Του Μάκη Μαλαφέκα
Η γαλλική Δημοκρατία είναι μια ανοργασμική κυρία της οποίας η κλειτορίδα ονομάζεται γκιλοτίνα. Είναι φοβερό πράγμα η κλειτορίδα μιας ανοργασμικής. Είναι το ταμπού των ταμπού: ένα ταμπού με βιβλικό πολλαπλασιαστή (Άσμα Aσμάτων, Βασιλεύς των Βασιλέων κ.λπ.). Η ευτραφής γυμνόστηθη μαρμάρινη République επαίρεται κι οργάζεται μόνο με κομμένα κεφάλια πάνω στο λιθόστρωτο και δεν μπορεί καν να το παραδεχτεί η φουκαριάρα. Ιδιαίτερα μετά την οριστική κλειτοριδεκτομή που υπέστη το 1981 με την κατάργηση της θανατικής ποινής, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που έχει μπορέσει να λειτουργήσει πάνω της αποτελεσματικά ως λανθάνον υποκατάστατο: ο Ζαν-Μαρί Λεπέν.
Οι Γάλλοι σοσιαλιστές τον φόρεσαν κανονικότατα στη γαλλική κοινωνία ακριβώς κατά την ιστορική επέλαση της Σοσιαλδημοκρατίας (και του AIDS) ως ένα μονόφθαλμο παλούκι που στάζει πυγμή και σοφιστείες, κι αυτή το δέχτηκε ευχαρίστως σαν το αγαπημένο της φόβητρο, τον αγαπημένο της βιαστή: έναν Μπομπ απ” το Twin Peaks σε διαστάσεις πανεθνεγερτικές. Νόμιζαν τότε οι μιτεραντιστές ότι ο Λε Πεν θα έτρωγε μόνο απ” τη Δεξιά, πράγμα που θα τους καθιστούσε άχαστους σε βάθος δεκαετιών. Αυτός όμως αποδείχτηκε παμφάγος – κι η γαλλική Δημοκρατία λατρεύει να τη δαγκώνουν στα μαλακά.
Η κόρη του Τοτέμ ονομάζεται Μαρίν, κι η εγγονή του Μαριόν (ψάξτε στις εικόνες, έχουν ενδιαφέρον). Είναι οι ιδανικές κληρονόμοι αυτής της υπέροχης αιμολυτικής δυναστείας. Αφού σκότωσαν τον πατριάρχη, ενσαρκώνουν πλέον στην εντέλεια το Ταμπού του αίματος εντός της γαλλικής κοινωνίας. Τόσα κεφάλια να κοπούν κι ούτε ένα καλό χεράκι όλα αυτά τα χρόνια…
Και φτάνει η ώρα της κρίσεως. Το έτερο τερατώδες δημιούργημα των Γάλλων Σοσιαλιστών (χέρι-χέρι με τη CIA και τους Αραβο-κολπικούς φίλους της), το Ισλαμικό Κράτος -ενημερωθείτε για τον προ τριετίας ρόλο του υπουργού Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς- αυτονομείται κι αρχίζει να γλυκοκοιτάζει τον κατασκευαστή του. Κι οι αντιθέσεις τής γαλλικής κοινωνίας γιγαντώνουν και θεριεύουν κι αυτές, παίρνουν σάρκα και οστά και στρέφεται ο κοσμάκης, που πάντα αυτός θα πληρώνει τη νύφη, προς τη μόνιμη υπόσχεση του αίματος που τον περιμένει στη γωνία.
Δεν φαίνεται να ανησυχεί όμως, ούτε και τώρα, το σάπιο και ετοιμοθάνατο πολιτικό σύστημα της Γαλλίας. Το επαίσχυντο εκλογικό τρικ των δύο γύρων προστατεύει στιβαρά, σαν άλλη ζώνη αγνότητος, τη γαλλική Δημοκρατία από οποιαδήποτε περιπετειώδη συγκίνηση. Οι δυνάμεις του Καλού θα νικήσουν και πάλι. Ο οργασμός θα απωθηθεί. Μέχρι την επόμενη φορά.
Δρόμος
Η γαλλική Δημοκρατία είναι μια ανοργασμική κυρία της οποίας η κλειτορίδα ονομάζεται γκιλοτίνα. Είναι φοβερό πράγμα η κλειτορίδα μιας ανοργασμικής. Είναι το ταμπού των ταμπού: ένα ταμπού με βιβλικό πολλαπλασιαστή (Άσμα Aσμάτων, Βασιλεύς των Βασιλέων κ.λπ.). Η ευτραφής γυμνόστηθη μαρμάρινη République επαίρεται κι οργάζεται μόνο με κομμένα κεφάλια πάνω στο λιθόστρωτο και δεν μπορεί καν να το παραδεχτεί η φουκαριάρα. Ιδιαίτερα μετά την οριστική κλειτοριδεκτομή που υπέστη το 1981 με την κατάργηση της θανατικής ποινής, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που έχει μπορέσει να λειτουργήσει πάνω της αποτελεσματικά ως λανθάνον υποκατάστατο: ο Ζαν-Μαρί Λεπέν.
Οι Γάλλοι σοσιαλιστές τον φόρεσαν κανονικότατα στη γαλλική κοινωνία ακριβώς κατά την ιστορική επέλαση της Σοσιαλδημοκρατίας (και του AIDS) ως ένα μονόφθαλμο παλούκι που στάζει πυγμή και σοφιστείες, κι αυτή το δέχτηκε ευχαρίστως σαν το αγαπημένο της φόβητρο, τον αγαπημένο της βιαστή: έναν Μπομπ απ” το Twin Peaks σε διαστάσεις πανεθνεγερτικές. Νόμιζαν τότε οι μιτεραντιστές ότι ο Λε Πεν θα έτρωγε μόνο απ” τη Δεξιά, πράγμα που θα τους καθιστούσε άχαστους σε βάθος δεκαετιών. Αυτός όμως αποδείχτηκε παμφάγος – κι η γαλλική Δημοκρατία λατρεύει να τη δαγκώνουν στα μαλακά.
Η κόρη του Τοτέμ ονομάζεται Μαρίν, κι η εγγονή του Μαριόν (ψάξτε στις εικόνες, έχουν ενδιαφέρον). Είναι οι ιδανικές κληρονόμοι αυτής της υπέροχης αιμολυτικής δυναστείας. Αφού σκότωσαν τον πατριάρχη, ενσαρκώνουν πλέον στην εντέλεια το Ταμπού του αίματος εντός της γαλλικής κοινωνίας. Τόσα κεφάλια να κοπούν κι ούτε ένα καλό χεράκι όλα αυτά τα χρόνια…
Και φτάνει η ώρα της κρίσεως. Το έτερο τερατώδες δημιούργημα των Γάλλων Σοσιαλιστών (χέρι-χέρι με τη CIA και τους Αραβο-κολπικούς φίλους της), το Ισλαμικό Κράτος -ενημερωθείτε για τον προ τριετίας ρόλο του υπουργού Εξωτερικών Λοράν Φαμπιούς- αυτονομείται κι αρχίζει να γλυκοκοιτάζει τον κατασκευαστή του. Κι οι αντιθέσεις τής γαλλικής κοινωνίας γιγαντώνουν και θεριεύουν κι αυτές, παίρνουν σάρκα και οστά και στρέφεται ο κοσμάκης, που πάντα αυτός θα πληρώνει τη νύφη, προς τη μόνιμη υπόσχεση του αίματος που τον περιμένει στη γωνία.
Δεν φαίνεται να ανησυχεί όμως, ούτε και τώρα, το σάπιο και ετοιμοθάνατο πολιτικό σύστημα της Γαλλίας. Το επαίσχυντο εκλογικό τρικ των δύο γύρων προστατεύει στιβαρά, σαν άλλη ζώνη αγνότητος, τη γαλλική Δημοκρατία από οποιαδήποτε περιπετειώδη συγκίνηση. Οι δυνάμεις του Καλού θα νικήσουν και πάλι. Ο οργασμός θα απωθηθεί. Μέχρι την επόμενη φορά.
Δρόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου