Μανώλης Μούστος
Την στιγμή που οι εκβιασμοί των δανειστών κλιμακώνονται, ένα κάλεσμα στις πλατείες αγκαλιάζεται από αρκετούς πολίτες στα social media. Όπως σημειώνεται στο κάλεσμα, πρέπει «να πάρουμε την διαπραγμάτευση στα χέρια μας».
Όμως, για να έχει ανταπόκριση και συνέχεια ένα κάλεσμα πρέπει να ξέρουμε τι διεκδικούμε, για ποιόν λόγο παλεύουμε και ποιος είναι ο στόχος της κινητοποίησης.
Αυτά δεν διευκρινίζονται από το συγκεκριμένο κάλεσμα.
Και δυστυχώς, φαίνεται ότι υπάρχει η λογική που αντιλαμβάνεται τον λαό ως αντικείμενο που «πατάς το κουμπί» και κατεβαίνει στους δρόμους. Έναν λαό που απλά καλείται να στηρίξει τις επιλογές που κάνει μία κυβέρνηση ερήμην του και όταν η ίδια τα έχει κάνει μαντάρα.
Ο λαϊκός παράγοντας, όμως, δεν είναι ένας άσσος που όποτε μας βολεύει τον τραβάμε από το μανίκι. Η οικοδόμηση ενός πολιτικού ρεύματος μέσα στην κοινωνία θέλει υπομονή και επιμονή. Aν θέλουμε να βαδίσουμε όλοι μαζί, κυβέρνηση και λαός, χρειάζεται καταρχήν ειλικρίνεια και να ειπωθεί τώρα όλη η αλήθεια στους πολίτες.
Έπειτα χρειάζονται σαφείς, οραματικοί, μεγάλοι στόχοι. Και μεγάλες ιδέες, Ιδέες που να σχετίζονται με τα βαθύτερα θέλω της κοινωνίας και τις ανάγκες που αναδείχτηκαν τα τελευταία 5 μνημονιακά χρόνια και όχι με τις ανάγκες απλά μίας διαπραγματευτικής ομάδας ή ενός κυβερνητικού επιτελείου:
Επανάσταση Δημοκρατίας σε όλη την Ευρώπη. Ζητάμε Πανευρωπαϊκή Σεισάχθεια για το Χρέος και σύγκληση μιας διεθνούς σύσκεψης των λαών, των κοινωνικών κινημάτων, των συνδικάτων, των προοδευτικών διανοουμένων με θέμα «Η Δημοκρατία πάνω από τις αγορές»
Οι αγώνες του λαού τα τελευταία χρόνια ανέδειξαν δυνατότητες που εκτείνονται πολύ πέρα από το «να γκρεμίσουμε την λιτότητα». Αλλά ακόμα και αυτός να είναι ο στόχος, ο τερματισμός της λιτότητας, πώς ακριβώς θα επιτευχθεί; Γκρεμίζεται η λιτότητα με τις προτάσεις που έχει, μέχρι στιγμής, καταθέσει η κυβέρνηση; Αρκεί το σχήμα «η κυβέρνηση παίρνει όλες τις αποφάσεις – ο λαός καλείται σε πορείες όποτε βρεθούμε σε αδιέξοδο»;
Ο αντιμνημονιακός ριζοσπαστισμός έδωσε πιο πλούσια παραδείγματα και έδειξε άλλους δρόμους όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα και η εμπειρία των τελευταίων 5 μηνών δείχνει ότι ακόμα και η πιο μικρή αλλαγή (ας πούμε η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ) προϋποθέτει την ύπαρξη ενός μεγάλου λαϊκού κινήματος που θα σταθεί εμπόδιο στα σχέδια των μεγαπαικτών.
Με κυβερνητικά non paper δεν γίνονται αυθόρμητα λαϊκά ξεσπάσματα. Ο κόσμος αργά ή γρήγορα θα εγερθεί ξανά. Όχι προφανώς για να διεκδικήσει «70% μνημόνιο» ή μία «αμοιβαία επωφελή συμφωνία».
Οπότε ραντεβού στις πλατείες! Με τα αιτήματα που αυτές ανέδειξαν τα τελευταία χρόνια.
Την στιγμή που οι εκβιασμοί των δανειστών κλιμακώνονται, ένα κάλεσμα στις πλατείες αγκαλιάζεται από αρκετούς πολίτες στα social media. Όπως σημειώνεται στο κάλεσμα, πρέπει «να πάρουμε την διαπραγμάτευση στα χέρια μας».
Όμως, για να έχει ανταπόκριση και συνέχεια ένα κάλεσμα πρέπει να ξέρουμε τι διεκδικούμε, για ποιόν λόγο παλεύουμε και ποιος είναι ο στόχος της κινητοποίησης.
- Για να στηρίξουμε εν λευκώ την κυβέρνηση στην διαπραγμάτευση;
- Για να επιμείνει η ελληνική πλευρά στο κείμενο των 47 σελίδων;
- Για την τελευταία πρόταση που περιλαμβάνει ακόμα περισσότερες υποχωρήσεις;
- Για το πρόγραμμα της ΔΕΘ, τις προεκλογικές δεσμεύσεις, τις προγραμματικές εξαγγελίες;
- Για μία συμφωνία με «λίγη λιτότητα»;
- Για να δεχτούν οι δανειστές, για παράδειγμα, τις ιδιωτικοποιήσεις και να απορρίψουν το κόψιμο του ΕΚΑΣ;
Αυτά δεν διευκρινίζονται από το συγκεκριμένο κάλεσμα.
Και δυστυχώς, φαίνεται ότι υπάρχει η λογική που αντιλαμβάνεται τον λαό ως αντικείμενο που «πατάς το κουμπί» και κατεβαίνει στους δρόμους. Έναν λαό που απλά καλείται να στηρίξει τις επιλογές που κάνει μία κυβέρνηση ερήμην του και όταν η ίδια τα έχει κάνει μαντάρα.
Ο λαϊκός παράγοντας, όμως, δεν είναι ένας άσσος που όποτε μας βολεύει τον τραβάμε από το μανίκι. Η οικοδόμηση ενός πολιτικού ρεύματος μέσα στην κοινωνία θέλει υπομονή και επιμονή. Aν θέλουμε να βαδίσουμε όλοι μαζί, κυβέρνηση και λαός, χρειάζεται καταρχήν ειλικρίνεια και να ειπωθεί τώρα όλη η αλήθεια στους πολίτες.
Έπειτα χρειάζονται σαφείς, οραματικοί, μεγάλοι στόχοι. Και μεγάλες ιδέες, Ιδέες που να σχετίζονται με τα βαθύτερα θέλω της κοινωνίας και τις ανάγκες που αναδείχτηκαν τα τελευταία 5 μνημονιακά χρόνια και όχι με τις ανάγκες απλά μίας διαπραγματευτικής ομάδας ή ενός κυβερνητικού επιτελείου:
- Δεν δίνουμε άλλη δόση στους τοκογλύφους
- Η Ελλάδα μπορεί αλλιώς
- Παλεύουμε για Πραγματική Δημοκρατία. Συμμετοχή και ενημέρωση του λαού σε όλα τα επίπεδα
- Να κάτσουν στο σκαμνί όσοι ευθύνονται για την μνημονιακή καταστροφή
- Όχι άλλο ξέπλυμα του παλιού μνημονιακού προσωπικού
- Νέο Σύνταγμα από το λαό
- Ελλάδα κυρίαρχο κράτος και όχι αποικία των δανειστών
- Παραγωγική Ανάταση. Πρωτοβουλίες για μία Ελλάδα που θα παράγει υλικά και πνευματικά και όχι μόνο χρέη
- Άμεσος γεωπολιτικός αναπροσανατολισμός πέρα από τα γεράκια του ευρωατλαντικού άξονα
Επανάσταση Δημοκρατίας σε όλη την Ευρώπη. Ζητάμε Πανευρωπαϊκή Σεισάχθεια για το Χρέος και σύγκληση μιας διεθνούς σύσκεψης των λαών, των κοινωνικών κινημάτων, των συνδικάτων, των προοδευτικών διανοουμένων με θέμα «Η Δημοκρατία πάνω από τις αγορές»
Οι αγώνες του λαού τα τελευταία χρόνια ανέδειξαν δυνατότητες που εκτείνονται πολύ πέρα από το «να γκρεμίσουμε την λιτότητα». Αλλά ακόμα και αυτός να είναι ο στόχος, ο τερματισμός της λιτότητας, πώς ακριβώς θα επιτευχθεί; Γκρεμίζεται η λιτότητα με τις προτάσεις που έχει, μέχρι στιγμής, καταθέσει η κυβέρνηση; Αρκεί το σχήμα «η κυβέρνηση παίρνει όλες τις αποφάσεις – ο λαός καλείται σε πορείες όποτε βρεθούμε σε αδιέξοδο»;
Ο αντιμνημονιακός ριζοσπαστισμός έδωσε πιο πλούσια παραδείγματα και έδειξε άλλους δρόμους όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα και η εμπειρία των τελευταίων 5 μηνών δείχνει ότι ακόμα και η πιο μικρή αλλαγή (ας πούμε η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ) προϋποθέτει την ύπαρξη ενός μεγάλου λαϊκού κινήματος που θα σταθεί εμπόδιο στα σχέδια των μεγαπαικτών.
Με κυβερνητικά non paper δεν γίνονται αυθόρμητα λαϊκά ξεσπάσματα. Ο κόσμος αργά ή γρήγορα θα εγερθεί ξανά. Όχι προφανώς για να διεκδικήσει «70% μνημόνιο» ή μία «αμοιβαία επωφελή συμφωνία».
Οπότε ραντεβού στις πλατείες! Με τα αιτήματα που αυτές ανέδειξαν τα τελευταία χρόνια.
- Για την κατάργηση του μνημονιακού καθεστώτος
- Για να πάψει η χώρα να είναι αποικία χρέους
- Για πραγματική δημοκρατία και ανεξαρτησία.
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου