Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Χρυσά με χάλκινα ανταλλάσσεις, ηλίθιε

Φώτης-Σπυρίδωνας Μαζαράκης*


Μια διαρκής αθλιότητα δεν μπορεί παρά να επιβάλλεται από άθλιους με τη συνηγορία ανόητων, ημιμαθών, φοβικών, υπηρετών των αθλίων, ή όλων αυτών από κοινού. Ετσι, το ζητούμενο παραμένει ένα: είναι δυνατόν η κοινωνία να ανέχεται την εξαθλίωσή της;

Τι έχει να χάσει ένας λαός υλοποιώντας το ιερό και απαράγραπτο δικαίωμα της αυτοδιάθεσής του; Δεν πρόκειται τελικά για τη λαϊκή κυριαρχία που πρέπει, σε πείσμα των εχθρών της, να παραμείνει «αναπαλλοτρίωτη, αδιαίρετη, αλάθητη και απεριόριστη»;

Αναπαλλοτρίωτη, γιατί δεν υφίσταται ισάξιο έννομο αγαθό με το οποίο να μπορεί να ανταλλαχθεί. Αδιαίρετη, γιατί, μέσα από την πάλη των τάξεων που διατρέχει ιστορικά την κοινωνική συμβίωση, προκρίνει μια ανακωχή πολιτικού χαρακτήρα.

Οι όροι αυτής της συμφωνίας ανοίγουν τον δρόμο στις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις να καλυτερεύσουν τη ζωή τους με ειρηνικό τρόπο. Αν αυτό το πολιτικό δικαίωμα καταλυθεί ή αδρανοποιηθεί, η συνθήκη σπάει και ο πόλεμος ξαναρχίζει.

Αλάθητη, ενώ υποπίπτει σε λάθη και εξαπατήσεις: απέναντι στην ελέω θεού μοναρχία και στην πεφωτισμένη αριστοκρατία, στην «αρχή του ενός» ή των ολίγων, απέναντι στην ανομιμοποίητη επικυριαρχία των «ειδικών» που πουλάνε φούμαρα, των τεχνοκρατών που «βλέπουν το δάχτυλο αλλά όχι το δάσος», των πάσης φύσεως δημοσιολόγων που «φιλοξενούνται» επ’ αμοιβή στις δημόσιες συχνότητες, προκρίνει τη δική της συλλογική αλήθεια· το εκάστοτε «πολιτικό δέον».

Τέλος, είναι και απεριόριστη: αν και έθεσε αυτοπεριορισμούς στην εξουσία της με την εγκαθίδρυση μιας συνταγματικής τάξης, εν τούτοις, το συντακτικό προνόμιο παραμένει πάντα σ’ αυτήν. Και αλίμονο σ’ αυτόν που θα επιχειρήσει να αποφασίσει αλλιώς ερήμην της.

Είναι λογικό να υπάρχει μια κόπωση σε όλους μας. Οτι όλα ειπώθηκαν, αλλά δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Ούτε το ένα ούτε το άλλο ισχύει.

Αν μοναδικός σκοπός των δανειστών είναι να πάρουν πίσω τα «χρήματά τους», τότε, αν μη τι άλλο, δεν θα κατέστρεφαν συστηματικά την παραγωγική ικανότητα της χώρας· αντίθετα, θα φρόντιζαν να την αυξήσουν για να πληρωθούν έγκαιρα και σίγουρα, αφού η φοροδοτική ικανότητα όλων, πλούσιων και φτωχών, εξοφλεί τα «δάνεια». Πρόκειται απλώς για βλακώδη επιλογή ή υπάρχουν κι άλλα; Εδώ, ισχύουν και τα δύο.

Οι επίπλαστα ισχυροί και μεταξύ τους αλληλέγγυοι της ευρωζώνης έδωσαν ανάσα στον δικό τους χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό, αλλά σε βάρος των υπολοίπων. Διέσωσαν τράπεζες και επιχειρήσεις τους με την κατασκευή και διοχέτευση χρηματικών εγγυήσεων από το τίποτα.

Τα χρέη όμως των δικών μας τραπεζών προς τις δικές τους (που τις δάνειζαν για να αγοράζουμε τα προϊόντα τους) θα τα αποπληρώσει το ελληνικό κράτος (δηλαδή εμείς) δανειζόμενο ηλεκτρονικά χρήμα που του ανήκουν (γιατί η Τράπεζα της Ελλάδος είναι μέτοχος της ΕΚΤ), ενώ αυτές παρέμειναν, με εντολή τους, ιδιωτικές.

Μόνο η Hypo Real Estate, που επένδυε στον κτηματομεσιτικό τομέα των ΗΠΑ και της Ιρλανδίας, έλαβε από το γερμανικό Δημόσιο 142 δισ. ευρώ εγγυήσεις, ενώ απόθεσε τα τοξικά της απόβλητα, ύψους ακόμη 210 δισ. ευρώ, στον γερμανικό κρατικό «σκουπιδοτενεκέ» Soffin. Μιάμιση φορά το δημόσιο χρέος της χώρας μας, για να σωθεί μια ιδιωτική εταιρεία.

Εξι χρόνια τώρα, το υπόλογο πολιτικό προσωπικό ακρωτηριάζει τη δημοκρατία, ξεπουλά τον δημόσιο πλούτο και ζητά από έναν άνεργο και άεργο λαό να βάλει το χέρι όλο και πιο βαθιά στην άδεια πια τσέπη του. Για να κερδίσει ποιος και τι;

Η αιτίαση είναι διττή: Η «πίστη» στα ομόλογα, που αντανακλώνται σε ευρώ, που κατασκευάζουν εικονικό πλούτο «εξαπατώντας» το παρόν σε βάρος του μέλλοντος και που τα χρησιμοποιούν όλες οι χώρες (πρόκειται για τον νέο «κανόνα του χρυσού»), πρέπει να διατηρηθεί.

Ο τρόπος; Η επιτήρηση του «αφερέγγυου δανειζόμενου» από τους τάχα φερέγγυους δανειστές και τους υπαλλήλους τους, όπως είναι ο ESM. Μια υποτακτική αποικία χρέους. Και αφού πρόκειται για τέτοια, είναι και ανίκανη να διαχειριστεί τον εμφανή και αφανή ακόμη πλούτο της.

Τον ξεπουλά λοιπόν άρον άρον σ’ αυτούς που ξέρουν τη δουλειά καλύτερα. Απ’ την άλλη, είναι γεγονός πως η φαινομενικά επικυρίαρχη Γερμανία, δεμένη στο άρμα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και προσπαθώντας αυτήν τη φορά μέσω αυτού να διαδραματίσει τον αυτοκρατορικό ρόλο που θεωρεί ότι της αξίζει, η Γερμανία που αιματοκύλησε τους λαούς της Ευρώπης δύο φορές, ενώ ξαναστάθηκε στα πόδια της χάρη στον μόχθο τους, νιώθει άβολα με τη δημοκρατία, τη χώρα που τη γέννησε και τον λαό της που της αντιστάθηκε.

Το παγκόσμιο ηθικό μέγεθος της Ελλάδας, η ανιδιοτελής προσφορά της στην ανθρωπότητα θα στοιχειώνουν ες αεί τα όνειρα αυτών που προσπαθούν να κλέψουν απ’ την Ιστορία. Ετσι, το «πρόγραμμά τους» επιτάσσει να ανταλλάξεις τα χρυσά μας με τα χάλκινά τους, γιατί τέτοια μόνο έχουν να σου δώσουν. Και επειδή το ξέρουν, σε αποκαλούν και ηλίθιο.

* Δ.Ν. - δικηγόρος - συγγραφέας

ΕΦ-ΣΥΝ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου