Μετεκλογικές σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ

Του Χρήστου Παναγή*

Βγήκαμε σ’ ένα πρώτο μικρό ξέφωτο, είμαστε ακόμα στα χαμηλά, είμαστε περισσότεροι, το τοπίο είναι καθαρότερο, είχαμε συνηθίσει τόσες δεκαετίες τις ήττες, κερδίσαμε για πρώτη φορά.

Η Αριστερά, οι από κάτω για τους από κάτω, πετύχαμε ιστορική νίκη, μας ζαλίζει ελαφρώς ο πρωτοφανέρωτος ήλιος του ξέφωτου. Τα γνωστά πηγαδάκια, οι ζυμώσεις των ομάδων, των παρεών, των μηχανισμών, των παραγόντων, ο αυτοκεντρισμός και λίγη γκρίνια υπάρχουν. Ετοιμάζονται κόκκινες γραμμές, διαχωρισμοί και λοιποί -ισμοί, βγαίνουν και τα πρώτα κείμενα από τα γραφεία.

Δεν έχουμε, όμως, ούτε το χρόνο ούτε περισσότερο το δικαίωμα να «το πάρουμε» λάθος απο-γειωμένοι από τις ανάγκες της κοινωνίας. Υπάρχει πολύς κόσμος στο ξέφωτο, σε λίγο διαφορετικό κλίμα από μας τους «μυημένους», αγωνιά, συνεχίζει τα καθημερινά, έχει όμως και έναν άλλο αέρα, περισσότερη ελπίδα, πήρε ανάσες, είναι μαζί μας, περιμένει από μας, να τον ακούσουμε, να πάρουμε το δρόμο μαζί, διαμορφώνει αντισυστημική συνείδηση.

Θέλει να μείνουμε μακριά και απέναντι από το παλιό διεφθαρμένο σύστημα, τις ανασυστάσεις, τις μεταμφιέσεις και τις εφεδρείες του, καταλαβαίνει τις αδυναμίες μας, τείνει να μας εμπιστευτεί, δεν έχει ατέλειωτη υπομονή. Υπάρχει πολύς κόσμος που ενημερώνεται και διαμορφώνει άποψη από τα κανάλια και τη συστηματική παραπληροφόρηση. Επείγει να έρθουμε σε επαφή μαζί του.

Η κατάσταση των δεκάδων οργανώσεων της Αριστεράς, των μικρόκοσμων και της αυτοαναφορικότητας είναι πια παρελθόν και μάθημα. Υπάρχουν οι αδυναμίες. Κομμάτι της κοινωνίας είμαστε, άλλωστε, με τις ιδιοτέλειες, με τις ανεπάρκειες, με τις εξουσίες, με τους φόβους και με τους μηχανισμούς που θέλουν να αναπαράγονται. Νιώθουμε όμως και επιτακτική την ανάγκη για την υπέρβαση και την ανατροπή με άλλες αξίες και αντιλήψεις, γνωρίζοντας πως πρέπει να ξεκινήσουμε πρώτα από μας.

Μάθαμε πια πως ό,τι είναι καλό για τον κόσμο είναι καλό και για το κόμμα – και όχι το αντίθετο. Καταλαβαίνουμε την ανάγκη να υπάρχουμε ως πολιτικός χώρος όχι για τον εαυτό μας ή την ομάδα μας, αλλά για την κοινωνία κι ότι οφείλουμε να υπάρχουμε για να εκφραστεί και να διασωθεί μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, για να πάρει το δρόμο διεξόδου και σωτηρίας, η πατρίδα, η κοινωνία; Απειλούνται οι ζωές των ανθρώπων, το βιος, τα βουνά μας, οι παραλίες, τα λιμάνια, το νερό, τα σχολειά, τα πανεπιστήμια, οι δομές υγείας, οι υποδομές της πατρίδας μας, η αξιοπρέπεια και το μέλλον του λαού μας.

Έχουμε ευθύνη, η κοινωνία έχει ευθύνη και το ξέρει κι εμείς οφείλουμε τώρα να δείξουμε το σχέδιό μας ξεκάθαρα στον κόσμο. Ένα σχέδιο γειωμένο με τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά ταυτόχρονα και μπολιασμένο με τις ιδέες και τις αξίες της Αριστεράς. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει την κατεύθυνση, το δρόμο που καλείται να πάρει, τα βήματα, τις ανατροπές, τις δυσκολίες και μόνο τότε θα ακολουθήσει με την ευθύνη που του αναλογεί, συμμέτοχος, χειραφετημένος και αποφασισμένος.

Να ανοίξουν οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ των μελών, να μπούμε σε κίνηση, με το σχέδιο στο χέρι, με ψυχή και συναίσθημα, να διαχυθούμε, να μη φοβηθούμε τον κόσμο, χωρίς εμμονές και ιδεοληψίες, χωρίς μαξιμαλισμούς, με ρήξεις και ρεαλισμό ταυτόχρονα, να καλέσουμε τις δυνάμεις της κοινωνίας, τον κόσμο, να πάρει την ευθύνη, να συμμετέχει στο μεγάλο, πλατύ, λαϊκό, ριζοσπαστικό, πατριωτικό, δημοκρατικό, ρεύμα ανατροπής και διεξόδου.

Είναι ιστορική, κρίσιμη, δύσκολη και με μεγάλες απαιτήσεις η περίοδος, οφείλουμε ως πολιτικός χώρος, ως κοινωνία, ως λαός, να ανταποκριθούμε.

*Μέλος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας που θέλει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της

Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Τι ήταν η πατρίδα μας;

Του Ζαχαρία Ρουστάνη

Το λέγαμε για να το κοροϊδέψουμε. Τουλάχιστον εμείς, της δικής μου γενιάς. Πως ήταν μπανάλ και βαθιά νυχτωμένοι εκείνοι που όριζαν 100 χρόνια πριν από μας ως «πατρίδα μας» τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά και τους κάμπους…

Κι έπρεπε να συμβούν τόσα πολλά, όλα αυτά τα βάναυσα και τα ταπεινωτικά που μας επιφύλασσαν οι αδίστακτοι εταίροι μας, για να προσγειωθούμε στα στοιχειωδέστερα και στα αυτονόητα; Για να προσγειωθούμε και -γιατί όχι- να ταμπουρωθούμε και να φιλοδοξούμε ν’ ανανήψουμε στο βασικό και ζωτικό μας χώρο;

Έπρεπε, πολλοί από μας, να αποκτηνωθούμε, να λοιδορήσουμε, να φοβηθούμε, να μισήσουμε τους αναξιοπαθούντες και «απάτριδες» μετανάστες που κατέκλεισαν τις γειτονιές μας, προτού καταλάβουμε καλά το βάρος του τιμήματος που έχουν ήδη καταβάλει και τι σημαίνει βίαιος ξεριζωμός, διωγμός;

Έπρεπε να δούμε όλους αυτούς τους γύπες που μηχανεύονται μεθοδικά τη φτωχοποίησή μας, το δήθεν αδιέξοδό μας, που ισοπεδώνουν ό,τι καλό επιτεύχθηκε θεσμικά σ’ αυτόν τον τόπο και τους δυσκολεύει και ετοιμάζονται να χιμήξουν στους ανθρώπους μας, στο νερό μας, στον ορυκτό μας πλούτο, στην ενέργεια, στις ακτές, στους τάφους και στα κτερίσματα των προγόνων, στα σπίτια μας, σε ό,τι υπάρχει και δεν το εκτιμούσαμε δεόντως στα βουνά και στους κάμπους μας;

Σε ό,τι μ’ αφορά προσωπικά, έπρεπε και να συναντήσω την Τατιάνα, μια μάχιμη δασκάλα της δικής μου της γενιάς, με άφθονα «παράσημα» για την ακτιβιστική της δράση επί δεκαετίες τώρα, και να ακούσω απ’ αυτήν τον στίχο, τον αδικημένο του Ιωάννη Πολέμη. «…Ρε συ, αυτό δεν είναι τελικά η πατρίδα μας; Αυτό δεν θέλουμε με όλη μας τη δύναμη, σε τελευταία ανάλυση; Αυτό δεν αξίζει μήπως περισσότερο να προστατέψουμε απ’ αυτούς και να διαφυλάξουμε για τα παιδιά μας;»

Και σαν από θαύμα, μπόρεσα και να δω -πρώτη φορά- φρεσκάδα, διαχρονικότητα και «θεία προτροπή» στην τελευταία και διπλοαδικημένη αυτή στροφή του ποιητή Πολέμη…

Όλα πατρίδα μας! κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι πού ’χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!

Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Ανοιχτή επιστολή προς την Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

 

Σύντροφοι της Κ.Ε.

Έφτασε η ώρα επιτέλους να καταλάβουμε τι ζητούσε ο ελληνικός λαός τόσες δεκαετίες, τουλάχιστον μεταπολεμικά, από την Αριστερά. Ναι: την κυβερνητική εξουσία. Πράγμα που δεν πρόκειται να το καταλάβει το τωρινό ΚΚΕ ή συνειδητά παίζει αυτόν τον ρόλο. Μην σας τρομάζουν τα τεχνητά τερτίπια του χρεοκοπημένου καπιταλιστικού συστήματος, με τους τάχα χρυσαυγίτες, με τα ξηρά ποτάμια, με τις ελιές φορτωμένες με δάκο, ή την τάχα Δημοκρατική Αριστερά, κεντροαριστερές προτάσεις κλπ. Τέλειωσαν τα ψεύτικα μοντέλα που δημιουργούσαν και πετύχαιναν τον εγκλωβισμό του διαμαρτυρόμενου λαού (μάρτυρας οι Ευρωεκλογές).

Η Αριστερά στην εξουσία. Είναι όλοι καλοδεχούμενοι στο πρόγραμμα που η κυβέρνηση της Αριστεράς κατεβάζει, όμως σαν ψηφοφόροι και όχι κουμανταδόροι. Εκείνο που χρειάζεται από εμάς, δηλαδή την Αριστερά, είναι ένα: να βγούμε δυναμικά προς τα έξω με το κυβερνητικό πρόγραμμα που θα είναι ευκολονόητο στον απλό πολίτη.

Παραδείγματος χάρη:

1. Πώς θα δημιουργήσουμε την ανάπτυξη που εκ των πραγμάτων φέρνει την εργασία και ασφαλώς και την οικονομία.

2. Πώς θα εξασφαλίσουμε την υγεία στον απλό πολίτη.

3. Πώς θέλουμε την παιδεία.

4. Πώς θέλουμε την Τοπική Αυτοδιοίκηση – ασφαλώς την κατάργηση του νόμου Καλλικράτη.

5. Πώς θα ενισχύσουμε την αγροτική οικονομία.

6. Πώς θα λειτουργήσει ανεξάρτητη επιτέλους η δικαιοσύνη.

Οικονομία. Από πού θα βρούμε τα χρήματα, ρωτάει ο απλός πολίτης.

1. Από αυτούς που δεν πλήρωσαν ποτέ μέχρι τώρα. Ο λαός τους γνωρίζει ποιοι είναι (είναι η πλουτοκρατία). Αυτό βέβαια, δεν λέει ότι δεν θα χρηματοδοτήσουμε τις επιχειρήσεις που έχουν έδρα την Ελλάδα για την αύξηση των θέσεων εργασίας και της παραγωγικότητας.

2. Αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ, γιατί δεν είναι δυνατόν τα 600 δισ. ευρώ και πάνω, να είναι όλα καθαρά κέρδη μερικών. Ακόμη και να είναι, γιατί να βρίσκονται σε ξένες τράπεζες και όχι στο εσωτερικό της χώρας μας; Έτσι εξασφαλίζεται και ενισχύεται το τραπεζικό σύστημα και όχι με δανεικά.

3. Το κατοχικό δάνειο που όλοι μας γνωρίζουμε ότι ξεπερνάει τα 100 δισ. ευρώ. Και μια σειρά από άλλα διαδικαστικά ζητήματα που ο λαός θέλει να τα ακούει από τα στελέχη της Κ.Ε. Έτσι θα ενθαρρύνουμε τον απλό πολίτη. Και να σταματήσουμε πια να μιλάμε με διαπραγματευτική λογική για κουρέματα κλπ. Θα δούμε τι τους χρωστάμε, και από τον κρατικό κουρμπανά με τα χρήματα που εισπράττει το κράτος καθημερινά, αφού θα καλύπτουμε όλες τις υποχρεώσεις της χώρας μας και του λαού μας, από το περίσσευμα θα δίνουμε κάτι από αυτά που χρωστάμε σε 30, 40 χρόνια και πέρα. Καθαρές θέσεις. Εάν μας θέλουν έτσι, ας μας κρατήσουν στην Ε.Ε., εάν όχι, ας μας διώξουν. Ποιον όμως θα πρωτοδιώξουνε; Την Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία; Μην γινόμαστε μόνοι μας γελοίοι. Ο λαός θέλει Ε.Ε. και όχι Γερμανοποιημένη Ευρώπη. Μόνοι τους ομολογούν ότι δίχως την Ελλάδα δεν υπάρχει Ευρωζώνη. Αυτή είναι η απλή λογική που ο λαός καταλαβαίνει. Αφού θα του εγγυηθούμε ότι θα τον απαλλάξουμε από αυτά που τον φόρτωσαν (χαράτσια κλπ.), θα επαναφέρουμε αυτά που του πήραν (13ο και 14ο μισθό), τότε να είστε σίγουροι πως ο λαός θα ανατρέψει αυτούς τους τωρινούς πολιτικούς δικτάτορες. Έτσι, θα βαδίσουμε με τη θέληση του λαού που είναι οι εκλογές, για να επιλέξει την Αριστερά στην κυβερνητική εξουσία, που θα είναι δική του.

Και μια σύσταση για δύο περιπτώσεις που ο λαός σχολιάζει.

1. Τι θα κάνει με τους αετονύχηδες που ίσως να περιμένουν πότε θα ανοίξει η πόρτα της κυβερνητικής εξουσίας στην Αριστερά, προκειμένου να μπουκάρουν μέσα και να λεηλατήσουν τον δημόσιο πλούτο; Διότι έτσι συνήθισαν μερικοί. Η απάντηση του λαού είναι: «Να στηθούν» τα λαϊκά δικαστήρια και να κριθούν από τον ίδιο τον λαό. Συνεπώς, όλοι επί των ευθυνών μας.

2. Τι είναι αυτό που ζητάνε και γκρινιάζουν μερικοί; Τύπου δεξιά ή αριστερά ρεύματα ή πλατφόρμες; Μήπως δεν θέλουν την εξουσία που ο λαός περιμένει; Εάν αυτοί αισθάνονται ανασφάλεια τους πληροφορούμε ότι ο λαός θα στηρίξει αυτήν την κυβέρνηση, γιατί θα είναι δική του. Εάν όμως επιμένουν σε τακτικές διάσπασης, ο λαός θα τους σημειώσει στα δικά του τεφτέρια. Όπως σημείωσε την λεγόμενη «Δημοκρατική Αριστερά», το ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΚΚΕ κλπ.

Συνεπώς το τονίζω και πάλι: Επί των ευθυνών μας όλοι.

Σημ. Για όλα τα παραπάνω υπάρχει και η σύμφωνη γνώμη πολιτών από όλους τους κομματικούς χώρους.

Ο σύντροφός σας, Γιάννης Γούναρης Ποδοχώρι Καβάλας

Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

ΣΥΡΙΖέικη Ανθρωπολογία (Φύλλο 219)

ΣΥΡΙΖέικη Ανθρωπολογία

• Μερικοί σύντροφοι μπερδεύουν την «κοινή γνώμη» με το μαζικό, κίνημα και τα προτάγματά του. Γι’ αυτό δεν κατάλαβαν τις πλατείες. Γι’ αυτό νομίζουν ότι το αριστερό πρόγραμμα είναι άθροισμα γενικών «ριζοσπαστικών θέσεων». Οι καλύτερες στιγμές της Αριστεράς ήταν όταν συναντήθηκε με τα μαζικά κινήματα με λόγο και πράξη, ας μην το ξεχνάμε αυτό.

• Είπε ένας σ. σε μια τοπική συνέλευση του κόμματος: «Όχι άλλη γενικολογία περί παραγοντισμού. Την επόμενη φορά να ακουστούν περιπτώσεις και ονόματα». Σωστός.

• Φτάνει με αυτό το άγχος μην τυχόν και υιοθετήσουμε τις απόψεις της κοινωνίας «γενικώς» και προσαρμοστούμε στον κοινωνικό μέσο όρο. Όχι άλλη «πρωτοπορία»! Για του λόγου το αληθές, αυτό το σαββατοκύριακο, περάστε μια βόλτα από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Μπορεί να αποκτήσετε μια άλλη γνώμη από την καθιερωμένη περί «πρωτοπορίας και μάζας». Ειδικά αν έχετε εικόνες από άλλες διαδικασίες «της κοινωνίας», θα σας βοηθήσουν οι συγκρίσεις.

• Περί διαχωρισμών και διαλεκτικής: Από τη μια η «κοινωνική πόλωση» και από την άλλη ο «πατριωτισμός». Από τη μια η «παραγωγική ανασυγκρότηση» και από την άλλη η «αναδιανομή». Από τη μια το δίπολο «ευρωπαϊσμός/αντιευρωπαϊσμός» και από την άλλη το «αριστερά/δεξιά». Από τη μια στο Χαλάνδρι επιβεβαιώνεται μια γραμμή και από την άλλη στο Αιγάλεω μια άλλη. Ή και στην Πάτρα μια ακόμα πιο «άλλη»… Κάτι δεν πάει καλά με βασικά «εργαλεία» των αναλύσεών μας.

• «Τι με νοιάζει εμένα τι κάνουν μεσαίοι και μικρομεσαίοι; Εγώ άνεργος είμαι». Ούτε οι αναρχικοί δεν υπονοούν τέτοιες κουταμάρες. Θυμήθηκα μια εξόρμηση -στην αρχή της κρίσης- σε μια μεγάλη κατασκευαστική εταιρία. Εκεί που συζητούσαμε με κάποια χαμηλόβαθμα στελέχη(!) της εταιρίας για την κατάσταση, τις εισαγωγές και τις εξαγωγές, την εξάρτηση, την τεχνογνωσία κ.λπ., πετάγεται ένας δικός μας και λέει: «Εγώ μόλις τελείωσα το ΕΜΠ και θέλω 1.300 ευρώ μισθό, τι με νοιάζουν όλα αυτά;». Αταλάντευτη ταξική στάση…

•  Το «πατρίδα» είναι απλά διεμβολιστικό σλόγκαν ή μπορεί και κάτι παραπάνω; Η εθνική ταπείνωση που νιώθουν πολλοί Έλληνες είναι αντιδραστικό συναίσθημα που κακώς επηρεάζει την πολιτική; Υπάρχει κάποιος έξυπνος τρόπος να καταργηθεί για να μην μπερδεύει τα πράγματα;

• Αν είσαι «αριστερή αντιπολίτευση» ή έχεις σημαία το «νέο μπολσεβικισμό» πολλά πράγματα συγχωρούνται. Το πνεύμα είναι το σκληρό «δείξε μου την πλατφόρμα σου να σου πω ποιος είσαι». Και όχι το ελαφρολαϊκό «αλλού τρως, αλλού πίνεις… κ.λπ.».

• Του Πέτρου Τατσόπουλου δεν του άρεσαν ποτέ οι «πατριωτικές κορώνες». Πάντα έκανε φασαρία για οποιαδήποτε σκέψη ακόμα και ευκαιριακής συμπόρευσης με τους «ψεκασμένους» ΑΝΕΛ. Δεν τον ενοχλούσε, βέβαια, το πλησίασμα της ΔΗΜΑΡ και πάντα θύμιζε ότι αυτοί είναι στην πολιτική μας γειτονιά. Δεν μπορούσε τον αντιμερκελικό λαϊκισμό. Δεν μπορούσες να τον κατηγορήσεις ότι δεν ήταν υπέρ των δικαιωμάτων διάφορων ομάδων. Τον ενοχλούσε ο τιμωρητικός λόγος απέναντι στους αντιπάλους μας. Ο Πέτρος Τατσόπουλος είναι μια χαρά κεντροαριστερός…

• Σχόλιο ΣΥΡΙΖΑίας στο Facebook: «Χίλιες φορές να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ στο 4% υποστηρίζοντας τα δικαιώματα των φυλακισμένων, των γκέι, των μεταναστών κ.λπ. παρά να τα ξεπουλήσει όλα για να πάει στο 40% μαδημένο απ την αριστερή του ανθρωπιά». Το μήνυμα είναι σαφές: Η κοινωνία είναι κατεξοχήν συντηρητική. Ριζοσπαστισμό έχουμε εμείς και συμπυκνώνεται σε μια ταυτότητα που έχουμε επιλέξει. Για να κερδίσεις την κοινωνία πρέπει να ξεπουληθείς. Άρα, ας πάμε και στο 4% κρατώντας αυτή την ταυτότητα. Μη φαντασιώνστε άλλα πράγματα, πρέπει να επιλέξετε ανάμεσα στις δύο αυτές εκδοχές… Το σχόλιο φανερώνει μια αντίληψη που υποκρύπτεται και σε πιο προσεγμένες τοποθετήσεις.

Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Σύγκρουση και Ανατροπή!!! Ο δρόμος είναι Μονόδρομος!!!

Της Ελένης Ζάχαρη

Στο Πανεπιστήμιο είχα έναν καθηγητή, έχει πεθάνει τώρα αλλά αυτα που μας δίδαξε ζουν, που μας έλεγε πολλές φορές : Όταν δεις στο δρόμο δυο κι ο ένας είναι στο λαιμό του άλλου, μην τα βάλεις με τον από πάνω αλλά, με τον από κάτω που του το επέτρεψε και δείχνει ανοχή!"

Όταν ξεκίνησε αυθόρμητα το κίνημα των Πλατειών έμοιαζε ο κόσμος να έχει καταλάβει πως αυτός/ αυτοί που κάθονταν στο σβέρκο του τόσα χρόνια, τον οδηγούσαν με ταχύτατους ρυθμούς στην εξαθλίωση και σε μια πρωτοφανή οικονομική υποδούλωση! ΔΝΤ, Τρόϊκα, Μνημόνιο, λέξεις - εφιάλτες μπήκαν στη ζωή μας και την έκαναν άνω κάτω!

Ξαφνικά κάποιοι ξένοι Απαιτούσαν σχεδόν τα πάντα για "να σωθεί" η χώρα.

Με μαθηματική ακρίβεια να εξοντωθεί ο λαός!!! Οι αντιδράσεις εκείνο τον πρώτο καιρό ήταν δυναμικές! Οι Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα που μαζεύτηκαν λες και τους ξύπνησε η Ισπανική πινακίδα, προσβλητική βέβαια, " Μη φωνάζετε η Ελλάδα κοιμάται"....ή περίπου έτσι χτύπησε το φιλότιμο(;) του Έλληνα που κατάλαβε πως αν δε βγει στον δρόμο και δε φωνάξει, δεν έχει νόημα τίποτε.

Έβλεπες στην πάνω μεριά της Πλατείας καλοβαλμένες κυρίες με τα ταγεράκια τους να λένε τον πόνο τους για τα χρόνια που ψήφιζαν τη "μεγάλη Λαϊκή παράταξη"... Έβλεπες ανθρώπους ετερόκλητους...και χρυσαυγίτες έβλεπες που χώνονταν στο πλήθος κι έκαναν προπαγάνδα κατά των μεταναστών... Μέχρι τις 15 Ιουνίου μόνο κολλητοί που δεν γίναμε με τα ΜΑΤ....από εκείνη την ημέρα ο καθένας βρήκε τον ρόλο του, τα μπάχαλα, οι ασφαλίτες με πολιτικά που σου πέταγαν πέτρα κι έλεγες "Τι τρέχει τώρα;" , ο κόσμος πάνω και μέσα στην Πλατεία, και βέβαια τα ΜΑΤ....

Μην ξεχάσουμε και το ΚΚΕ...που μια και δεν ήθελαν οι Αγανακτισμένοι να μπουν κάτω από την καθοδήγησή του, φρόντισε να σνομπάρει κάθε κίνηση, ακόμη και να την υπονομεύσει και να βρίζει τους ανθρώπους που συμμετείχαν...

Σαν σήμερα τα ΜΑΤ μπήκαν στην Πλατεία και δεν άφησαν τίποτε όρθιο. Χτύπησαν δίχως έλεος, έριξαν χημικά αβέρτα ( δυο μέρες λέγαμε με μια φίλη πολύ γνωστή, πως νιώθουμε σαν κατσαρίδες για να το διασκεδάσουμε...), χτύπησαν μέσα στο μετρό όπου βρίσκονταν εθελοντές και προσέφεραν πρώτες βοήθειες και βέβαια δεν ξεχώριζαν ηλικίες!!

Ερχόμαστε στο τώρα...τελικά τα Μνημόνια ψηφίστηκαν, κανένα μέτρο δεν αμφισβητήθηκε, όλα όσα στερούν από τον Λαό ζωτικά πράγματα έχουν ψηφιστεί, η Υγεία έχει διαλυθεί, η Παιδεία τώρα έχει και Υπουργό για να οδηγήσει στην ισοπέδωσή της, φορολογία, άστεγοι, αυτόχειρες, άνεργοι και προβλέπονται κι άλλοι....

Γιατί κανείς δεν αντιδρά;

Γιατί πρέπει πάντα να υπάρχει ένας Μεσσίας σε Πολιτικό - Κομματικό επίπεδο ώστε να πάρει την Ευθύνη;; Προσωπική Ευθύνη για την τύχη του τόπου και του εαυτού δεν υπάρχει;; Προσωπικά βαρέθηκα να ακούω αυτό το εκθεσάδικο " Είναι θέμα παιδείας!" Θέμα βολέματος είναι!!! Φόβου και αναμονής του Μεσσία που θα τάξει θέσεις και μισθούς!!!

Αμ δεν γίνονται έτσι οι αγώνες! Αν δεν μπορείς αληθινά να γυρέψεις το δίκιο σου χωρίς να περιμένεις ανταμοιβή, τότε είσαι μισθοφόρος και δεν χρειαζόμαστε τέτοιους!!!! Αν κάτι έπρεπε να μας διδάξουν αυτά τα χρόνια είναι η βαθιά αλληλεγγύη σε όλους τους τομείς! Μόνο έτσι θα είχαμε αποτρέψει το φίδι του Ναζισμού απ' τη μια και τον ωχαδερφισμό από την άλλη...

Όσο συνεχίζουμε να αδιαφορούμε ή να σκεφτόμαστε περιορισμένα ή χαράσσοντας καθένας δικές του πορείες....πάντα θα νικάει η βία των ΜΑΤ!!!! Όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός, πως έχει πολλά όπλα, μεταλλάσσεται και απειλεί.. Ας προσπαθήσουμε μια ακόμη φορά να τους διώξουμε απ' το σβέρκο μας και να γίνουν εκλογές πριν προλάβουν να τα αποτελειώσουν όλα!!!!

Σύγκρουση και Ανατροπή!!! Ο δρόμος είναι Μονόδρομος!!!

Διαβάστε Περισσότερα »

Καλά σύντροφε Μαρξ, εσύ έφυγες νωρίς...

Του Άκη Γκανή

Καλός ο μαρξισμός, καλός ο κομουνισμός, καλή και η αναρχία. Όλα καλά στο κόσμο των ιδεών, ακόμα και η πλουτοκρατία χρησιμοποιεί διαλεκτικά εργαλεία για να βρει την αλήθεια, άσχετα αν μεθοδευμένα τη κρύβει κατόπιν, ή τη χρησιμοποιεί προς ίδιον όφελος...

Τα πράγματα είναι απλά. Μη το κουράζουμε με θεωρίες. Ο δεξιός κοιτάζει τη τσέπη του. Ο κεντρώος λέει ότι νοιάζεται για το κοσμάκη και κοιτάζει πως να λιγδώσει το αντεράκι του, και ο αριστερός λέει ρε παιδιά τα λαμόγια τη πάρτη τους κοιτάνε, σας έχουνε πουλήσει, ξυπνάτε. 

Η κρίση έγινε επίτηδες ώστε να πέσουμε στα νύχια αρπακτικών και να ξεπουληθεί η χώρα. Αυτό έγινε μεθοδευμένα από ντόπια λαμόγια και κυβερνήσεις και ξένα λαμόγια και κυβερνήσεις. 

Η κρίση ήταν μια στοχευμένη χρηματιστηριακή επίθεση μιας κλίκας κερδοσκόπων στη διεθνή σκακιέρα, και με στόχο να πλήξει το ευρώ αρχικά, και να κάνει επίδειξη δύναμης γενικά. 

Η ελληνική κρίση, ειδικότερα, έχει να κάνει με το τι έκανε η ελληνική πλουτοκρατία σε συνδυασμό με τις κυβερνήσεις που κυβέρνησαν το τόπο από τη μεταπολίτευση και μετά. 

Κοιτάζανε το συμφέρον της τσέπης τους, και όχι το συμφέρον των πολιτών. 

Η διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, τα λεφτά που φάγανε οι διοικήσεις των ταμείων, τα λεφτά που φάγανε οι αγροτοπατέρες από συνεταιρισμούς, οι μίζες προς πάση κατεύθυνση, η διαπλοκή ιδιοκτητών ΜΜΕ με το κράτος και τα δημόσια έργα, η παραχώρηση στρατηγικών κερδοφόρων επιχειρήσεων του δημοσίου σε ιδιώτες και τα σκάνδαλα της υγείας - παιδείας - εξοπλισμών από μεριάς μας έδωσαν το δικαίωμα και την ευκαιρία στη τρόικα να μας κάνει μπανανία. 

Σήμερα ή ξεσηκωνόμαστε και τους ανατρέπουμε, ή χανόμαστε. 

Με ενωμένη αριστερά και το ΣΥΡΙΖΑ μπροστάρη που έχει το κόσμο μαζί του, ή με τους απέναντι τη Δεξιά, το παρακράτος τους (υπόκοσμος και ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ), Ποτάμια του Μπόμπολα, Ελιές του Σημίτη, και ότι άλλο πετάξει εναντίον μας η ντόπια και ξένη πλουτοκρατία. 

ή με μας είσαι σύντροφε 

και πολίτη της χώρας 

ή με τους απέναντι. 

η απόφαση δική σου...

Και ο Μαρξ και ο Ενγκελς, 

σύντροφοι πέθαναν νωρίς, 

εμείς πεθαίνουμε 

κάθε μέρα σε αυτή τη χώρα...

Το άνωθεν απευθύνεται σε κάθε πολίτη και πολιτικό αυτής της χώρας. Είναι κάλεσμα. Όποιος γουστάρει έρχεται, με το ΣΥΡΙΖΑ να κάνουμε την ανατροπή. 

Μην απαιτείς θέσεις και αξιώματα... 

Δεν πρόκειται να τα βρεις. 

Αριστερά πάμε, και προχωράμε, να κάνουμε την ανατροπή, να ρίξουμε τη χούντα που κυβερνάει. 

Δεν είμαστε μόδα και μπλουζάκι να μας φοράτε... 

Ούτε χώρος προς εκμετάλλευση από τα πονηρά υπερκομματικά λαμόγια...

Διαβάστε Περισσότερα »

Οδοιπορικό σε μια βραζιλιάνικη παραγκούπολη

Tου Γιώργου Λιερού

"Εικόνες από το… ευρωπαϊκό μέλλον στη μουντιαλική χώρα της Λατινικής Αμερικής"

O Λόφος Φαβέλα δεσπόζει στο Κανούδος, την πόλη που έχτισε σαν κέντρο της η ομώνυμη μεγάλη λαϊκή εξέγερση, στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι απόστρατοι του βραζιλιάνικου στρατού, μετά την καταστροφή του Κανούδος, εγκαταστάθηκαν με τις οικογένειές τους στους λόφους του Ρίο σε καταυλισμούς που ονομάστηκαν φαβέλες.

Το 1940 ζούσε στις πόλεις μόλις το 31,2% του πληθυσμού της Βραζιλίας, ενώ το 2000 πάνω από το 80%. Σύμφωνα με την αστυνομία, στο Σάο Πάολο, στις φαβέλες, ζει το 11,1% του πληθυσμού της πόλης (στοιχεία του 2007) ενώ το 1980 ζούσε μόνο το 7,4%. Την τελευταία δεκαετία ο πληθυσμός που ζει στις φαβέλες αυξήθηκε πέντε φορές γρηγορότερα απ’ ό,τι ο πληθυσμός του συνόλου της μητροπολιτικής περιοχής του Σάο Πάολο. Έξω από τις φαβέλες μια μεγάλη επιπλέον μερίδα του πληθυσμού ζει σε άθλιες συνθήκες σε πολυκατοικίες όπου πολλές οικογένειες μοιράζονται το ίδιο διαμέρισμα.

Υπολογίζεται ότι λείπουν 600.000 διαμερίσματα, όμως σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία υπάρχουν 540.000 άδεια διαμερίσματα στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή.

Καθώς το 53% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού έχει προσωρινές και επισφαλείς εργασίες (ποσοστό που στις πόλεις φτάνει το 70%), οι εργαζόμενοι αδυνατούν να πληρώσουν το απαιτούμενο ενοίκιο για μια αξιοπρεπή κατοικία.

Οι ταμίες στα σούπερ μάρκετ, οι τηλεφωνητές, οι εργαζόμενοι στο τελεμάρκετινγκ ή τις μεταφορικές εταιρίες προστίθενται στους ρακοσυλλέκτες, στους πλανόδιους εμπόρους και στις καθαρίστριες που ήταν τα επαγγέλματα που παραδοσιακά ασκούσαν οι κάτοικοι των φαβέλας.

Για να δοθεί μια πιο πλήρης εικόνα της έντονης διαστρωμάτωσης της κοινωνίας της Βραζιλίας, αναφέρουμε ότι στη βαριά βιομηχανία ένας ανειδίκευτος εργάτης κερδίζει 400 ευρώ τον μήνα, ένας ειδικευμένος 800, ενώ ένας φύλακας, μια καθαρίστρια ή ένας εμποροϋπάλληλος 160.

Επίσκεψη στη Φαβέλα Real Parquet

Κατεβαίνουμε από το λεωφορείο. Δεξιά μας υψώνονται πολυώροφες πολυκατοικίες όπου ζουν ευκατάστατες οικογένειες. Μερικές δεκάδες μέτρα πιο κάτω συναντάμε την είσοδο της φαβέλας. Τη δεκαετία του 1960 ήρθαν οι πρώτες οικογένειες. Τότε εδώ κυριαρχούσε δασώδης βλάστηση με πολλές μανιόκας που έδωσαν και το όνομα στην περιοχή. Την ίδια εποχή άρχισαν και τα έργα για την ευθυγράμμιση της κοίτης του Ρίο Πινέιρος που έκανε μαιάνδρους ακολουθώντας τη φυσική του διαδρομή. Από τη δεκαετία του ‘80, η λεωφόρος έδωσε αξία στην περιοχή που από τότε βρίσκεται στο στόχαστρο της πολιτείας και των κερδοσκόπων.

Δύο σχολεία βρίσκονται στην είσοδο, ένα ιδιωτικό και το δημόσιο. Μπαίνουμε στην αυλή του δεύτερου. Έχουμε φτάσει λίγο νωρίτερα και μας φαίνεται φρόνιμο πως θα πρέπει να αποφύγουμε να κάνουμε πολύ αισθητή την παρουσία μας. Πάντως, μάλλον δεν έχουμε περάσει απαρατήρητοι σε μια ομάδα νεαρών που στέκονται κάπως παράμερα στο ανηφορικό δρομάκι που χάνεται ανάμεσα στα σπίτια της φαβέλας και χαζεύουν την κίνηση.

Μια κοπέλα, κοντούλα, με γιαπωνέζικα χαρακτηριστικά και πλατύ χαμόγελο μπαίνει στην αυλή του σχολείου. Συστηνόμαστε. Είναι η Paula TaKada, μέλος μιας ομάδας κατοίκων της παραγκούπολης που αναπτύσσουν πολιτιστική και πολιτική δραστηριότητα. Προσπαθούν να υπερασπιστούν την παραγκούπολη από τις επιβουλές των κυβερνητικών σχεδίων ανοικοδόμησης και να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής. Ανεβαίνουμε τα στενά δρομάκια. Δεν υπάρχει καμιά σύγκριση με τις ινδικές παραγκουπόλεις. Οι δρόμοι είναι καθαροί, τα σπίτια είναι χτισμένα από τούβλα, αν και ασοβάτιστα, και έχουν παντζούρια και τζάμια στα παράθυρα. Οι μυρωδιές που έρχονται στη μύτη μας είναι από κουζίνες, από το φαγητό που μαγειρεύουν. Ρούχα κρεμασμένα στα σχοινιά για στέγνωμα. Φτάνουμε σε ένα δωμάτιο που το χρησιμοποιούν για στέκι. Στους τοίχους μία και μόνη επιγραφή: «Απαγορεύεται το κάπνισμα». Καθόμαστε στις πλαστικές καρέκλες σχηματίζοντας γύρω έναν κύκλο. Ζητάμε την άδεια να μαγνητοφωνήσουμε τη συζήτηση.

Εδώ ζουν χίλιες εκατό οικογένειες, πέντε με έξι χιλιάδες άτομα. Η Paula μας λέει ότι οι περισσότεροι κάτοικοι της φαβέλας δουλεύουν στις απέναντι περιοχές όπου διαμένουν πλούσιοι, πάρα πολύ πλούσιοι. Απασχολούνται ως χτίστες, οδηγοί, θυρωροί και κηπουροί, το 80% των γυναικών είναι καθαρίστριες. Κερδίζουν γύρω στα 400 ρεάλ το μήνα (160 ευρώ). Οι νέοι είναι η πλειοψηφία γιατί η γεννητικότητα είναι τρομερά υψηλή. Πάνω από τις μισές οικογένειες είναι μονογονεϊκές, συνήθως παρατημένες μανάδες με πολλά παιδιά από διαφορετικούς πατεράδες. Σπάνια θα δεις τη μαμά, τον μπαμπά και τα παιδιά από τον ίδιο πατέρα και μητέρα. Έχει δημοτικό σχολείο. Συχνά τα σχολεία στο Σάο Πάολο είναι γεμάτα με πολλά παιδιά σε σημείο που δεν χωράνε και μένουν απ’ έξω.

Μας δείχνει από το παράθυρο μια ομάδα πολυκατοικιών δίπλα στην παραγκούπολη. Κατασκευάστηκαν από το κράτος μέσω μιας μεγάλης κατασκευαστικής (μιας απ’ αυτές που έφτιαξαν το Μετρό) για τους κατοίκους ενός μέρους της παραγκούπολης η οποία επεκτεινόταν μέχρι εκεί. Στην παραγκούπολη –μας λέει– οι κάτοικοι δεν πληρώνουν νερό, δεν πληρώνουν το ρεύμα, δεν πληρώνουν τίποτα. Στις κατοικίες που παραχωρεί το κράτος οι κάτοικοι πρέπει να πληρώνουν 150-200 ρεάλ το μήνα για το ηλεκτρικό, το νερό, το ασανσέρ και για τη δόση για την εξόφληση του σπιτιού. Μέσα σε δύο χρόνια από τη στιγμή που θα παραδοθεί το σπίτι ο δικαιούχος μπορεί να το πουλήσει. Και ο περισσότερος κόσμος θα το πουλήσει γιατί δεν θα βγαίνει.

Περιοχή κοινωνικού ενδιαφέροντος

Η φαβέλα αυτή θεωρείται περιοχή κοινωνικού ενδιαφέροντος. Σύμφωνα με τον πολεοδομικό κανονισμό, κάθε κατειλημμένη περιοχή μέσα στον αστικό χώρο που κατοικείται πάνω από πέντε χρόνια θεωρείται περιοχή κοινωνικού ενδιαφέροντος. Οι κάτοικοι δεν μπορούν να εκδιωχθούν χωρίς τη συναίνεσή τους. Συγκροτείται ένα συμβούλιο με τη συμμετοχή των κατοίκων το οποίο αποφασίζει για τη λύση που θα δοθεί. Αυτά στη θεωρία, γιατί στην πράξη προσπαθούν να κοροϊδέψουν τους ανθρώπους, να τους πάρουν τα σπίτια και να τους διώξουν.

Το πιο σοβαρό πρόβλημα είναι ότι αυτά τα χρόνια έχει φουντώσει το εμπόριο των ναρκωτικών.

Επειδή αυτή η φαβέλα είναι μέσα στις γειτονιές των πλουσίων, την λένε το «ντράιβ ιν για την πρέζα». Είναι όπως το ΜακΝτόναλντς. Μπαίνεις με το αυτοκίνητο ή τη μηχανή, παίρνεις τα ναρκωτικά και φεύγεις. Όλα τα πλουσιόπαιδα από γύρω έρχονται το βράδυ της Παρασκευής, ψωνίζουν και φεύγουν. Τα κέντρα διακίνησης των ναρκωτικών τα ελέγχει η αστυνομία, αυτό το λένε όλοι. Ρωτάμε την Paula για την ομάδα, τα σχέδια, τους στόχους και τις πολιτικές τους προοπτικές. Μας απαντάει αρχικά με μια κάποια αμηχανία και μια άξια προσοχής μετριοφροσύνη. «Ξέρετε… είναι πάρα πολλοί οι στόχοι… πολλά πράγματα τα έχουμε λίγο μπερδεμένα στο μυαλό μας… Κατ’ αρχήν θέλουμε να κάνουμε κάτι για τη γειτονιά, έχουμε όμως να δώσουμε μια μάχη με την κυβέρνηση και με τα σχέδια που έχει για την ανοικοδόμηση… Από εκεί και πέρα είναι πολλά, η συνειδητοποίηση του κόσμου, ένα είδος ιδεολογικής δουλειάς, για να δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε».

Αφεντικά οι συμμορίες

Και πώς τους αντιμετωπίζουν οι συμμορίες που ελέγχουν την παραγκούπολη;

Επειδή τα παιδιά που είναι στα ναρκωτικά μεγαλώσανε μαζί με τα παιδιά της ομάδας, είναι φίλοι, είναι από τις ίδιες οικογένειες, υπάρχει ένα μορατόριουμ. Δεν σε ενοχλούν, ούτε τους ενοχλείς. Σ’ αυτούς από τις συμμορίες αρέσει να αισθάνονται ηγέτες, αφεντικά. Αν τους πεις ότι θέλω να κάνω αυτό και σου ζητάω την άδεια, μπορούν να σου κάνουν οτιδήποτε θελήσεις. Αρκεί να τους δώσεις αυτήν την ικανοποίηση, ότι τους ζητάς την άδεια.

Συντονισμός με τα άλλα κινήματα

Τι γίνεται όμως στις άλλες φαβέλες; Υπάρχουν ανάλογες προσπάθειες; Κάποιος συντονισμός μεταξύ τους;

Στις περισσότερες φαβέλες δραστηριοποιούνται Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που απλά δίνουν ελεημοσύνη χωρίς να κάνουν πολιτική, χωρίς να προσπαθούν να ανεβάσουν την πολιτική συνείδηση και να αναπτύξουν την κριτική σκέψη των ανθρώπων. «Υπάρχουν ακόμα ομάδες που κάνουν μια πολιτιστική δουλειά περίπου σαν τη δική μας».

Η ομάδα της Paula έχει σχέση με τα UNMM (Εθνική Ένωση των Κινημάτων για την Κατοικία), τη νεολαία του MST (Κίνημα των χωρίς γη), επαφές με ομάδες που σχετίζονται με το MTST (Κίνημα των εργατών χωρίς γη), το κίνημα των αστέγων που οργανώνει μαζικές καταλήψεις καθώς και με άλλα κοινωνικά κινήματα και οργανώσεις.

Ανεβαίνουμε στο σπίτι της Paula που έχει καλή θέα, για να βγάλουμε φωτογραφίες. Βλέπουμε πως έχει μια καλά ενημερωμένη βιβλιοθήκη. Πάνω στο γραφείο είναι ανοιγμένο το βιβλίο του Mikes Davis, Ο πλανήτης φαβέλα.

Κοιτάζω το πανόραμα της παραγκούπολης από το παράθυρο. Σκέπτομαι το κοινωνικό τοπίο της Βραζιλίας. Εικόνες από το μέλλον μας; Μια πολιτική εξατομικευμένων επιδομάτων στη θέση του ιδανικού της πλήρους απασχόλησης, του κράτους πρόνοιας και των θεσμών του όπως τα γνωρίσαμε στη γηραιά ήπειρο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Τότε, ο μεγάλος κορμός του πληθυσμού συμμετείχε στην παραγωγή και αποτελούσε το έθνος ή τον λαό ο οποίος είχε κατοχυρωμένα μια σειρά δικαιώματα που τα ικανοποιούσαν αξιόπιστοι θεσμοί που έμεναν εκτός αγοράς. Η δημόσια Παιδεία, τα εθνικά συστήματα Υγείας κ.λπ. ήταν θεσμοί που απευθύνονταν στο σύνολο των πολιτών. Έρχονταν να ικανοποιήσουν, μ’ έναν ενιαίο τρόπο και με μία ποιότητα που εθεωρείτο επαρκής για τις προδιαγραφές και τις απαιτήσεις του μέσου πολίτη, κοινωνικά δικαιώματα που ήταν αναγνωρισμένα σε όλους…

Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Πάμπλο Ιγκλέσιας, ευρωβουλευτής των Podemos: Θεμελιώδης όρος ο πρωταγωνιστικός ρόλος του λαού

Του Μιχάλη Σιαχου

Η ενότητα της Αριστεράς είναι σημαντική αλλά πιο σημαντική από αυτήν είναι η ενότητα του λαού.

Οι Podemos («Μπορούμε») αποτέλεσαν τη μεγάλη έκπληξη των ευρωεκλογών στην Ισπανία, συγκεντρώνοντας 8% και εκλέγοντας 5 ευρωβουλευτές. «Γέννημα» των πλατειών, κατάφεραν να συγκεντρώσουν τη δυσαρέσκεια αλλά και την ελπίδα των αγανακτισμένων Ισπανών ψηφοφόρων, ενώ σήμερα οι δημοσκοπήσεις τους δίνουν διψήφιο ποσοστό. Αντιπροσωπεία των νεοεκλεγέντων ευρωβουλευτών, με επικεφαλής τον Πάμπλο Ιγκλέσιας, βρίσκεται αυτές τις μέρες στη χώρα μας, συμμετέχοντας στο Φεστιβάλ Resistance, που διοργανώνεται από τον Δρόμο της Αριστεράς το τριήμερο 20-22 Ιουνίου. Δεν είναι νέοι μόνο στην ηλικία, αλλά και στις ιδέες. Δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στην κινηματική δράση και προσπαθούν να διαποτίσουν τους θεσμούς με νέο πνεύμα, διεκδικώντας μια άλλη σχέση πολιτών και πολιτικής.

Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας μίλησε στον Δρόμο για τους Podemos, για τα δεδομένα που διαμορφώνονται στην Ευρώπη, αλλά και για την ανάγκη ύπαρξης ενός δυνατού λαϊκού κινήματος για να προχωρήσουν οι μεγάλες ανατροπές που απαιτούνται.

Συμμετείχατε στο πλαίσιο του Resistance στην ίδια συζήτηση με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και εκπρόσωπο του ιρλανδικού Σιν Φέιν κ.λπ. Εκτιμάτε ότι οι λαοί που βρίσκονται στο επίκεντρο ενός καταστροφικού πειράματος μπορούν να ανατρέψουν τα δεδομένα;

Όχι μόνο μπορούν, αλλά είναι και απολύτως αναγκαίο να το κάνουν. Για μας η Ελλάδα αποτελεί μια σημαντική εμπειρία. Εδώ, στην Ελλάδα, αυτοί που πιστεύουν ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε κι αλλιώς και να ανακτήσουν την εθνική τους κυριαρχία και τα κοινωνικά δικαιώματα υπάρχει πιθανότητα να κερδίσουν τις επόμενες εκλογές. Γι’ αυτό είναι σημαντικό, εμείς που πιστεύουμε ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις στις πολιτικές λιτότητας, στις πολιτικές που μετατρέπουν εμάς, τους Ευρωπαίους του Νότου σε αποικίες της Ευρώπης του Βορρά, σε αποικίες της Γερμανίας, να τους πούμε ότι εμείς θα νικήσουμε, να τους πούμε ότι έχουμε ξεκινήσει τη νικηφόρα πορεία από την Ελλάδα.

Είστε ένας πολιτικός φορέας που προέρχεται από τα κινήματα, δεν έχετε την κλασική κομματική δομή…

Το κίνημά μας είναι ακόμα υπό διαμόρφωση, αλλά υπάρχει κάτι που για μας είναι θεμελιώδες: ο πρωταγωνιστικός ρόλος του κόσμου, του λαού. Για μας είναι σημαντικό να κάνουμε εκλογές ανοικτές στη βάση, στις οποίες ο καθένας θα μπορεί να θέσει υποψηφιότητα και να ψηφίσει, προκειμένου να ξεπεράσουμε τις ήδη υπάρχουσες δομές των κομμάτων και να οικοδομήσουμε ένα όργανο στα χέρια ανθρώπων που, ίσως, πριν δεν είχαν ασχοληθεί με την πολιτική ή που προέρχονται από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες. Είναι αυτό που λέμε πάντα:

Η ενότητα της Αριστεράς είναι σημαντική αλλά πιο σημαντική από αυτήν είναι η ενότητα του λαού.

Η Αριστερά, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με εξαίρεση την Ελλάδα, δεν σημείωσε μεγάλη άνοδο, σε αντίθεση με την Ακροδεξιά. Πώς ερμηνεύετε το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών συνολικά στην Ευρώπη;

Είναι πολύ σπουδαίο να τίθεται το ερώτημα πώς είναι δυνατόν την ίδια ώρα που ανεβαίνουν οι δυνάμεις που αγωνίζονται για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και προέρχονται από την Αριστερά να ανεβαίνει και η Ακροδεξιά. Εμείς πιστεύουμε ότι αυτό συμβαίνει γιατί ο κλασικός άξονας Αριστερά/Δεξιά, θεωρώντας την Αριστερά και τη Δεξιά ως συμβολικές έννοιες, επανακαθορίζεται. Και στη δική μας χώρα αυτό το επανακαθόρισε το κίνημα των πλατειών και των αγανακτισμένων, το κίνημα 15Μ. Εκεί ειπώθηκε ότι το πολιτικό σκηνικό δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα διαχωρισμένο με βάση το παραδοσιακό σχήμα που ανέφερα, οπότε υπάρχει ένα πεδίο που προσφέρεται για τη διαπάλη των ιδεών. Εμείς πιστεύουμε ότι η βασική αντίθεση είναι μεταξύ ολιγαρχίας και δημοκρατίας, μεταξύ των «πάνω» και των «κάτω». Υπάρχει μια κάστα που κυβερνά στο όνομα των τραπεζών και μια πλειοψηφία των πολιτών. Αυτό το πολιτικό πεδίο, όμως, είναι περίπλοκο και πρέπει να αγωνιζόμαστε μέσα σ’ αυτό, αντιμετωπίζοντας πολλές φορές την δράση ακροδεξιών ή άλλων, στοιχείων. Εμείς θεωρούμε ότι πολύς κόσμος που στη Γαλλία ψήφισε το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν θα μπορούσε να είχε ψηφίσει κάποιο αριστερό κόμμα, αν είχε ένα λόγο πιο συγκεκριμένο. Αντίστοιχα, το αποτέλεσμα του Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία θα μπορούσε να διοχετευτεί σε προοδευτικές δυνάμεις, αν αυτές διεκδικούσαν αυτό το πεδίο με άλλους όρους.

Για μας, είναι σημαντικό να μην ζητάει κανείς κομματική ταυτότητα από κανέναν και να μην εμμένουμε σε ιδεολογικές ταμπέλες, αλλά να αναζητήσουμε την μετατροπή αυτής της λαïκής πλειοψηφίας που δεν αντέχει άλλο τους πολιτικούς και όλη αυτή την κατάσταση, σε εκλογική πλειοψηφία.

Ενώ εδώ και τουλάχιστον έξι χρόνια ο καπιταλισμός τρίζει, δεν φαίνεται από την άλλη να διαμορφώνεται ένα αριστερό πρόταγμα με ηγεμονικούς όρους…

Είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια συστημική αλλαγή. Η χρηματοπιστωτική κρίση στον καπιταλισμό ανοίγει νέες δυνατότητες αλλαγών που για την ώρα είναι σε αντιδραστική κατεύθυνση. Αλλά ο αγώνας για να ηγεμονεύσει κανείς, όπως έλεγε ο Α. Γκράμσι, είναι ένας αγώνας για την προβολή των αντιλήψεων της εποχής, των κοινών αντιλήψεων θα λέγαμε.

Αυτό δεν ορίζεται από την Αριστερά αλλά από διάφορους πολιτισμικούς παράγοντες. Γι’ αυτό και είναι πολύ κρίσιμο να διαμορφώνεται ένας λόγος ικανός να συναντηθεί με το κοινό αίσθημα, με το αίσθημα των πολλών, ένα αίσθημα που μπορεί να δημιουργήσει ένα είδος λαϊκής εθνικής πλειοψηφίας.

Για μας η εμπειρία της Λατινικής Αμερικής, σε χώρες όπως ο Ισημερινός, η Βενεζουέλα, η Βολιβία, ακόμη και η Αργεντινή, υπήρξε πολύ σημαντική γιατί κατά κάποιον τρόπο οι διαδικασίες πολιτικής ενδυνάμωσης των κινημάτων δεν είχαν να κάνουν μόνο με θέματα ταυτότητας της Αριστεράς, αλλά μάλλον κατάφεραν να συνδεθούν με κοινωνικές πλειοψηφίες, να μπουν, δηλαδή, στη διαδικασία να αγωνιστούν για να προβληθεί αυτό το, κατά τον Γκράμσι, κοινό αίσθημα, να διεκδικήσουν ξανά τη νοηματοδότηση λέξεων όπως δημοκρατία, δικαιοσύνη, λαός, έθνος.

Η συγκρότηση των Podemos δεν δείχνει να ακολουθεί την κλασική συνταγή περί αριστερών κομμάτων. Θεωρείτε ότι η Αριστερά του 21ου αιώνα πρέπει να ξεπεράσει αγκυλώσεις και στερεότυπα;

Αναμφισβήτητα. Εμείς λέμε ότι η Αριστερά δεν μπορεί να είναι θρησκεία, αλλά ένα σύνολο από εργαλεία για την αλλαγή και τα οποία πρέπει να λειτουργήσουν υπό πολύ δύσκολες συνθήκες. Για παράδειγμα, όταν είδαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε από το 16% στο 27% μέσα σε μόλις ένα μήνα, δεν πιστέψαμε ότι ένα 10% επιπλέον των Ελλήνων έγιναν ξαφνικά αριστεροί, αλλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμαινε κάτι παραπάνω: Συμβόλιζε τη δυνατότητα να επιφέρει την αλλαγή. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα έναν αγώνα του οποίου η έκβαση δεν κρίνεται μόνο με ταυτοτικούς όρους της Αριστεράς.

Η έκβαση κρίνεται σε ένα πολύ δύσκολο πεδίο, αφού η εξουσία βρίσκεται στις τράπεζες, το κεφάλαιο και τα Μέσα Ενημέρωσης βρίσκονται στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου. Κι εδώ είναι που χρειάζεται να αναλάβουμε μια τεράστια ευθύνη, προκειμένου να μετατρέψουμε αυτή την κοινωνική στήριξη, που σε καμία περίπτωση δεν δίνεται σαν λευκή επιταγή, ούτε προσφέρεται εσαεί, σε μια δυνατότητα πολιτικής αλλαγής -με πολλές δυσκολίες, βεβαίως, αφού ξεκινάμε από μια αφετηρία κοινωνικής καταστροφής.

Άρα, εκτιμάτε ότι μια κυβέρνηση όσο ριζοσπαστική κι αν είναι αν δεν στηρίζεται σε ένα δυνατό λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να προχωρήσει σε μεγάλες αλλαγές;

Είναι απολύτως απαραίτητο τα λαϊκά κινήματα να στηρίζουν μια κυβέρνηση και να είναι ενεργά σε μόνιμη βάση, να δρουν συνεχώς. Γιατί μια κυβέρνηση που θα έφερνε την αλλαγή θα είχε πολλές δυνάμεις εναντίον της: Τους κεφαλαιοκράτες, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, ίσως ακόμα και κομμάτια του κρατικού μηχανισμού, όπως η Αστυνομία ή ο Στρατός.

Γι’ αυτό είναι αναγκαία η ενδυνάμωση του λαϊκού κινήματος. Πρέπει να δοθεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος στον κόσμο, δεν αρκεί μόνο η κατάκτηση της εξουσίας, της κυβέρνησης και του διοικητικού μηχανισμού. Είναι απαραίτητη μια ευρεία κοινωνική κινητοποίηση. Επίσης, θεωρούμε ότι στο πλαίσιο ενός και μόνο κράτους αυτό είναι πολύ δύσκολο. Χρειάζεται να οικοδομηθούν δομές αλληλεγγύης κατά κύριο λόγο στις χώρες του Νότου για να στηριχθεί αυτή η δυνατότητα αλλαγής.

(Ο Δρόμος της Αριστεράς ευχαριστεί θερμά την Ελένη Παπαπολυχρονίου για τη βοήθειά της στη μετάφραση)

Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

ΑΚΟΥ ΡΕ ΣΥΝΤΡΟΦΕ!!!!!

Της Λίλα Μήτσουρα

Συνοδοιπόρους θέλουμε, σύντροφους και φίλους να πάμε όλοι μαζί να αλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει και όχι να γίνουμε ο φόβος και ο τρόμος αυτών που δεν ασπάζονται τις ιδέες μας. Πόσο αριστερό σου ακούγεται εσένα αυτό?

Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις είχε πει ο Μάνος Χατζηδάκης. Και μείς θαρρώ πως γίναμε όμοιοι πια. Μπορούμε άνετα να πάρουμε την θέση του. Τέρατα γίναμε με την ταμπέλα της κουλτούρας όμως, της δήθεν καλλιέργειας και του ελεύθερου πνεύματος.

Ταμπέλες μάθαμε να κολλάμε παντού για να διακρίνουμε, να ξεχωρίζουμε? Ποιος ξέρει? Ταμπέλα κολλήσαμε και στους εαυτούς μας και είμαστε και καλά με αυτό νομίζοντας ότι τώρα διαφοροποιηθήκαμε.

Εμείς δεν μοιάζουμε στο τέρας. Γίναμε τέρας.

Μας ενοχλεί ο φασισμός, οι φασίστες, τα ουγκ που λέω και εγώ, αλλά με το δήθεν καλλιεργημένο πνεύμα μας και επειδή δεν είμαστε ρατσιστές, σωστά? τους αντιμετωπίζουμε στα ίσα.

Για να τους αλλάξουμε άποψη, ιδέες και άλλα μεγαλεπήβολα σχέδια. Αλλά συγχρωτιστήκαμε πολύ μαζί τους και τελικά μάλλον αυτοί άλλαξαν εμάς. Μάθαμε και μείς να ξεχωρίζουμε ανθρώπους, να κολλάμε ταμπέλες και να κατακρεουργούμε όποιον δεν μας μοιάζει.

Και ενώ πρεσβεύουμε το διαφορετικό, ρίχνουμε στη πυρά όποιον δεν πιστεύει ότι και εμείς. Θέλουμε να μας αποδεχτούν και την ίδια στιγμή δεν αποδεχόμαστε εμείς κανέναν που δεν λέει τα ίδια με εμάς.

Έχουμε μάθει, χρόνια τώρα, τους πολιτευτές ενός κόμματος ή κινήματος να λέει καρμπόν τα ίδια λόγια σε όλα τα θέματα. Και όταν έρχεται ένα κόμμα με πολιτικούς που αισθάνονται ελεύθεροι να εκφράσουν την προσωπική τους άποψη τους στήνουμε στο τοίχο. Γιατί δεν ξέρουμε τι είναι ελεύθερη άποψη. Περιμένουμε σαν μωρά την μασημένη τροφή να μας την πουν άλλοι, ακριβώς όμοια αντί να δούμε μόνοι μας και να κρίνουμε σαν ελευθεροι Άνθρωποι.

Αλλά μας ενοχλούν τα ουγκ που κάνουν αυτό ακριβώς. Λένε όλοι τα ίδια, σου υπαγορεύουν ακριβώς τι να πιστεύεις και τι να λες και συ.

Τρωγόμαστε μεταξύ μας, ματώνουμε τους ομοϊδεάτες μας, επειδή έχουν άλλη άποψη σε ένα θέμα. Κρίνουμε τους άλλους και όχι τους εαυτούς μας. Αλλάζουμε ή τουλάχιστον πολύ θα θέλαμε να αλλάξουμε τους άλλους και να τους κάνουμε όλους ίδιους, γιατί είναι πιο εύκολο από το αλλάξουμε εμείς και σαφώς ευκολότερο από το να επιχειρηματολογήσουμε στις ιδέες μας που τελικά ίσως και να μη πιστεύουμε απόλυτα.

Και με τη συμπεριφορά του στερημένου, που ξαφνικά αποκτά πάρα πολλά και δεν ξέρει να τα διαχειριστεί, ορμάμε μπροστά με ύφος περισπούδαστο και μεγαλειώδες και χωρίζουμε τα στέρφα από τα γαλάρια, έχοντας ξεχάσει δυστυχώς ποιοι και που ήμασταν εμείς πριν. Ποιος μας κάνει και ποιος δεν μας κάνει, ποιος είναι αριστερός και ποιος δεν είναι, αν ήταν πάντα, αλλιώς δεν μας κάνει. Αυτό ακριβώς δεν έπαθαν και τα ουγκ που ήταν χρόνια στην αφάνεια?

Σε τι διαφέρουμε εμείς από αυτά πλέον "σύντροφοι?"

Μύες έχουν αυτοί και βαράνε το διαφορετικό, απλά τους έχουν στα μπράτσα, στη γλώσσα εμείς. Και λοιπόν? Πολύ θα θέλαμε να τους χτυπήσουμε και μείς πάνω στο θυμό μας, γιατί μας κάνουν έξαλλους αλλά είμαστε ανώτεροι. Για αυτό σπάμε κόκαλα με την γλώσσα μας.

Σωτήρες αυτοί, σωτήρες θέλουμε και μείς. Απλά εμείς τους θέλουμε αριστερά και αυτοί είναι τέρμα δεξιά. Μόνο φίλε μου που στην αριστερά δεν υπάρχουν σωτήρες και μεσσίες. Ο καθένας από εμάς είναι σωτήρας, δίχως να υποτιμά τον συνομιλητή του. Είμαστε όλοι μαζί μια γροθιά όμοιοι και διαφορετικοί, για να συζητάμε τα λάθη μας να βρίσκουμε νέες ιδέες, νέους δρόμους και δεν κατασπαράζουμε τον σύντροφο μας που εκφράζεται ελεύθερα και που έχει άλλη άποψη από εμάς, ή που προερχόταν από διαφορετικό πολιτικό χώρο πριν. Κανείς δεν μπορεί να βάλει αριστερόμετρο γιατί πολύ απλά δεν τον επιτρέπει η ιδεολογία μας.

Συνοδοιπόρους θέλουμε, σύντροφους και φίλους να πάμε όλοι μαζί να αλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει και όχι να γίνουμε ο φόβος και ο τρόμος αυτών που δεν ασπάζονται τις ιδέες μας. Πόσο αριστερό σου ακούγεται εσένα αυτό?

Ότι δεν συμφωνεί μαζί μας δεν το τσακίζουμε ούτε του τραβάμε χ επειδή εμείς γαμάμε και δέρνουμε τώρα. Ότι ανεβαίνει κατεβαίνει και καλό είναι αυτό που ανέβηκε ξαφνικά να μη το πιάσει ίλιγγος από το ύψος γιατί θα γκρεμοτσακιστεί. Καλό είναι όταν φτάνεις απότομα στο 27 σκαλοπάτι να θυμάσαι ότι ήσουν κάποτε στο 3 μόνο και κάποιοι σε βοήθησαν να φτάσεις εκεί που είσαι τώρα και που ίσως να μην ήταν πάντα αριστεροί.

Στην αριστερά απλώνουμε τα χέρια και καλούμε όλους να προχωρήσουμε μαζί μια παρέα μεγάλη φίλοι και εχθροί και διαφορετικοί όλοι μαζί. Κανείς δεν είναι πάνω από τον άλλον.

Κανείς δεν είναι καλύτερος από τον άλλον ούτε πιο αριστερός από τον άλλον κατάλαβες? Δεν κάνουμε διαγωνισμό εδώ, ούτε τρομοκρατούμε όποιον δεν μας μοιάζει, γιατί τότε έχουμε συνηθίσει πολύ αυτό το τέρας και δεν το καταλάβαμε κιόλας.

Η αριστερά σαν πολιτική άποψη, είναι ιδέα, είναι τρόπος ζωής και θέλει κόπο για να τον ασπαστείς. Κάθε φορά ένα βήμα για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΕΡΑΤΑ

Διαβάστε Περισσότερα »

Επαναστατική μαϊντανολατρεία

Του Θανάση Καρτερού

Με μαϊντανό μαγειρεύει και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ o "Ριζοσπάστης", γιατί με κάποια στελέχη της συμμετείχε στην εκδήλωση για τη "μικρή ΔΕΗ", που έγινε με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ: Υπέκυψε στα θέλγητρα των αντιμνημονιακών σειρήνων, έπαιξε ρόλο αντικαπιταλιστικού επαναστατικού μαϊντανού, έγινε αριστερό άλλοθι στο όλο εγχείρημα για συμπαράσταση στον Λαφαζάνη, συμφύρεται με φυντάνια του σάπιου πολιτικού συστήματος και του εργατοπατερισμού! Αυτές είναι μερικές από τις κατηγορίες που της προσάπτει. Άκρως πολιτικές και με μια οσμή στην οποία έχουν ιδιαίτερη προτίμηση οι μάγειροι του ΚΚΕ: την οσμή του μαϊντανού.

Είναι φανερό πια ότι η έξις στους φραστικούς τραμπουκισμούς έχει γίνει δευτέρα φύσις για κάποιους εκεί στον Περισσό. Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς ποντίκια, χωρίς σκυλάκια του καναπέ, χωρίς αριστερά άλλοθι, χωρίς στυλοβάτες του σάπιου αστικού συστήματος, χωρίς, χωρίς... Το κυριότερο όμως είναι ο μαϊντανός -το ταπεινό φυτό που καλείται να νοστιμίζει τα καθημερινά γεύματα άκαμπτης κομματικής γραμμής και εύκαμπτης αριστεροφαγίας. Με τόσους χαρακτηρισμούς, τόσες βαριές κουβέντες, τόσες προσωπικές επιθέσεις, είναι λογικό να πέφτει κομμάτι άγευστο και άοσμο το πράγμα. Εξ ου και επιστρατεύεται ο μαϊντανός.

Το κυρίως γεύμα στη συγκεκριμένη περίπτωση ωστόσο δεν μας το αποκαλύπτει ο μαϊντανολάτρης και ανώνυμος, όπως πάντα, συγγραφέας του σχετικού σχολίου για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρέπει να ανατρέξεις σε άλλο σημείο της εφημερίδας για να βρεις τη δήλωση του Δημήτρη Κουτσούμπα για τη "μικρή ΔΕΗ". Στην οποία μας εξηγεί ότι "οι προτάσεις τόσο της κυβέρνησης, όσο και άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν εξασφαλίζουν...." και λοιπά. Στο ίδιο σακί δηλαδή η κυβέρνηση που ξεπουλάει τη ΔΕΗ με "άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης" που καλούν σε αγώνα για να ματαιωθεί το ξεπούλημα. Τρώγεται τέτοια πολιτική χωρίς μαϊντανό;

Εξ ου και ο Τσίπρας είναι μαϊντανός του συστήματος, ο Λαφαζάνης μαϊντανός του Τσίπρα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαϊντανός του Λαφαζάνη. Μαϊντανός για όλους από το μεγάλο μαϊντανοχώραφο του Περισσού. Έτσι που το πράγμα να καταντάει μονότονο, παρά τις καλές προθέσεις. Με κάθε ταπεινοφροσύνη, μήπως θα μπορούσαν οι ιδεολογικοί και φυσικοί αυτουργοί της σχετικής κουζίνας να χρησιμοποιήσουν και κάποια άλλα δείγματα της ελληνικής χλωρίδας, έτσι για ποικιλία; Κολοκύθια με τη ρίγανη για παράδειγμα. Δεν θα ήταν αρκετά παραστατικό για τη γραμμή του κόμματος σχετικά με τη ΔΕΗ;

Από την ΑΥΓΗ

Διαβάστε Περισσότερα »

Καιροσκοπισμοί εθελόδουλων

Editorial του Δρόμου 

Προεκλογικά ο Σαμαράς υποσχόταν την, σε σύντομο χρονικό διάστημα, ανακήρυξη ΑΟΖ. Αποτέλεσε αυτό σημαντικό όπλο στην προεκλογική φαρέτρα μεταξύ άλλων μεγαλόστομων διακηρύξεων, με κυριότερη την «επαναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου που ναυάγησε ένα μόλις δίμηνο μετά τις εκλογές. Η περίπτωση της ΑΟΖ ακολούθησε μια διαφορετική πορεία.

Η αρχική προεκλογική εξαγγελία που εντάθηκε ως φιλολογία τους πρώτους μήνες μετά το καλοκαίρι του 2012, χωρίς αμφιβολία, έχοντας αναγνώσει λανθασμένα κάποιους διεθνείς όρους, αναδιπλώθηκε όπως-όπως μετά το φθινόπωρο, όταν κατέστη φανερό με διάφορους τρόπους πως η υπερδύναμη πέραν του Ατλαντικού δεν επιθυμούσε οποιαδήποτε μονομερή ενέργεια. Στη συνέχεια και ως είδος «γαρνιρίσματος» σε επίσκεψη του Γάλλου πρωθυπουργού Ολάντ στην Ελλάδα, την επόμενη άνοιξη, ο Έλληνας πρωθυπουργός διακηρύσσει τώρα το διαβόητο: «Το ελληνικό φυσικό αέριο είναι ευρωπαϊκό φυσικό αέριο», θέλοντας να γεννήσει νέες φρούδες ελπίδες. Αυτή τη φορά, κι αφού έχει ναυαγήσει η σύντομη μονομερής ανακήρυξη ΑΟΖ, υποβάλλει την ελπίδα πως η Ευρωπαϊκή Ένωση έχοντας να επωφεληθεί από τη συνεκμετάλλευση ή προνομιακή κατανάλωση ελληνικών κοιτασμάτων, θα αναλάβει υπό τη φτερούγα της την προστασία της ελληνικής ΑΟΖ απέναντι στην απειλητική γείτονα Τουρκία.

Η χθεσινή Σύνοδος Κορυφής που έστεψε μάλιστα την ελληνική Προεδρία του προηγούμενου εξαμήνου, επισημοποιεί το ναυάγιο και αυτής της στρατηγικής. Ουδεμία αναφορά στην ΑΟΖ και στα εδώ ζητήματα! Όταν διακηρυσσόταν η νέα αυτή… φαεινή Σαμαρά για «ευρωπαϊκό φυσικό αέριο», σημειώναμε πως «το κοινό στοιχείο στις δύο “στρατηγικές”, πριν και τώρα, είναι ακριβώς η έλλειψη στρατηγικής και η επικράτηση ενός καιροσκοπικού ερασιτεχνισμού που δεν έχει στοιχειωδώς υπολογίσει τα πιθανά σενάρια και τα επόμενα βήματα. Είναι για αυτό, άλλωστε, που τρώει παιδαριώδεις ήττες, και θα συνεχίσει να τρώει στο μέλλον» (Δρόμος, 9/3/2013, Επικίνδυνοι καιροσκοπισμοί). Η πλήρης επιβεβαίωση;

Αντίθετα, ο Σαμαράς εισέπραξε τα εύσημα του Χέρμαν Βαν Ρομπάι και του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο για την ελληνική Προεδρία της Ε.Ε. και την Ελλάδα. Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, «η ελληνική προεδρία πήρε άριστα και κρίθηκε ως εξαιρετικά επιτυχημένη». Όπως η ελληνική Προεδρία κρίνεται «επιτυχημένη» στα ενεργειακά, ενώ δεν έχει θέσει το παραμικρό για ζητήματα που συνδέονται με φλέγοντα ζωτικά συμφέροντα της χώρας, το ίδιο «επιτυχημένη» είναι και κρίνεται από τους Ευρωπαίους αξιωματούχους η κυβερνητική πολιτική Σαμαρά και για τα οικονομικά της χώρας…

Όχι μόνο δεν επιτεύχθηκε τους έξι αυτούς μήνες το ελάχιστο σχετικά με την ελληνική ΑΟΖ μέσω των ευρωπαϊκών οδών, αλλά αυτοκαταστροφικά επιμένουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά να υποστηρίζουν την γεωενεργειακή πολιτική Ε.Ε. και ΗΠΑ στην περιοχή, κόντρα στη Ρωσία.

Έρχεται, έτσι, η κατάληξη αυτή για την ΑΟΖ και το «ευρωπαϊκό φυσικό αέριο» να επιβεβαιώσει ότι, όχι μόνο οι προεκλογικές διακηρύξεις αλλά και οι όλοι «σχεδιασμοί» των κυβερνήσεων αυτών στερούνται στοιχειώδους στρατηγικής αντίληψης και πρόβλεψης (έστω στο πλαίσιο της δικής τους εθελοδουλείας) αποτελώντας ποταπούς καιροσκοπισμούς, καταστροφικούς σε συνθήκες ήδη βαθιάς κρίσης που δεν βγάζουν πουθενά αλλού πέρα από ένα μίζερο μεροδούλι-μεροφάι και χοντρό δούλεμα της ελληνικής κοινωνίας με ημερομηνία λήξης μερικών μηνών…

Από τον Δρόμο της Αριστεράς

Διαβάστε Περισσότερα »

Γειτονικός πλανήτης ίσως να είναι κατοικήσιμος

Επιστήμη

Ο Gliese 832c έχει μάζα τουλάχιστον πέντε φορές μεγαλύτερη από τη Γη, ανήκοντας στην κατηγορία των υπέρ-Γαίων, των πλανητών δηλαδή που έχουν μάζα μεταξύ της Γης και του Ουρανού, του μικρότερου από τους γίγαντες αερίων του Ηλιακού Συστήματος.

Ένα νέο πλανήτη ανακάλυψαν οι αστρονόμοι, ο οποίος βρίσκεται στην κατοικήσιμη ζώνη γύρω από το άστρο του, στην κατάλληλη δηλαδή απόσταση ώστε το νερό στην επιφάνειά του να μπορεί να έχει υγρή μορφή. Το αξιοπρόσεκτο με τον Gliese 832c, όπως ονομάστηκε ο πλανήτης, είναι πως βρίσκεται σχετικά δίπλα μας, τουλάχιστον συγκριτικά με τις αχανείς αποστάσεις στο Γαλαξία.

Ο Gliese 832c έχει μάζα τουλάχιστον πέντε φορές μεγαλύτερη από τη Γη, ανήκοντας στην κατηγορία των υπέρ-Γαίων, των πλανητών δηλαδή που έχουν μάζα μεταξύ της Γης και του Ουρανού, του μικρότερου από τους γίγαντες αερίων του Ηλιακού Συστήματος. Κινείται σε τροχιά γύρω από το άστρο Gliese 832, σε απόσταση μόλις 16 ετών φωτός από τον πλανήτη μας.

Ένα έτος στον Gliese 832c διαρκεί μονάχα 36 ημέρες, κάτι που σημαίνει πως ο πλανήτης βρίσκεται αρκετά κοντά στο άστρο του. Το γεγονός όμως πως το άστρο είναι αρκετά ψυχρότερο από τον Ήλιο, εξασφαλίζει πως ο γειτονικός αυτός πλανήτης λαμβάνει την κατάλληλη “δόση” θερμότητας ώστε να είναι σε θέση να συντηρήσει ζωή.

Σύμφωνα μάλιστα με μία από τις μεθόδους μέτρησης της κατοικησιμότητας των πλανητών μέσω του Δείκτη Ομοιότητας με τη Γη (Earth Similarity Index- ESI), ο Gliese 832c είναι μέσα στους τρεις εξωπλανήτες που μοιάζουν περισσότερο με τη Γη. Στην κλίμακα ESI, που ένας τέλειος δίδυμος της Γης θα έπαιρνε βαθμολογία 1, ο Gliese 832c έχει δείκτη 0.81 λίγο μικρότερο από τον Gliese 667Cc, τον πλανήτη με τον υψηλότερο δείκτη ESI (0.84).

Ο ακριβής βαθμός ωστόσο στον οποίο ο Gliese 832c μοιάζει με τον πλανήτη μας είναι άγνωστος, θεωρείται όμως βέβαιο πως η μεγάλη του μάζα μπορεί να του επιτρέψει να συντηρήσει ατμόσφαιρα, δημιουργώντας ίσως τις κατάλληλες συνθήκες για την εμφάνιση ζωής.

H παρουσία του Gliese 832c έγινε αντιληπτή στους αστρονόμους του πανεπιστημίου της νέας νότιας Ουαλίας στην Αυστραλία, όταν στα στοιχεία από τρία διαφορετικά τηλεσκόπια παρατήρησαν ταλαντώσεις στην κίνηση του άστρου Gliese 832, κάτι που αποτελεί χαρακτηριστικό σημάδι πως στην περιοχή κινείται κάποιος πλανήτης. Ο Gliese 832c είναι ο δεύτερος πλανήτης που ανακαλύφθηκε γύρω από το συγκεκριμένο άστρο, με τον 832b να είναι ήδη γνωστό από το 2009 πως αποτελεί ένα γίγαντα αερίων που κινείται σε μεγαλύτερη τροχιά, καθώς χρειάζεται εννέα χρόνια για να ολοκληρώσει ένα κύκλο γύρω από το άστρο του.

Η έρευνα δημοσιεύεται στο περιοδικό the Astrophysical Journal.

Από την Ναυτεμπορική

Διαβάστε Περισσότερα »

Ένα άστρο από διαμάντι

Επιστήμη

Ο κοσμικός αυτός “πολύτιμος λίθος” κινείται σε τροχιά γύρω τον περιστρεφόμενο αστέρα νετρονίων PSR J2222-0137 που δημιουργήθηκε στο παρελθόν από μία έκρηξη σουπερνόβα.

Μία ομάδα αστρονόμων εντόπισε ίσως το ψυχρότερο λευκό νάνο που έχει παρατηρηθεί ποτέ. To άστρο αυτό, που έχει προ πολλού φτάσει στο τέλος της ζωής του, είναι τόσο ψυχρό που ο άνθρακας στο εσωτερικό του έχει γίνει κρύσταλλος μετατρέποντάς το σε ένα διαμάντι στο μέγεθος της Γης.

Η ύπαρξη του αντικειμένου δεν αποτέλεσε έκπληξη για τους αστρονόμους σύμφωνα με τη θεωρία θα πρέπει να υπάρχουν πολλά παρόμοια αντικείμενα, είναι όμως η ανακάλυψή του που αποτελεί έκπληξη καθώς εκπέμπει ελάχιστη ακτινοβολία.

Ο κοσμικός αυτός “πολύτιμος λίθος” κινείται σε τροχιά γύρω τον περιστρεφόμενο αστέρα νετρονίων PSR J2222-0137 που δημιουργήθηκε στο παρελθόν από μία έκρηξη σουπερνόβα. Τα αντικείμενα αυτά ονομάζονται πάλσαρς και αποτελούν φυσικές πηγές ραδιοκυμάτων εξαιρετικής ακρίβειας.

Το πάλσαρ PSR J2222-0137 ήταν γνωστό πως βρίσκεται 900 έτη φωτός μακριά μας, στον αστερισμό του Υδροχόου, ωστόσο οι αστρονόμοι παρατήρησαν μία καθυστέρηση στο σήμα που λάμβαναν από αυτό, ενδεικτικό πως υπήρχε κάτι ενδιαφέρον που παρεμβαλλόταν περιοδικά στην εκπομπή ραδιοκυμάτων.

Μελετώντας τις περιοδικές ασυνέπειες στην ακτινοβολία του πάλσαρ με τη βοήθεια του τηλεσκοπίου VLBA στη δυτική Βιρτζίνια των ΗΠΑ, κατάφεραν να υπολογίσουν πως το πάλσαρ είχε μάζα 1,2 φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ήλιου, ενώ ένα άγνωστο αντικείμενο με μάζα περίπου ίση με τον Ήλιο περιφέρεται γύρω από αυτό.

Επιστρατεύοντας  τη βοήθεια του τηλεσκοπίου SOAR στη Χιλή και του γιγαντιαίου τηλεσκοπίου με διάμετρο 10 μέτρων στο παρατηρητήριο Keck στη Χαβάη, οι ερευνητές πίστεψαν πως θα ήταν σε θέση να εξακριβώσουν την ταυτότητα του άγνωστου αντικειμένου το οποίο μάλιστα πίστευαν πως είναι λευκός νάνος, οι προσπάθειές τους όμως έπεσαν στο κενό.

“Εξαιτίας των ραδιοκυμάτων γνωρίζαμε ακριβώς που έπρεπε να κοιτάξουμε” δήλωσε σχετικά ο Μπαρτ Ντάνλαπ, ερευνητής του πανεπιστημίου της νότιας Καρολίνα ο οποίος συμμετείχε στη μελέτη.

“Η εικόνα όμως δείχνει ένα αντικείμενο με 100 φορές ασθενέστερη ακτινοβολία από οποιονδήποτε λευκό νάνο γνωρίζουμε να περιφέρεται γύρω από πάλσαρ και 10 φορές ασθενέστερη από οποιονδήποτε γνωστό λευκό νάνο. Εάν υπάρχει λευκός νάνος στην περιοχή, είναι πολύ ψυχρός”, κατέληξε.

Ο όρος ψυχρός, όταν μιλάει κανείς για αντικείμενα που στο παρελθόν τους ήταν άστρα είναι σχετικός. Στην προκειμένη περίπτωση, οι αστρονόμοι εικάζουν πως η θερμοκρασία του αντικειμένου πρέπει να κυμαίνεται στους 2.700ο C, περίπου 5.000 φορές χαμηλότερη δηλαδή από τις θερμοκρασίες που επικρατούν στον πυρήνα του Ήλιου.

Σύμφωνα με την ερευνητική ομάδα, σε ένα τέτοιο αντικείμενο ο άνθρακας θα είχε κρυσταλλοποιηθεί, σχηματίζοντας ένα γιγάντιο διαμάντι. Πέρα από διαμαντένια άστρα πάντως, οι επιστήμονες θεωρούν πως υπάρχουν και πλανήτες από διαμάντι.

Το 2012 μάλιστα μία ομάδα ερευνητών υποστήριξε πως o πλανήτης 55 Cancri, σε απόσταση 40 ετών φωτός από τη Γη αποτελεί  τον πρώτο πλανήτη που ανακαλύφθηκε πως αποτελείται σχεδόν εξ' ολοκλήρου από διαμάντι και γραφίτη.

Η μελέτη δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό the Astrophysical Journal.

Από την Ναυτεμπορική

Διαβάστε Περισσότερα »

Μήπως το φως κινείται πιο αργά;

Επιστήμη 

Εάν και πρόκειται για μία θεωρία που θα δυσκολευτεί να πείσει την πλειοψηφία των επιστημόνων, τουλάχιστον δίχως περισσότερες πειραματικές επιβεβαιώσεις, εάν αποδειχτεί ότι ισχύει θα ανατρέψει όλες τις μετρήσεις που έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή της σημερινής κοσμολογικής θεωρίας.

Ο φυσικός του πανεπιστημίου του Μέριλαντ Τζέιμς Φράνσον συγκέντρωσε πρόσφατα το ενδιαφέρον της επιστημονικής κοινότητας σε μία εργασία που δημοσίευσε στο περιοδικό New Journal of Physics, στην οποία υποστηρίζει πως η ταχύτητα του φωτός είναι λίγο μικρότερη από αυτή που νομίζουμε.

Μία τέτοια δήλωση προκαλεί πάντα μια δυσπιστία ως προς την εγκυρότητα της συνοδευτικής μελέτης, καθώς η ταχύτητα του φωτός θεωρείται μία από τις καλύτερα γνωστές σταθερές της φύσης, που έχει υπολογιστεί με μεγάλη ακρίβεια πως είναι 299.792.458 μέτρα το δευτερόλεπτο.

Επειδή μάλιστα η σημασία της σταθερότητας της ταχύτητας του φωτός έχει κεντρικό ρόλο στη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν και συνεπώς σε μία πλειάδα από φαινόμενα που παρατηρούμε καθημερινά, η τιμή της έχει αποτελέσει αντικείμενο μεγάλου πλήθος πειραμάτων.

Τα επιχειρήματα του Φράνσον στηρίζονται ωστόσο σε δεδομένα από την παρατήρηση μίας έκρηξης υπερκαινοφανούς, του άστρου Sanduelak -69 292 που βρίσκεται στο νέφος του Μαγγελάνου, την οποία οι επιστήμονες εντόπισαν στις 24 Φεβρουαρίου του 1987.

Εκείνη την ημέρα οι ανιχνευτές νετρίνων κάτω από το όρος Mont Blanc της Ιταλίας είχαν δεχτεί πρώτοι ένα σήμα, ενώ τρεις ώρες αργότερα παρόμοιοι ανιχνευτές σε άλλα σημεία της Γης εντόπισαν την ίδια πηγή νετρίνων. Το εντυπωσιακό ήταν πως ακόμη 4.7 ώρες αργότερα, οι αστρονόμοι παρατήρησαν τη σουπερνόβα με τα παραδοσιακά τηλεσκόπια που συλλέγουν φωτόνια.

Σύμφωνα με τη θεωρία, η ταχύτητα του φωτός είναι η μεγαλύτερη δυνατή στο Σύμπαν και τα νετρίνα πιστεύεται πως κινούνται σε ταχύτητες ίσες ή λίγο μικρότερες από αυτή των φωτονίων.

Για το λόγο αυτό, οι δύο διαδοχικές εκρήξεις νετρίνων, και η μεταγενέστερη λήψη ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας με σημαντική μάλιστα χρονική καθυστέρηση, έχουν μετατρέψει τη σουπερνόβα SN1987a στην πιο μελετημένη έκρηξη υπερκαινοφανούς της ιστορίας.

Εκείνη την εποχή, οι επιστήμονες θεώρησαν πιθανότερο το ενδεχόμενο τα φωτόνια και τα νετρίνα να προέρχονται από διαφορετικές πηγές, αποφασίζοντας να παρακάμψουν ένα από τα μεγαλύτερα αστρονομικά μυστήρια της σύγχρονης εποχής.

Ο Φράνσον όμως έχει έτοιμη μία άλλη εξήγηση, χρησιμοποιώντας τους νόμους της κβαντικής φυσικής. Σύμφωνα με τον ερευνητή, υπάρχει η πιθανότητα τα φωτόνια να επιβραδύνουν εξαιτίας ενός φαινομένου που ονομάζεται πόλωση του κενού, κατά το οποίο υπό την παρουσία ηλεκτρομαγνητικού πεδίου παράγονται  εικονικά ζεύγη ηλεκτρονίων-ποζιτρονίων τα οποία στη συνέχεια συνενώνονται πάλι σε ένα φωτόνιο.

Κατά τη διάρκεια του φαινομένου ωστόσο παράγοντα μικρές βαρυτικές δυνάμεις μεταξύ των εικονικών σωματιδίων, αρκετές ώστε να προκαλέσουν μια μικρή επιβράδυνση στα διαδιδόμενα φωτόνια. Οι υπολογισμοί μάλιστα δείχνουν πως εάν αυτό συμβεί αρκετές φορές στα 168.000 έτη φωτός που είχαν να διανύσουν τα φωτόνια, από το νέφος του Μαγγελάνου έως εμάς, τότε μία καθυστέρηση της τάξης των 4.7 ωρών είναι εφικτή.

Εάν και πρόκειται για μία θεωρία που θα δυσκολευτεί να πείσει την πλειοψηφία των επιστημόνων, τουλάχιστον δίχως περισσότερες πειραματικές επιβεβαιώσεις, εάν αποδειχτεί ότι ισχύει θα ανατρέψει όλες τις μετρήσεις που έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή της σημερινής κοσμολογικής θεωρίας.

Από την Ναυτεμπορική

Διαβάστε Περισσότερα »

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ

Διαβάστε στον Δρόμο

Κεντρικό θέμα:

Ασφυκτική. ευελιξία

Ο Γιούνκερ πέρασε, ο Κάμερον μειοψήφησε και οι 28 της Ε.Ε. κοροϊδεύουν τους λαούς τους με ταχυδακτυλουργίες «χαλάρωσης» του Συμφώνου αιώνιας λιτότητας

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Διαβάστε στο θέμα της εβδομάδας:

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Άρης Βασιλόπουλος, δήμαρχος Ν. Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας:

Νούμερο 1 ζήτημα, να διασφαλίσουμε  τη Δημοκρατία στην πόλη μας

Επιχείρηση άλωσης της Νέας Φιλαδέλφειας

Με το πρόσχημα του γηπέδου της ΑΕΚ κάποιοι επιχειρούν να πάρουν την πόλη δική τους

Ακόμα διαβάστε:

Κυνηγώντας προαπαιτούμενα και ζητιανεύοντας δόσεις

Η κυβέρνηση παγιδευμένη στο φαύλο κύκλο - Η Αριστερά αναζητεί ώθηση απεμπλοκής

Του Δημήτρη Υφαντή

Με ποια πολιτική για τη συγκρότηση κοινωνικής πλειοψηφίας;

Κινητικότητα στον ΣΥΡΙΖΑ στον απόηχο της Κεντρικής Επιτροπής

Ο ταχυδρόμος της Ιστορίας αναζητεί παραλήπτη

Γιατί το κρέας δεν είναι ψάρι

Του Λουκά Αξελού

Ειδικό ένθετο

Resistance Festival 2014

Μια μεγάλη κινηματική γιορτή.

Ολοκληρώθηκε με επιτυχία η 7^η Διεθνής Συνάντηση Κινημάτων

Διαβάστε τις τοποθετήσεις στην κεντρική εκδήλωση:

--Αλέξης Τσίπρας: Διαφορετική προοπτική θα δώσει η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τα κινήματα

--Πάμπλο Ιγκλέσιας, ευρωβουλευτής των Podemos - Ισπανία: Αυτή η Ε.Ε. είναι εχθρός του Νότου και εχθρός της Δημοκρατίας

--Trevor O Clochartaigh, γερουσιαστής του Sinn Fein - Ιρλανδία: Είναι ώρα να σταματήσουμε την σιδερογροθιά των Βρυξελλών

--Curzio Maltece, ευρωβουλευτής της L' Altra Europa con Tsipras - Ιταλία: Ζητήσαμε πολιτικό. άσυλο από την ελληνική Αριστερά

Τέσσερις καλλιτέχνες μιλούν για το Resistance Festival:

--Yasmine Hamdan: Η αντίσταση δημιουργεί την ελπίδα

--Φοίβος Δεληβοριάς: Tα κινήματα δεν είναι υπόθεση γραφείου

--Οsman Μurat Εrtel (από τους Baba Zula): Θυμηθήκαμε τι σημαίνει στ' αλήθεια Γιορτή και Αντίσταση

--Jim White (από τους Xylouris White): Γεια σου Resistance!

Και ακόμα, πλούσιο ρεπορτάζ και φωτογραφίες από το 7o Resistance...

Παλλαϊκό μέτωπο για τη ΔΕΗ

Σε κάθε δύναμη που αντιδρά στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου απευθύνει πρόσκληση ο ΣΥΡΙΖΑ

Η πώληση της ΔΕΗ επικίνδυνη και για τους υδάτινους πόρους

Η περίπτωση των φραγμάτων στο Πουρνάρι της Άρτας

Του Κώστα Ζαχάρου

Η Ουκρανία γέφυρα ασφάλειας και όχι τείχος διαίρεσης

Παρέμβαση της Νάντιας Βαλαβάνη στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης

Γιατί η Καβάλα λέει όχι στο LNG

Η ημιμάθεια χειρότερη από την αμάθεια ή απλώς παιχνίδια σκοπιμοτήτων στο χορό των συμφερόντων;

Του Λάζαρου Βασιλειάδη

Παροχές και αντιπαροχές

Ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας και το «πολιτικό παίγνιο»

Του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη

ΔΝΤ: «Τελειώνετε με τα εργασιακά δικαιώματα.»

Μαζί με το ασφαλιστικό, το φθινόπωρο θα χτυπηθούν και οι τελευταίες εργατικές κατακτήσεις που απομένουν

Του Ζαχαρία Ρουστάνη

«Mall-υνση και ζωή δεν πάνε μαζί»

Με δράσεις και πολιτισμό αντιστέκονται οι κάτοικοι της Ακαδημίας Πλάτωνα

Ετοιμάζονται οι εργολάβοι για διόδια και στην Κρήτη

Πυκνώνουν οι αναφορές στο θέμα μετά την κινεζική «ανάπτυξη» στο νησί

Του Μάριου Διονέλλη

Ο δημόσιος χώρος υπό αμφισβήτηση

Σημαντικά στοιχεία και συμπεράσματα από την ημερίδα των Συλλόγων Αρχαιολόγων και Αρχιτεκτόνων

Του Γιάννη Καρλιάμπα

Ασφυξία στη Δυτική Αττική

Τραγικές θα είναι οι επιπτώσεις της αξιολόγησης δημοσίων υπαλλήλων. Η απαξίωση ανθρώπων και περιοχών σε αριθμούς

Του Ηλία Σταθάτου

Τα κινήματα στη σκηνή με τον Μanu Chao!

Μια μοναδική συναυλία που χάρισε συγκίνηση σε 50.000 ανθρώπους

Στα διεθνή μεταξύ άλλων:

Καείτε, Άντρες με τα Μαύρα, καείτε

Η κοινή ατζέντα ΙΚΙΛ και Ουάσινγκτον. Γιατί οι ΗΠΑ θεωρούν τους τζιχαντιστές θεόσταλτο προβοκάτορα

Του Pepe Escobar

Να μπει ένα τέρμα στο ελεύθερο εμπόριο

Του Mark Bergfelf

Οι κοινωνικές επιστήμες στρατιωτικοποιούνται

Το αμερικανικό Πεντάγωνο προετοιμάζεται για πολιτική αναταραχή

Του Nafeez Ahmed

Στον πολιτισμό -μεταξύ άλλων- διαβάστε:

Χορεύοντας με πίκρα

Μια εξαιρετική ταινία του Τόμι Λι Τζόουνς

Της Ιφιγένειας Καλαντζή

Διαβάστε στη σελίδα Ποίηση και Μουσική

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Θοδωρής Γκόνης: Η συνάντηση των τεχνών έχει πάντα ενδιαφέρον

5' διάλειμμα με τον Σωκράτη Μαντζουράνη: Μαζί σου! Να τελειώνει πια η πλάκα
 
Στο Περίπτερο Ιδεών: Ένας καλύτερος ΣΥΡΙΖΑ είναι εφικτός!

Και όπως κάθε βδομάδα, διαβάστε τις αποκαλυπτικές σελίδες της εργασίας, τον Ηρόστρατο, δείτε τα σκίτσα των Πέτρου Ζερβού, Γιάννη Αντωνόπουλου, Παναγιώτη Μητσομπόνου και το ξεχωριστό κάθε φορά social design του Δημήτρη Θ. Αρβανίτη.

Εφημερίδα Δρόμος

Αναζητήστε την κάθε Σάββατο στα περίπτερα

Διαβάστε Περισσότερα »