Θανάσης Βασιλείου
Η Δύση τρομάζει. Ξανά. Ο νεο-ιμπεριαλισμός, που προσπάθησε να σαρκωθεί όχι μόνο ως στρατιωτικός αλλά και ως πολιτισμική κυριαρχία (διάδοση δημοκρατίας, κοσμικών ιδεών και μόδας) -ανηθικότητα σκύλων για τους ισλαμιστές του ISIS-, αποτυγχάνει.
Οχι γιατί ο ισλαμοφασισμός αντέδρασε επιτυχώς στην αρπακτική Δύση, αλλά επειδή η Δύση ανέκαθεν έβλεπε με καχυποψία τα σκιρτήματα δημοκρατίας, μουσουλμανικού κοσμοπολιτισμού και μετριοπάθειας.
Ο ισλαμοφασισμός ενδυναμώθηκε, μεταξύ άλλων, ως τοξική αντίδραση της ήττας της «αραβικής άνοιξης» και της μουσουλμανικής Αριστεράς - ήττα την οποία εν μέρει απεργάστηκε η Δύση.
Πρόκειται για μία από τις πολλές έννοιες υπό τις οποίες θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πληρωμή έμμονων αμαρτιών.
Ο φονταμενταλισμός αντικατέστησε και τον πολιτικό λόγο και την κατανομή του πλούτου: «Η Συρία δεν είναι για τους Σύρους και το Ιράκ δεν είναι για τους Ιρακινούς. Η Γη είναι του Αλλάχ» είχε πει το 2014 ο ηγέτης του «Ισλαμικού κράτους» Αλι Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι.
Το «Ισλαμικό κράτος» -η ελίτ και ο ηγετικός πυρήνας που αποφάσισαν την εκδοχή του Χαλιφάτου για τον 21ο αιώνα εγκαινιάζοντας τη νέα εποχή του Ισλάμ -αντιστοιχεί ιστορικά και σημειολογικά σε ένα πρόσθετο κομμάτι του ισλαμικού σχίσματος σε σιίτες και σουνίτες και του μεσανατολικού εθνοφυλετικού παζλ με χαρακτηριστικά την ολοκληρωτική-προνεωτερική βία, τη μεσαιωνική βαρβαρότητα (εκτελέσεις, αποκεφαλισμοί, λιθοβολισμοί, σταυρωμένοι σε δημόσια θέα) και τις επινίκιες παρελάσεις μαχητών με φορτηγάκια προπαγάνδας και πολυβόλα.
Το «Ισλαµικό κράτος» -γνωστό και ως ISIS, ISIL, Αλ Κάιντα στο Ιράκ κ.ά.- από το ξεκίνηµά του στα τέλη της δεκαετίας του 1990 εξελίχθηκε σε κολοσσιαίο πείραμα που τα τελευταία χρόνια, από τον Ιορδανό Αμπού Μουσάμπ αλ Ζαρκάουι της Αλ Κάιντα έως τον ουάλι (επικεφαλής) Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, εργάστηκε με πρόγραμμα νεωτερικού και αυστηρού σχεδίου εθνοθρησκευτικής ανασυγκρότησης.
Οι στρατηγικοί στόχοι του «Ισλαμικού κράτους» ήταν κατά πρώτον να σβηστούν τα σύνορα της Συμφωνίας Σάικς-Πικό του 1916, να επαναχαραχθούν εθνικά σύνορα στη Μέση Ανατολή και, τέλος, να επιβληθεί ο ισλαµικός νόµος στην τεράστια έκταση που καταλάμβανε το Χαλιφάτο του 7ου αιώνα.
Το ισλαμιστικό εγχείρημα υπό την εξουσία του χαλίφη Αλ Μπαγκντάντι, όπως υλοποιήθηκε την πρώτη μέρα του ραμαζανιού του 2014 μέσω ενός «εσωτερικού πολέμου», φάνηκε να ακυρώνει τη νομιμότητα των 57 χωρών οι πολίτες των οποίων ασπάζονται την ισλαμική πίστη.
Ξεπερνώντας τη μυθολογία, τις πρακτικές και τη ρητορική των προηγούμενων τζιχαντιστικών ομάδων, των Ταλιμπάν, της Αλ Κάιντα κ.ά., με ρεαλισμό και νεωτερικό πνεύμα -μέσω απίστευτης βίας και τρόμου-, ανέπτυξε πρακτική συνεργασιών με τοπικές σουνιτικές φυλές, ιδιωτικοποίησε την τρομοκρατία, ενώ υλοποίησε μια άνευ προηγουμένου στρατολόγηση και προσηλυτισμό νεαρών χίπστερ, κοινωνικά αποκλεισμένων ισλαμιστών-κατοίκων της Δύσης.
Και ενώ κινεί την τυφλή βία και τον τρόμο στην καθημερινότητα των δυτικών χωρών μέσω επιλεγμένων αρχικά (και ευκαιριακών τώρα) στόχων, έχει κατορθώσει εντός του «κράτους κελύφους» να απαλλοτριώσει εξοπλισμούς των αντιπάλων του, να οικειοποιηθεί τα έσοδα μιας ετερόκλητης χρηματοδότησης και να θέσει υπό τον έλεγχό του καίριους πλουτοπαραγωγικούς πόρους στη Μέση Ανατολή.
Το ISIS ότι δεν είναι απλώς τρομοκρατία. Πέρα από τους τίτλους των μίντια και τις αναλύσεις που ταυτίζουν την υπόθεση με την τρομοκρατία μιας βίαιης διεθνούς συµµορίας, θα πρέπει να σταθούμε σε δύο σημεία.
Πρώτον, στην τζιχάντ που διεξάγει το «Ισλαµικό κράτος» µε σκοπό τη δηµιουργία του σύγχρονου Χαλιφάτου πάνω -τι ειρωνεία- στο λίκνο του λαμπρού πολιτισμού της Μεσοποταμίας.
Προτείνει ένα υβριδικό µοντέλο οικοδόµησης έθνους (nation-building) φεουδαλικού τύπου που, απολύτως συντονισμένο µε την παγκόσµια αταξία, μισεί δημοκρατία, γνώση και ελευθερία.
Χρησιµοποιεί λ.χ. τις τεχνολογίες αιχμής για την προπαγάνδα, τη χρηµατοδότησή του και τη στρατολόγηση μαχητών, αξιοποιεί με καταναγκασμό τους τοπικούς πληθυσµούς για τη στελέχωση των υπηρεσιών που θεσπίζει καθώς αναδύεται από τις στάχτες προηγούμενων αποτυχηµένων τζιχαντιστικών εγχειρηµάτων∙ σε αντίθεση με αυτά, επιδεικνύει άριστη γνώση της περίπλοκης κατάστασης στη Μέση Ανατολή.
Δεύτερον, εξάγει τρόμο και βία. Ενόσω ο πόλεμος στη Συρία θα συνεχίζεται, οι ειδήσεις για τρομοκρατικά χτυπήματα στις δυτικές πολιτείες θα διαδέχονται η μία την άλλη ως απάντηση αφενός στην απληστία και τις αμαρτίες των άπιστων δυτικών και Ευρωπαίων και αφετέρου ως απάντηση στην απαίτηση της Δύσης για περισσότερους βομβαρδισμούς, αίμα και χάος.
Εως τώρα, για τη Δύση που εκπλήσσεται, ο παραλογισμός είναι αντεστραμμένος σαν στη «Χώρα των θαυμάτων», παρόλο που τα επερχόμενα βοούσαν: το φιάσκο του πολέμου των Μπους - Μπλερ στο Ιράκ, το χάος σε Αφγανιστάν και Λιβύη, η εξελισσόμενη αποσταθεροποίηση της Συρίας έδειξαν ότι οι δημοκρατίες δεν εγκαθίστανται με εγχειρίδια του πολίτη που τα πετούν τα τανκς και τα βομβαρδιστικά∙ αποδεικνύουν ότι ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπων δεν είναι η καλύτερη λύση για την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή.
Αντιθέτως, διογκώνουν τα κύματα προσφύγων και μετατρέπουν αθώους σε θύματα μιας ασύμμετρης θηριωδίας που προσβάλλει κάθε λογική∙ απελευθερώνουν δαίμονες όπως το «Ισλαμικό κράτος» –δεδομένα και όψεις Σκοτεινών Αιώνων, επικίνδυνα να τα αγνοεί ο Δυτικός.
Προς στιγμήν νικούν στα σημεία οι ισλαμοφασίστες∙ όμως θα ηττηθούν γιατί τρέφονται με αλ-ναρ (φωτιά) και τζουχάναμ (κόλαση)∙ ζουν με σκότος και θάνατο.
Ενας τερματισμός στον πόλεμο της Συρίας θα ήταν ίσως ένα καλό πρώτο βήμα.
ΕΦ-ΣΥΝ
Η Δύση τρομάζει. Ξανά. Ο νεο-ιμπεριαλισμός, που προσπάθησε να σαρκωθεί όχι μόνο ως στρατιωτικός αλλά και ως πολιτισμική κυριαρχία (διάδοση δημοκρατίας, κοσμικών ιδεών και μόδας) -ανηθικότητα σκύλων για τους ισλαμιστές του ISIS-, αποτυγχάνει.
Οχι γιατί ο ισλαμοφασισμός αντέδρασε επιτυχώς στην αρπακτική Δύση, αλλά επειδή η Δύση ανέκαθεν έβλεπε με καχυποψία τα σκιρτήματα δημοκρατίας, μουσουλμανικού κοσμοπολιτισμού και μετριοπάθειας.
Ο ισλαμοφασισμός ενδυναμώθηκε, μεταξύ άλλων, ως τοξική αντίδραση της ήττας της «αραβικής άνοιξης» και της μουσουλμανικής Αριστεράς - ήττα την οποία εν μέρει απεργάστηκε η Δύση.
Πρόκειται για μία από τις πολλές έννοιες υπό τις οποίες θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πληρωμή έμμονων αμαρτιών.
Ο φονταμενταλισμός αντικατέστησε και τον πολιτικό λόγο και την κατανομή του πλούτου: «Η Συρία δεν είναι για τους Σύρους και το Ιράκ δεν είναι για τους Ιρακινούς. Η Γη είναι του Αλλάχ» είχε πει το 2014 ο ηγέτης του «Ισλαμικού κράτους» Αλι Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι.
Το «Ισλαμικό κράτος» -η ελίτ και ο ηγετικός πυρήνας που αποφάσισαν την εκδοχή του Χαλιφάτου για τον 21ο αιώνα εγκαινιάζοντας τη νέα εποχή του Ισλάμ -αντιστοιχεί ιστορικά και σημειολογικά σε ένα πρόσθετο κομμάτι του ισλαμικού σχίσματος σε σιίτες και σουνίτες και του μεσανατολικού εθνοφυλετικού παζλ με χαρακτηριστικά την ολοκληρωτική-προνεωτερική βία, τη μεσαιωνική βαρβαρότητα (εκτελέσεις, αποκεφαλισμοί, λιθοβολισμοί, σταυρωμένοι σε δημόσια θέα) και τις επινίκιες παρελάσεις μαχητών με φορτηγάκια προπαγάνδας και πολυβόλα.
Το «Ισλαµικό κράτος» -γνωστό και ως ISIS, ISIL, Αλ Κάιντα στο Ιράκ κ.ά.- από το ξεκίνηµά του στα τέλη της δεκαετίας του 1990 εξελίχθηκε σε κολοσσιαίο πείραμα που τα τελευταία χρόνια, από τον Ιορδανό Αμπού Μουσάμπ αλ Ζαρκάουι της Αλ Κάιντα έως τον ουάλι (επικεφαλής) Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, εργάστηκε με πρόγραμμα νεωτερικού και αυστηρού σχεδίου εθνοθρησκευτικής ανασυγκρότησης.
Οι στρατηγικοί στόχοι του «Ισλαμικού κράτους» ήταν κατά πρώτον να σβηστούν τα σύνορα της Συμφωνίας Σάικς-Πικό του 1916, να επαναχαραχθούν εθνικά σύνορα στη Μέση Ανατολή και, τέλος, να επιβληθεί ο ισλαµικός νόµος στην τεράστια έκταση που καταλάμβανε το Χαλιφάτο του 7ου αιώνα.
Το ισλαμιστικό εγχείρημα υπό την εξουσία του χαλίφη Αλ Μπαγκντάντι, όπως υλοποιήθηκε την πρώτη μέρα του ραμαζανιού του 2014 μέσω ενός «εσωτερικού πολέμου», φάνηκε να ακυρώνει τη νομιμότητα των 57 χωρών οι πολίτες των οποίων ασπάζονται την ισλαμική πίστη.
Ξεπερνώντας τη μυθολογία, τις πρακτικές και τη ρητορική των προηγούμενων τζιχαντιστικών ομάδων, των Ταλιμπάν, της Αλ Κάιντα κ.ά., με ρεαλισμό και νεωτερικό πνεύμα -μέσω απίστευτης βίας και τρόμου-, ανέπτυξε πρακτική συνεργασιών με τοπικές σουνιτικές φυλές, ιδιωτικοποίησε την τρομοκρατία, ενώ υλοποίησε μια άνευ προηγουμένου στρατολόγηση και προσηλυτισμό νεαρών χίπστερ, κοινωνικά αποκλεισμένων ισλαμιστών-κατοίκων της Δύσης.
Και ενώ κινεί την τυφλή βία και τον τρόμο στην καθημερινότητα των δυτικών χωρών μέσω επιλεγμένων αρχικά (και ευκαιριακών τώρα) στόχων, έχει κατορθώσει εντός του «κράτους κελύφους» να απαλλοτριώσει εξοπλισμούς των αντιπάλων του, να οικειοποιηθεί τα έσοδα μιας ετερόκλητης χρηματοδότησης και να θέσει υπό τον έλεγχό του καίριους πλουτοπαραγωγικούς πόρους στη Μέση Ανατολή.
Το ISIS ότι δεν είναι απλώς τρομοκρατία. Πέρα από τους τίτλους των μίντια και τις αναλύσεις που ταυτίζουν την υπόθεση με την τρομοκρατία μιας βίαιης διεθνούς συµµορίας, θα πρέπει να σταθούμε σε δύο σημεία.
Πρώτον, στην τζιχάντ που διεξάγει το «Ισλαµικό κράτος» µε σκοπό τη δηµιουργία του σύγχρονου Χαλιφάτου πάνω -τι ειρωνεία- στο λίκνο του λαμπρού πολιτισμού της Μεσοποταμίας.
Προτείνει ένα υβριδικό µοντέλο οικοδόµησης έθνους (nation-building) φεουδαλικού τύπου που, απολύτως συντονισμένο µε την παγκόσµια αταξία, μισεί δημοκρατία, γνώση και ελευθερία.
Χρησιµοποιεί λ.χ. τις τεχνολογίες αιχμής για την προπαγάνδα, τη χρηµατοδότησή του και τη στρατολόγηση μαχητών, αξιοποιεί με καταναγκασμό τους τοπικούς πληθυσµούς για τη στελέχωση των υπηρεσιών που θεσπίζει καθώς αναδύεται από τις στάχτες προηγούμενων αποτυχηµένων τζιχαντιστικών εγχειρηµάτων∙ σε αντίθεση με αυτά, επιδεικνύει άριστη γνώση της περίπλοκης κατάστασης στη Μέση Ανατολή.
Δεύτερον, εξάγει τρόμο και βία. Ενόσω ο πόλεμος στη Συρία θα συνεχίζεται, οι ειδήσεις για τρομοκρατικά χτυπήματα στις δυτικές πολιτείες θα διαδέχονται η μία την άλλη ως απάντηση αφενός στην απληστία και τις αμαρτίες των άπιστων δυτικών και Ευρωπαίων και αφετέρου ως απάντηση στην απαίτηση της Δύσης για περισσότερους βομβαρδισμούς, αίμα και χάος.
Εως τώρα, για τη Δύση που εκπλήσσεται, ο παραλογισμός είναι αντεστραμμένος σαν στη «Χώρα των θαυμάτων», παρόλο που τα επερχόμενα βοούσαν: το φιάσκο του πολέμου των Μπους - Μπλερ στο Ιράκ, το χάος σε Αφγανιστάν και Λιβύη, η εξελισσόμενη αποσταθεροποίηση της Συρίας έδειξαν ότι οι δημοκρατίες δεν εγκαθίστανται με εγχειρίδια του πολίτη που τα πετούν τα τανκς και τα βομβαρδιστικά∙ αποδεικνύουν ότι ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπων δεν είναι η καλύτερη λύση για την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή.
Αντιθέτως, διογκώνουν τα κύματα προσφύγων και μετατρέπουν αθώους σε θύματα μιας ασύμμετρης θηριωδίας που προσβάλλει κάθε λογική∙ απελευθερώνουν δαίμονες όπως το «Ισλαμικό κράτος» –δεδομένα και όψεις Σκοτεινών Αιώνων, επικίνδυνα να τα αγνοεί ο Δυτικός.
Προς στιγμήν νικούν στα σημεία οι ισλαμοφασίστες∙ όμως θα ηττηθούν γιατί τρέφονται με αλ-ναρ (φωτιά) και τζουχάναμ (κόλαση)∙ ζουν με σκότος και θάνατο.
Ενας τερματισμός στον πόλεμο της Συρίας θα ήταν ίσως ένα καλό πρώτο βήμα.
ΕΦ-ΣΥΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου