Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Ποιοι είναι οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή τώρα που το ενδιαφέρον της υπερδύναμης φαίνεται να γέρνει περισσότερο προς τον Ειρηνικό Ωκεανό; Ποιες παλιές ή νέες χώρες θα έρθουν για να καλύψουν το κενό που θα προκύψει από την επικείμενη ήττα του ISIS; Σε πόσα κρατικά μέρη έχει αποφασιστεί από τις ενδιαφερόμενες πλευρές να διασπαστεί η Συρία και κάτω από την επιρροή ποιας δύναμης θα τεθεί καθένα από αυτά;
Ποια θα είναι η αντίδραση της Τουρκίας αν κυριευτεί από τις κουρδικές δυνάμεις η περιοχή δυτικά του Ευφράτη για την οποία έχει πολλάκις δηλώσει ο Ερντογάν την ιδιαίτερη «ευαισθησία» της χώρας του; Ποια επίδραση θα έχει στις τιμές του πετρελαίου η όξυνση στις σχέσεις Ιράν-Σαουδικής Αραβίας και ποια μπλοκ δυνάμεων θα συγκροτηθούν στην περιοχή γύρω από αυτές τις χώρες;
Πού θα οδηγήσει η αυξανόμενη συγκέντρωση ρωσικής δύναμης πυρός περιμετρικά της Τουρκίας και ποιες συνέπειες θα επιφέρει στην οικονομική κατάσταση και ακόμη χειρότερα στην κρατική υπόσταση της δεύτερης το πλήθος των εσωτερικών και εξωτερικών προβλημάτων που η πολιτική των κυβερνώντων της έχει δημιουργήσει; Ποιες αρνητικές επιδράσεις θα έχει για την υπόθεση των Κούρδων και για την τύχη της Κύπρου το φλερτ που για λόγους αμοιβαίου συμφέροντος προωθείται ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ, έστω και αν λίγο καιρό πρωτύτερα οι χώρες αυτές δήλωναν σχεδόν ορκισμένοι εχθροί;
Πιο ρευστό, συγκεχυμένο και απροσδιόριστο δεν θυμάμαι ποτέ τον ούτως ή άλλως εύθραυστο γεωστρατηγικό χώρο της Μέσης Ανατολής, με ό,τι αυτό σημαίνει και για την ασφάλεια της χώρας μας. Αυτό που φαίνεται να ορίζει τη σημερινή ιδιαιτερότητα σε σχέση με προγενέστερες κρίσιμες εποχές, όπως το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου όταν οι δυνάμεις της Αντάντ έβγαλαν τους χάρακες για να σύρουν τα κρατικά σύνορα των χωρών που λίγο πολύ γνωρίζουμε σήμερα, είναι η πολυπαραγοντική διάσταση του διακυβεύματος.
Τα κομμάτια του σημερινού παζλ δεν ελέγχονται από δύο ή τρεις χώρες, όπως συνέβαινε τότε, αφού όλοι οι εμπλεκόμενοι, μικρότερης ή μεγαλύτερης ισχύος, διεκδικούν πλέον έναν σημαντικό ρόλο, αξιώνουν κάποιο ορατό όφελος και προτείνουν ένα διαφορετικό σχέδιο, δημιουργώντας ένα ευμετάβλητο σκηνικό που επιφυλάσσει εκπλήξεις ακόμη και για όσους νομίζουν ότι πρωταγωνιστούν στις εξελίξεις ή ακόμη περισσότερο ότι κατευθύνουν με αυτόματο πιλότο την πορεία των γεγονότων.
Η κατραπακιά της αμερικανικής πολιτικής που αρεσκόταν να αναγνωρίζει διαβαθμίσεις φονταμενταλισμού στους αντικαθεστωτικούς του Μπασάρ αλ Άσαντ είναι χαρακτηριστική. Ομοίως χαρακτηριστική είναι και η αποτυχία της τουρκικής πολιτικής που διαμέσου του ISIS επιδίωκε να προωθήσει τις νεοοθωμανικές της βλέψεις στην περιοχή για να βρεθεί τώρα με την πλάτη στον τοίχο.
Πάντως υπάρχει σε όλα αυτά και κάτι που παραμένει αμετάβλητο, όσες δεκαετίες και αν περάσουν, σαν την παράπλευρη τρόπον τινά απώλεια που έχουν όλοι αυτοί οι γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί για το μέλλον της Μέσης Ανατολής. Αναφέρομαι στις οιμωγές των μανάδων, στις μαζικές εκτελέσεις των αιχμαλώτων, στα συντρίμμια της Δαμασκού, στα πνιγμένα πτώματα των Αιλάν, στους διψασμένους πολιορκημένους της Σιλώπης, στις άταφες αγωνίστριες του ΡKK, στους εκτοπισμένους για λόγους εθνοκάθαρσης κουρδικούς πληθυσμούς κτλ. κτλ.
Με έναν λόγο, αναφέρομαι στην εξελισσόμενη τραγωδία όλων αυτών των λαών που είχαν την ατυχία να συνδέσουν τη μοίρα τους με μια ευαίσθητη γεωστρατηγικά περιοχή, όπου κράτη συνεχίζουν να ιδρύονται εκ του μη εθνικού όντος, εθνικές οντότητες συνεχίζουν να μη βρίσκουν την κρατική τους υπόσταση, ενεργειακά αποθέματα συνεχίζουν να δημοπρατούνται σε τιμές ευκαιρίας για τις δυτικές εταιρείες και μικροί παγκόσμιοι πόλεμοι συνεχίζουν να διεξάγονται δι’ αντιπροσώπων, όχι μόνο ερήμην αλλά και σε βάρος των πιο άμεσα ενδιαφερομένων.
ArtiNews
Ποιοι είναι οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή τώρα που το ενδιαφέρον της υπερδύναμης φαίνεται να γέρνει περισσότερο προς τον Ειρηνικό Ωκεανό; Ποιες παλιές ή νέες χώρες θα έρθουν για να καλύψουν το κενό που θα προκύψει από την επικείμενη ήττα του ISIS; Σε πόσα κρατικά μέρη έχει αποφασιστεί από τις ενδιαφερόμενες πλευρές να διασπαστεί η Συρία και κάτω από την επιρροή ποιας δύναμης θα τεθεί καθένα από αυτά;
Ποια θα είναι η αντίδραση της Τουρκίας αν κυριευτεί από τις κουρδικές δυνάμεις η περιοχή δυτικά του Ευφράτη για την οποία έχει πολλάκις δηλώσει ο Ερντογάν την ιδιαίτερη «ευαισθησία» της χώρας του; Ποια επίδραση θα έχει στις τιμές του πετρελαίου η όξυνση στις σχέσεις Ιράν-Σαουδικής Αραβίας και ποια μπλοκ δυνάμεων θα συγκροτηθούν στην περιοχή γύρω από αυτές τις χώρες;
Πού θα οδηγήσει η αυξανόμενη συγκέντρωση ρωσικής δύναμης πυρός περιμετρικά της Τουρκίας και ποιες συνέπειες θα επιφέρει στην οικονομική κατάσταση και ακόμη χειρότερα στην κρατική υπόσταση της δεύτερης το πλήθος των εσωτερικών και εξωτερικών προβλημάτων που η πολιτική των κυβερνώντων της έχει δημιουργήσει; Ποιες αρνητικές επιδράσεις θα έχει για την υπόθεση των Κούρδων και για την τύχη της Κύπρου το φλερτ που για λόγους αμοιβαίου συμφέροντος προωθείται ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ, έστω και αν λίγο καιρό πρωτύτερα οι χώρες αυτές δήλωναν σχεδόν ορκισμένοι εχθροί;
Πιο ρευστό, συγκεχυμένο και απροσδιόριστο δεν θυμάμαι ποτέ τον ούτως ή άλλως εύθραυστο γεωστρατηγικό χώρο της Μέσης Ανατολής, με ό,τι αυτό σημαίνει και για την ασφάλεια της χώρας μας. Αυτό που φαίνεται να ορίζει τη σημερινή ιδιαιτερότητα σε σχέση με προγενέστερες κρίσιμες εποχές, όπως το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου όταν οι δυνάμεις της Αντάντ έβγαλαν τους χάρακες για να σύρουν τα κρατικά σύνορα των χωρών που λίγο πολύ γνωρίζουμε σήμερα, είναι η πολυπαραγοντική διάσταση του διακυβεύματος.
Τα κομμάτια του σημερινού παζλ δεν ελέγχονται από δύο ή τρεις χώρες, όπως συνέβαινε τότε, αφού όλοι οι εμπλεκόμενοι, μικρότερης ή μεγαλύτερης ισχύος, διεκδικούν πλέον έναν σημαντικό ρόλο, αξιώνουν κάποιο ορατό όφελος και προτείνουν ένα διαφορετικό σχέδιο, δημιουργώντας ένα ευμετάβλητο σκηνικό που επιφυλάσσει εκπλήξεις ακόμη και για όσους νομίζουν ότι πρωταγωνιστούν στις εξελίξεις ή ακόμη περισσότερο ότι κατευθύνουν με αυτόματο πιλότο την πορεία των γεγονότων.
Η κατραπακιά της αμερικανικής πολιτικής που αρεσκόταν να αναγνωρίζει διαβαθμίσεις φονταμενταλισμού στους αντικαθεστωτικούς του Μπασάρ αλ Άσαντ είναι χαρακτηριστική. Ομοίως χαρακτηριστική είναι και η αποτυχία της τουρκικής πολιτικής που διαμέσου του ISIS επιδίωκε να προωθήσει τις νεοοθωμανικές της βλέψεις στην περιοχή για να βρεθεί τώρα με την πλάτη στον τοίχο.
Πάντως υπάρχει σε όλα αυτά και κάτι που παραμένει αμετάβλητο, όσες δεκαετίες και αν περάσουν, σαν την παράπλευρη τρόπον τινά απώλεια που έχουν όλοι αυτοί οι γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί για το μέλλον της Μέσης Ανατολής. Αναφέρομαι στις οιμωγές των μανάδων, στις μαζικές εκτελέσεις των αιχμαλώτων, στα συντρίμμια της Δαμασκού, στα πνιγμένα πτώματα των Αιλάν, στους διψασμένους πολιορκημένους της Σιλώπης, στις άταφες αγωνίστριες του ΡKK, στους εκτοπισμένους για λόγους εθνοκάθαρσης κουρδικούς πληθυσμούς κτλ. κτλ.
Με έναν λόγο, αναφέρομαι στην εξελισσόμενη τραγωδία όλων αυτών των λαών που είχαν την ατυχία να συνδέσουν τη μοίρα τους με μια ευαίσθητη γεωστρατηγικά περιοχή, όπου κράτη συνεχίζουν να ιδρύονται εκ του μη εθνικού όντος, εθνικές οντότητες συνεχίζουν να μη βρίσκουν την κρατική τους υπόσταση, ενεργειακά αποθέματα συνεχίζουν να δημοπρατούνται σε τιμές ευκαιρίας για τις δυτικές εταιρείες και μικροί παγκόσμιοι πόλεμοι συνεχίζουν να διεξάγονται δι’ αντιπροσώπων, όχι μόνο ερήμην αλλά και σε βάρος των πιο άμεσα ενδιαφερομένων.
ArtiNews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου