Επιστολή αποχώρησης από το ΕΠΑΜ του Στέλιου Γιαννόπουλου
Πράξη 1η:
The Man Who Would Be King & The Garden With Katimades
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν Ένας Άνθρωπος Που Θα Γινόταν Βασιλιάς,(ήθελε δηλαδή…) καθόταν λοιπόν στον Κήπο Με Τους Κατιμάδες και συλλογιζόταν, συλλογιζόταν βαθυστόχαστα:
«ή ο γιαλός είναι στραβός, ή στραβός είναι ο γιαλός, ένα απ'τα δυο»
διότι επ’ ουδενί δεν μπορούσε να στοιχειοθετήσει κάποια άλλη αιτία που να δικαιολογεί την κατάσταση στην οποία είχε επέλθει το βασίλειο, άλλωστε η απύθμενη γνώση και η απίστευτη οξυδέρκεια του σε συνδυασμό με την μετριοφροσύνη που τον χαρακτήριζε δεν άφηνε σε κανένα την παραμικρή αμφιβολία πως κάποιος άλλος λόγος θα μπορούσε να συντρέχει.
-όπα γίνεται ρε φίλε να συλλογιζόταν βαθυστόχαστα ο Βασιλιάς;
- φυσικά είχε και την συνδρομή, την αμέριστη βοήθεια απ' τούς κατιμάδες!
-κάτσε, κάτσε, δηλ θεωρείς ότι είχε την ικανότητα σκέψης και μάλιστα βαθυστόχαστης;
-εντάξει ρε μεγάλε, δεν είπαμε πως ήταν και σοφός.
- ποιος βασιλιάς είναι σοφός, αν ήταν κανένας τους σοφός θα’ταν βασιλιάς;
Διότι αν ήταν σοφός θα’ ταν κι ευτυχισμένος, ξέρεις εσύ κανένα βασιλιά ευτυχισμένο;
-ε, τώρα που λες, μάλλον όχι.
- δεν πα να ’χεις καντάρια γνώσης, αν σου λείπει η σοφία, είναι άχρηστη, καθότι όπως είπαμε άνθρωπος χωρίς σοφία δεν είναι ευτυχισμένος, στερείται το βασικότερο, το αίσθημα της αγάπης, και ποιος βασιλιάς διακατεχόταν από το συναίσθημα της αγάπης, μηδενός εξαιρουμένου, μοναχά στα παραμύθια, διαταραγμένοι γεμάτοι κόμπλεξ και διαστροφές, άσε που ούτε γνώση είχαν εδώ που τα λέμε.
-Τέλος πάντων ο δικός μας είχε και μπορούσε και να κάθεται και να συλλογίζεται νέτα σκέτα, δεν θες βαθυστόχαστα, ΟΧΙ βαθυστόχαστα ok;
-ok
-άσε που είχε όπως σου ’πα και την αμέριστη, ανιδιοτελή στήριξη και συνδρομή απ’ τους Κατιμάδες!
-όπα, έγιναν και σύμβουλοι τώρα οι Κατιφέδες, Κατιμέδες, πως στο καλό τους είπες, μα τι έχουν μυαλό οι ρίζες;
-έχουν, μια χαρά έχουν, πόσο χρειάζεται η γλώσσα δια την κινητική της, άλλωστε τι χρειάζεται ένας παντογνώστης, φροντίδα. Θαλπωρή και επιβεβαίωση… .
Άντε μας έπρηξες, με τι ερωτήσεις, το λοιπόν,
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΘΟΤΑΝ, ΣΥΛΛΟΓΙΖΟΤΑΝ και…
-το ’παμε αυτό!
-ΝΑΙ, σωστά, …και περνούσαν οι ώρες, περνούσαν οι μέρες, περνούσαν οι μήνες, και χάνονταν οι γνώσεις,, οι σκέψεις, οι μνήμες…
-…φωνάζω δυνατά με ΒΡΟΝΤΕΡΗ φωνή:
« ΟΠΑ ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ ΒΡΗΚΑΜΕ, ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!»
Και άξαφνα απάντησε (!) η ηχώ μου, μα με αλλότρια χροιά, σαν από κωθώνι τσίγκινο βγαλμένη:
« τι χρώμα να βάψουμε το πλοίο;» (lol!)
-καλά αυτόνομη ηχώ πρώτη φόρα ακούω;
-μωρέ στα χρόνια της Δημοκρατίας, όλα θα τ’ ακούσεις, γιατί σάματις σκέφτονται και μιλούν οι κατιμάδες; Μωρέ αναλόγως τι παίρνεις, αν κατεβάσεις και κόκκινα με άσπρες βουλίτσες μανιτάρια και τα τραπουλόχαρτα ζωντανεύουν και την Αλίκη καβάλα στο καπελωμένο κούνελο θα ’δεις.
Τι εποχή διανύουμε ωιμέ, γεμάτη συγκινήσεις, συνεχείς εναλλαγές, τόσες που οι αισθήσεις μας βρίσκονται συνεχώς στο κόκκινο, όχι το ράδιο, εκεί βρίσκονται οι αναίσθητοι.
Τόση εγρήγορση πια, τι να πεις, δεν ξέρεις από πού σου ’ρχετε. Τέτοια ομοβροντία ποτέ άλλοτε, ψέματα και παραπληροφόρηση από εδώ, κυβιστήσεις από ’κει, εκφοβισμός παρά δώθε, λασπολογία και μίσος πέρα απ’ το παρά δώθε και πάει λέγοντας.
Κατακερματισμένη η κοινωνία μας, μίσος, κακία, ανηθικότητα γαμώτη μου!
Τι αλητεία! έχουμε υποστεί κατάρρευση, έχουμε αλλοτριωθεί, σκάρτεψε το ανθρώπινο είδος, γεμίσαμε τόσα σκατά μέχρις επάνω (στο ρετιρέ, κατά Καζάκϊου έκφρασις) που με την πρώτη ευκαιρία τα αποβάλουμε πατόκορφα στον πρώτο τυχόντα-εχθρό.
Η πιο ατομιστική περίοδο της ανθρωπότητας, πάνε στην άκρη όλες οι θρησκείες για απόσυρση και τα πιστεύω.
Ένας είναι ο Μοναδικός Θεός, το ΕΓΩ , τρέξτε πιστοί και προσκυνήστε το ΕΓΩ, ακόμα και το χρήμα ποιος το χέζει, υπάρχει πιο ανώτερο απ’ Αυτό;
-Το Δικό Μου ΕΓΩ είναι το καλλίτερο!
-Το Δικό Μου είναι το καλλίτερο που αρχίζει από Ε, όπως Ελλάδα, Έλληνες!
-Το Ολόδικό Μου είναι καλλίτερο απ' το καλλίτερο δικό σας, διότι Τελειώνει σε Ωμέγα, η σφραγίδα του αλφάβητα μας!
- Και το Δικό Μου μαλάκες στην μέση έχει Γ, και σας γαμώ τα μπρίκια!
Μωρέ καλά το ’πε ο Τζιμάκος χρόνια τώρα : «Γαμάτε Γιατί Χανόμαστε»
Αλλά εμείς οι μαλάκες το καταλάβαμε αλλιώς και το κάναμε : «μας γαμάνε και χανόμαστε»
Μας γαμάνε από παντού κι εμείς ξεσπάμε στον από «κάτω» μας, ά ρε λεβέντες, τι τσολιάδες είμαστε!
Δεν μπορώ άλλο την σαπίλα μάτια μου, βλέπω να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους, οι διαταραγμένοι υπάνθρωποι, που γεμίζουν την άδεια τους ψυχή με αιματοβαμμένο χρήμα.
Βλέπω συνεχώς να μοιάζουμε αυτά τα υπέρεγωιστικά τέρατα που ό,τι φαιδρό και απαίσιο έχουν υποστεί, άμεσα μόλις μπορέσουν τα εφαρμόζουν στους άλλους.
Θέλουν οι κουφάλες να μας κάνουν σαν κι αυτούς, κενούς, στερημένους από ψυχή και αισθήματα, ακρωτηριασμένους ψυχικώς, μίζερους, καταθλιπτικούς, που το μόνο πράγμα που θα πρέπει να 'χουμε στο σάπιο μας μυαλό είναι το χρήμα και το ΕΓΩ φυσικά πάνω απ’ όλα, μόνο που το χρήμα θα το ’χουν αποκλειστικά αυτοί (τι πρωτότυπο, κάθε φορά το ίδιο) και εμείς με τα παπάρια μας στο χέρι (κι αν).
Και ΝΑΙ τα καταφέραμε για μια ακόμη φορά να αποδείξουμε τι Ελληναράδες είμαστε, φαγωνόμαστε μέχρι οστού μεταξύ μας. Έτσι ρε ελληνική Μαγκιά, ούτε τα όρνεα να μην βρουν τίποτα.
Τι να κάνουμε είμαστε σπόρια με βαθειά ιστορία, κι αυτό επιβεβαιώνεται «περίτρανα» απ' το το πιο ισχυρό αρχέγονο χαρακτηριστικό μας, της διχόνοιας.
Πως τα καταφέραμε, τι σοφία!. Θέλει δουλειά και αγώνα, καθόλου εύκολο, το παρ’ ολίγον όλο να το καταντήσεις ελάχιστο. Αλλά έτσι είναι μάτια μου αν είσαι πεφωτισμένος, δεν χωρά ο άλλος στην σέχτα σου, αϊ σιχτίρ με το κάθε αδαή!
Είναι ευλογημένη χώρα η Ελλάδα πώς να το κάνουμε, έχει τον Θεό με το μέρος της, μα και το διάβολο επίσης, τέτοια τύχη να ζουν επάνω της εμείς οι Έλληνες, ευλογία και κατάρα!
Μα σάματις και ο πλανήτης αυτό δεν έχει πάθει. Τέτοια μοναδικότητα, τόσος οργασμός ζωής, τόση βιοποικιλότητα, ατελείωτο sex, κι όμως; Κι όμως, νιώθει καθημερινά στο πετσί του, στο κρέας του, πηγμένα αμέτρητα αγκάθια, λες και πάτησε αχινό, εκατομμύρια δίποδα αγκάθια με νοημοσύνη υποτίθεται. Τόση γνωστικάδα όσο χρειάζεται για να μένει αναρτημένο στο κούτελο, η μετωπιαία μαρκίζα με το ΕΓΩ μας και το προσεχώς ηγέτης.
Τόση νοημοσύνη όσο χρειάζεται να οδεύουμε τάχιστα με ιλιγγιώδεις πλέον ταχύτητες στο χείλος του γκρεμού, στο χείλος της καταστροφή μας.
Και να τελειώναμε εδώ, όχι παίζουμε, τι νοήμων όντα θα ’μασταν, τα ΑΝΩΤΕΡΑ!.
Εκεί στο χείλος, ο ένας δίπλα στον άλλο, μιλιούνια, σαν γύφτικα σκεπάρνια, θα τρωγόμαστε ακόμα και τότε την ύστατη στιγμή, ποιανού μαλάκα η θέση στην άκρα της γκρέμνας είναι η ορθή. Ναι, ακόμα και τότε ο κάθε αγχωτικός σχιζοφρενής που θα ΄ρχετε από πίσω θα σπρώχνει τον μπροστινό του με περίσσια χαρά και μνησικακία για να επιβεβαιώσει την ορθότητα του, έναντι του «ιπταμένου» αδαή που λαθεμένος τάχα βιάστηκε, και το ντόμινο θα συνεχίζει μέχρι τέλους!
Τόσο, μα τόσο μαλακοκαύλιδες είμαστε, αυτοκαταστροφικοί!
Έχει χάρη που για ένα περίεργο άγνωστο μέχρι στιγμής φυσικό νόμο δεν μας απόβαλε ο πλανήτης να μας πετάξει στο «σύμπαν κι ακόμη παραπέρα».
Θαρρείς υπερισχύει η το μητρικό ένστικτο, η αγάπη της μάνας, της Μάνας Γης.
Πως τα καταφέραμε αδελφέ μου στην προσπάθεια μας να μορφωθούμε, να μην μάθουμε τίποτα; Να μην μάθουμε «να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά»; Τώρα στην πιο κρίσιμη περίοδο της δικής μας ιστορίας, αυτής που οφείλαμε τουλάχιστον να γράψουμε, του ολόδικου μας παρόν, που έπρεπε να σταθούμε στο ύψος που μας αρμόζει, πέσαμε τόσο χαμηλά, πιάσαμε πάτο, ξευτιλιστήκαμε.
Είναι νομός φυσικός καθώς φαίνεται κι αυτός, όσο σκαρφαλώνει στην σκάλα της ματαιοδοξίας το ΕΓΩ μας, τόσο κατρακυλάει η υπόληψη μας. Στο βρόντο όλα, να τις χέσω τις γνώσεις και τα νούμερα και τα βιβλία, αν είναι να χαθώ μέσα στις τελείες και τα κόμματα (διπλή η έννοια). Μάταια όλα, χαμένες σελίδες λες και μουτζούρες γιομάτες. Αποτέλεσμα, αποστροφή στο όλο, απόκοσμος, αντικανονικός, και αντί να γκρεμίζω τείχη, σηκώνω κι άλλα γύρω μου, θεόρατα, πύργους της Βαβέλ. Αντί να κτίζω σχέσεις, τσακίζω τους πάντες και εγκλωβίζομαι, φυλακισμένος στα ντουβάρια, που περήφανος σήκωσα και περιέκλυσα τον ΕΑΥΤΟ μου!
Τα κατάφερε ο Πεφωτισμένος, ο Μέγας Σοφός να κάνει το μοναδικό στην ιστορία, το ακατόρθωτο, που κανένας άλλος Μεσσίας, πεφωτισμένος πριν απ΄ αυτόν δεν το επέτυχε. Όλοι μίλησαν για ομόνοια, με πραότητα και καλοσύνη, με αγάπη και ταπεινότητα. Πόσο γατάκια ήσασταν ρε όλοι εσείς, Βούδες, Μούδες, Χριστοί και Κρίσνα, και Χάρι Κρίσνα, και Χάι χαιρέτα μας τον Πλάτανο της Μεσσηνίας. Μικροί, πολύ μικροί….
Και αφού λοιπόν το κατάφερε, το κατάφεραν και χώρισαν το μέτωπο στα δυο, σαν κλούβιο αυγό, με όλα τα αισθητικά χαρακτηριστικά του (τι μπόχα θεέ μου!!), διάλεξα το δρόμο μου λεβέντες μου.
Δεν μπορώ άλλο τσολιάδες μου, νιώθω σαν «μια Ελληνοπούλα Όμορφη Σουλιωτοπούλα», παίρνω δρόμο τον ανήφορο να πάω, να συναντήσω τους συναγωνιστές μου πάω.
Αυτό τον δρόμο επέλεξα να διανύσω, αυτή την έξοδο στην ελευθερία και την λύτρωση.
Όχι δεν θα υποκύψω στην λήθη, δεν θα παραδοθώ στην εσχατιά της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Τα χρόνια της κρίσης μου έμαθαν το πιο σπουδαίο πράγμα. Σ’ αυτά τα «χρόνια της χολέρας» σ’ αυτήν την δεύτερη Οθωνική περίοδο, που η ανθρωποφαγία κι ο κανιβαλισμός αναπλήρωσε την χαμένη τέχνη, που το πολιτιστικό κενό βρικολάκιασε κι αυτό, και πήρε σβάρνα τα στενά για φρέσκο αίμα, σ’ αυτήν λοιπόν την ανθρώπινη ζούγκλα ξεχώρισαν και άνθρωποι με αμέριστο ήθος και αξιοπρέπεια, που δεν ξεπούλησαν το εαυτό τους.
Ακέραιοι, ορθοί στάθηκαν μπροστά στον εχθρό.
Υπάρχουν λεβέντες σ’ αυτόν τον τόπο που κακιά σκουριά δεν πιάνει, ε! αυτούς προτιμώ να πάω να συναντήσω, αυτούς που ένας-ένας δεν δίστασαν στην άκρη του τιμημένου γκρεμού και έπεσαν τραγουδώντας, το προτίμησαν παρά να υποκύψουν στον “εχθρό”.
«Καλλίτερα μιας πρόστυχης ντροπής το ψέμα να σου σούρουν και “ριψασπίδη” να σε πουν Παρά 40 τέρμινα γλυφαρχίδη και υποτελή τα παιδιά σου να’ σαι αποκαλούν.»
Επίλογος:
-καλά ρε φίλε αυτό είναι επιστολή παραίτησης;
- Ενώ οι προηγούμενες τι να σου πω, δεν λέω κατά τ’ άλλα μια χαρά, μερικές δε εκπληκτικές, αλλά λες και έκαναν αθλοπαιδιές, διαγωνισμό ποιος θα γράψει τις περισσότερες σελίδες, ο άλλος δίτομη εξέδωσε.
Ή δηλαδή τον Απολίτικο Συνειρμό μπορείς να τον χαρακτηρίσεις Πολιτικό Σχεδιασμό; Ένα κείμενο που το πρώτο μέρος στρώνει το έδαφος, με αναφορές γενικώς, ποιητικώς και αορίστως για την μαλακία που ακολουθεί και πρόκειται να σου ’ρθει κατακέφαλα, το δεύτερο μέρος. Ένα δεύτερο μέρος που ενώ υποτίθεται θα έπρεπε να αποτελεί τον Π.Σ. είναι το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» οργανόγραμμα του ΕΠΑΜ «μας» (Των δηλαδή), σαν Φωτογραφική Προκήρυξη Θέσης Εργασίας, ξέρετε από αυτές που ενώ ζητούν τα σχετικά δικαιολογητικά, πτυχία, κλπ, τσουπ σου σκάνε στο τέλος και την παπαριά:
«ο ενδιαφερόμενος, εκτός των προαπαιτούμενων δικαιολογητικών θα πρέπει να ’χει και μια ελιά στο δεξί κωλομέρι, και μάλιστα στα άκρα δεξιά».
Μην σπάσει ο διάολος κανένα ποδάρι (ως γνωστόν ο Διάολος ποδάρια σπάει, τα πλευρά, προνόμιο του Αγίου…) και έχει κι κανένας άλλος καμιά ελιά γενικά στο δεξί κωλομέρι. Βέβαια δεν διευκρινίζει τεταρτημόριο, αν είναι πάνω η κάτω, δεν γαμείς τι σημασία έχει, τι στο Βορά τι στο Νοτιά, ίδια είναι τα αφεντικά.
Ή να μην σχολιάσω την αγωνιώδη ανάγκη δικαιολόγησης των αδικαιολογήτων με τις 19 σελίδες δειλίας, μωρίας και ανέκφραστης μπερδεμένης σεξουαλικότητας εν είδη απάντησης και αυτοί δεν γνώριζαν πάνω σε τι.
Τέλος ήθελα να κλείσω αγαπητοί μου σύντροφοι «Ζωή» να ’χουμε και το ένδοξο Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών έθνος ποτέ δεν πεθαίνει γιατί ως γνωστόν η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει.
Υ.Γ. λόγω τεχνικών προβλημάτων, εκτεταμένης διαρροής ηθικής και δημοκρατίας, σχεδόν σώθηκαν τα αποθεματικά, οπότε και δυνάμεθα να δεχτούμε σχόλια επί του κείμενου «Επιστολή Παραίτησης»
Σχόλιο δικό μου, δικό μου το κείμενο, ό,τι θέλω κάνω, (ζήτω το ΕΓΩ)
«Ο εγωισμός είναι η πιο μεγάλη κατάρα που δέρνει την ανθρωπότητα»
Gladstone
Θα προσθέσω, πάθηση και μάλιστα μείζων διαταραχή του διανοητικού επιπέδου ενός ανθρώπου, τόση βαριά που όταν φτάνει σε υπέρτατο βαθμό είναι λίγο πριν την σχιζοφρένεια.
Μάλιστα ο εγωιστής-ασθενής, αν αφεθεί ανεξέλικτος μπορεί να φτάσει σε τόσο ψιλά επίπεδα το ΕΓΩ του, που να μεταλλαχτεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να εξελιχτεί σε ένα αγνώριστο τέρας. Η τύφλωση του δε, σύμπτωμα κι αυτό της πάθησης του, όχι μόνο δεν του επιτρέπει να αναγνωρίσει αυτή την παρέκκλιση απ’ το φυσιολογικό, αλλά φτάνει ακόμα και να προσάπτει στους άλλους όλα αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του δικού του χαρακτήρα και συμπεριφοράς εν είδη κατηγοριών.
Το τραγικότερο δε είναι πως το στενό του περιβάλλον που τον περιτριγυρίσει ως παράσιτα σε ξενιστή, αντί να κάνει τις προσπάθειες αυτές που θα όφειλαν ως νοήμων όντα και άνθρωποι πάνω απ’ όλα, αντ’ αυτού ως κόλακες τον ωθούν προς την πλήρη αποδόμηση της υγείας του (της ψυχοδιανοητικής) χρησιμοποιώντας τον, έως ότου τους είναι απαραίτητος, σε σημείο μάλιστα να ισχυριστούν στο μέλλον πως δεν γνωρίζουν καν που πέφτει το ίδρυμα που θα τον φιλοξενεί.
«Η ειλικρίνεια είναι το μοναδικό στέρεο έδαφος για κάθε συνείδηση»
Καντ
Πράξη 2η:
Το κίνημα δεν χρειάζεται υποταχτικούς και υπάκουους
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ΕΠΑΜ ήταν ευθύς εξαρχής το πατριωτικό κάλεσμα που απεύθυνε προς όλο τον λαό ο Δημήτρης Καζάκης. Ένα κάλεσμα αφύπνισης και αγώνα ενάντια σ’ έναν εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό που δεν επιδιώκει απλά να καθυποτάξει τη χώρα και το λαό της με τα όπλα, αλλά να εγκαθιδρύσει έναν πολύ χειρότερο ζυγό, μια δουλοπαροικία χρέους από την οποία δεν υπάρχει διαφυγή για τις τωρινές και τις μελλοντικές γενιές. Πρόκειται για την μεγαλύτερη απειλή που γνώρισε ποτέ στην ιστορία του αυτός ο τόπος.
Ένα χρόνο σχεδόν πριν από την ίδρυση του ΕΠΑΜ, ολόκληρη η χώρα βρέθηκε μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της επιβολής καθεστώτος κατοχής με πρόσχημα το δημόσιο χρέος.
Απέναντι σ’ αυτή την πλειοψηφία, είχαμε μια κοινοβουλευτική μειοψηφία που συμπεριφερότανε λες και δεν συνέβη τίποτε σημαντικό. Κι έτσι συνέχιζαν να ασκούν αντιπολίτευση όπως και πριν. Όμως, ο λαός γνωρίζει πολύ καλά το εξής: ένα καθεστώς κατοχής δεν εξωραΐζεται, δεν βελτιώνεται, δεν εξανθρωπίζεται, δεν μεταρρυθμίζεται. Μόνο ανατρέπεται από τον ίδιο τον λαό. Κι επομένως περίμενε εναγωνίως ένα εγερτήριο σάλπισμα, που μόνο ο Καζάκης, με όλες τις ιστορικές και οικονομικές του γνώσεις, και την πατριωτική του ψυχή, τόλμησε να επιχειρήσει. Έβαλε την ιδέα και χιλιάδες αγωνιστές, δημοκράτες, προοδευτικοί, πατριώτες ανταποκρίθηκαν.
Όπως ήταν φυσικό το πρώτο ζήτημα που απασχόλησε την συγκρότηση του ΕΠΑΜ ήταν το οργανωτικό. Με ποιον τρόπο θα μπορούσε το Μέτωπο να μετατραπεί σε οργάνωση ανοιχτή σε όλες τις μάχιμες δυνάμεις του λαού, να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και να βοηθήσει στην συγκρότηση εκείνου του παλλαϊκού μετώπου που θα μπορούσε να ανατρέψει το σημερινό καθεστώς; Ο ίδιος ο Καζάκης είχε από την ιδρυτική της ρίξει τις ιδέες της οριζόντιας οργάνωσης και της λήψης αποφάσεων από την βάση. Οι ιδέες αυτές μίλησαν σε πολλές καρδιές. Δεν ήταν όμως όλοι έτοιμοι να επενδύσουν στην πρωτοβουλία, στην αυτονομία των πυρήνων, στην ελευθερία της ζύμωσης και της δράσης που πρέπει να έχει ένα αυθεντικά λαϊκό μέτωπο, όπως ήταν εξ υπαρχής το ΕΠΑΜ.
Δυστυχώς, στη διάρκεια των 5 χρόνων ύπαρξης του ΕΠΑΜ υπήρξαν αντιλήψεις που εύκολα διολίσθησαν σε λογικές και πρακτικές εντελώς ξεπερασμένες και αντιδραστικές. Το Μέτωπο που θέλησαν να οικοδομήσουν τα χιλιάδες μέλη του ΕΠΑΜ έγινε σταδιακά στα χέρια τους ένα είδος άγιου λείψανου που περιφερόταν από εκκλησίασμα σε εκκλησίασμα για να το προσκυνήσουν οι πιστοί. Η οριζόντια οργάνωση και η η λήψη αποφάσεων από τη βάση μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Άρχισαν να προέχουν οι εντολές, οι ντιρεκτίβες και η πειθαρχία σ’ αυτές. Το όνομα Δημήτρη Καζάκη έγινε λατρευτικό αντικείμενο. Η υποταγή και η τυφλή υπακοή στην θέληση του Καζάκη, όπως την εξέφραζαν οι «περί αυτού», έγινε η ύψιστη αρετή. Έτσι καταλήξαμε μετά το 4ο συνέδριο στην άκομψη προσπάθεια να μεταμορφωθούν οι πυρήνες, να εξοβελιστούν οι πιο ατίθασοι και οι πιο ανυπάκουοι, ώστε να μείνουν μόνο οι πιστοί και υπάκουοι. Έχουμε το φαινόμενο να απειλούνται να σβήνουν, ή να διαλυθούν μαζικοί πυρήνες με δράση και άποψη, να προβοκάρονται, ακόμη και να προπηλακίζονται μη αρεστοί πυρήνες του ΕΠΑΜ και επαμίτες με σκοπό να αποχωρήσουν, προκειμένου να φυτρώσουν στη θέση τους αδύναμοι μικροί πυρήνες, τις περισσότερες φορές καθ’ υπόδειξη ή με ενέργειες συγκεκριμένων ομάδων ή ατόμων οι οποίοι επιλέγουν ποιοι θα συμμετάσχουν σ’ αυτές με βασικό κριτήριο το ποιος πειθαρχεί στις εντολές άνωθεν, ποιος είναι πιστός στον «Οδηγητή του Κόμματος» και στους ex officio εκπροσώπους του επί της γης.
Φτάσαμε στο σημείο να εξυμνείται ένα μοντέλο οργάνωσης που ερχόταν από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας. Φτάσαμε στο σημείο να συζητά το ΕΠΑΜ ένα πρότυπο οργανωμένης δράσης που θα μπορούσε εύκολα να συνοψιστεί στα παρακάτω λόγια: «Δεν είναι μολοντούτο απαραίτητο ο καθένας απ’ αυτούς που αγωνίζονται για την θεωρία να ξέρει απόλυτα, ούτε να γνωρίζει με λεπτομέρειες κάθε μια από τις σκέψεις του αρχηγού του κινήματος. Το βασικό είναι να καλλιεργηθεί και ν’ αναπτυχθεί σύμφωνα με ορισμένες ουσιαστικές αρχές της θεωρίας, λίγες ας είναι, μα οπωσδήποτε πρωταρχικές. Ακόμη κι αν δεν καταλάβει τελείως αυτές τις αρχές, είναι αρκετό να πεισθεί για την αναγκαιότητα της νίκης της θεωρίας και του κόμματός του. Ο στρατιώτης δεν είναι ανάγκη να ξέρει τα σχέδια των επιτελαρχών. Πρέπει λοιπόν να τον κρατήσουμε στα πλαίσια μιας αυστηρής πειθαρχίας και να του εμφυσήσουμε την πεποίθηση ότι τα αίτια της θεωρίας είναι δίκαια κι ότι για να επικρατήσει χρειάζεται να αναλωθεί ολόκληρος… Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μ’ έναν στρατό όπου όλοι οι στρατιώτες του θάταν στρατηγοί, προικισμένοι με ανώτερες ικανότητες; Ή τι χρησιμότητα θα είχαν για ένα κόμμα τα μέλη του, αν όλα ήταν «εξέχουσες» προσωπικότητες; Όχι, μας χρειάζονται απλοί στρατιώτες γιατί δίχως αυτούς δεν θα μπορέσουμε να πετύχουμε εσωτερική πειθαρχία. Μια «οργάνωση» απ’ την ίδια της τη φύση, δεν θα μπορέσει να υπάρξει παρά μόνο με μια ανώτατη διοίκηση από μορφωμένους και με την πλατειά μάζα πίσω της που θα την καθοδηγεί περισσότερο το συναίσθημα.»
Μπορεί το παραπάνω απόσπασμα να το έγραψε ο Χίτλερ το 1928 και να αποτυπώνει την οργανωτική φιλοσοφία του ναζισμού, αυτό όμως δεν απέτρεψε ορισμένους από το να επαναφέρουν την ίδια λογική στα οργανωτικά τους σχέδια για ΕΠΑΜ. Μόνο που αυτή την φορά τα εμφανίστηκε ως θέληση του «Οδηγητή του Κόμματος» όπου όλοι οι άλλοι έπρεπε να πειθαρχήσουν.
Το ΕΠΑΜ αν ήθελε πραγματικά να συμβάλει καθοριστικά στη δημιουργία ενός αυθεντικού παλλαϊκού μετώπου, συνεχιστή των καλύτερων παραδόσεων της Φιλικής Εταιρείας και άξιο διάδοχο του ηρωικού ΕΑΜ, δεν είχε ανάγκη υποταχτικούς και υπάκουους. Δεν χρειαζόταν ανθρώπους που πνίγουν την νοημοσύνη τους στο συναίσθημα, που αντί να σκέφτονται ελεύθερα ως αυτόφωτες προσωπικότητες ξέρουν μόνο να πειθαρχούν σε εντολές. Δεν μπορούν τέτοιοι άνθρωποι να σηκώσουν το βάρος ενός αγώνα ενάντια στην καταπίεση και στον εξανδραποδισμό της χώρας. Δεν μπορούν να κάνουν πράξη τα υψηλότερα ιδανικά από τα οποία μπορεί να εμπνευστεί ο λαός αυτής της χώρας.
Μόνο ανυπόταχτοι άνθρωποι μπορούν να σηκώσουν το βάρος ενός τέτοιου αγώνα. Μόνο όσων η συνείδηση δεν μπορεί να «συμμορφωθεί προς τας άνωθεν υποδείξεις». Μόνο ελεύθερες προσωπικότητες που δεν φοβούνται την ανοιχτή ζύμωση, την αναμέτρηση στο πεδίο των επιχειρημάτων και των ιδεών, μπορούν να βγουν μπροστά προτάσσοντας το συμφέρον του λαού. Και μόνο τέτοιες προσωπικότητες μπορούν να παράγουν μια νέου τύπου πειθαρχία, την πειθαρχία που επιβάλει η συνείδηση και ο σκοπός του αγώνα.
Το ΕΠΑΜ ξεκίνησε μ’ αυτή τη λογική. Επιχειρούσε ευθύς εξαρχής μια νέα μορφή οργάνωσης, όπου όλοι μπορούν να είναι επιτελάρχες, όλοι στρατηγοί και όλοι προικισμένοι με ανώτερες ικανότητες. Όλοι θα μπορούσαν να είναι εξέχουσες προσωπικότητες, όχι με τις πλάτες ενός μηχανισμού, ούτε ελέω Υψίστου, αλλά με βάση την πραγματική συνεισφορά τους στη συλλογική σκέψη και πράξη.
Ξεκινάμε λοιπόν από την αρχή. Ξεκινάμε από την ιδρυτική διακήρυξη του ΕΠΑΜ. Ξεκινάμε να οικοδομούμε ένα κίνημα δίχως Αρχηγούς και Οδηγητές, αλλά με ανεξάρτητους και ελεύθερους ανθρώπους που δοκιμάζονται στην συλλογική δράση στη βάση κοινών αρχών και στόχων Ένα κίνημα όπου όλοι είναι συνδιαμορφωτές της ιδεολογίας και της πολιτικής της μέσα από την πιο ελεύθερη και ανοιχτή ζύμωση με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας στη βάση.
Σε ένα τέτοιο κίνημα η ηγεσία κατακτάται και δεν διορίζεται, ούτε χρίζεται. Δεν αποτελεί προνόμιο, αλλά απόδειξη της θεωρητικής και πρακτικής συμβολής της μέσα από ελεύθερες, ανοιχτές και πλήρως δημοκρατικές διαδικασίες, όπου συμμετέχουν όλοι με την ίδια βαρύτητα και ρόλο. Μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε ένα κίνημα ελεύθερα σκεπτόμενων αγωνιστών οι οποίοι καθοδηγούνται από τη συνείδηση και τη γνώμη τους, χωρίς να γίνονται υποχείρια κανενός, ούτε να υποτάσσονται στο τυφλό συναίσθημα. Μόνο έτσι μπορούμε να αποκτήσουμε μια οργανωμένη δύναμη που να είναι ικανή να φέρει σε πέρας το τιτάνιο έργο της ανατροπής του σημερινού καθεστώτος και της αναγέννησης της χώρας, όπου για πρώτη φορά ο λαός, ο εργαζόμενος λαός και όχι όσοι ζουν από τον μόχθο και το αίμα του, θα γίνει αληθινά αφέντης στον τόπο του.
Μάτια Ανοικτά
Πράξη 1η:
The Man Who Would Be King & The Garden With Katimades
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν Ένας Άνθρωπος Που Θα Γινόταν Βασιλιάς,(ήθελε δηλαδή…) καθόταν λοιπόν στον Κήπο Με Τους Κατιμάδες και συλλογιζόταν, συλλογιζόταν βαθυστόχαστα:
«ή ο γιαλός είναι στραβός, ή στραβός είναι ο γιαλός, ένα απ'τα δυο»
διότι επ’ ουδενί δεν μπορούσε να στοιχειοθετήσει κάποια άλλη αιτία που να δικαιολογεί την κατάσταση στην οποία είχε επέλθει το βασίλειο, άλλωστε η απύθμενη γνώση και η απίστευτη οξυδέρκεια του σε συνδυασμό με την μετριοφροσύνη που τον χαρακτήριζε δεν άφηνε σε κανένα την παραμικρή αμφιβολία πως κάποιος άλλος λόγος θα μπορούσε να συντρέχει.
-όπα γίνεται ρε φίλε να συλλογιζόταν βαθυστόχαστα ο Βασιλιάς;
- φυσικά είχε και την συνδρομή, την αμέριστη βοήθεια απ' τούς κατιμάδες!
-κάτσε, κάτσε, δηλ θεωρείς ότι είχε την ικανότητα σκέψης και μάλιστα βαθυστόχαστης;
-εντάξει ρε μεγάλε, δεν είπαμε πως ήταν και σοφός.
- ποιος βασιλιάς είναι σοφός, αν ήταν κανένας τους σοφός θα’ταν βασιλιάς;
Διότι αν ήταν σοφός θα’ ταν κι ευτυχισμένος, ξέρεις εσύ κανένα βασιλιά ευτυχισμένο;
-ε, τώρα που λες, μάλλον όχι.
- δεν πα να ’χεις καντάρια γνώσης, αν σου λείπει η σοφία, είναι άχρηστη, καθότι όπως είπαμε άνθρωπος χωρίς σοφία δεν είναι ευτυχισμένος, στερείται το βασικότερο, το αίσθημα της αγάπης, και ποιος βασιλιάς διακατεχόταν από το συναίσθημα της αγάπης, μηδενός εξαιρουμένου, μοναχά στα παραμύθια, διαταραγμένοι γεμάτοι κόμπλεξ και διαστροφές, άσε που ούτε γνώση είχαν εδώ που τα λέμε.
-Τέλος πάντων ο δικός μας είχε και μπορούσε και να κάθεται και να συλλογίζεται νέτα σκέτα, δεν θες βαθυστόχαστα, ΟΧΙ βαθυστόχαστα ok;
-ok
-άσε που είχε όπως σου ’πα και την αμέριστη, ανιδιοτελή στήριξη και συνδρομή απ’ τους Κατιμάδες!
-όπα, έγιναν και σύμβουλοι τώρα οι Κατιφέδες, Κατιμέδες, πως στο καλό τους είπες, μα τι έχουν μυαλό οι ρίζες;
-έχουν, μια χαρά έχουν, πόσο χρειάζεται η γλώσσα δια την κινητική της, άλλωστε τι χρειάζεται ένας παντογνώστης, φροντίδα. Θαλπωρή και επιβεβαίωση… .
Άντε μας έπρηξες, με τι ερωτήσεις, το λοιπόν,
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΘΟΤΑΝ, ΣΥΛΛΟΓΙΖΟΤΑΝ και…
-το ’παμε αυτό!
-ΝΑΙ, σωστά, …και περνούσαν οι ώρες, περνούσαν οι μέρες, περνούσαν οι μήνες, και χάνονταν οι γνώσεις,, οι σκέψεις, οι μνήμες…
-…φωνάζω δυνατά με ΒΡΟΝΤΕΡΗ φωνή:
« ΟΠΑ ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ ΒΡΗΚΑΜΕ, ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!»
Και άξαφνα απάντησε (!) η ηχώ μου, μα με αλλότρια χροιά, σαν από κωθώνι τσίγκινο βγαλμένη:
« τι χρώμα να βάψουμε το πλοίο;» (lol!)
-καλά αυτόνομη ηχώ πρώτη φόρα ακούω;
-μωρέ στα χρόνια της Δημοκρατίας, όλα θα τ’ ακούσεις, γιατί σάματις σκέφτονται και μιλούν οι κατιμάδες; Μωρέ αναλόγως τι παίρνεις, αν κατεβάσεις και κόκκινα με άσπρες βουλίτσες μανιτάρια και τα τραπουλόχαρτα ζωντανεύουν και την Αλίκη καβάλα στο καπελωμένο κούνελο θα ’δεις.
Τι εποχή διανύουμε ωιμέ, γεμάτη συγκινήσεις, συνεχείς εναλλαγές, τόσες που οι αισθήσεις μας βρίσκονται συνεχώς στο κόκκινο, όχι το ράδιο, εκεί βρίσκονται οι αναίσθητοι.
Τόση εγρήγορση πια, τι να πεις, δεν ξέρεις από πού σου ’ρχετε. Τέτοια ομοβροντία ποτέ άλλοτε, ψέματα και παραπληροφόρηση από εδώ, κυβιστήσεις από ’κει, εκφοβισμός παρά δώθε, λασπολογία και μίσος πέρα απ’ το παρά δώθε και πάει λέγοντας.
Κατακερματισμένη η κοινωνία μας, μίσος, κακία, ανηθικότητα γαμώτη μου!
Τι αλητεία! έχουμε υποστεί κατάρρευση, έχουμε αλλοτριωθεί, σκάρτεψε το ανθρώπινο είδος, γεμίσαμε τόσα σκατά μέχρις επάνω (στο ρετιρέ, κατά Καζάκϊου έκφρασις) που με την πρώτη ευκαιρία τα αποβάλουμε πατόκορφα στον πρώτο τυχόντα-εχθρό.
Η πιο ατομιστική περίοδο της ανθρωπότητας, πάνε στην άκρη όλες οι θρησκείες για απόσυρση και τα πιστεύω.
Ένας είναι ο Μοναδικός Θεός, το ΕΓΩ , τρέξτε πιστοί και προσκυνήστε το ΕΓΩ, ακόμα και το χρήμα ποιος το χέζει, υπάρχει πιο ανώτερο απ’ Αυτό;
-Το Δικό Μου ΕΓΩ είναι το καλλίτερο!
-Το Δικό Μου είναι το καλλίτερο που αρχίζει από Ε, όπως Ελλάδα, Έλληνες!
-Το Ολόδικό Μου είναι καλλίτερο απ' το καλλίτερο δικό σας, διότι Τελειώνει σε Ωμέγα, η σφραγίδα του αλφάβητα μας!
- Και το Δικό Μου μαλάκες στην μέση έχει Γ, και σας γαμώ τα μπρίκια!
Μωρέ καλά το ’πε ο Τζιμάκος χρόνια τώρα : «Γαμάτε Γιατί Χανόμαστε»
Αλλά εμείς οι μαλάκες το καταλάβαμε αλλιώς και το κάναμε : «μας γαμάνε και χανόμαστε»
Μας γαμάνε από παντού κι εμείς ξεσπάμε στον από «κάτω» μας, ά ρε λεβέντες, τι τσολιάδες είμαστε!
Δεν μπορώ άλλο την σαπίλα μάτια μου, βλέπω να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους, οι διαταραγμένοι υπάνθρωποι, που γεμίζουν την άδεια τους ψυχή με αιματοβαμμένο χρήμα.
Βλέπω συνεχώς να μοιάζουμε αυτά τα υπέρεγωιστικά τέρατα που ό,τι φαιδρό και απαίσιο έχουν υποστεί, άμεσα μόλις μπορέσουν τα εφαρμόζουν στους άλλους.
Θέλουν οι κουφάλες να μας κάνουν σαν κι αυτούς, κενούς, στερημένους από ψυχή και αισθήματα, ακρωτηριασμένους ψυχικώς, μίζερους, καταθλιπτικούς, που το μόνο πράγμα που θα πρέπει να 'χουμε στο σάπιο μας μυαλό είναι το χρήμα και το ΕΓΩ φυσικά πάνω απ’ όλα, μόνο που το χρήμα θα το ’χουν αποκλειστικά αυτοί (τι πρωτότυπο, κάθε φορά το ίδιο) και εμείς με τα παπάρια μας στο χέρι (κι αν).
Και ΝΑΙ τα καταφέραμε για μια ακόμη φορά να αποδείξουμε τι Ελληναράδες είμαστε, φαγωνόμαστε μέχρι οστού μεταξύ μας. Έτσι ρε ελληνική Μαγκιά, ούτε τα όρνεα να μην βρουν τίποτα.
Τι να κάνουμε είμαστε σπόρια με βαθειά ιστορία, κι αυτό επιβεβαιώνεται «περίτρανα» απ' το το πιο ισχυρό αρχέγονο χαρακτηριστικό μας, της διχόνοιας.
Πως τα καταφέραμε, τι σοφία!. Θέλει δουλειά και αγώνα, καθόλου εύκολο, το παρ’ ολίγον όλο να το καταντήσεις ελάχιστο. Αλλά έτσι είναι μάτια μου αν είσαι πεφωτισμένος, δεν χωρά ο άλλος στην σέχτα σου, αϊ σιχτίρ με το κάθε αδαή!
Είναι ευλογημένη χώρα η Ελλάδα πώς να το κάνουμε, έχει τον Θεό με το μέρος της, μα και το διάβολο επίσης, τέτοια τύχη να ζουν επάνω της εμείς οι Έλληνες, ευλογία και κατάρα!
Μα σάματις και ο πλανήτης αυτό δεν έχει πάθει. Τέτοια μοναδικότητα, τόσος οργασμός ζωής, τόση βιοποικιλότητα, ατελείωτο sex, κι όμως; Κι όμως, νιώθει καθημερινά στο πετσί του, στο κρέας του, πηγμένα αμέτρητα αγκάθια, λες και πάτησε αχινό, εκατομμύρια δίποδα αγκάθια με νοημοσύνη υποτίθεται. Τόση γνωστικάδα όσο χρειάζεται για να μένει αναρτημένο στο κούτελο, η μετωπιαία μαρκίζα με το ΕΓΩ μας και το προσεχώς ηγέτης.
Τόση νοημοσύνη όσο χρειάζεται να οδεύουμε τάχιστα με ιλιγγιώδεις πλέον ταχύτητες στο χείλος του γκρεμού, στο χείλος της καταστροφή μας.
Και να τελειώναμε εδώ, όχι παίζουμε, τι νοήμων όντα θα ’μασταν, τα ΑΝΩΤΕΡΑ!.
Εκεί στο χείλος, ο ένας δίπλα στον άλλο, μιλιούνια, σαν γύφτικα σκεπάρνια, θα τρωγόμαστε ακόμα και τότε την ύστατη στιγμή, ποιανού μαλάκα η θέση στην άκρα της γκρέμνας είναι η ορθή. Ναι, ακόμα και τότε ο κάθε αγχωτικός σχιζοφρενής που θα ΄ρχετε από πίσω θα σπρώχνει τον μπροστινό του με περίσσια χαρά και μνησικακία για να επιβεβαιώσει την ορθότητα του, έναντι του «ιπταμένου» αδαή που λαθεμένος τάχα βιάστηκε, και το ντόμινο θα συνεχίζει μέχρι τέλους!
Τόσο, μα τόσο μαλακοκαύλιδες είμαστε, αυτοκαταστροφικοί!
Έχει χάρη που για ένα περίεργο άγνωστο μέχρι στιγμής φυσικό νόμο δεν μας απόβαλε ο πλανήτης να μας πετάξει στο «σύμπαν κι ακόμη παραπέρα».
Θαρρείς υπερισχύει η το μητρικό ένστικτο, η αγάπη της μάνας, της Μάνας Γης.
Πως τα καταφέραμε αδελφέ μου στην προσπάθεια μας να μορφωθούμε, να μην μάθουμε τίποτα; Να μην μάθουμε «να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά»; Τώρα στην πιο κρίσιμη περίοδο της δικής μας ιστορίας, αυτής που οφείλαμε τουλάχιστον να γράψουμε, του ολόδικου μας παρόν, που έπρεπε να σταθούμε στο ύψος που μας αρμόζει, πέσαμε τόσο χαμηλά, πιάσαμε πάτο, ξευτιλιστήκαμε.
Είναι νομός φυσικός καθώς φαίνεται κι αυτός, όσο σκαρφαλώνει στην σκάλα της ματαιοδοξίας το ΕΓΩ μας, τόσο κατρακυλάει η υπόληψη μας. Στο βρόντο όλα, να τις χέσω τις γνώσεις και τα νούμερα και τα βιβλία, αν είναι να χαθώ μέσα στις τελείες και τα κόμματα (διπλή η έννοια). Μάταια όλα, χαμένες σελίδες λες και μουτζούρες γιομάτες. Αποτέλεσμα, αποστροφή στο όλο, απόκοσμος, αντικανονικός, και αντί να γκρεμίζω τείχη, σηκώνω κι άλλα γύρω μου, θεόρατα, πύργους της Βαβέλ. Αντί να κτίζω σχέσεις, τσακίζω τους πάντες και εγκλωβίζομαι, φυλακισμένος στα ντουβάρια, που περήφανος σήκωσα και περιέκλυσα τον ΕΑΥΤΟ μου!
Τα κατάφερε ο Πεφωτισμένος, ο Μέγας Σοφός να κάνει το μοναδικό στην ιστορία, το ακατόρθωτο, που κανένας άλλος Μεσσίας, πεφωτισμένος πριν απ΄ αυτόν δεν το επέτυχε. Όλοι μίλησαν για ομόνοια, με πραότητα και καλοσύνη, με αγάπη και ταπεινότητα. Πόσο γατάκια ήσασταν ρε όλοι εσείς, Βούδες, Μούδες, Χριστοί και Κρίσνα, και Χάρι Κρίσνα, και Χάι χαιρέτα μας τον Πλάτανο της Μεσσηνίας. Μικροί, πολύ μικροί….
Και αφού λοιπόν το κατάφερε, το κατάφεραν και χώρισαν το μέτωπο στα δυο, σαν κλούβιο αυγό, με όλα τα αισθητικά χαρακτηριστικά του (τι μπόχα θεέ μου!!), διάλεξα το δρόμο μου λεβέντες μου.
Δεν μπορώ άλλο τσολιάδες μου, νιώθω σαν «μια Ελληνοπούλα Όμορφη Σουλιωτοπούλα», παίρνω δρόμο τον ανήφορο να πάω, να συναντήσω τους συναγωνιστές μου πάω.
Αυτό τον δρόμο επέλεξα να διανύσω, αυτή την έξοδο στην ελευθερία και την λύτρωση.
Όχι δεν θα υποκύψω στην λήθη, δεν θα παραδοθώ στην εσχατιά της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Τα χρόνια της κρίσης μου έμαθαν το πιο σπουδαίο πράγμα. Σ’ αυτά τα «χρόνια της χολέρας» σ’ αυτήν την δεύτερη Οθωνική περίοδο, που η ανθρωποφαγία κι ο κανιβαλισμός αναπλήρωσε την χαμένη τέχνη, που το πολιτιστικό κενό βρικολάκιασε κι αυτό, και πήρε σβάρνα τα στενά για φρέσκο αίμα, σ’ αυτήν λοιπόν την ανθρώπινη ζούγκλα ξεχώρισαν και άνθρωποι με αμέριστο ήθος και αξιοπρέπεια, που δεν ξεπούλησαν το εαυτό τους.
Ακέραιοι, ορθοί στάθηκαν μπροστά στον εχθρό.
Υπάρχουν λεβέντες σ’ αυτόν τον τόπο που κακιά σκουριά δεν πιάνει, ε! αυτούς προτιμώ να πάω να συναντήσω, αυτούς που ένας-ένας δεν δίστασαν στην άκρη του τιμημένου γκρεμού και έπεσαν τραγουδώντας, το προτίμησαν παρά να υποκύψουν στον “εχθρό”.
«Καλλίτερα μιας πρόστυχης ντροπής το ψέμα να σου σούρουν και “ριψασπίδη” να σε πουν Παρά 40 τέρμινα γλυφαρχίδη και υποτελή τα παιδιά σου να’ σαι αποκαλούν.»
Επίλογος:
-καλά ρε φίλε αυτό είναι επιστολή παραίτησης;
- Ενώ οι προηγούμενες τι να σου πω, δεν λέω κατά τ’ άλλα μια χαρά, μερικές δε εκπληκτικές, αλλά λες και έκαναν αθλοπαιδιές, διαγωνισμό ποιος θα γράψει τις περισσότερες σελίδες, ο άλλος δίτομη εξέδωσε.
Ή δηλαδή τον Απολίτικο Συνειρμό μπορείς να τον χαρακτηρίσεις Πολιτικό Σχεδιασμό; Ένα κείμενο που το πρώτο μέρος στρώνει το έδαφος, με αναφορές γενικώς, ποιητικώς και αορίστως για την μαλακία που ακολουθεί και πρόκειται να σου ’ρθει κατακέφαλα, το δεύτερο μέρος. Ένα δεύτερο μέρος που ενώ υποτίθεται θα έπρεπε να αποτελεί τον Π.Σ. είναι το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» οργανόγραμμα του ΕΠΑΜ «μας» (Των δηλαδή), σαν Φωτογραφική Προκήρυξη Θέσης Εργασίας, ξέρετε από αυτές που ενώ ζητούν τα σχετικά δικαιολογητικά, πτυχία, κλπ, τσουπ σου σκάνε στο τέλος και την παπαριά:
«ο ενδιαφερόμενος, εκτός των προαπαιτούμενων δικαιολογητικών θα πρέπει να ’χει και μια ελιά στο δεξί κωλομέρι, και μάλιστα στα άκρα δεξιά».
Μην σπάσει ο διάολος κανένα ποδάρι (ως γνωστόν ο Διάολος ποδάρια σπάει, τα πλευρά, προνόμιο του Αγίου…) και έχει κι κανένας άλλος καμιά ελιά γενικά στο δεξί κωλομέρι. Βέβαια δεν διευκρινίζει τεταρτημόριο, αν είναι πάνω η κάτω, δεν γαμείς τι σημασία έχει, τι στο Βορά τι στο Νοτιά, ίδια είναι τα αφεντικά.
Ή να μην σχολιάσω την αγωνιώδη ανάγκη δικαιολόγησης των αδικαιολογήτων με τις 19 σελίδες δειλίας, μωρίας και ανέκφραστης μπερδεμένης σεξουαλικότητας εν είδη απάντησης και αυτοί δεν γνώριζαν πάνω σε τι.
Τέλος ήθελα να κλείσω αγαπητοί μου σύντροφοι «Ζωή» να ’χουμε και το ένδοξο Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών έθνος ποτέ δεν πεθαίνει γιατί ως γνωστόν η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει.
Υ.Γ. λόγω τεχνικών προβλημάτων, εκτεταμένης διαρροής ηθικής και δημοκρατίας, σχεδόν σώθηκαν τα αποθεματικά, οπότε και δυνάμεθα να δεχτούμε σχόλια επί του κείμενου «Επιστολή Παραίτησης»
Σχόλιο δικό μου, δικό μου το κείμενο, ό,τι θέλω κάνω, (ζήτω το ΕΓΩ)
«Ο εγωισμός είναι η πιο μεγάλη κατάρα που δέρνει την ανθρωπότητα»
Gladstone
Θα προσθέσω, πάθηση και μάλιστα μείζων διαταραχή του διανοητικού επιπέδου ενός ανθρώπου, τόση βαριά που όταν φτάνει σε υπέρτατο βαθμό είναι λίγο πριν την σχιζοφρένεια.
Μάλιστα ο εγωιστής-ασθενής, αν αφεθεί ανεξέλικτος μπορεί να φτάσει σε τόσο ψιλά επίπεδα το ΕΓΩ του, που να μεταλλαχτεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να εξελιχτεί σε ένα αγνώριστο τέρας. Η τύφλωση του δε, σύμπτωμα κι αυτό της πάθησης του, όχι μόνο δεν του επιτρέπει να αναγνωρίσει αυτή την παρέκκλιση απ’ το φυσιολογικό, αλλά φτάνει ακόμα και να προσάπτει στους άλλους όλα αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του δικού του χαρακτήρα και συμπεριφοράς εν είδη κατηγοριών.
Το τραγικότερο δε είναι πως το στενό του περιβάλλον που τον περιτριγυρίσει ως παράσιτα σε ξενιστή, αντί να κάνει τις προσπάθειες αυτές που θα όφειλαν ως νοήμων όντα και άνθρωποι πάνω απ’ όλα, αντ’ αυτού ως κόλακες τον ωθούν προς την πλήρη αποδόμηση της υγείας του (της ψυχοδιανοητικής) χρησιμοποιώντας τον, έως ότου τους είναι απαραίτητος, σε σημείο μάλιστα να ισχυριστούν στο μέλλον πως δεν γνωρίζουν καν που πέφτει το ίδρυμα που θα τον φιλοξενεί.
«Η ειλικρίνεια είναι το μοναδικό στέρεο έδαφος για κάθε συνείδηση»
Καντ
Πράξη 2η:
Το κίνημα δεν χρειάζεται υποταχτικούς και υπάκουους
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ΕΠΑΜ ήταν ευθύς εξαρχής το πατριωτικό κάλεσμα που απεύθυνε προς όλο τον λαό ο Δημήτρης Καζάκης. Ένα κάλεσμα αφύπνισης και αγώνα ενάντια σ’ έναν εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό που δεν επιδιώκει απλά να καθυποτάξει τη χώρα και το λαό της με τα όπλα, αλλά να εγκαθιδρύσει έναν πολύ χειρότερο ζυγό, μια δουλοπαροικία χρέους από την οποία δεν υπάρχει διαφυγή για τις τωρινές και τις μελλοντικές γενιές. Πρόκειται για την μεγαλύτερη απειλή που γνώρισε ποτέ στην ιστορία του αυτός ο τόπος.
Ένα χρόνο σχεδόν πριν από την ίδρυση του ΕΠΑΜ, ολόκληρη η χώρα βρέθηκε μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της επιβολής καθεστώτος κατοχής με πρόσχημα το δημόσιο χρέος.
Απέναντι σ’ αυτή την πλειοψηφία, είχαμε μια κοινοβουλευτική μειοψηφία που συμπεριφερότανε λες και δεν συνέβη τίποτε σημαντικό. Κι έτσι συνέχιζαν να ασκούν αντιπολίτευση όπως και πριν. Όμως, ο λαός γνωρίζει πολύ καλά το εξής: ένα καθεστώς κατοχής δεν εξωραΐζεται, δεν βελτιώνεται, δεν εξανθρωπίζεται, δεν μεταρρυθμίζεται. Μόνο ανατρέπεται από τον ίδιο τον λαό. Κι επομένως περίμενε εναγωνίως ένα εγερτήριο σάλπισμα, που μόνο ο Καζάκης, με όλες τις ιστορικές και οικονομικές του γνώσεις, και την πατριωτική του ψυχή, τόλμησε να επιχειρήσει. Έβαλε την ιδέα και χιλιάδες αγωνιστές, δημοκράτες, προοδευτικοί, πατριώτες ανταποκρίθηκαν.
Όπως ήταν φυσικό το πρώτο ζήτημα που απασχόλησε την συγκρότηση του ΕΠΑΜ ήταν το οργανωτικό. Με ποιον τρόπο θα μπορούσε το Μέτωπο να μετατραπεί σε οργάνωση ανοιχτή σε όλες τις μάχιμες δυνάμεις του λαού, να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και να βοηθήσει στην συγκρότηση εκείνου του παλλαϊκού μετώπου που θα μπορούσε να ανατρέψει το σημερινό καθεστώς; Ο ίδιος ο Καζάκης είχε από την ιδρυτική της ρίξει τις ιδέες της οριζόντιας οργάνωσης και της λήψης αποφάσεων από την βάση. Οι ιδέες αυτές μίλησαν σε πολλές καρδιές. Δεν ήταν όμως όλοι έτοιμοι να επενδύσουν στην πρωτοβουλία, στην αυτονομία των πυρήνων, στην ελευθερία της ζύμωσης και της δράσης που πρέπει να έχει ένα αυθεντικά λαϊκό μέτωπο, όπως ήταν εξ υπαρχής το ΕΠΑΜ.
Δυστυχώς, στη διάρκεια των 5 χρόνων ύπαρξης του ΕΠΑΜ υπήρξαν αντιλήψεις που εύκολα διολίσθησαν σε λογικές και πρακτικές εντελώς ξεπερασμένες και αντιδραστικές. Το Μέτωπο που θέλησαν να οικοδομήσουν τα χιλιάδες μέλη του ΕΠΑΜ έγινε σταδιακά στα χέρια τους ένα είδος άγιου λείψανου που περιφερόταν από εκκλησίασμα σε εκκλησίασμα για να το προσκυνήσουν οι πιστοί. Η οριζόντια οργάνωση και η η λήψη αποφάσεων από τη βάση μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Άρχισαν να προέχουν οι εντολές, οι ντιρεκτίβες και η πειθαρχία σ’ αυτές. Το όνομα Δημήτρη Καζάκη έγινε λατρευτικό αντικείμενο. Η υποταγή και η τυφλή υπακοή στην θέληση του Καζάκη, όπως την εξέφραζαν οι «περί αυτού», έγινε η ύψιστη αρετή. Έτσι καταλήξαμε μετά το 4ο συνέδριο στην άκομψη προσπάθεια να μεταμορφωθούν οι πυρήνες, να εξοβελιστούν οι πιο ατίθασοι και οι πιο ανυπάκουοι, ώστε να μείνουν μόνο οι πιστοί και υπάκουοι. Έχουμε το φαινόμενο να απειλούνται να σβήνουν, ή να διαλυθούν μαζικοί πυρήνες με δράση και άποψη, να προβοκάρονται, ακόμη και να προπηλακίζονται μη αρεστοί πυρήνες του ΕΠΑΜ και επαμίτες με σκοπό να αποχωρήσουν, προκειμένου να φυτρώσουν στη θέση τους αδύναμοι μικροί πυρήνες, τις περισσότερες φορές καθ’ υπόδειξη ή με ενέργειες συγκεκριμένων ομάδων ή ατόμων οι οποίοι επιλέγουν ποιοι θα συμμετάσχουν σ’ αυτές με βασικό κριτήριο το ποιος πειθαρχεί στις εντολές άνωθεν, ποιος είναι πιστός στον «Οδηγητή του Κόμματος» και στους ex officio εκπροσώπους του επί της γης.
Φτάσαμε στο σημείο να εξυμνείται ένα μοντέλο οργάνωσης που ερχόταν από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας. Φτάσαμε στο σημείο να συζητά το ΕΠΑΜ ένα πρότυπο οργανωμένης δράσης που θα μπορούσε εύκολα να συνοψιστεί στα παρακάτω λόγια: «Δεν είναι μολοντούτο απαραίτητο ο καθένας απ’ αυτούς που αγωνίζονται για την θεωρία να ξέρει απόλυτα, ούτε να γνωρίζει με λεπτομέρειες κάθε μια από τις σκέψεις του αρχηγού του κινήματος. Το βασικό είναι να καλλιεργηθεί και ν’ αναπτυχθεί σύμφωνα με ορισμένες ουσιαστικές αρχές της θεωρίας, λίγες ας είναι, μα οπωσδήποτε πρωταρχικές. Ακόμη κι αν δεν καταλάβει τελείως αυτές τις αρχές, είναι αρκετό να πεισθεί για την αναγκαιότητα της νίκης της θεωρίας και του κόμματός του. Ο στρατιώτης δεν είναι ανάγκη να ξέρει τα σχέδια των επιτελαρχών. Πρέπει λοιπόν να τον κρατήσουμε στα πλαίσια μιας αυστηρής πειθαρχίας και να του εμφυσήσουμε την πεποίθηση ότι τα αίτια της θεωρίας είναι δίκαια κι ότι για να επικρατήσει χρειάζεται να αναλωθεί ολόκληρος… Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μ’ έναν στρατό όπου όλοι οι στρατιώτες του θάταν στρατηγοί, προικισμένοι με ανώτερες ικανότητες; Ή τι χρησιμότητα θα είχαν για ένα κόμμα τα μέλη του, αν όλα ήταν «εξέχουσες» προσωπικότητες; Όχι, μας χρειάζονται απλοί στρατιώτες γιατί δίχως αυτούς δεν θα μπορέσουμε να πετύχουμε εσωτερική πειθαρχία. Μια «οργάνωση» απ’ την ίδια της τη φύση, δεν θα μπορέσει να υπάρξει παρά μόνο με μια ανώτατη διοίκηση από μορφωμένους και με την πλατειά μάζα πίσω της που θα την καθοδηγεί περισσότερο το συναίσθημα.»
Μπορεί το παραπάνω απόσπασμα να το έγραψε ο Χίτλερ το 1928 και να αποτυπώνει την οργανωτική φιλοσοφία του ναζισμού, αυτό όμως δεν απέτρεψε ορισμένους από το να επαναφέρουν την ίδια λογική στα οργανωτικά τους σχέδια για ΕΠΑΜ. Μόνο που αυτή την φορά τα εμφανίστηκε ως θέληση του «Οδηγητή του Κόμματος» όπου όλοι οι άλλοι έπρεπε να πειθαρχήσουν.
Το ΕΠΑΜ αν ήθελε πραγματικά να συμβάλει καθοριστικά στη δημιουργία ενός αυθεντικού παλλαϊκού μετώπου, συνεχιστή των καλύτερων παραδόσεων της Φιλικής Εταιρείας και άξιο διάδοχο του ηρωικού ΕΑΜ, δεν είχε ανάγκη υποταχτικούς και υπάκουους. Δεν χρειαζόταν ανθρώπους που πνίγουν την νοημοσύνη τους στο συναίσθημα, που αντί να σκέφτονται ελεύθερα ως αυτόφωτες προσωπικότητες ξέρουν μόνο να πειθαρχούν σε εντολές. Δεν μπορούν τέτοιοι άνθρωποι να σηκώσουν το βάρος ενός αγώνα ενάντια στην καταπίεση και στον εξανδραποδισμό της χώρας. Δεν μπορούν να κάνουν πράξη τα υψηλότερα ιδανικά από τα οποία μπορεί να εμπνευστεί ο λαός αυτής της χώρας.
Μόνο ανυπόταχτοι άνθρωποι μπορούν να σηκώσουν το βάρος ενός τέτοιου αγώνα. Μόνο όσων η συνείδηση δεν μπορεί να «συμμορφωθεί προς τας άνωθεν υποδείξεις». Μόνο ελεύθερες προσωπικότητες που δεν φοβούνται την ανοιχτή ζύμωση, την αναμέτρηση στο πεδίο των επιχειρημάτων και των ιδεών, μπορούν να βγουν μπροστά προτάσσοντας το συμφέρον του λαού. Και μόνο τέτοιες προσωπικότητες μπορούν να παράγουν μια νέου τύπου πειθαρχία, την πειθαρχία που επιβάλει η συνείδηση και ο σκοπός του αγώνα.
Το ΕΠΑΜ ξεκίνησε μ’ αυτή τη λογική. Επιχειρούσε ευθύς εξαρχής μια νέα μορφή οργάνωσης, όπου όλοι μπορούν να είναι επιτελάρχες, όλοι στρατηγοί και όλοι προικισμένοι με ανώτερες ικανότητες. Όλοι θα μπορούσαν να είναι εξέχουσες προσωπικότητες, όχι με τις πλάτες ενός μηχανισμού, ούτε ελέω Υψίστου, αλλά με βάση την πραγματική συνεισφορά τους στη συλλογική σκέψη και πράξη.
Ξεκινάμε λοιπόν από την αρχή. Ξεκινάμε από την ιδρυτική διακήρυξη του ΕΠΑΜ. Ξεκινάμε να οικοδομούμε ένα κίνημα δίχως Αρχηγούς και Οδηγητές, αλλά με ανεξάρτητους και ελεύθερους ανθρώπους που δοκιμάζονται στην συλλογική δράση στη βάση κοινών αρχών και στόχων Ένα κίνημα όπου όλοι είναι συνδιαμορφωτές της ιδεολογίας και της πολιτικής της μέσα από την πιο ελεύθερη και ανοιχτή ζύμωση με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας στη βάση.
Σε ένα τέτοιο κίνημα η ηγεσία κατακτάται και δεν διορίζεται, ούτε χρίζεται. Δεν αποτελεί προνόμιο, αλλά απόδειξη της θεωρητικής και πρακτικής συμβολής της μέσα από ελεύθερες, ανοιχτές και πλήρως δημοκρατικές διαδικασίες, όπου συμμετέχουν όλοι με την ίδια βαρύτητα και ρόλο. Μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε ένα κίνημα ελεύθερα σκεπτόμενων αγωνιστών οι οποίοι καθοδηγούνται από τη συνείδηση και τη γνώμη τους, χωρίς να γίνονται υποχείρια κανενός, ούτε να υποτάσσονται στο τυφλό συναίσθημα. Μόνο έτσι μπορούμε να αποκτήσουμε μια οργανωμένη δύναμη που να είναι ικανή να φέρει σε πέρας το τιτάνιο έργο της ανατροπής του σημερινού καθεστώτος και της αναγέννησης της χώρας, όπου για πρώτη φορά ο λαός, ο εργαζόμενος λαός και όχι όσοι ζουν από τον μόχθο και το αίμα του, θα γίνει αληθινά αφέντης στον τόπο του.
Μάτια Ανοικτά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου