Νικόλαος Μπαγιαρτάκης
Ένας έντονος προβληματισμός που κυριαρχεί σήμερα είναι πως μετά από 4,5 χρόνια βίαιης φτωχοποίησης, μετά από την ανθρωπιστική κρίση που έχει περιέλθει ο ελληνικός λαός, γιατί δεν κουνιέται φύλλο; δεν τα βλέπουμε; Τι άλλο περιμένουμε ακόμη, για να αφήσουμε την ζεστούλα του σπιτιού μας, τον άνετο καναπέ και να κλείσουμε την τηλεόραση μας;
Κατά την διάρκεια της επίπλαστης ευμάρειας, τότε που ο χάρτης πρασίνιζε ή μπλάβιζε, τότε που οι κυβερνήσεις στην θητεία τους στην εξουσία, οργάνωναν ένα Πάρτι ασυδοσίας και κατασπατάλησης των δημόσιων ταμείων και δανείων, όπου συμμετείχαν οι πολιτικές οικογένειες - τα μεγάλα τζάκια, η οικονομική ελίτ - οι εθνικοί νταβατζήδες, τα κομματόσκυλα τους, τα παπαγαλάκια (σε payroll των Υπουργείων), όλοι αυτοί που τρωγοπίνανε κατά το πέρας της θητείας τους τον λογαριασμό από το Πάρτι τον στέλνανε στην επόμενη κυβέρνηση, που άλλαζε το χρώμα της της κομματικής Ελλάδας στις εκλογές, αλλά θα κάνανε και αυτοί με την σειρά τους νέο Πάρτι βουτώντας τα δάχτυλα τους βαθιά στο βάζο με το μέλι και τον λογαριασμό τον πληρώνει ο λαός.
Σε εκείνη την περίοδο ο μέσος πολίτης είχε προσαρμοστεί στις κοινωνικές, καταναλωτικές του ανάγκες. Με την αρωγή κυρίως της Τηλεόρασης, όπου τα Ελληνικά Σήριαλ, τα Πρωινάδικα, οι lifestyle εκπομπές διαμόρφωσαν στην συνείδηση των πολιτών διάφορες λογιών καταναλωτικές ανάγκες, σε αυτό το κλίμα συνέδραμαν τα Περιοδικά, οι Εφημερίδες και το Ραδιόφωνο. Πρόβαλλαν μεγάλα σπίτια, ακριβά αμάξια, συγκεκριμένο είδος διασκέδασης (βλέπε Σκυλάδικα και ακριβά Ρεστοράν), ακριβά ρούχα, shopping therapy, μόδα κλπ...
Ο κόσμος αγνοούσε ότι το οικοδόμημα το οικονομικό - πολιτικό δεν έχει γερές βάσεις (είναι σε σαθρό έδαφος) και σ' αυτό μεγάλο ρόλο παίξανε τα Δελτία Ειδήσεων και οι Ενημερωτικές Πολιτικές Εκπομπές, που παρουσίαζαν στο κοινό τους μία άλλη πραγματικότητα από αυτή που υπήρχε. Ο νεοΈλληνας στην άγνοια του οδηγήθηκε στην μη ενασχόληση με τα κοινά, αφήνοντας τα στους ειδικούς του είδους, αρκούσε η ψήφος του κάθε τέσσερα χρόνια, για να εκπληρώσει το καθήκον του ως πολίτης, δίνοντας τους στην πραγματικότητα όχι μία ψήφο αλλά το πληρεξούσιο του σε ότι αποφάσεις πάρουν για την ζωή του και την χώρας μας.
Κυρίως τα Σήριαλ της Τηλεόρασης έβαλαν τον Έλληνα στο τριπάκι (κολπάκι, στην παγίδα) να παίρνει τηλεόραση που να είναι μεγαλύτερη από του γείτονα, αμάξι Γερμανικό γρήγορο και πολύ ακριβό, σπίτι τεράστιο, όλα αυτά γιατί δεν του τα επέβαλλαν οι πραγματικές του ανάγκες, αλλά το σύμπλεγμα που 'χε δημιουργηθεί επιτηδευμένα από τα καθημερινά του ερεθίσματα, από την καθημερινή του συνήθεια, όλη μέρα να είναι ανοιχτή η τηλεόραση. Μέσω του συμπλέγματος αυτού δημιουργήθηκε ένας άτυπος ανταγωνισμός μεταξύ της μικρής κοινωνίας, της γειτονιάς, ο ένας με τον άλλον κοιτούσε να τον θαμπώσει.
