Στραταρχικές καντρίλλιες

Νεοφιλελευθερισμός εναντίον Εθνικισμού

Οι επιταχυνόμενες εξελίξεις στο πεδίο της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκηνής, αναδεικνύουν τη γερασμένη πλέον αντιμετώπιση των καταστάσεων σε ένα κόσμο παραπαίοντα και νωθρό. Έχοντας ως παραπέτασμα καπνού τη Διπλωματία του ΟΗΕ, οι ισχυροανίσχυρες οικονομίες που σέρνουν το χορό του θανάτου σε κάθε αναδυόμενη χώρα, λειτουργούν όπως πάντα, πουλώντας ελεύθερους ανταγωνισμούς την ίδια στιγμή που τα τραστ των πολυεθνικών ξεσκίζουν κάθε τοπική προσπάθεια ανάπτυξης και ανεξαρτησίας.

Όπως και να βαφτίζανε την ελεύθερη οικονομία της αγοράς τα τελευταία 250 χρόνια, οι βασικοί κανόνες του παγκόσμιου παιχνιδιού κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, παραμένουν απαράλλαχτοι στο βωμό του κέρδους από το αίμα των πολλών. Νέα τάξη, παλιά τάξη με τους διάφορους ηγέτες να μένουν εσαεί στην ίδια τάξη. Βαρετό το επαναλαμβανόμενο έργο και με επίπλαστα συναισθήματα. Ουσία καμιά.

Ένας γάλος φιλόσοφος του περασμένου αιώνα είχε δηλώσει σε συνάδελφο του ότι οι αντιφάσεις είναι μέρος της ζωής μας και δεν πεθαίνει κάποιος από αυτές. Είναι σίγουρο ότι δεν είχε περάσει από πεδίο μάχης γιατί εκεί οι αντιφάσεις είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς το θάνατο. Ωραία να αναπτύσσουμε θεωρίες από τη θαλπωρή της πολυθρόνας μας για ανθρώπινες συμπεριφορές αλλά όταν απαιτηθεί η πρακτική μελέτη των εικασιών μας, το περιβάλλον είναι αμείλικτο.

Έχοντας υπόψη την στρατηγική που ακολουθήθηκε ανά τους αιώνες για υποταγή του πλήθους και του πειθαναγκασμού του σε άβουλες ζωές, είναι ζοφερό το γεγονός ότι πλέον δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση λειτουργικότητας των σχεδίων των μεγαλόσχημων που καθορίζουν το παρόν. Μόνο ξεριζωμός, πόνος και άβυσσος. Η ζωή δεν είναι για χόρταση φωνάζουν τα σαρκία των μαφιόζων παντοιοτρόπως.

Έχοντας καθυποταχτεί στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού τα τελευταία 45 χρόνια, μας είναι αδύνατο να αντιληφθούμε την μετάλλαξη μας σε ανθρώπους-κύμβαλα, ωραιοπαθείς μέσα στην απέραντη άγνοια μας. Ήταν τόσο μεθοδευμένη η απαξίωση της τοπικής ταυτότητας με σκαιούς τρόπους όπου οι περισσότεροι από μας θεώρησαν ότι όπου υπήρχε προσπάθεια στήριξης μιας εθνικής προσπάθειας προόδου, αυτομάτως εμπεριείχε το σπέρμα του φασισμού και την διαφοροποίησης από το όλο τέλμα.

Τα λάφυρα του καπιτα-ληστρικού τρόπου ζωής ήταν η απτή απόδειξη ότι υπάρχουμε ως καταβόθρες προϊόντων, με τη συσσώρευση να αποτελεί το άγιο δισκοπότηρο της ύπαρξης μας. Στη δε άλλη πλευρά του λόφου, οι κομμου-νηστικές δυστοπίες απώλεσαν τάχιστα το πλεονέκτημα της ηθικής που διατυμπάνιζαν με αποτέλεσμα να χειραγωγηθούν σε αυτοκτονικές πορείες χωρίς αντίκρισμα.

Ήταν τόσο ψευδεπίγραφη η αντιπαλότητα της ναζιστικής ισοπέδωσης απέναντι στο σταλινικό στραγγαλισμό, που τα δεκάδες εκατομμύρια των νεκρών μαζί με την εξαφάνιση των υποδομών, ήταν κάτι το ασήμαντο για όσους πραγματικά διαφέντευαν το κόσμο. Και μπορεί να υπήρξε ποδηγέτηση του εθνικού ιδεώδους προς όφελος της μεγαλοαστικής τάξης παγκοσμίως από το τέλος 19ου αιώνα αφού δεν μπόρεσαν να το συντρίψουν στην αρχή του, μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο όμως, ήταν η απαραίτητη μαγιά για να αποτινάξει κάποιος το ζυγό της αποικιοκρατίας και της αφαίμαξης κάθε ικμάδας δύναμης από τους υποτελείς κατοίκους της πλειοψηφίας των γεωγραφικών χώρων που επιθυμούσαν να ανασάνουν χωρίς άδεια.

Και ενώ όλοι πίστευαν ότι αυτές οι ιδέες πήγαιναν ανγγαζέ ως κυρίαρχο δίπολο υπερεξουσίας, ήταν τέτοια η αλαζονεία των οικονμοκρατούντων που θεώρησαν το σκεπτικό των κρατών ως μια παρένθεση και μια οπισθοδρομική φενάκη, στην ολοκλήρωση της μαζικοποίησης του καταναλωτισμού. Το αποτέλεσμα της έχθρας αυτής φάνηκε στο πόλεμο εναντίον της πραγματικής οικονομίας παντού, με τη χρηματηστηριοποίηση των πάντων αλλά και με την ευγενή διάλυση στρατιωτικών δομών ώστε να απαλειφθεί κάθε διάθεση αντίδρασης καθώς η όλη εικόνα παρουσιάζονταν ως το επιστέγασμα της ειρηνικής και αψεγάδιαστης πορείας προς το μέλλον.

Και ενώ τα κοινωνικά και οικολογικά εγκλήματα παίρναν την ανιούσα, οι εκάστοτε διαστρεβλωτές της θέλησης του ανθρώπινου δυναμικού παγκοσμίως, είτε ως μεταμφιεσμένοι σοσιαλιστές είτε ως μαινόμενοι αρπακολλατζήδες λαϊκοδεξιοί, ξεπούλησαν κάθε επιθυμία για ουσιώδη στήριξη των κατά τόπους οικονομιών, μεταφέροντας τις αποφάσεις σε ξένα κέντρα εξουσίας μακριά και πέρα από κάθε έλεγχο. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει γιατί παγκοσμιοποιηθήκαμε και πάει τέλειωσε το πανηγύρι ηλίθιοι πληβείοι.

Και φτάνουμε στα σημερινά αδιέξοδα της ακαθόριστης πορείας προς τον αφανισμό, με απόντες τους πολίτες, με συνεχείς συσκοτισμούς και με τις πλάτες λίγες. Αφήσαμε το είναι μας να τρώγεται από τους άλλους, στο τέλος μείναμε ενεοί, μας έμπηξαν πασσάλους. Και ήρθαν τα χρόνια δίσεκτα, και μείναμε μονάχοι, θωρούμε τη μιζέρια μας, και γλιτωμό δεν θα χει.

Επομένως, η χαοτική μας εξέλιξη έχει φτάσει σε σημείο μη επιστροφής και είναι εύλογο κάνεις να αναρωτιέται αν αξίζει να περάσουμε μέσα από ατραπούς και βάλτους. Δεν ζηλεύω καθόλου αυτούς που θα επιζήσουν υστέρα από Αποκαλυπτικά γεγονότα, μιας θα αργήσει να καταλαγιάσει ο χαλασμός και θα είναι για άλλη μια φορά από τύχη αν θα επιβιώσει το είδος μας. Και άλλες φορές κόντεψε να αφανιστεί αλλά για μη-ανθρωπογενείς λόγους. Τώρα ήρθε η ώρα της κρίσεως μας, της ανάνηψης της δίκης μας κρίσεως ώστε να βγάλουμε τα φίδια από τις τρύπες τους. Αλλιώς στα αποκαΐδια μας δεν θα φυτρώσει ούτε αγκάθι. Μόνο δηλητήριο παντού και οσμή καμένης σάρκας.

Εύχομαι να μην ζήσουμε στιγμές σαν να είμαστε πλήρωμα στο Θωρηκτό Μπίσμαρκ. Ξεκίνησαν ως άτρωτοι, βούλιαξαν αντίπαλους, ταξίδεψαν μόνο μια φορά, λαθέψανε στη κρίση τους, και μείναν μεσοπέλαγα να ανταμώσουν το πεπρωμένο τους χωρίς να έχουν ελπίδα διαφυγής. Η αναμονή θανάτου είναι αβάσταχτη και απείρως χειρότερη σε σύγκριση με τη σπάταλη ζωής. Τουλάχιστον να πάμε όρθιοι και όχι χωμένοι σε λαγούμια σαν αρούρια. Ας διατάξουμε και αναδιατάξουμε εαυτούς και αλλήλους. Η μάχη είναι γύρω μας και μας κοιτάει στα ματιά. Η ώρα είναι τώρα και είναι ήδη αργά.

Υ.Γ. Βλέπω τον συνονόματο της Πάτμου να μου λέει ιστορίες και να μην με αφήνει να κοιμηθώ. Και όσο του λέω ότι δεν έχω σχέση με θρησκείες γιατί δεν κολλάνε με ότι έχω σπουδάσει, τόσο με παιδεύει και με πάει στο μεταφυσικό. Οπότε ρίχνω και γω Φιλιππικούς και όποιον πάρει ο Χάρος. Καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε λυπούνται πατριώτες. Τόση γνώση παγκοσμίως και να πηγαίνει στράφι. Κρίμα και άδικο αντάμα.

Γιάννης Σ.Β. Φιλίππου (Τέλος το κρυφτούλι για μένα αλλά πρωτίστως για σας)