Οι Πολυτέλειες της Θεσσαλονίκης

Του Όττο

Παρατηρώ εδώ και λίγες μέρες συζητήσεις μεταξύ ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες γίνονται σ' ελάχιστα φιλικό και συντροφικό κλίμα. Φυσικά αυτό σκιαγραφεί το ετερόκλητο πλήθος που συσπειρώθηκε μετωπικά γύρω από το κόμμα της Αριστεράς, ανθρώπους προερχόμενους από πολλές και διάφορες ιδεολογικές και κομματικές περιοχές.

Όμως η ζέση της σύγκρουσης, οι κατηγόριες που εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν, σε κάνει στ' αλήθεια να αναρωτιέσαι: Γιατί τελικά ψηφίσαμε όλοι εμείς ΣΥΡΙΖΑ; Τι κοινό βρήκαμε και τι ακριβώς προσδοκούσαμε με την ψήφο μας;

Πέρα απ' τις κλασικές προσωπολατρικές αναφορές στον λαοπρόβλητο ηγέτη Αλέξη Τσίπρα, πέρα από τις πολλές φωνές που ζητάνε όπως όπως συμφωνία -προερχόμενες από τα στρώματα εκ δεξιών του ΣΥΡΙΖΑ, που πρόσφατα μόλις τον προσεταιρίστηκαν και τον ψήφισαν- υπάρχει μια τάση εκδίωξης των αριστερών απόψεων, εκείνων που ζητάνε πιο δυναμική ή και επιθετική διαπραγμάτευση, ή εκείνους που θεωρούν ζωτικής σημασίας την εκπλήρωση των προεκλογικών και μετεκλογικών εξαγγελειών του.

Όμως, για κάτσε λίγο, τελικά ο μόνος λόγος που ψήφισαν οι περισσότεροι τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η προσωπικότητα του Τσίπρα; Όχι αυτά που έλεγε, με τόση πειστικότητα και τόση πεποίθηση; Δεν υπήρχαν πραγματικά προβλήματα που έκαναν τόσο κόσμο να ξεκουνηθεί από τις πολύχρονες  δικομματικές ψυχαναγκαστικές του εξαρτήσεις; Σε λάθος πόρτα, είδανε φως και μπήκαν; Μα αυτό είναι κίνηση απελπισιάς. Δεν θυμούνται άραγε τι ήταν εκείνο που τους προκάλεσε τούτη την απεπισιά; Μνημόνια δεν τα λέγανε τα ρημάδια;

Κι ύστερα, ξεχνάμε ότι ακόμα μέχρι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να θεωρεί τον εαυτό του κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς; Από πότε οι θέσεις της Αριστεράς μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν "παράνοια" ή "φτηνό αριστερισμό"; Τελικά ποια είναι τ' άγρια και ποια τα ήμερα εδώ μέσα; Φωνές που καλούν τον ΣΥΡΙΖΑ προς την κεντροαριστερά, προστάζοντας το εξωπέταγμα των αγριεμένων ήμερων, της ψυχής του κόμματος. Εάν τελικά ψηφίσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει κεντροαριστερά, γιατί δεν ψηφίζαμε σούμπιτοι τον Σταύρο να τελειώνουμε; Δεν είναι ο Σταύρος καλό παράδειγμα κεντροαριστερού πεφωτισμένου; Πρόθυμου; Ευλύγιστου; Αυτό θέλουμε κι απ' τον Τσίπρα; Αρνούμαι να το πιστέψω.

Το χειρότερο απ' όλα όμως, είναι ότι φτάσαμε να καυγαδίζουμε, γύρω απ' το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Κάποιοι επιμένουν πως το πρόγραμμα πρέπει να τηρηθεί στο μεγαλύτερο μέρος του και στα πλέον σημαντικά του (ΕΝΦΙΑ, Εργατικά Δικαιώματα, Άυξηση κατώτατου Μισθού, κλπ). Κάποιοι άλλοι πάλι κατακεραυνώνουν τους αιθεροβάμωνες, πως δεν μπορεί λέει να ζητάμε τον ουρανό με τ' άστρα. Θέλουμε λέει την καταστροφή της χώρας. Να μείνουμε στο Ευρώ κι ό,τι σκατά συμφωνία μας φέρουνε, να την υπογράψουμε και ν' αφήσουμε κατά μέρος τις... πολυτέλειες.

Είναι όμως έτσι τα πράματα; Δεν βαρεθήκαμε τελικά τόσα χρόνια ν' ακούμε τούτο το τροπάρι απ' τα χείλη Σαμαροβενιζέλων και Πρετεντεροπάσχων;

Θα ήθελα να σημειώσω ότι το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, παρουσιάστηκε ως το ελάχιστο που χρειάζεται η χώρα, προκειμένου να βγει απ' την ανθρωπιστική κρίση και ν' αρχίσει να λειτουργεί και πάλι η αγορά της, ώστε σιγά σιγά να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να μπούμε σ' ένα αργό ανοδικό σπιράλ, σταματώντας άμεσα το καθοδικό που σαν ρουφήχτρα μας τράβηξε στο βύθουλα. Όλοι το γνωρίσαμε αυτό, δεν ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ για άλλο λόγο τόσοι διαφορετικοί σε ιδέες άνθρωποι. Αυτή η απλή διαπίστωση ήταν που μας συσπείρωσε ενάντια στα καταραμένα μνημόνια, το φάρμακο που ήταν χειρότερο απ' την ασθένεια.

Το να φτάσουμε τώρα να μιλάμε για "πολυτέλειες" όσον αφορά την τήρηση αυτού του ελάχιστου, δείχνει απλά ένα πράγμα: Ότι το σπιράλ θα συνεχίσει να είναι καθοδικό και θα μπούμε και πάλι σ' αυτόν τον ανυπόφορο πόλεμο φθοράς, που δεν οδηγεί πουθενά, ούτε μπορεί υπό οποιουσδήποτε όρους να μας αποβεί σε καλό ή να λύσει τα βαθιά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας.

Ας μην ξεχνάμε την κατάληξη του Τσίπρα, τη μέρα που εξήγγειλε το πρόγραμμα, εκεί στη ΔΕΘ: "Όλα αυτά δεν είναι όσα θα θέλαμε να κάνουμε, αλλά αυτά που ΜΠΟΡΟΥΜΕ να κάνουμε για να δοθεί μια ανακούφιση". Πόση ανακούφιση θα πάρουμε τώρα; Μισή; Ένα τέταρτο; Έχει νόημα μία... ολίγη από ανάσα; Πιστεύετε στα σοβαρά ότι θ' αλλάξει κάτι;

Είναι αδύνατο να λύσεις ένα πρόβλημα, χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους που σε έριξαν μέσα του...

Θα πρέπει στη συνέχεια να επισημάνω ότι πέρα απ' το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, ο Γ. Βαρουφάκης είχε εξηγήσει με εντελώς πραγματιστικά επιχειρήματα (που σιγά σιγά τα υιοθετούν κι άλλοι δυτικοί οικονομολόγοι) για ποιον λόγο το χρέος ΔΕΝ είναι βιώσιμο και γιατί όλα τα χρήματα απ' τις απίστευτες θυσίες του ελληνικού λαού, πηγαίνουν σ' ένα άπατο πηγάδι, χωρίς κανένα όφελος για τη χώρα. Είχε λοιπόν τεκμηριώσει με απόλυτα ορθολογικό τρόπο, την ανάγκη για γενναίο (κι αληθινό) κούρεμα του χρέους, πριν συμβούν οι όποιες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις (κι είναι πολλές), ώστε η χώρα να μπορεί πια να επενδύσει στην απαιτούμενη παραγωγική ανασυγκρότηση.

Το λοιπόν, τα ορθολογικά επιχειρήματα και οι τεκμηριωμένες αναλύσεις ισχύουν ακόμα, δεν βλέπω τι είναι αυτό που τις έχει καταρρίψει. Μάλιστα πρόσφατα ο Βαρουφάκης τις επανέλαβε, λέγοντας ότι δεν πρόκειται να υπογράψει συμφωνία που δεν αντιμετωπίζει ευθέως τα παραπάνω ζητήματα.

Το μόνο που έχει αλλάξει (από λίγο πριν τις εκλογές) είναι ότι ο Βαρουφάκης συνειδητοποίησε ότι η λέξη "κούρεμα" δεν είναι εύκολο να σερβιριστεί στην κοινή γνώμη των δανειστών, οπότε προτιμάει να την ονομάζει "αναδιάρθρωση" ελπίζοντας ότι έτσι θα περάσει ευκολότερα, όταν το συμφωνήσουν.

Τέλος να πω, ότι οι φωνές που υποστηρίζουν δυναμικά "μην τους πληρώνετε τίποτα αφού κάνουν τους δύσκολους, διαγράψτε το καταφανώς παράνομο χρέος", ισχύουν τη διαπραγματευτική θέση της χώρας κι όχι τη δυσχεραίνουν. Αντίθετα, οι φωνές του που ουρλιάζουν: "πάρτε μια συμφωνία ό,τι να 'ναι, αρκεί να μην κινδυνεύσουν οι σχέσεις μας με την Ευρώπη" είναι αυτές που αλείφουν βουτυράκι στο ψωμί των δανειστών.

Αν δεν ρισκάρεις, δεν κερδίζεις κι αυτό είναι ένα απ' τα πλέον αληθή θέσφατα που έχω γνωρίσει...