Σήμερα αυτό το φαινόμενο, πως μας επηρεάζει; Σήμερα φτάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο, εκεί που είμαστε εξαθλιωμένοι, βλέπουμε τον γείτονα μας να είναι ελάχιστα καλύτερος από εμάς, αυτό μας πληγώνει λόγω κόμπλεξ. Όταν ακούσουμε ότι η εργασιακή ομάδα που ανήκει ο γείτονας μας είναι προαπαιτούμενο της Τρόικας για την επόμενη δόση η εξαθλίωση της, τότε δεν τρέχουμε να υπερασπιστούμε τον γείτονα μας, για το δικαίωμα του σε συνθήκες καλύτερης ανθρωπιστικής διαβίωσης, το αντίθετο μάλιστα, από χαιρεκακία και φθόνο τρίβουμε τα χέρια μας, γιατί την επόμενη μέρα εάν δεν θα είναι χειρότερα από εμάς, τότε θα είναι τουλάχιστον ίσα με εμάς, αυτό που λέγανε και οι παλιότεροι: Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα και όχι πώς θα τα καταφέρω να εξελιχθώ και εγώ.
Το Πολιτικό και Οικονομικό κλαμπ γνωρίζουν τις αδυναμίες μας, αφού υπάρχουν ειδικές ομάδες που εξυπηρετούν την χειραγώγηση της μάζας. Οπότε αυτό το χαμηλό αίσθημα του φθόνου, της ζήλιας το ενισχύουν ώστε να καταφέρνουν τον διχασμό σε μία πολυπληθής μάζα, όπου είναι αδύναμη όσο είναι διαιρεμένη και διχασμένη, η ισχύς τους είναι τότε δεδομένη και θα εδραιώνεται. Το 1% των Ελλήνων σήμερα κατέχει το 56% του ελληνικού πλούτου, οι δισεκατομμυριούχοι αυξάνουν τον πλούτο τους και το 10% των Ελλήνων κατέχει το 80% του ελληνικού πλούτου και το υπόλοιπο 90%, όπου κατέχει μόνο το 20% του ελληνικού πλούτου, το μόνο που τον νοιάζει είναι να μην ξεχωρίσει ο γείτονας του στο πλήθος και συνεχίζει τον κατήφορο της εξαθλίωσης του και όχι μόνο, αλλά και των ανθρώπινων αξιών όπως η αλληλεγγύη, η αδελφοσύνη, η αναγνώριση του σπουδαίου και του άξιου.
Αυτή η νοοτροπία που ευδοκιμεί έως σήμερα, την γνώριζε-ει πολύ καλά το Πολιτικό σύστημα και την χρησιμοποιεί προς όφελος του. Οι πολίτες που φθονούσαν τον γείτονα τους και δεν θέλανε την πρόοδο του, ερχότανε ο Χ Πολιτικός και του έταζε μία εξασφαλισμένη θέση τότε στο Δημόσιο, σήμερα στον Ιδιωτικό τομέα, ο πολίτης με δόλιο τρόπο έπαιρνε την θέση, χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια και γυρνούσε στον γείτονα του, λέγοντας του για τις γνωριμίες του και κόμπαζε γι' αυτό. Από την άλλη το Πολιτικό σύστημα κυριαρχούσε επενδύοντας και ενισχύοντας στον φθόνο για τον διπλανό και ας υπήρχε μία Πολιτεία εκτός κανόνων και αξιών. Στα Τηλεοπτικά Σήριαλ υπήρχαν ήρωες που επιβραβευόντουσαν, γιατί ήτανε μπαγάσηδες, αν και λαμογιάρηδες όπως ο Ακάλυπτος, το 50-50 κλπ...
Σήμερα δεν υπάρχει αντίδραση, γιατί όλοι οι πολίτες είναι στα ίδια δεδομένα και δεν ξεχωρίζει κανείς και δεν πρέπει να ξεχωρίσει, για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Στο γνωστό μότο: Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Αυτό είναι ένα τεράστιο ψέμα, πίσω από την Ελλάδα, ορθώνει το δάχτυλο της για να κρυφτεί η Ελληνική Κοινωνία, όπου δεν αναγνωρίζει στον γείτονα την αξία του και αν ξεχωρίσει, πρέπει σαν την Αλεπού που δεν έφτανε τα σταφύλια, να κατηγορήσει ότι είναι Αγουρίδα και όχι Άξιος.
Σε αυτόν τον βάλτο της Μετριότητας είτε χάνονται αξίες και άξιοι, είτε πάνε στο Εξωτερικό και διαπρέπουν. Σε ένα κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό καθεστώς που δεν βάζει εμπόδια στον άξιο επιστήμονα ή επιχειρηματία και τον αφήνει να προοδεύσει, γιατί ξέρει ότι είναι προς όφελος της δικής τους χώρας και των πολιτών τους. Αυτός είναι ο λόγος που διαπρέπει ο Έλληνας στο Εξωτερικό και στο Εσωτερικό δεν πετυχαίνει. Αυτός είναι ο λόγος που ακμάζουν οι ξένοι και εμείς παράλληλα παρακμάζουμε.
Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"
Ένας έντονος προβληματισμός που κυριαρχεί σήμερα είναι πως μετά από 4,5 χρόνια βίαιης φτωχοποίησης, μετά από την ανθρωπιστική κρίση που έχει περιέλθει ο ελληνικός λαός, γιατί δεν κουνιέται φύλλο; δεν τα βλέπουμε; Τι άλλο περιμένουμε ακόμη, για να αφήσουμε την ζεστούλα του σπιτιού μας, τον άνετο καναπέ και να κλείσουμε την τηλεόραση μας;
Κατά την διάρκεια της επίπλαστης ευμάρειας, τότε που ο χάρτης πρασίνιζε ή μπλάβιζε, τότε που οι κυβερνήσεις στην θητεία τους στην εξουσία, οργάνωναν ένα Πάρτι ασυδοσίας και κατασπατάλησης των δημόσιων ταμείων και δανείων, όπου συμμετείχαν οι πολιτικές οικογένειες - τα μεγάλα τζάκια, η οικονομική ελίτ - οι εθνικοί νταβατζήδες, τα κομματόσκυλα τους, τα παπαγαλάκια (σε payroll των Υπουργείων), όλοι αυτοί που τρωγοπίνανε κατά το πέρας της θητείας τους τον λογαριασμό από το Πάρτι τον στέλνανε στην επόμενη κυβέρνηση, που άλλαζε το χρώμα της της κομματικής Ελλάδας στις εκλογές, αλλά θα κάνανε και αυτοί με την σειρά τους νέο Πάρτι βουτώντας τα δάχτυλα τους βαθιά στο βάζο με το μέλι και τον λογαριασμό τον πληρώνει ο λαός.
Σε εκείνη την περίοδο ο μέσος πολίτης είχε προσαρμοστεί στις κοινωνικές, καταναλωτικές του ανάγκες. Με την αρωγή κυρίως της Τηλεόρασης, όπου τα Ελληνικά Σήριαλ, τα Πρωινάδικα, οι lifestyle εκπομπές διαμόρφωσαν στην συνείδηση των πολιτών διάφορες λογιών καταναλωτικές ανάγκες, σε αυτό το κλίμα συνέδραμαν τα Περιοδικά, οι Εφημερίδες και το Ραδιόφωνο. Πρόβαλλαν μεγάλα σπίτια, ακριβά αμάξια, συγκεκριμένο είδος διασκέδασης (βλέπε Σκυλάδικα και ακριβά Ρεστοράν), ακριβά ρούχα, shopping therapy, μόδα κλπ...
Ο κόσμος αγνοούσε ότι το οικοδόμημα το οικονομικό - πολιτικό δεν έχει γερές βάσεις (είναι σε σαθρό έδαφος) και σ' αυτό μεγάλο ρόλο παίξανε τα Δελτία Ειδήσεων και οι Ενημερωτικές Πολιτικές Εκπομπές, που παρουσίαζαν στο κοινό τους μία άλλη πραγματικότητα από αυτή που υπήρχε. Ο νεοΈλληνας στην άγνοια του οδηγήθηκε στην μη ενασχόληση με τα κοινά, αφήνοντας τα στους ειδικούς του είδους, αρκούσε η ψήφος του κάθε τέσσερα χρόνια, για να εκπληρώσει το καθήκον του ως πολίτης, δίνοντας τους στην πραγματικότητα όχι μία ψήφο αλλά το πληρεξούσιο του σε ότι αποφάσεις πάρουν για την ζωή του και την χώρας μας.
Κυρίως τα Σήριαλ της Τηλεόρασης έβαλαν τον Έλληνα στο τριπάκι (κολπάκι, στην παγίδα) να παίρνει τηλεόραση που να είναι μεγαλύτερη από του γείτονα, αμάξι Γερμανικό γρήγορο και πολύ ακριβό, σπίτι τεράστιο, όλα αυτά γιατί δεν του τα επέβαλλαν οι πραγματικές του ανάγκες, αλλά το σύμπλεγμα που 'χε δημιουργηθεί επιτηδευμένα από τα καθημερινά του ερεθίσματα, από την καθημερινή του συνήθεια, όλη μέρα να είναι ανοιχτή η τηλεόραση. Μέσω του συμπλέγματος αυτού δημιουργήθηκε ένας άτυπος ανταγωνισμός μεταξύ της μικρής κοινωνίας, της γειτονιάς, ο ένας με τον άλλον κοιτούσε να τον θαμπώσει.
Σήμερα αυτό το φαινόμενο, πως μας επηρεάζει; Σήμερα φτάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο, εκεί που είμαστε εξαθλιωμένοι, βλέπουμε τον γείτονα μας να είναι ελάχιστα καλύτερος από εμάς, αυτό μας πληγώνει λόγω κόμπλεξ. Όταν ακούσουμε ότι η εργασιακή ομάδα που ανήκει ο γείτονας μας είναι προαπαιτούμενο της Τρόικας για την επόμενη δόση η εξαθλίωση της, τότε δεν τρέχουμε να υπερασπιστούμε τον γείτονα μας, για το δικαίωμα του σε συνθήκες καλύτερης ανθρωπιστικής διαβίωσης, το αντίθετο μάλιστα, από χαιρεκακία και φθόνο τρίβουμε τα χέρια μας, γιατί την επόμενη μέρα εάν δεν θα είναι χειρότερα από εμάς, τότε θα είναι τουλάχιστον ίσα με εμάς, αυτό που λέγανε και οι παλιότεροι: Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα και όχι πώς θα τα καταφέρω να εξελιχθώ και εγώ.
Το Πολιτικό και Οικονομικό κλαμπ γνωρίζουν τις αδυναμίες μας, αφού υπάρχουν ειδικές ομάδες που εξυπηρετούν την χειραγώγηση της μάζας. Οπότε αυτό το χαμηλό αίσθημα του φθόνου, της ζήλιας το ενισχύουν ώστε να καταφέρνουν τον διχασμό σε μία πολυπληθής μάζα, όπου είναι αδύναμη όσο είναι διαιρεμένη και διχασμένη, η ισχύς τους είναι τότε δεδομένη και θα εδραιώνεται. Το 1% των Ελλήνων σήμερα κατέχει το 56% του ελληνικού πλούτου, οι δισεκατομμυριούχοι αυξάνουν τον πλούτο τους και το 10% των Ελλήνων κατέχει το 80% του ελληνικού πλούτου και το υπόλοιπο 90%, όπου κατέχει μόνο το 20% του ελληνικού πλούτου, το μόνο που τον νοιάζει είναι να μην ξεχωρίσει ο γείτονας του στο πλήθος και συνεχίζει τον κατήφορο της εξαθλίωσης του και όχι μόνο, αλλά και των ανθρώπινων αξιών όπως η αλληλεγγύη, η αδελφοσύνη, η αναγνώριση του σπουδαίου και του άξιου.
Αυτή η νοοτροπία που ευδοκιμεί έως σήμερα, την γνώριζε-ει πολύ καλά το Πολιτικό σύστημα και την χρησιμοποιεί προς όφελος του. Οι πολίτες που φθονούσαν τον γείτονα τους και δεν θέλανε την πρόοδο του, ερχότανε ο Χ Πολιτικός και του έταζε μία εξασφαλισμένη θέση τότε στο Δημόσιο, σήμερα στον Ιδιωτικό τομέα, ο πολίτης με δόλιο τρόπο έπαιρνε την θέση, χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια και γυρνούσε στον γείτονα του, λέγοντας του για τις γνωριμίες του και κόμπαζε γι' αυτό. Από την άλλη το Πολιτικό σύστημα κυριαρχούσε επενδύοντας και ενισχύοντας στον φθόνο για τον διπλανό και ας υπήρχε μία Πολιτεία εκτός κανόνων και αξιών. Στα Τηλεοπτικά Σήριαλ υπήρχαν ήρωες που επιβραβευόντουσαν, γιατί ήτανε μπαγάσηδες, αν και λαμογιάρηδες όπως ο Ακάλυπτος, το 50-50 κλπ...
Σήμερα δεν υπάρχει αντίδραση, γιατί όλοι οι πολίτες είναι στα ίδια δεδομένα και δεν ξεχωρίζει κανείς και δεν πρέπει να ξεχωρίσει, για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Στο γνωστό μότο: Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Αυτό είναι ένα τεράστιο ψέμα, πίσω από την Ελλάδα, ορθώνει το δάχτυλο της για να κρυφτεί η Ελληνική Κοινωνία, όπου δεν αναγνωρίζει στον γείτονα την αξία του και αν ξεχωρίσει, πρέπει σαν την Αλεπού που δεν έφτανε τα σταφύλια, να κατηγορήσει ότι είναι Αγουρίδα και όχι Άξιος.
Σε αυτόν τον βάλτο της Μετριότητας είτε χάνονται αξίες και άξιοι, είτε πάνε στο Εξωτερικό και διαπρέπουν. Σε ένα κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό καθεστώς που δεν βάζει εμπόδια στον άξιο επιστήμονα ή επιχειρηματία και τον αφήνει να προοδεύσει, γιατί ξέρει ότι είναι προς όφελος της δικής τους χώρας και των πολιτών τους. Αυτός είναι ο λόγος που διαπρέπει ο Έλληνας στο Εξωτερικό και στο Εσωτερικό δεν πετυχαίνει. Αυτός είναι ο λόγος που ακμάζουν οι ξένοι και εμείς παράλληλα παρακμάζουμε.
Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου