Δημήτρης
Πιτσιρίκο, διάβασα το κείμενό σου «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους» και ένιωσα την ανάγκη να σου γράψω δυο λόγια.
Είναι φανερό πως ελάχιστοι άνθρωποι πιστεύουν πως αρκεί η 48ωρη απεργία για να μην περάσουν τα απίστευτα μέτρα που κατεβάζει η κυβέρνηση με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο.
Είναι φανερό επίσης πως η πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας έχει αφάνταστο συμφέρον να μην περάσουν αυτά τα μέτρα.
Η έλλειψη κινητοποίησης του εργαζόμενου κόσμου μοιάζει αντιφατική, αν παραδέχεται κανείς τις δύο πιο πάνω προτάσεις.
Είναι όμως έτσι;
Στις 4/2 υπήρξε μία απεργιακή κινητοποίηση -γενικά επιτυχημένη- αλλά κυρίως, όπως το ένιωσα εγώ και όπως έδειξαν και οι αριθμοί συμμετοχής, και με διαθέσεις συνέχειας.
Αυτό ήταν κάτι που προφανώς θορύβησε τους κυβερνώντες.
Τί έγινε έκτοτε;
Δεν ξέρω πώς φαίνονται όλα αυτά στους υπολοίπους αλλά εμένα μου φαίνονται σαν την πιο κραυγαλέα και συνειδητή προσπάθεια αποκλιμάκωσης αντιστάσεων ενός λαού και δημιουργίας απογοήτευσής του από τις «συνδικαλιστικές» ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και ταυτόχρονα διαφήμισης της ύπαρξής τους.
Αν όλο αυτό στήθηκε με κάποιου βαθμού συνεννόησης με κυβερνητικούς παράγοντες, μόνο οι ίδιοι το γνωρίζουν, αλλά δεν θα μου προκαλούσε καμία έκπληξη.
Είναι προφανές πως χωρίς προετοιμασία οι εργαζόμενοι της χώρας -που βλέπουν επί 8 έτη περίπου μέτρα να ψηφίζονται με την μία 24ωρη απεργία να ακολουθεί την άλλη- θα νιώσουν πλήρη απογοήτευση και δεν θα έχουν καμία πίστη πως μπορούν να σταματήσουν τους βουλευτές από το να ψηφίσουν τα μέτρα.
Και καλά θα κάνουν. Αν πίστευαν το αντίθετο θα ήταν εντελώς ηλίθιοι.
Καταλαβαίνουμε όλοι πως οι πατέρες του έθνους που στην πλειοψηφία τους έχουν πει του κόσμου τα ψέματα με το μεγαλύτερο θράσος, δεν πρόκειται να θορυβηθούν από μία ακόμη απεργία/διαδήλωση/δυσαρέσκεια.
Καταλαβαίνουμε όλοι πως ο μόνος τρόπος να μην ψηφιστούν τα μέτρα ήταν το να έχει δημιουργηθεί όλο το προηγούμενο διάστημα σοβαρό κλίμα πολιτικής αστάθειας και πτώση της κυβέρνησης.
Μαζί και των καρεκλάτων εθνοπατέρων που επί 8 χρόνια ξέρουν να σηκώνουν τα χέρια τους και να σκύβουν τη μέση τους (περίπου οι 220 από αυτούς).
Τέτοια πολιτική αστάθεια μπορεί να δημιουργηθεί με την μαζική ανυπακοή του κόσμου και μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορους τρόπους: στάση πληρωμών, γενική απεργία διαρκείας, μποϋκοτάζ των μνημονίων με δύο λόγια.
Η ΓΣΕΕ έκανε ότι μπορούσε για να μη δημιουργηθεί τέτοιο κλίμα.
Το ΠΑΜΕ ενώ έχει ένα πολύ δυνατό καταγγελτικό λόγο που του δίνει ψήφους δεν βοήθησε –για να το πω επιεικώς- να γίνουν ενέργειες προς αυτή την κατεύθυνση.
Ο Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων Σωματείων (κυρίως δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς) επίσης δεν μπόρεσε να υπερβεί τα δικά του όρια για να υπηρετήσει έναν τέτοιο στόχο.
Τέλος διάφορα ανεξάρτητα Πρωτοβάθμια Σωματεία που υπάρχουν σε διάφορους χώρους και δίνουν αγώνες δεν μπορούν από μόνα τους να υπερβούν αυτά τα εμπόδια και να πυροδοτήσουν γενικότερες αντιδράσεις στην κοινωνία.
Η ελληνική κοινωνία είναι γενικά μία κοινωνία ανοργάνωτη με χαμηλό βαθμό συμμετοχής στα κοινά, με πολύ ατομισμό και με ανθρώπους που είναι και νιώθουν πολύ μόνοι τους απέναντι στον εργοδότη τους, στο δήμαρχό τους, στην κυβέρνησή τους.
Δεν είναι δύσκολο να οδηγηθεί στην απογοήτευση.
Έχουν τις ευθύνες τους οι Έλληνες για αυτή την κατάσταση; Αναμφίβολα.
Όμως αυτός ο κόσμος κινήθηκε και δημιουργήθηκε από ένα πλαίσιο που άλλοι του όρισαν και που πολλές φορές σκότωσαν για να το ορίσουν. Στην Ελλάδα στην πολύ σύγχρονη ιστορία (ακόμη και μετά τη χούντα) έχουμε να μετράμε πολύ αίμα σε όσους αντιστάθηκαν.
Τί οργανωμένες δυνάμεις σήμερα έχουν απομείνει που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην υπέρβαση της κατάστασης; Πώς θα μπορούσε αυτός ο κόσμος να υπερβεί τον εαυτό του;
Η απάντηση είναι πως δεν θα μπορούσε να γίνει μαγικά, ούτε από τη μια στιγμή στην άλλη.
Επίσης, εκτός από το να μη ψηφιστούν τα μέτρα, για να αντιστραφεί η κατάσταση και να διεκδικηθεί βελτίωση των όρων ζωής του πληθυσμού, θα έπρεπε αυτός ο πληθυσμός να έχει δημιουργήσει όρους διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας.
Τέτοιοι όροι δεν έχουν δημιουργηθεί. Είναι ζητούμενο.
Το 2012 ο κόσμος πίστεψε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αποτελέσει μία τέτοια πολιτική εξουσία.
Αποδείχτηκε πως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας έλεγαν ψέματα.
Από το 2015 και μετά μαζί με τους προηγούμενους ψηφίζουν όλα τα μέτρα που έλεγαν πως θα καταργήσουν.
Έχει άραγε άδικο ο κόσμος που έχει «παγώσει»; Θα μπορούσε από τη μια μέρα στην άλλη να μάθει να οργανώνεται και να διεκδικήσει ξαφνικά την εξουσία;
Νομίζω πως ο «σοφός λαός» είναι και σοφός και μαλάκας. Είναι και τα δύο μαζί.
Εγώ που τα γράφω αυτά έχω την πολυτέλεια να μην διαμαρτυρηθώ ή να μην απεργήσω αυτή τη στιγμή;
Τί θα ήταν καλύτερο; Να περιμένω να απολυθώ; Να περιμένω την επόμενη μείωση μισθού;
Να κάνω πως δεν τρέχει τίποτα;
Να πάω για δουλειά; Τις δυνατότητες να κάθομαι σπίτι μου και να μη δουλεύω δεν τις έχω…
Αν και είναι πιθανόν κάποια σύντομη στιγμή να μην έχω ούτε δουλειά, ούτε σπίτι…
Όμως πώς να παραδεχθώ πως απλώς πρέπει να κάτσω και να απολαύσω τον βιασμό;
Και πώς να δεχθώ πως θέλανε να έχουν τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις για το ασφαλιστικό και το πετυχαίνουν;
Πως να τους χαρίσω το γεγονός πως θέλουν μία αποτυχημένη απεργία, χωρίς συνέχεια, όπως ο Τσίπρας ήθελε ένα αποτυχημένο δημοψήφισμα για άλλοθι;
Δεν μπορώ να μην προσπαθήσω και έτσι θα απεργήσω.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες θα διακινδυνεύσω μία πρόβλεψη:
Τα μέτρα θα ψηφιστούν. Και το εργασιακό και το φορολογικό που έρχονται αμέσως μετά.
Από τον Ιούλιο και μετά η σταδιακή εφαρμογή τους θα δημιουργήσει τέτοια δυσαρέσκεια που δεν θα είναι σε θέση να τη διαχειριστεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Θα προκύψει είτε δια μαγείας, είτε δια μέσου εκλογών μια κυβέρνηση συνεργασίας/οικουμενική/εθνικής σωτηρίας που θα είναι ότι πιο αντιδημοκρατικό και αυταρχικό έχουμε δει από την μεταπολίτευση και μετά.
Eν τω μεταξύ, ανάλογα με τις διεθνείς εξελίξεις, μπορεί να βρεθούμε και έξω από το ευρώ με τους χειρότερους όρους: αυτούς που θα καθορίσουν οι δανειστές το ΔΝΤ και η ΕΚΤ.
Και οι ζωές μας; Οι άνθρωποι γύρω μας;
Νομίζω πως ανεξάρτητα από την απογοήτευση γύρω μας τα πράγματα θα κινηθούν και πάλι.
Δεν νομίζω πως ο κόσμος απλώς θα κάτσει να πεθαίνει καθημερινά.
Θα χρειαστεί και άλλος χρόνος για να ψάξει να βρει την αξιοπρέπειά του ο κόσμος γύρω μας, Πιτσιρίκο, αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε έως ότου φτάσουμε εκεί.
Ακόμη και αν μια απεργία είναι στημένη και ο διαιτητής περιμένει στη γωνία…
Αγαπητέ Δημήτρη
Σκέψου πως αυτά μου τα γράφεις έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας. Για σκέψου το λίγο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό που δεν έχουν αντιληφθεί οι περισσότεροι Έλληνες είναι πως δεν περνάει καμία κυβέρνηση τα μέτρα. Το Ασφαλιστικό δεν το περνάει η κυβέρνηση, το περνούν οι Βρυξέλλες.
Η Ελλάδα είναι υποδουλωμένη με τα Μνημόνια. Και η κυβέρνηση υποδουλωμένη είναι.
Η Ελλάδα πρέπει πρώτα να απελευθερωθεί και μετά να μιλάμε για κυβέρνηση που περνάει τα μέτρα και το τι θα κάνουμε απέναντί της.
Για όποιον δεν κατάλαβε ακόμα, δεν μετράει τι λένε οι Έλληνες. Μετά το δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου -που το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ-, δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα αυτό; Σκατά έχουμε στο κεφάλι μας ή μυαλό;
Δημήτρη, με πιάνει απελπισία, όταν διαβάζω στο Διαδίκτυο τους Έλληνες να σκοτώνονται ακόμα οι δεξιοί με τους αριστερούς. Και όλοι σκλάβοι. Αφού δεν ενώνονται τώρα, πότε θα ενωθούν; Οι Ισλανδοί γιατί κατέβηκαν και κατεβαίνουν ενωμένοι;
Δεν ξέρω πόσο χρόνο θέλουν οι Έλληνες για να διεκδικήσουν την αξιοπρέπειά τους αλλά εγώ δεν μπορούσα να περιμένω άλλο -γιατί μπορεί να τους πάρει και αιώνες και δεύτερη ζωή δεν έχει-, οπότε την έκανα. Εύχομαι επιτυχία στην απεργία. Θα σας σκέφτομαι. Να είσαι καλά.
pitsirikos
Πιτσιρίκο, διάβασα το κείμενό σου «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους» και ένιωσα την ανάγκη να σου γράψω δυο λόγια.
Είναι φανερό πως ελάχιστοι άνθρωποι πιστεύουν πως αρκεί η 48ωρη απεργία για να μην περάσουν τα απίστευτα μέτρα που κατεβάζει η κυβέρνηση με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο.
Είναι φανερό επίσης πως η πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας έχει αφάνταστο συμφέρον να μην περάσουν αυτά τα μέτρα.
Η έλλειψη κινητοποίησης του εργαζόμενου κόσμου μοιάζει αντιφατική, αν παραδέχεται κανείς τις δύο πιο πάνω προτάσεις.
Είναι όμως έτσι;
Στις 4/2 υπήρξε μία απεργιακή κινητοποίηση -γενικά επιτυχημένη- αλλά κυρίως, όπως το ένιωσα εγώ και όπως έδειξαν και οι αριθμοί συμμετοχής, και με διαθέσεις συνέχειας.
Αυτό ήταν κάτι που προφανώς θορύβησε τους κυβερνώντες.
Τί έγινε έκτοτε;
- Κατά αρχάς, αμέσως μετά την επιτυχημένη κινητοποίηση αντί να απασχολήσει την ΓΣΕΕ πως μπορεί να δοθεί συνέχεια και με τί τρόπους και αιτήματα μπορεί να μπλοκάρει τα μέτρα (π.χ. σειρά κινητοποιήσεων, ενημερώσεις σε χώρους δουλειάς, διοργάνωση μαζικής στάσης πληρωμών, κορύφωση με απεργία διαρκείας αν υπάρχουν διαθέσεις) με ομοφωνία (!!!) αποφασίζει να μη δοθεί καμία συνέχεια κινητοποιήσεων αλλά να ανακοινωθεί πως με την κατάθεση του νομοσχεδίου θα προχωρήσει σε 48ωρη απεργία.
- Στο ΔΣ της ΓΣΕΕ συμμετέχουν ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ), ΔΑΚΕ (ΝΔ), οι διασπάσεις τους ΕΜΕΙΣ & Νέα ΔΑΚΕ, ΔΑΣ (ΠΑΜΕ-ΚΚΕ), ΜΕΤΑ (ΣΥΡΙΖΑ με δυνάμεις της ΛΑΕ και είναι υπό διάσπαση). Πρόσφατα κάνανε και συνέδριο σε 5στερο ξενοδοχείο(!).
- Για την 48ωρη απεργία -έστω αυτή(!)- που αποφάσισε πέρα από ανακοινώσεις και δελτία τύπου σε εφημερίδες καμία προετοιμασία δεν έγινε. Κανένα πρωτοβάθμιο Σωματείο δεν προσπάθησε να κινητοποιήσει η ΓΣΕΕ. Καμία περιοδεία σε χώρους δουλειάς του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα.
- Την προηγούμενη εβδομάδα κατατίθεται το ασφαλιστικό νομοσχέδιο στη σχετική επιτροπή της Βουλής. Παρά την κατάθεσή του, καμία προετοιμασία για την προανακοινωμένη 48ωρη απεργία δεν ξεκινά. Βγαίνουν ακόμη κάποια δελτία τύπου.
- Την Πέμπτη 5/5 στις 14.00μμ ανακοινώνεται πως θα ψηφιστεί την Κυριακή το περιβόητο νομοσχέδιο που ξέρουμε όλοι εδώ και κάποιες μέρες ότι έχει κατατεθεί. Στις 16.00μμ περίπου η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ ανακοινώνουν 48ωρη για τις 6 και 7 Μαΐου και στις 17.00μμ έχει κυκλοφορήσει ήδη 2σέλιδη προκήρυξη του ΠΑΜΕ.
Δεν ξέρω πώς φαίνονται όλα αυτά στους υπολοίπους αλλά εμένα μου φαίνονται σαν την πιο κραυγαλέα και συνειδητή προσπάθεια αποκλιμάκωσης αντιστάσεων ενός λαού και δημιουργίας απογοήτευσής του από τις «συνδικαλιστικές» ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και ταυτόχρονα διαφήμισης της ύπαρξής τους.
Αν όλο αυτό στήθηκε με κάποιου βαθμού συνεννόησης με κυβερνητικούς παράγοντες, μόνο οι ίδιοι το γνωρίζουν, αλλά δεν θα μου προκαλούσε καμία έκπληξη.
Είναι προφανές πως χωρίς προετοιμασία οι εργαζόμενοι της χώρας -που βλέπουν επί 8 έτη περίπου μέτρα να ψηφίζονται με την μία 24ωρη απεργία να ακολουθεί την άλλη- θα νιώσουν πλήρη απογοήτευση και δεν θα έχουν καμία πίστη πως μπορούν να σταματήσουν τους βουλευτές από το να ψηφίσουν τα μέτρα.
Και καλά θα κάνουν. Αν πίστευαν το αντίθετο θα ήταν εντελώς ηλίθιοι.
Καταλαβαίνουμε όλοι πως οι πατέρες του έθνους που στην πλειοψηφία τους έχουν πει του κόσμου τα ψέματα με το μεγαλύτερο θράσος, δεν πρόκειται να θορυβηθούν από μία ακόμη απεργία/διαδήλωση/δυσαρέσκεια.
Καταλαβαίνουμε όλοι πως ο μόνος τρόπος να μην ψηφιστούν τα μέτρα ήταν το να έχει δημιουργηθεί όλο το προηγούμενο διάστημα σοβαρό κλίμα πολιτικής αστάθειας και πτώση της κυβέρνησης.
Μαζί και των καρεκλάτων εθνοπατέρων που επί 8 χρόνια ξέρουν να σηκώνουν τα χέρια τους και να σκύβουν τη μέση τους (περίπου οι 220 από αυτούς).
Τέτοια πολιτική αστάθεια μπορεί να δημιουργηθεί με την μαζική ανυπακοή του κόσμου και μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορους τρόπους: στάση πληρωμών, γενική απεργία διαρκείας, μποϋκοτάζ των μνημονίων με δύο λόγια.
Η ΓΣΕΕ έκανε ότι μπορούσε για να μη δημιουργηθεί τέτοιο κλίμα.
Το ΠΑΜΕ ενώ έχει ένα πολύ δυνατό καταγγελτικό λόγο που του δίνει ψήφους δεν βοήθησε –για να το πω επιεικώς- να γίνουν ενέργειες προς αυτή την κατεύθυνση.
Ο Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων Σωματείων (κυρίως δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς) επίσης δεν μπόρεσε να υπερβεί τα δικά του όρια για να υπηρετήσει έναν τέτοιο στόχο.
Τέλος διάφορα ανεξάρτητα Πρωτοβάθμια Σωματεία που υπάρχουν σε διάφορους χώρους και δίνουν αγώνες δεν μπορούν από μόνα τους να υπερβούν αυτά τα εμπόδια και να πυροδοτήσουν γενικότερες αντιδράσεις στην κοινωνία.
Η ελληνική κοινωνία είναι γενικά μία κοινωνία ανοργάνωτη με χαμηλό βαθμό συμμετοχής στα κοινά, με πολύ ατομισμό και με ανθρώπους που είναι και νιώθουν πολύ μόνοι τους απέναντι στον εργοδότη τους, στο δήμαρχό τους, στην κυβέρνησή τους.
Δεν είναι δύσκολο να οδηγηθεί στην απογοήτευση.
Έχουν τις ευθύνες τους οι Έλληνες για αυτή την κατάσταση; Αναμφίβολα.
Όμως αυτός ο κόσμος κινήθηκε και δημιουργήθηκε από ένα πλαίσιο που άλλοι του όρισαν και που πολλές φορές σκότωσαν για να το ορίσουν. Στην Ελλάδα στην πολύ σύγχρονη ιστορία (ακόμη και μετά τη χούντα) έχουμε να μετράμε πολύ αίμα σε όσους αντιστάθηκαν.
Τί οργανωμένες δυνάμεις σήμερα έχουν απομείνει που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην υπέρβαση της κατάστασης; Πώς θα μπορούσε αυτός ο κόσμος να υπερβεί τον εαυτό του;
Η απάντηση είναι πως δεν θα μπορούσε να γίνει μαγικά, ούτε από τη μια στιγμή στην άλλη.
Επίσης, εκτός από το να μη ψηφιστούν τα μέτρα, για να αντιστραφεί η κατάσταση και να διεκδικηθεί βελτίωση των όρων ζωής του πληθυσμού, θα έπρεπε αυτός ο πληθυσμός να έχει δημιουργήσει όρους διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας.
Τέτοιοι όροι δεν έχουν δημιουργηθεί. Είναι ζητούμενο.
Το 2012 ο κόσμος πίστεψε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αποτελέσει μία τέτοια πολιτική εξουσία.
Αποδείχτηκε πως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας έλεγαν ψέματα.
Από το 2015 και μετά μαζί με τους προηγούμενους ψηφίζουν όλα τα μέτρα που έλεγαν πως θα καταργήσουν.
Έχει άραγε άδικο ο κόσμος που έχει «παγώσει»; Θα μπορούσε από τη μια μέρα στην άλλη να μάθει να οργανώνεται και να διεκδικήσει ξαφνικά την εξουσία;
Νομίζω πως ο «σοφός λαός» είναι και σοφός και μαλάκας. Είναι και τα δύο μαζί.
Εγώ που τα γράφω αυτά έχω την πολυτέλεια να μην διαμαρτυρηθώ ή να μην απεργήσω αυτή τη στιγμή;
Τί θα ήταν καλύτερο; Να περιμένω να απολυθώ; Να περιμένω την επόμενη μείωση μισθού;
Να κάνω πως δεν τρέχει τίποτα;
Να πάω για δουλειά; Τις δυνατότητες να κάθομαι σπίτι μου και να μη δουλεύω δεν τις έχω…
Αν και είναι πιθανόν κάποια σύντομη στιγμή να μην έχω ούτε δουλειά, ούτε σπίτι…
Όμως πώς να παραδεχθώ πως απλώς πρέπει να κάτσω και να απολαύσω τον βιασμό;
Και πώς να δεχθώ πως θέλανε να έχουν τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις για το ασφαλιστικό και το πετυχαίνουν;
Πως να τους χαρίσω το γεγονός πως θέλουν μία αποτυχημένη απεργία, χωρίς συνέχεια, όπως ο Τσίπρας ήθελε ένα αποτυχημένο δημοψήφισμα για άλλοθι;
Δεν μπορώ να μην προσπαθήσω και έτσι θα απεργήσω.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες θα διακινδυνεύσω μία πρόβλεψη:
Τα μέτρα θα ψηφιστούν. Και το εργασιακό και το φορολογικό που έρχονται αμέσως μετά.
Από τον Ιούλιο και μετά η σταδιακή εφαρμογή τους θα δημιουργήσει τέτοια δυσαρέσκεια που δεν θα είναι σε θέση να τη διαχειριστεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Θα προκύψει είτε δια μαγείας, είτε δια μέσου εκλογών μια κυβέρνηση συνεργασίας/οικουμενική/εθνικής σωτηρίας που θα είναι ότι πιο αντιδημοκρατικό και αυταρχικό έχουμε δει από την μεταπολίτευση και μετά.
Eν τω μεταξύ, ανάλογα με τις διεθνείς εξελίξεις, μπορεί να βρεθούμε και έξω από το ευρώ με τους χειρότερους όρους: αυτούς που θα καθορίσουν οι δανειστές το ΔΝΤ και η ΕΚΤ.
Και οι ζωές μας; Οι άνθρωποι γύρω μας;
Νομίζω πως ανεξάρτητα από την απογοήτευση γύρω μας τα πράγματα θα κινηθούν και πάλι.
Δεν νομίζω πως ο κόσμος απλώς θα κάτσει να πεθαίνει καθημερινά.
Θα χρειαστεί και άλλος χρόνος για να ψάξει να βρει την αξιοπρέπειά του ο κόσμος γύρω μας, Πιτσιρίκο, αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε έως ότου φτάσουμε εκεί.
Ακόμη και αν μια απεργία είναι στημένη και ο διαιτητής περιμένει στη γωνία…
Αγαπητέ Δημήτρη
Σκέψου πως αυτά μου τα γράφεις έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας. Για σκέψου το λίγο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό που δεν έχουν αντιληφθεί οι περισσότεροι Έλληνες είναι πως δεν περνάει καμία κυβέρνηση τα μέτρα. Το Ασφαλιστικό δεν το περνάει η κυβέρνηση, το περνούν οι Βρυξέλλες.
Η Ελλάδα είναι υποδουλωμένη με τα Μνημόνια. Και η κυβέρνηση υποδουλωμένη είναι.
Η Ελλάδα πρέπει πρώτα να απελευθερωθεί και μετά να μιλάμε για κυβέρνηση που περνάει τα μέτρα και το τι θα κάνουμε απέναντί της.
Για όποιον δεν κατάλαβε ακόμα, δεν μετράει τι λένε οι Έλληνες. Μετά το δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου -που το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ-, δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα αυτό; Σκατά έχουμε στο κεφάλι μας ή μυαλό;
Δημήτρη, με πιάνει απελπισία, όταν διαβάζω στο Διαδίκτυο τους Έλληνες να σκοτώνονται ακόμα οι δεξιοί με τους αριστερούς. Και όλοι σκλάβοι. Αφού δεν ενώνονται τώρα, πότε θα ενωθούν; Οι Ισλανδοί γιατί κατέβηκαν και κατεβαίνουν ενωμένοι;
Δεν ξέρω πόσο χρόνο θέλουν οι Έλληνες για να διεκδικήσουν την αξιοπρέπειά τους αλλά εγώ δεν μπορούσα να περιμένω άλλο -γιατί μπορεί να τους πάρει και αιώνες και δεύτερη ζωή δεν έχει-, οπότε την έκανα. Εύχομαι επιτυχία στην απεργία. Θα σας σκέφτομαι. Να είσαι καλά.
pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου