Ντίνα Κοέδρου
Το ερώτημα είναι επίκαιρο και γίνεται από πολλούς συμπολίτες μας, από κάποιους γιατί ακόμα αντέχουν οικονομικά και θεωρούν τον εαυτό τους «εκτός κινδύνου», από άλλους γιατί θεωρούν ότι οι δανειολήπτες έσφαλαν δανειζόμενοι χρήματα έχοντας κάνει λανθασμένους υπολογισμούς και από ακόμα κάποιους άλλους γιατί θεωρούν ότι «εφ’ όσον δανείστηκες, οφείλεις να πληρώσεις». Είναι επίσης εύλογο γιατί μία κοινωνία η οποία με σκοπιμότητα έχει οδηγηθεί σε αδιάλειπτο ατομικισμό και ουδέποτε διδάχθηκε συλλογικές η συμμετοχικές διαδικασίες, αδυνατεί να οραματιστεί το κοινό καλό και την δύναμη της αλληλεγγύης.
Ας εξετάσουμε όμως τους λόγους που έχουν αποφέρει την φλέγουσα αυτή κατάσταση των πλειστηριασμών στην χώρα μας.
Λίγα χρόνια πριν την κρίση, οι τράπεζες σχεδόν «χάριζαν» χρήματα σε μορφή πίστωσης είτε σε κάρτες είτε σε δάνεια. Καθημερινά φαινόμενα αποστολής καρτών στο σπίτι ή αναγγελίες έτοιμων δανείων ήταν κοινότυπες και συνήθεις. Ο κόσμος, έχοντας χειραγωγηθεί μέσα από διαφημίσεις, έντυπα και «χαρούμενες» πρωινές εκπομπές οδηγήθηκε στην άποψη ότι η χαρά και η απόλαυση της ζωής είναι απόρροια του καταναλωτισμού και του shopping therapy. Συνεπώς, έτρεχε στις τράπεζες να «εκμεταλλευτεί» την καλή του τύχη και να εμπλουτίσει την ζωή του με υλικά αγαθά και το πιο επιθυμητό εκ των όλων, μια δική του στέγη.
Ταυτόχρονα, οι αγρότες έχοντας συνηθίσει από χρόνια στην αποδοχή των επιδοτήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνεχίζουν να θάβουν την παραγωγή τους αντί να την διαθέτουν προς πώληση. Αυτή απεδείχθη μια ολέθρια, αλλά εσκεμμένη τακτική, που όχι μόνο στέρησε εργασία σε κάποιους αλλά στραγγάλισε την αγροτική παραγωγή της χώρας, δίνοντας προτίμηση σε εισαγωγές. Η σιγουριά των επιδοτήσεων τροφοδότησε και τον δανεισμό τους.
Φυσικά, η κίνηση του δανειζόμενου δεν ήταν χωρίς οικονομική βάση πάνω στην οποία να στηρίξει αυτόν τον δανεισμό, καθώς υπήρχε εργασία που του εξασφάλιζε ότι η αποπληρωμή του δανείου του ήταν απολύτως εφικτή. Όταν η κρίση άρχισε να σφίγγει ως μέγγενη με πολλαπλά χαράτσια και πολυσύνθετη φοροεπιδρομή, όταν η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία στραγγάλισε την κοινωνία από ρευστότητα με συνέπεια να κλείνουν, η μία μετά την άλλη, χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις, οι οποίες με την σειρά τους, ανέτρεψαν το εργασιακό καθεστώς στην κοινωνία, ο φαύλος κύκλος άρχισε να μεγαλώνει.
Η οικονομική αδυναμία δεν άργησε να φανεί και ο πολίτης που ουδέποτε είχε συνηθίσει στην αδυναμία αποπληρωμής αρχίζει να βογκά υπό το βάρος των χρεών του.
Αρχίζουν οι καθυστερήσεις πληρωμών και πολύ σύντομα αδυνατεί εξ ολοκλήρου να εξυπηρετήσει τα χρέη του, ακόμα και τα βασικά, όπως η ρευματοδότηση και η υδροδότηση του σπιτιού του. Ο κυκεώνας όλο και αυξάνεται και οι τράπεζες δεν αργούν να τραβήξουν το χαλί απαιτώντας άμεση αποπληρωμή δανείων. Σωρεία εισπρακτικών εταιριών ανοίγουν τις πύλες τους και ασκούν αφόρητη ψυχολογική πίεση στους οφειλέτες, αυξάνοντας το δράμα της κοινωνίας, οδηγώντας χιλιάδες, στην έσχατη πράξη απελπισίας, την αυτοκτονία.
Οι μόνοι που βγαίνουν αλώβητοι είναι οι τράπεζες που ανακεφαλαιώνονται 4 φορές μέσα στην κρίση για ένα σύνολο περίπου 243 δισεκατομμύρια ευρώ, ως αποζημίωση για τις ζημίες που έχουν υποστεί λόγω κόκκινων δανείων, χωρίς όμως οι οφειλέτες να ανακουφίζονται από τα χρέη τους και το κράτος που ενώ συνεχώς «τιμωρεί» τον πολίτη με φόρους, του στερεί την φοροδοτική αποδοτικότητα που δικαιούται βάσει Συντάγματος.
Σήμερα, με τις ευλογίες της κυβέρνησης και της τρόικας, η κατάσταση είναι πλέον απελπιστική.
Το προσφάτως υπογεγραμμένο νομοσχέδιο «νομιμοποιεί» πλειστηριασμούς ακόμα και πρώτης κατοικίας. Ο κώδικας πολιτικής δικονομίας διευκολύνει τις τράπεζες να μεταπουλήσουν τα κόκκινα δάνεια σε ξένα funds για ελάχιστο τίμημα. Η θυσία αίματος που απαιτείται σήμερα εξυπηρετεί ΜΟΝΟΝ τους τοκογλύφους και τα funds, με συνέπεια, η απειλή της απώλειας της περιουσίας των πολιτών να είναι άκρως πραγματοποιήσιμη και εφικτή.
Σε όλα αυτά, με μια κυβέρνηση που ενώ «διαπραγματεύτηκε πολύ σκληρά» με τους δανειστές, ουδέποτε επέδειξε την πολιτική βούληση να πράξει υπέρ του λαού της και αντιθέτως, εξυπηρετεί το παράνομο δημόσιο χρέος και τους δανειστές, απαντάμε με την έμπρακτη αποτροπή πλειστηριασμών στα ειρηνοδικεία της χώρας. Εφ’ όσον οι «αντιπρόσωποι» του λαού δεν προβαίνουν σε πολιτικές που είναι υπέρ του συμφέροντος του, ο λαός ο ίδιος αντιστέκεται και κάνει το αυτονόητο:
ΑΠΟΤΡΕΠΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΗΝ ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ!
Εις απάντηση του αρχικού ερωτήματος και καθώς τα μέτρα που έρχονται δεν θα αφήσουν κανέναν αλώβητο, η συμμετοχή όλων μας είναι συνταγματική υποχρέωση και καθήκον, ως γείτονες, ως γονείς, ως πολίτες και κυρίως ως άτομα που βλέπουμε πια ότι τα παραμύθια τέλειωσαν και το μοναδικό μας όπλο απέναντι στην αδικία είναι η δύναμη που εκπηγάζει από το σύνολο των συμπολιτών μας.
Για αυτό, κάθε Τετάρτη, 3.30μμ με 5.00μμ δίνουμε το δυναμικό παράδειγμα με τη συμμετοχή μας στα ειρηνοδικεία όλης της χώρας για να αποφέρουμε το αποτέλεσμα που κανείς άλλος δεν διεκδικεί για εμάς. Την σωτηρία της περιουσίας μας.
Το ερώτημα είναι επίκαιρο και γίνεται από πολλούς συμπολίτες μας, από κάποιους γιατί ακόμα αντέχουν οικονομικά και θεωρούν τον εαυτό τους «εκτός κινδύνου», από άλλους γιατί θεωρούν ότι οι δανειολήπτες έσφαλαν δανειζόμενοι χρήματα έχοντας κάνει λανθασμένους υπολογισμούς και από ακόμα κάποιους άλλους γιατί θεωρούν ότι «εφ’ όσον δανείστηκες, οφείλεις να πληρώσεις». Είναι επίσης εύλογο γιατί μία κοινωνία η οποία με σκοπιμότητα έχει οδηγηθεί σε αδιάλειπτο ατομικισμό και ουδέποτε διδάχθηκε συλλογικές η συμμετοχικές διαδικασίες, αδυνατεί να οραματιστεί το κοινό καλό και την δύναμη της αλληλεγγύης.
Ας εξετάσουμε όμως τους λόγους που έχουν αποφέρει την φλέγουσα αυτή κατάσταση των πλειστηριασμών στην χώρα μας.
Λίγα χρόνια πριν την κρίση, οι τράπεζες σχεδόν «χάριζαν» χρήματα σε μορφή πίστωσης είτε σε κάρτες είτε σε δάνεια. Καθημερινά φαινόμενα αποστολής καρτών στο σπίτι ή αναγγελίες έτοιμων δανείων ήταν κοινότυπες και συνήθεις. Ο κόσμος, έχοντας χειραγωγηθεί μέσα από διαφημίσεις, έντυπα και «χαρούμενες» πρωινές εκπομπές οδηγήθηκε στην άποψη ότι η χαρά και η απόλαυση της ζωής είναι απόρροια του καταναλωτισμού και του shopping therapy. Συνεπώς, έτρεχε στις τράπεζες να «εκμεταλλευτεί» την καλή του τύχη και να εμπλουτίσει την ζωή του με υλικά αγαθά και το πιο επιθυμητό εκ των όλων, μια δική του στέγη.
Ταυτόχρονα, οι αγρότες έχοντας συνηθίσει από χρόνια στην αποδοχή των επιδοτήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνεχίζουν να θάβουν την παραγωγή τους αντί να την διαθέτουν προς πώληση. Αυτή απεδείχθη μια ολέθρια, αλλά εσκεμμένη τακτική, που όχι μόνο στέρησε εργασία σε κάποιους αλλά στραγγάλισε την αγροτική παραγωγή της χώρας, δίνοντας προτίμηση σε εισαγωγές. Η σιγουριά των επιδοτήσεων τροφοδότησε και τον δανεισμό τους.
Φυσικά, η κίνηση του δανειζόμενου δεν ήταν χωρίς οικονομική βάση πάνω στην οποία να στηρίξει αυτόν τον δανεισμό, καθώς υπήρχε εργασία που του εξασφάλιζε ότι η αποπληρωμή του δανείου του ήταν απολύτως εφικτή. Όταν η κρίση άρχισε να σφίγγει ως μέγγενη με πολλαπλά χαράτσια και πολυσύνθετη φοροεπιδρομή, όταν η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία στραγγάλισε την κοινωνία από ρευστότητα με συνέπεια να κλείνουν, η μία μετά την άλλη, χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις, οι οποίες με την σειρά τους, ανέτρεψαν το εργασιακό καθεστώς στην κοινωνία, ο φαύλος κύκλος άρχισε να μεγαλώνει.
Η οικονομική αδυναμία δεν άργησε να φανεί και ο πολίτης που ουδέποτε είχε συνηθίσει στην αδυναμία αποπληρωμής αρχίζει να βογκά υπό το βάρος των χρεών του.
Αρχίζουν οι καθυστερήσεις πληρωμών και πολύ σύντομα αδυνατεί εξ ολοκλήρου να εξυπηρετήσει τα χρέη του, ακόμα και τα βασικά, όπως η ρευματοδότηση και η υδροδότηση του σπιτιού του. Ο κυκεώνας όλο και αυξάνεται και οι τράπεζες δεν αργούν να τραβήξουν το χαλί απαιτώντας άμεση αποπληρωμή δανείων. Σωρεία εισπρακτικών εταιριών ανοίγουν τις πύλες τους και ασκούν αφόρητη ψυχολογική πίεση στους οφειλέτες, αυξάνοντας το δράμα της κοινωνίας, οδηγώντας χιλιάδες, στην έσχατη πράξη απελπισίας, την αυτοκτονία.
Οι μόνοι που βγαίνουν αλώβητοι είναι οι τράπεζες που ανακεφαλαιώνονται 4 φορές μέσα στην κρίση για ένα σύνολο περίπου 243 δισεκατομμύρια ευρώ, ως αποζημίωση για τις ζημίες που έχουν υποστεί λόγω κόκκινων δανείων, χωρίς όμως οι οφειλέτες να ανακουφίζονται από τα χρέη τους και το κράτος που ενώ συνεχώς «τιμωρεί» τον πολίτη με φόρους, του στερεί την φοροδοτική αποδοτικότητα που δικαιούται βάσει Συντάγματος.
Σήμερα, με τις ευλογίες της κυβέρνησης και της τρόικας, η κατάσταση είναι πλέον απελπιστική.
Το προσφάτως υπογεγραμμένο νομοσχέδιο «νομιμοποιεί» πλειστηριασμούς ακόμα και πρώτης κατοικίας. Ο κώδικας πολιτικής δικονομίας διευκολύνει τις τράπεζες να μεταπουλήσουν τα κόκκινα δάνεια σε ξένα funds για ελάχιστο τίμημα. Η θυσία αίματος που απαιτείται σήμερα εξυπηρετεί ΜΟΝΟΝ τους τοκογλύφους και τα funds, με συνέπεια, η απειλή της απώλειας της περιουσίας των πολιτών να είναι άκρως πραγματοποιήσιμη και εφικτή.
Σε όλα αυτά, με μια κυβέρνηση που ενώ «διαπραγματεύτηκε πολύ σκληρά» με τους δανειστές, ουδέποτε επέδειξε την πολιτική βούληση να πράξει υπέρ του λαού της και αντιθέτως, εξυπηρετεί το παράνομο δημόσιο χρέος και τους δανειστές, απαντάμε με την έμπρακτη αποτροπή πλειστηριασμών στα ειρηνοδικεία της χώρας. Εφ’ όσον οι «αντιπρόσωποι» του λαού δεν προβαίνουν σε πολιτικές που είναι υπέρ του συμφέροντος του, ο λαός ο ίδιος αντιστέκεται και κάνει το αυτονόητο:
ΑΠΟΤΡΕΠΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΗΝ ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ!
Εις απάντηση του αρχικού ερωτήματος και καθώς τα μέτρα που έρχονται δεν θα αφήσουν κανέναν αλώβητο, η συμμετοχή όλων μας είναι συνταγματική υποχρέωση και καθήκον, ως γείτονες, ως γονείς, ως πολίτες και κυρίως ως άτομα που βλέπουμε πια ότι τα παραμύθια τέλειωσαν και το μοναδικό μας όπλο απέναντι στην αδικία είναι η δύναμη που εκπηγάζει από το σύνολο των συμπολιτών μας.
Για αυτό, κάθε Τετάρτη, 3.30μμ με 5.00μμ δίνουμε το δυναμικό παράδειγμα με τη συμμετοχή μας στα ειρηνοδικεία όλης της χώρας για να αποφέρουμε το αποτέλεσμα που κανείς άλλος δεν διεκδικεί για εμάς. Την σωτηρία της περιουσίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου