Του Αλέξανδρου Αρδαβάνη
Πηγαίναμε πόρτα-πόρτα με κάτι φυλλάδια κακοτυπωμένα … «Ψήφο στα 18!».
Θυμάμαι πόση χλεύη εισπράξαμε τότε, πόσες πόρτες βρόντηξαν στα εικοσάχρονα μούτρα μας. Το Σύνταγμα όριζε τα 21 ως ενηλικίωση. Τελικά «δικαιωθήκαμε»! Το Σύνταγμα τροποποιήθηκε σύμφωνα με τη «θέληση του λαού», η ψήφος κατέβηκε στα 18, δε θυμάμαι πότε ακριβώς.
Το 2012 ψήφισαν πρώτη φορά οι γιοί μου· τους συνόδεψα συγκινημένος και τους ευχήθηκα «φορές σαράντα». Σκέφτηκα αμέσως πως τους καταριόμουν τάχα να ελπίζουν. Ύστερα σκέφτηκα ότι η ελπίδα είναι μορφή αθανασίας και τους ευχήθηκα ξανά. Ήταν 18 χρονών.
Τον Ιούνιο 2014, στις Ευρωεκλογές, 60% των νέων 18-25 ετών σνομπάρισε τις κάλπες για χάρη της παραλίας. Πικράθηκα τότε· μου φάνηκε γελοίος ο τότε αγώνας για ψήφο στα 18. Ύστερα μαλάκωσε η πίκρα μέσα μου… ίσως η νιότη διαισθάνεται πράγματα που η μέση ηλικία τα έχει απωθήσει -τι άραγε σημαίνουν οι Ευρωεκλογές για έναν νέο άνθρωπο από την «πλέμπα» εκτός από καταγραφή τάσεων του ευρωπαϊκού πολτού που επαίρεται για τον Πολιτισμό του;
Σήμερα, το στοιχειό της αναλογικότητας στην εκπροσώπηση του Δήμου με την «απλή και ανόθευτη αναλογική» επανέρχεται στο προσκήνιο. Δεν ξέρω και δε με νοιάζει αν ισχύει και πόσο εκείνο το «άδολη», το άλλο επίθετο της απλής αναλογικής, αν και ο Δόλος αποτελεί το στενότερο παρακολούθημα όλων των όντων από καταβολής Κόσμου· πόσω μάλλον των ασχολουμένων με τα κοινά σε όλο το φάσμα, από άκρα «Δεξιά» μέχρι άκρα «Αριστερά».
Όχι δεν είναι η έγνοια μου αυτή. Εμένα του πολίτη με τη ρηχή αντίληψη και γνώση της Ιστορίας και της εν Πολιτεία συνύπαρξης των ανθρώπων μου αρέσει να νιώθω πως η προτίμησή μου ακούγεται, στο μέτρο που της αναλογεί, στο εκάστοτε αντιπροσωπευτικό Σώμα∙ που αποφασίζει ποιοι νόμοι θα διέπουν τη συνύπαρξή μας και την κατανομή του Κοινού Προϊόντος.
Δε με πείθει η άποψη περί κινδύνου ακυβερνησίας χωρίς τα «μπόνα» και με καθησυχάζει να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες να γίνει «τουρλουμπούκι» η Βουλή με κάποια όρια εισόδου -στο 3% πχ
Ως εδώ κυλάει καλά ο συλλογισμός, έτσι δεν είναι;
Από εδώ και κάτω όμως το πράγμα στρεβλώνει απότομα· φταίει ένας αριθμός: το ασύμμετρο και ακατάτακτο 17. Ένας αριθμός μή άρτιος, μάλλον κακομούτσουνος, σχεδόν διεστραμμένος.
Κοίτα εμένα τι μου ανασύρει από την ελλειπτική μνήμη αυτός ο αριθμός: Οκτώβρης ’17, το 17% για τη Β’ κατανομή (1981, ΚΚΕ -αλλαγή -δεύτερη κατανομή!), «το κορίτσι του 17» (Ελληνική ταινία με τη Σοφία Ρούμπου για ένα κορίτσι που το σκάει από Ψυχιατρική κλινική και περιφέρεται στην πόλη…), η μικρή βιομηχανία «17» που έφτιαχνε συσκευασμένες σαλάτες -ρώσικη, του κηπουρού, αγιορείτικη και άλλα καμπόσα.
Προεξέχει όμως εκείνο το «Κατάλληλο από 17 ετών» για τις ταινίες με ερωτικές σκηνές που μπορούσε να δει χωρίς κίνδυνο ο έφηβος γεννημένος μέχρι και 24 ώρες πριν τη συμπλήρωση 17 ετών -και δεν καταλάβαινα τότε για ποιον ο κίνδυνος… (μπορούσαμε όμως να μπούμε σε «Κατάλληλο απο 13 ετών» – έ, λίγο «ματάκι» το παίρναμε).
Πόση λαχτάρα να ξεγελάσουμε κορδωμένοι με μεγαλίστικο ύφος τον στριμμένο υπάλληλο στην είσοδο που έκοβε τα εισιτήρια -νομίζαμε πως ξεγελούσαμε τον αιθουσάρχη που πάσχιζε να γεμίσει την αίθουσα όπως -όπως… Ήρθε μετά πολλά χρόνια -αργά για μας- το Ίντερνετ και σάρωσε αυτά τα «διόδια» στην τάχα ενηλικίωση μέσω της σεξουαλικότητας…
Ανακλήσεις μνημονικές χωρίς συγκρότηση, χωρίς έρμα. Μάλλον φταίει η απουσία λογικής δομής στο 17, εκτός αν υπάρχουν μυστικές αλληλουχίες που βεβαίως αγνοώ -μήπως οι Πυθαγόρειοι ξέρουν;
Επανέρχομαι στην αριθμολογία. Υπάρχουν κάποιοι αριθμοί με ένα μεταφυσικό φορτίο που τους επαναφέρει παράδοξα και ξαφνικά στο εικονικό προσκήνιο της φαντασίας.
Όσο κι αν η εφηβεία της ανθρωπότητας προεικονίζει τη νιότη, όσο κι αν η νιότη χτίζει την ενηλικίωση, υπάρχουν σημεία που αν τα πατήσεις θα γλιστρήσεις, υπάρχουν όρια -νοητά ή ανόητα- που διαβαίνοντάς τα θα σε γραντζουνίσουν τα αγκάθια τους.
Πες μου λοιπόν: έχει διαφορά το 18 από το 17; Ίσως ναι ίσως όχι. Το 17 από το 16; Το 16 από το 13; Όχι βέβαια! Γεννιόμαστε με όλη τη Γνώση στα γονίδιά μας και όχι tabulae rasae. Τι χρειαζόμαστε την εκπαίδευση, τι να τα κάνουμε τα σχολεία που μας στραβώνουν; Ούστ! Να καταργήσουμε και το όριο της ενηλικίωσης, μαζί με τις αυταπάτες για «επιτέλους κάποτε» ωριμότητα του Λαού, του Πλήθους…
Όλοι οι υπήκοοι, ένας χυλός∙ να γλιστράμε άκοπα στην κουτάλα των Ηγεμόνων και ίσα στο στομάχι τους∙ χωρίς μάσημα επειδή τάχα τα δόντια τους σάπια…
Καλύτερα έτσι. Ειλικρινέστερα!
Ρ-Ρ
Πηγαίναμε πόρτα-πόρτα με κάτι φυλλάδια κακοτυπωμένα … «Ψήφο στα 18!».
Θυμάμαι πόση χλεύη εισπράξαμε τότε, πόσες πόρτες βρόντηξαν στα εικοσάχρονα μούτρα μας. Το Σύνταγμα όριζε τα 21 ως ενηλικίωση. Τελικά «δικαιωθήκαμε»! Το Σύνταγμα τροποποιήθηκε σύμφωνα με τη «θέληση του λαού», η ψήφος κατέβηκε στα 18, δε θυμάμαι πότε ακριβώς.
Το 2012 ψήφισαν πρώτη φορά οι γιοί μου· τους συνόδεψα συγκινημένος και τους ευχήθηκα «φορές σαράντα». Σκέφτηκα αμέσως πως τους καταριόμουν τάχα να ελπίζουν. Ύστερα σκέφτηκα ότι η ελπίδα είναι μορφή αθανασίας και τους ευχήθηκα ξανά. Ήταν 18 χρονών.
Τον Ιούνιο 2014, στις Ευρωεκλογές, 60% των νέων 18-25 ετών σνομπάρισε τις κάλπες για χάρη της παραλίας. Πικράθηκα τότε· μου φάνηκε γελοίος ο τότε αγώνας για ψήφο στα 18. Ύστερα μαλάκωσε η πίκρα μέσα μου… ίσως η νιότη διαισθάνεται πράγματα που η μέση ηλικία τα έχει απωθήσει -τι άραγε σημαίνουν οι Ευρωεκλογές για έναν νέο άνθρωπο από την «πλέμπα» εκτός από καταγραφή τάσεων του ευρωπαϊκού πολτού που επαίρεται για τον Πολιτισμό του;
Σήμερα, το στοιχειό της αναλογικότητας στην εκπροσώπηση του Δήμου με την «απλή και ανόθευτη αναλογική» επανέρχεται στο προσκήνιο. Δεν ξέρω και δε με νοιάζει αν ισχύει και πόσο εκείνο το «άδολη», το άλλο επίθετο της απλής αναλογικής, αν και ο Δόλος αποτελεί το στενότερο παρακολούθημα όλων των όντων από καταβολής Κόσμου· πόσω μάλλον των ασχολουμένων με τα κοινά σε όλο το φάσμα, από άκρα «Δεξιά» μέχρι άκρα «Αριστερά».
Όχι δεν είναι η έγνοια μου αυτή. Εμένα του πολίτη με τη ρηχή αντίληψη και γνώση της Ιστορίας και της εν Πολιτεία συνύπαρξης των ανθρώπων μου αρέσει να νιώθω πως η προτίμησή μου ακούγεται, στο μέτρο που της αναλογεί, στο εκάστοτε αντιπροσωπευτικό Σώμα∙ που αποφασίζει ποιοι νόμοι θα διέπουν τη συνύπαρξή μας και την κατανομή του Κοινού Προϊόντος.
Δε με πείθει η άποψη περί κινδύνου ακυβερνησίας χωρίς τα «μπόνα» και με καθησυχάζει να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες να γίνει «τουρλουμπούκι» η Βουλή με κάποια όρια εισόδου -στο 3% πχ
Ως εδώ κυλάει καλά ο συλλογισμός, έτσι δεν είναι;
Από εδώ και κάτω όμως το πράγμα στρεβλώνει απότομα· φταίει ένας αριθμός: το ασύμμετρο και ακατάτακτο 17. Ένας αριθμός μή άρτιος, μάλλον κακομούτσουνος, σχεδόν διεστραμμένος.
Κοίτα εμένα τι μου ανασύρει από την ελλειπτική μνήμη αυτός ο αριθμός: Οκτώβρης ’17, το 17% για τη Β’ κατανομή (1981, ΚΚΕ -αλλαγή -δεύτερη κατανομή!), «το κορίτσι του 17» (Ελληνική ταινία με τη Σοφία Ρούμπου για ένα κορίτσι που το σκάει από Ψυχιατρική κλινική και περιφέρεται στην πόλη…), η μικρή βιομηχανία «17» που έφτιαχνε συσκευασμένες σαλάτες -ρώσικη, του κηπουρού, αγιορείτικη και άλλα καμπόσα.
Προεξέχει όμως εκείνο το «Κατάλληλο από 17 ετών» για τις ταινίες με ερωτικές σκηνές που μπορούσε να δει χωρίς κίνδυνο ο έφηβος γεννημένος μέχρι και 24 ώρες πριν τη συμπλήρωση 17 ετών -και δεν καταλάβαινα τότε για ποιον ο κίνδυνος… (μπορούσαμε όμως να μπούμε σε «Κατάλληλο απο 13 ετών» – έ, λίγο «ματάκι» το παίρναμε).
Πόση λαχτάρα να ξεγελάσουμε κορδωμένοι με μεγαλίστικο ύφος τον στριμμένο υπάλληλο στην είσοδο που έκοβε τα εισιτήρια -νομίζαμε πως ξεγελούσαμε τον αιθουσάρχη που πάσχιζε να γεμίσει την αίθουσα όπως -όπως… Ήρθε μετά πολλά χρόνια -αργά για μας- το Ίντερνετ και σάρωσε αυτά τα «διόδια» στην τάχα ενηλικίωση μέσω της σεξουαλικότητας…
Ανακλήσεις μνημονικές χωρίς συγκρότηση, χωρίς έρμα. Μάλλον φταίει η απουσία λογικής δομής στο 17, εκτός αν υπάρχουν μυστικές αλληλουχίες που βεβαίως αγνοώ -μήπως οι Πυθαγόρειοι ξέρουν;
Επανέρχομαι στην αριθμολογία. Υπάρχουν κάποιοι αριθμοί με ένα μεταφυσικό φορτίο που τους επαναφέρει παράδοξα και ξαφνικά στο εικονικό προσκήνιο της φαντασίας.
Όσο κι αν η εφηβεία της ανθρωπότητας προεικονίζει τη νιότη, όσο κι αν η νιότη χτίζει την ενηλικίωση, υπάρχουν σημεία που αν τα πατήσεις θα γλιστρήσεις, υπάρχουν όρια -νοητά ή ανόητα- που διαβαίνοντάς τα θα σε γραντζουνίσουν τα αγκάθια τους.
Πες μου λοιπόν: έχει διαφορά το 18 από το 17; Ίσως ναι ίσως όχι. Το 17 από το 16; Το 16 από το 13; Όχι βέβαια! Γεννιόμαστε με όλη τη Γνώση στα γονίδιά μας και όχι tabulae rasae. Τι χρειαζόμαστε την εκπαίδευση, τι να τα κάνουμε τα σχολεία που μας στραβώνουν; Ούστ! Να καταργήσουμε και το όριο της ενηλικίωσης, μαζί με τις αυταπάτες για «επιτέλους κάποτε» ωριμότητα του Λαού, του Πλήθους…
Όλοι οι υπήκοοι, ένας χυλός∙ να γλιστράμε άκοπα στην κουτάλα των Ηγεμόνων και ίσα στο στομάχι τους∙ χωρίς μάσημα επειδή τάχα τα δόντια τους σάπια…
Καλύτερα έτσι. Ειλικρινέστερα!
Ρ-Ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου