Δέσποινα Σπανούδη
Αυτό που κατάλαβε κάθε προοδευτικός και καλόπιστος πολίτης από την επικοινωνιακή καμπάνια των ημερών, ήταν ότι η χώρα μας επιτέλους αποφάσισε να κάνει πράξη την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους τρία χρόνια μετά την αναγνώριση από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
Η πράξη αυτή εκλήφθηκε από πολλούς ως αντίβαρο στις επαναλαμβανόμενες προσεγγίσεις με το Ισραήλ αλλά και ως απόδειξη της «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής σύμφωνα με τον ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά. Πράγματι το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προέβη σε σειρά ενεργειών συνεργασίας με το Ισραήλ, που προκάλεσαν σφοδρές επικρίσεις όπως:
Η φιλο-ισραηλινή στροφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, επιβεβαιώθηκε με όσα ειπώθηκαν κατά τις επισκέψεις Κοτζιά και Τσίπρα στο Ισραήλ. Στα πλαίσια αυτής της στροφής, η κυβέρνηση δεν αναγνώρισε το Παλαιστινιακό κράτος, παρά τις υποσχέσεις που είχαν δοθεί στο παρελθόν. Είναι χαρακτηριστικό ότι την Δευτέρα, κατά τις κοινές του δηλώσεις με τον Αμπάς, ο Τσίπρας ρωτήθηκε από Παλαιστίνιο δημοσιογράφο γιατί η Ελλάδα παρά την αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους από τις 138 χώρες σε σύνολο 193 χωρών μελών του ΟΗΕ, καθυστερεί και η ίδια να προβεί σε αυτήν την ενέργεια.
Η απάντηση του Τσίπρα ήταν χαρακτηριστική: «η Ελλάδα θα κρίνει ποιος είναι ο κατάλληλος χρόνος για να προχωρήσει στα αναγκαία βήματα», «μια βιώσιμη λύση στο Παλαιστινιακό μπορεί να έρθει μόνο μέσα από ουσιαστικές συνομιλίες, στις οποίες η χώρα μας θα παίξει έναν ουσιαστικό ρόλο».
Κοινώς, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Αυτό που τελικά έγινε με τις δέουσες τυμπανοκρουσίες δεν είναι παρά ένα ψήφισμα με το οποίο η Βουλή καλεί την ελληνική κυβέρνηση «να προωθήσει όλες τις απαραίτητες διαδικασίες για να αναγνωρίσει Κράτος της Παλαιστίνης και να καταβάλει κάθε διπλωματική προσπάθεια για την άμεση επανέναρξη απευθείας μεταξύ των δύο πλευρών αξιόπιστων ειρηνευτικών διαδικασιών».
Έστω και έτσι, θα πει κάποιος, ακόμη και αν γίνεται για επικοινωνιακούς λόγους, είναι ένα βήμα σε θετική κατεύθυνση. Δυστυχώς όμως ούτε αυτό είναι ακριβές. Ακόμη και αν η Ελλάδα, προχωρούσε σε αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους, αυτό θα είχε μόνο συμβολική αξία αν δεν συνοδεύονταν με ουσιαστικά μέτρα πίεσης προς το Ισραήλ.
Χωρίς αναγνώριση και με χείρα βοήθειας προς το Ισραήλ, τι μένει από την «ιστορική απόφαση» της Βουλής; Ένα ψήφισμα με επικίνδυνες διατυπώσεις όπως η αναφορά σε «κράτος της Παλαιστίνης με βάση τα όρια του 1967» που αφήνει ανοιχτά ενδεχόμενα για ένα κράτος μικρότερο από αυτό που ορίζουν οι αποφάσεις του ΟΗΕ ακόμη και με διατήρηση των ισραηλινών εποικισμών για τους οποίους διατυπώνονται ανησυχίες αλλά δεν καταγγέλλονται ως παράνομοι με βάση το διεθνές δίκαιο.
Ένα ψήφισμα που δεν περιλαμβάνει το δικαίωμα της επιστροφής των Παλαιστίνιων προσφύγων σύμφωνα με απόφαση του ΟΗΕ, ένα ψήφισμα που «ισορροπεί» ανάμεσα σε Παλαιστίνη και Ισραήλ, ένα ψήφισμα που δεν δεσμεύει την κυβέρνηση, είναι τελικά ένα ψήφισμα μη αναγνώρισης. Το οποίο παρ’ όλα αυτά συγκέντρωσε την ομοφωνία του κοινοβουλίου.
ArtiNews
Αυτό που κατάλαβε κάθε προοδευτικός και καλόπιστος πολίτης από την επικοινωνιακή καμπάνια των ημερών, ήταν ότι η χώρα μας επιτέλους αποφάσισε να κάνει πράξη την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους τρία χρόνια μετά την αναγνώριση από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
Η πράξη αυτή εκλήφθηκε από πολλούς ως αντίβαρο στις επαναλαμβανόμενες προσεγγίσεις με το Ισραήλ αλλά και ως απόδειξη της «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής σύμφωνα με τον ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά. Πράγματι το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προέβη σε σειρά ενεργειών συνεργασίας με το Ισραήλ, που προκάλεσαν σφοδρές επικρίσεις όπως:
- η υπογραφή συμφωνίας στρατιωτικής συνεργασίας (SOFA) τον περασμένο Ιούλιο, για τη διαμονή ισραηλινών δυνάμεων στην χώρα, που έκανε την Ελλάδα την μοναδική χώρα εκτός από τις ΗΠΑ που έχει τέτοια συμφωνία με το Ισραήλ και το Ισραήλ την μοναδική χώρα εκτός από τις ΗΠΑ που έχει τέτοια συμφωνία με την Ελλάδα.
- η συμμετοχή της Ελλάδας στην μεγαλύτερη μέχρι τώρα άσκηση της Ισραηλινής αεροπορίας που έγινε τον περασμένο Οκτώβριο με μόνους άλλους συμμέτοχους τις ΗΠΑ και την Πολωνία
- η υπερψήφιση από τη χώρα μας της πρότασης του Ισραήλ στον ΟΗΕ για τη μη χρηματοδότηση παλαιστινιακών ΜΚΟ που τελικά δεν πέρασε
- η αποχή της χώρας από την ψηφοφορία για την ανάρτηση της παλαιστινιακής σημαίας στην έδρα του ΟΗΕ που πέρασε με συντριπτική πλειοψηφία
- η άρνηση της χώρας σύμφωνα με ισραηλινό δημοσίευμα να εφαρμόσει την πρόσφατη οδηγία της Ε.Ε. για σήμανση προϊόντων των παράνομων ισραηλινών εποικισμών που διαψεύστηκε από την κυβέρνηση αλλά χωρίς να διευκρινιστεί αν και πότε θα ισχύσει η οδηγία.
Η φιλο-ισραηλινή στροφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, επιβεβαιώθηκε με όσα ειπώθηκαν κατά τις επισκέψεις Κοτζιά και Τσίπρα στο Ισραήλ. Στα πλαίσια αυτής της στροφής, η κυβέρνηση δεν αναγνώρισε το Παλαιστινιακό κράτος, παρά τις υποσχέσεις που είχαν δοθεί στο παρελθόν. Είναι χαρακτηριστικό ότι την Δευτέρα, κατά τις κοινές του δηλώσεις με τον Αμπάς, ο Τσίπρας ρωτήθηκε από Παλαιστίνιο δημοσιογράφο γιατί η Ελλάδα παρά την αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους από τις 138 χώρες σε σύνολο 193 χωρών μελών του ΟΗΕ, καθυστερεί και η ίδια να προβεί σε αυτήν την ενέργεια.
Η απάντηση του Τσίπρα ήταν χαρακτηριστική: «η Ελλάδα θα κρίνει ποιος είναι ο κατάλληλος χρόνος για να προχωρήσει στα αναγκαία βήματα», «μια βιώσιμη λύση στο Παλαιστινιακό μπορεί να έρθει μόνο μέσα από ουσιαστικές συνομιλίες, στις οποίες η χώρα μας θα παίξει έναν ουσιαστικό ρόλο».
Κοινώς, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Αυτό που τελικά έγινε με τις δέουσες τυμπανοκρουσίες δεν είναι παρά ένα ψήφισμα με το οποίο η Βουλή καλεί την ελληνική κυβέρνηση «να προωθήσει όλες τις απαραίτητες διαδικασίες για να αναγνωρίσει Κράτος της Παλαιστίνης και να καταβάλει κάθε διπλωματική προσπάθεια για την άμεση επανέναρξη απευθείας μεταξύ των δύο πλευρών αξιόπιστων ειρηνευτικών διαδικασιών».
Έστω και έτσι, θα πει κάποιος, ακόμη και αν γίνεται για επικοινωνιακούς λόγους, είναι ένα βήμα σε θετική κατεύθυνση. Δυστυχώς όμως ούτε αυτό είναι ακριβές. Ακόμη και αν η Ελλάδα, προχωρούσε σε αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους, αυτό θα είχε μόνο συμβολική αξία αν δεν συνοδεύονταν με ουσιαστικά μέτρα πίεσης προς το Ισραήλ.
Χωρίς αναγνώριση και με χείρα βοήθειας προς το Ισραήλ, τι μένει από την «ιστορική απόφαση» της Βουλής; Ένα ψήφισμα με επικίνδυνες διατυπώσεις όπως η αναφορά σε «κράτος της Παλαιστίνης με βάση τα όρια του 1967» που αφήνει ανοιχτά ενδεχόμενα για ένα κράτος μικρότερο από αυτό που ορίζουν οι αποφάσεις του ΟΗΕ ακόμη και με διατήρηση των ισραηλινών εποικισμών για τους οποίους διατυπώνονται ανησυχίες αλλά δεν καταγγέλλονται ως παράνομοι με βάση το διεθνές δίκαιο.
Ένα ψήφισμα που δεν περιλαμβάνει το δικαίωμα της επιστροφής των Παλαιστίνιων προσφύγων σύμφωνα με απόφαση του ΟΗΕ, ένα ψήφισμα που «ισορροπεί» ανάμεσα σε Παλαιστίνη και Ισραήλ, ένα ψήφισμα που δεν δεσμεύει την κυβέρνηση, είναι τελικά ένα ψήφισμα μη αναγνώρισης. Το οποίο παρ’ όλα αυτά συγκέντρωσε την ομοφωνία του κοινοβουλίου.
ArtiNews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου