Του Αλέξανδρου Αρδαβάνη
Γύρω κραυγές, πανικός, γυναίκες αλλόφρονες.
Είχε κάτι σοβαρό συμβεί;
…ήταν πανέμορφη καθώς έβγαινε από το βύθος.
Ανοίγοντας πρώτα τα λαδένια μάτια, τα χείλη σ’ ένα χαμόγελο που πλάταινε ολοένα.
Εμοιαζε να πέρασε κάποιο υποβρύχιο τούνελ, να μαγεύτηκε στην πολύχρωμη λάμψη του βυθού…
Το πρόσωπο, τα μαλλιά όλα πλημμύρα στον ιδρώτα, κολυμβήτρια που προβάλλει ξαφνικά απ’ το νερό…
Μου φάνηκε σα να αναδυόταν από τα καφέ πλακάκια του διαδρόμου, όπως τα γκρεμισμένα από βανδάλους αρχαία αγάλματα που ξεπροβάλλουν σιγά σιγά από το χώμα της ανασκαφής με το στοργικό βουρτσάκι του αρχαιολόγου.
Ο γιατρός έσκυψε πάνω της και την αποθαύμασε με χάδια.
Λόγια απαλά στο βουβό αυτί ώσπου αυτή αποκρίθηκε …είμαι καλά, μην ανησυχείτε….τι μου συνέβη;…πόσο ντρέπομαι θεέ μου!
Το υπέροχο στόμα γελούσε, τα μάτια κοίταζαν ίσια στα μάτια τον γιατρό.
-Μια υπόταση ήταν μόνο μάτια μου…
Ο γιατρός σχεδόν ζήλεψε· έχει εμπειρίες λιποθυμίας και ξέρει πως αυτή περνά ξυστά στην ηδονή. Γιατί η λιποθυμία είναι μια στιγμιαία βουτιά στην ανυπαρξία, είναι μια υπέροχη κατάδυση στο ασυνείδητο.
Με το βουητό στ’ αυτιά και το μούδιαμα ολόκορμο- έτσι καθώς το προανάκρουσμα της ερωτικής έκστασης.
Η νεαρή γυναίκα δε μπορεί να μιλήσει την εμπειρία· μια στιγμή ευδαιμονίας που μόλις πέρασε. Και ένα βλέμμα απορίας- γιατί έτσι γοργά να περάσει;
Οι κραυγές ξεμάκρυναν, έγινε ησυχία.
Όλοι κοιτούσαν όπως βλέπουν οι πιστοί ένα θαύμα να συντελείται.
Σκέφτομαι τώρα αναδρομώντας στη σκηνή:
Έτσι όμορφη φαντάζομαι να βγαίνει αύριο η πατρίδα μου από τη λιποθυμία που έχει τώρα βυθιστεί. Ψαχουλεύοντας αμήχανα στην άβυσσο της Ιστορίας της. Να σηκωθεί χωρίς ντροπή, χωρίς είδωλα ψεύτικα να περπατήσει· σε όποιο δρόμο, αρκεί με δικά της μέλη, δική της βούληση, πάθος ξανά και ελπίδα.
Αύριο ή μεθαύριο.
Ξέρω πως τότε δεν θα είμαι πια εδώ να το ιδώ και αυτό μου λείπει προοπτικά- «ο κόσμος υπάρχει επειδή υπάρχουν τα μάτια μου» λέει ο Καμύ που κάτι ήξερε.
Η βυθισμένη στο λυκόφως της σιωπής πατρίδα μου.
Ήταν πανέμορφη.
-έτσι χαράχτηκε στη μνήμη μου, έτσι θα μείνει…
Επί τοίχων εικονικών, 2014
Ρ-Ρ
Γύρω κραυγές, πανικός, γυναίκες αλλόφρονες.
Είχε κάτι σοβαρό συμβεί;
…ήταν πανέμορφη καθώς έβγαινε από το βύθος.
Ανοίγοντας πρώτα τα λαδένια μάτια, τα χείλη σ’ ένα χαμόγελο που πλάταινε ολοένα.
Εμοιαζε να πέρασε κάποιο υποβρύχιο τούνελ, να μαγεύτηκε στην πολύχρωμη λάμψη του βυθού…
Το πρόσωπο, τα μαλλιά όλα πλημμύρα στον ιδρώτα, κολυμβήτρια που προβάλλει ξαφνικά απ’ το νερό…
Μου φάνηκε σα να αναδυόταν από τα καφέ πλακάκια του διαδρόμου, όπως τα γκρεμισμένα από βανδάλους αρχαία αγάλματα που ξεπροβάλλουν σιγά σιγά από το χώμα της ανασκαφής με το στοργικό βουρτσάκι του αρχαιολόγου.
Ο γιατρός έσκυψε πάνω της και την αποθαύμασε με χάδια.
Λόγια απαλά στο βουβό αυτί ώσπου αυτή αποκρίθηκε …είμαι καλά, μην ανησυχείτε….τι μου συνέβη;…πόσο ντρέπομαι θεέ μου!
Το υπέροχο στόμα γελούσε, τα μάτια κοίταζαν ίσια στα μάτια τον γιατρό.
-Μια υπόταση ήταν μόνο μάτια μου…
Ο γιατρός σχεδόν ζήλεψε· έχει εμπειρίες λιποθυμίας και ξέρει πως αυτή περνά ξυστά στην ηδονή. Γιατί η λιποθυμία είναι μια στιγμιαία βουτιά στην ανυπαρξία, είναι μια υπέροχη κατάδυση στο ασυνείδητο.
Με το βουητό στ’ αυτιά και το μούδιαμα ολόκορμο- έτσι καθώς το προανάκρουσμα της ερωτικής έκστασης.
Η νεαρή γυναίκα δε μπορεί να μιλήσει την εμπειρία· μια στιγμή ευδαιμονίας που μόλις πέρασε. Και ένα βλέμμα απορίας- γιατί έτσι γοργά να περάσει;
Οι κραυγές ξεμάκρυναν, έγινε ησυχία.
Όλοι κοιτούσαν όπως βλέπουν οι πιστοί ένα θαύμα να συντελείται.
Σκέφτομαι τώρα αναδρομώντας στη σκηνή:
Έτσι όμορφη φαντάζομαι να βγαίνει αύριο η πατρίδα μου από τη λιποθυμία που έχει τώρα βυθιστεί. Ψαχουλεύοντας αμήχανα στην άβυσσο της Ιστορίας της. Να σηκωθεί χωρίς ντροπή, χωρίς είδωλα ψεύτικα να περπατήσει· σε όποιο δρόμο, αρκεί με δικά της μέλη, δική της βούληση, πάθος ξανά και ελπίδα.
Αύριο ή μεθαύριο.
Ξέρω πως τότε δεν θα είμαι πια εδώ να το ιδώ και αυτό μου λείπει προοπτικά- «ο κόσμος υπάρχει επειδή υπάρχουν τα μάτια μου» λέει ο Καμύ που κάτι ήξερε.
Η βυθισμένη στο λυκόφως της σιωπής πατρίδα μου.
Ήταν πανέμορφη.
-έτσι χαράχτηκε στη μνήμη μου, έτσι θα μείνει…
Επί τοίχων εικονικών, 2014
Ρ-Ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου