Αλέξανδρος Αρδαβάνης
Δεν αντέχω την τηλεόραση.
Γλιτώνω έτσι την οπτικοακουστική προσβολή των αισθητηρίων μου. Διαβάζω βέβαια ηλεκτρονικά τα συμβαίνοντα. Δεν αποφεύγω έτσι την επαφή με την καθημερινή ασχήμια.
Πολλοί κατέφυγαν στην απέναντι πλευρά. Όχι παρατηρητές· με αληθινά, ανελέητα πυρά που πυκνώνουν ολοένα. Ίσως έχουν δίκιο αφού οι από εδώ -πρώην από εκεί- προφανώς τους προκαλούν και πολύ μάλιστα. Ποιοι είναι οι περισσότεροι, οι από εκεί ή οι από δω;
Δε με πολυνοιάζει εμένα τον δευτερογενώς απολιτίκ. Εγώ θα μείνω απο την εδώ μεριά. Άμαχος και αμέτοχος των διασταυρουμένων βλημάτων αλλά πρώτη φορά στη ζωή μου με τους οχυρωμένους στο «κάστρο». Μπορεί από φόβο να ξεκολλήσω από τη μήτρα που με αιμοδότησε μέχρι να ανασαίνω «αυτόνομα». Να πετάξω πέρα τον πλακούντα και να πηδήξω έξω από τα τείχη, να σμίξω με τους πολιορκητές -ποιοι πολιορκούν και ποιοι αμύνονται, ποιο το κάστρο και ποιος ο φυλασσόμενος θησαυρός; Γιατί σφαζόμαστε τόσους ατέλειωτους αιώνες; Δεν ξέρω και δεν προσπαθώ πια να μάθω. Γέρασα και άλλο από τσιτάτα δεν άκουσα, άσε που τα βιβλία μού έπεφταν πάντα σαν πέτρες στο ασθενικό στομάχι του μυαλού.
Αλλά είμαι τυχερός· «μέσα στη θλίψη που έχω βυθιστεί», όπως μου επισημαίνεται συνέχεια από φίλους, περνάνε στα μάτια μου μπροστά σα μαύρες ασήμαντες κουκκίδες τα «σπουδαία που συμβαίνουν». Η νέα δουλεία που μας καταδικάζουν αυτοί που άλλα έταξαν κλπ. κλπ. Λες και ήμασταν ποτέ οι πολλοί κάτι πιο πάνω από δούλοι…
Ναι, είμαι τυχερός. Οι λαβωμένοι μου, οι «πελάτες» μου με τους αφόρητους πόνους και τις θανάσιμες ετυμηγορίες στα μέτωπα τάχα γραμμένες σβήνουν σαν πελώριες γομολάστιχες όλα τα ασήμαντα μαύρα γράμματα που επιμένουν να γδέρνουν τα κουρασμένα μάτια μου στις αψιμαχίες ή τις επικές συγκρούσεις του κοινού βίου.
Οι λαβωμένοι μου μού δίνουν το άλλοθι· με σώζουν από «των σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία» που έγραφε ο Αλεξανδρινός -που ήξερε από μοναξιά- και ο «εξ αίματος φίλος» που τον ανακαλύπτει ξανά σε δύσκολες στιγμές.
Ναι λοιπόν, πιστέψαμε στο μη-ανθρώπινο, στο αφύσικο· liberté-égalité-fraternité, ύστερα κόκκινες σημαίες και αταξική κοινωνία, από την προϊστορία στην Ιστορία, και πάει λέγοντας…
Πρέπει να αποκολληθούμε από τη μήτρα που μας έθρεψε; Δεν ξέρω πια. Νόμιζα πως ήξερα αλλά τα χαστούκια πλήθυναν τα τελευταία χρόνια.
«Ματαίωση μιας πορείας απρεπών ονείρων
Ο ασφαλέστερος και οδυνηρότερος δρόμος
Για την αυτογνωσία και την ανελευθερία
Κάθε επίλογος μια δέηση
χωρίς προσδοκία αναστροφής
Ωδή παράκλησης πριν την έφοδο
της ερήμωσης
Γιατί δεν υπάρχει αληθινή αποχώρηση
χωρίς ίχνη πάλης
Ο σπασμός στην έκβαση της συμπλοκής
με λίμνες πορφυρές στα σπαράγματα
της βίαιης αποκόλλησης
Σιβύλλας αμφίσημος θρήνος
Τέλος ή αρχή
Και η οσμή των ανθρώπων μας
-όταν φεύγουν-
Όχι το σμήγμα
αλλά το αίμα το εγωπαθές
Ξεμακραίνοντας
Αίμα
Αρχέγονο τρισύλλαβο
Διαιώνιο σήμα *
Α.Σ.Α. «ΜΑΤΑΙΩΣΗ»
Ρ-Ρ
Δεν αντέχω την τηλεόραση.
Γλιτώνω έτσι την οπτικοακουστική προσβολή των αισθητηρίων μου. Διαβάζω βέβαια ηλεκτρονικά τα συμβαίνοντα. Δεν αποφεύγω έτσι την επαφή με την καθημερινή ασχήμια.
Πολλοί κατέφυγαν στην απέναντι πλευρά. Όχι παρατηρητές· με αληθινά, ανελέητα πυρά που πυκνώνουν ολοένα. Ίσως έχουν δίκιο αφού οι από εδώ -πρώην από εκεί- προφανώς τους προκαλούν και πολύ μάλιστα. Ποιοι είναι οι περισσότεροι, οι από εκεί ή οι από δω;
Δε με πολυνοιάζει εμένα τον δευτερογενώς απολιτίκ. Εγώ θα μείνω απο την εδώ μεριά. Άμαχος και αμέτοχος των διασταυρουμένων βλημάτων αλλά πρώτη φορά στη ζωή μου με τους οχυρωμένους στο «κάστρο». Μπορεί από φόβο να ξεκολλήσω από τη μήτρα που με αιμοδότησε μέχρι να ανασαίνω «αυτόνομα». Να πετάξω πέρα τον πλακούντα και να πηδήξω έξω από τα τείχη, να σμίξω με τους πολιορκητές -ποιοι πολιορκούν και ποιοι αμύνονται, ποιο το κάστρο και ποιος ο φυλασσόμενος θησαυρός; Γιατί σφαζόμαστε τόσους ατέλειωτους αιώνες; Δεν ξέρω και δεν προσπαθώ πια να μάθω. Γέρασα και άλλο από τσιτάτα δεν άκουσα, άσε που τα βιβλία μού έπεφταν πάντα σαν πέτρες στο ασθενικό στομάχι του μυαλού.
Αλλά είμαι τυχερός· «μέσα στη θλίψη που έχω βυθιστεί», όπως μου επισημαίνεται συνέχεια από φίλους, περνάνε στα μάτια μου μπροστά σα μαύρες ασήμαντες κουκκίδες τα «σπουδαία που συμβαίνουν». Η νέα δουλεία που μας καταδικάζουν αυτοί που άλλα έταξαν κλπ. κλπ. Λες και ήμασταν ποτέ οι πολλοί κάτι πιο πάνω από δούλοι…
Ναι, είμαι τυχερός. Οι λαβωμένοι μου, οι «πελάτες» μου με τους αφόρητους πόνους και τις θανάσιμες ετυμηγορίες στα μέτωπα τάχα γραμμένες σβήνουν σαν πελώριες γομολάστιχες όλα τα ασήμαντα μαύρα γράμματα που επιμένουν να γδέρνουν τα κουρασμένα μάτια μου στις αψιμαχίες ή τις επικές συγκρούσεις του κοινού βίου.
Οι λαβωμένοι μου μού δίνουν το άλλοθι· με σώζουν από «των σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία» που έγραφε ο Αλεξανδρινός -που ήξερε από μοναξιά- και ο «εξ αίματος φίλος» που τον ανακαλύπτει ξανά σε δύσκολες στιγμές.
Ναι λοιπόν, πιστέψαμε στο μη-ανθρώπινο, στο αφύσικο· liberté-égalité-fraternité, ύστερα κόκκινες σημαίες και αταξική κοινωνία, από την προϊστορία στην Ιστορία, και πάει λέγοντας…
Πρέπει να αποκολληθούμε από τη μήτρα που μας έθρεψε; Δεν ξέρω πια. Νόμιζα πως ήξερα αλλά τα χαστούκια πλήθυναν τα τελευταία χρόνια.
«Ματαίωση μιας πορείας απρεπών ονείρων
Ο ασφαλέστερος και οδυνηρότερος δρόμος
Για την αυτογνωσία και την ανελευθερία
Κάθε επίλογος μια δέηση
χωρίς προσδοκία αναστροφής
Ωδή παράκλησης πριν την έφοδο
της ερήμωσης
Γιατί δεν υπάρχει αληθινή αποχώρηση
χωρίς ίχνη πάλης
Ο σπασμός στην έκβαση της συμπλοκής
με λίμνες πορφυρές στα σπαράγματα
της βίαιης αποκόλλησης
Σιβύλλας αμφίσημος θρήνος
Τέλος ή αρχή
Και η οσμή των ανθρώπων μας
-όταν φεύγουν-
Όχι το σμήγμα
αλλά το αίμα το εγωπαθές
Ξεμακραίνοντας
Αίμα
Αρχέγονο τρισύλλαβο
Διαιώνιο σήμα *
Α.Σ.Α. «ΜΑΤΑΙΩΣΗ»
Ρ-Ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου