα απειληθούν από τη ζήλια, το φθόνο, τη μισαλλοδοξία.

Κι ο Nick Cave, από κει πέρα που ζει και δημιουργεί, θα έχει κάτι να λέει για την Ελλάδα μου, διαφορετικό από τους ζοφερούς κεραυνούς 

που έσκισαν την Αθηναϊκή ψυχή.

Ο γκαλιούρης έπεσε το 2014.

Γι' αυτό και μόνον τον συγχωρώ το γέρο Χρόνο.

Ήρθε ο καιρός των κουρελήδων.

Και δε θα βάλουμε τα καλά μας, παρά μόνο για να γιορτάσουμε την επιστροφή της αξιοπρέπειας.

* του Θάνου Αθανασιάδη