Κώστας Καναβούρης
Είναι βέβαιο ότι ο κάθε ένας από τους αθλητές που συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο με την Ολυμπιακή ομάδα των Προσφύγων, κρύβει πίσω του μια τραγική ιστορία, χωρίς να είναι μοναδική περίπτωση αλλά απότοκο της τεράστιας παγκόσμιας τραγωδίας των ποσφύγων, για την οποία κάποιοι είναι υπεύθυνοι.
Και είναι ακριβώς οι ίδιοι υπεύθυνοι που έστησαν αυτή την αισχρή απάτη εις βάρος ολόκληρης της ανθρωπότητας, αυτόν τον τρισάθλιο εμπαιγμό εις βάρος των ίδιων των εκατομμυρίων θυμάτων τους, εις βάρος των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών για τους οποίους είναι απολύτως και μέχρι κεραίας υπεύθυνοι.
Επέλεξαν δέκα ρημαγμένους ανθρώπους που τους στέρησαν τα πάντα, και τους έκαναν «ομάδα», για να εκπροσωπήσουν τι; Την απελπισία; Το θάνατο; Τις κατερειπωμένες πόλεις; Τα πνιγμένα παιδιά; Και τους έκαναν λέει «σύμβολο ελπίδας». Και ο πολιτισμένος κόσμος αντί να φρίττει και να βοά από την οργή, συγκινείται από το «ανθρώπινο μεγαλείο» και το κραυγαλέα αιματοβαμένο μελό.
Το μελό χωρίς μέλλον για τους ανθρώπους αυτούς και κυρίως για τα εκατομμύρια τα οποία υποτίθεται ότι εκποσωπούν. Ο πολιτισμένος κόσμος των κλειστών συνόρων, των επαναπροωθήσεων, των λυσσασμένων σκυλιών, των σαπιοκάραβων, δακρύζει. Ο πολιτισμένος κόσμος που κάνει ότι δεν βλέπει, τώρα δακρύζει από μια ανήκουστα απάνθρωπη ανθρωπιά.
Με χορηγό τις ίδιες εταιρείες που έχουν συμφέροντα στους ίδιους πολέμους, που δημιουργούν τους ίδιους πρόσφυγες και τους ίδιους νεκρούς. Και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, με την ίδια ψυχρή λογική του παγκόσμιου χρυσίου, είναι μέτοχος σ’ αυτή την απάτη κι ακόμα χειρότερα: την περιβάλλει με το κύρος ενός παγκόσμιου οργανισμού που τάχα μου προωθεί τις μεγάλες αξίες του ανθρώπου μέσω του αθλητισμού, ενώ αθλητισμός δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η παγκόσμια αρένα των ταπεινών μονομάχων που προσφέρουν τη ζωή τους στον παγκόμσιο αυθέντη.
Χωρίς περιστροφές: η Ολυμπιακή Ομάδα των Προσφύγων κάνει ακόμα μελανότερους τους Ολυμπιακούς αγώνες, κάνει ακόμα πιο απερίφραστη τη ντροπή για ολόκληρη την ανθρωπότητα που αφήνει να συνεχίζεται αυτό το αίσχος. Ολόκληρη την ανθρωπότητα που δέχεται να τις πετούν απάνω της κομμάτια κρέας για να συγκινηθεί από το μεγαλείο του ανθρώπου. Και να συγκινείται. Την ίδια στιγμή που αλωνίζουν οι ναζί και οι στυγνοί εγκληματίες των Πολέμων.
Λοιπόν: η Ολυμπιακή Ομάδα των Προσφύγων είναι μια παγκόσμια ντροπή. Όχι βέβαια για τους πρόσφυγες. Όχι βέβαια για τον απέραντο λαό των απελπισμένων, αλλά για όσους την αντιμετωπίζουν ως εκδήλωση και έκφραση υψηλών ιδανικών. Κάτι τέτοιο αποτελεί επίσης παγκόσμια τραγωδία γιατί σημαίνει ότι ο εξευτελισμός μας έχει γίνει τέλειος πια. Και ότι είμαστε αθύρματα και μπαίγνια στις ορέξεις των «πάνω». Γι’ αυτό μπορούν και μας πουλάνε για ανθρωπιά τα πιο διεστραμμένα αποκυήματα (όχι της φαντασίας, τέτοια διαθέτουν μονάχα οι ελεύθερες συνειδήσεις) των τεχνικών εξουσίας. Κι εμείς φωνάζουμε «ζήτω και γειά». Ανεμίζοντας σημαίες για να διώξουμε την αποφορά του θανάτου.
Η Ολυμπιακή Ομάδα των Προσφύγων, λοιπόν, δεν αποτελεί ελπίδα, αλλά ένα ακόμα βήμα προς την πλήρη αποδοχή ότι το μέλλον βρίσκεται αλλού κι εμείς αλλού. Προς την πλήρη υποταγή. Προς τον απόλυτο ξεπεσμό. Θα το δεχτούμε;
ArtiNews
Είναι βέβαιο ότι ο κάθε ένας από τους αθλητές που συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο με την Ολυμπιακή ομάδα των Προσφύγων, κρύβει πίσω του μια τραγική ιστορία, χωρίς να είναι μοναδική περίπτωση αλλά απότοκο της τεράστιας παγκόσμιας τραγωδίας των ποσφύγων, για την οποία κάποιοι είναι υπεύθυνοι.
Και είναι ακριβώς οι ίδιοι υπεύθυνοι που έστησαν αυτή την αισχρή απάτη εις βάρος ολόκληρης της ανθρωπότητας, αυτόν τον τρισάθλιο εμπαιγμό εις βάρος των ίδιων των εκατομμυρίων θυμάτων τους, εις βάρος των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών για τους οποίους είναι απολύτως και μέχρι κεραίας υπεύθυνοι.
Επέλεξαν δέκα ρημαγμένους ανθρώπους που τους στέρησαν τα πάντα, και τους έκαναν «ομάδα», για να εκπροσωπήσουν τι; Την απελπισία; Το θάνατο; Τις κατερειπωμένες πόλεις; Τα πνιγμένα παιδιά; Και τους έκαναν λέει «σύμβολο ελπίδας». Και ο πολιτισμένος κόσμος αντί να φρίττει και να βοά από την οργή, συγκινείται από το «ανθρώπινο μεγαλείο» και το κραυγαλέα αιματοβαμένο μελό.
Το μελό χωρίς μέλλον για τους ανθρώπους αυτούς και κυρίως για τα εκατομμύρια τα οποία υποτίθεται ότι εκποσωπούν. Ο πολιτισμένος κόσμος των κλειστών συνόρων, των επαναπροωθήσεων, των λυσσασμένων σκυλιών, των σαπιοκάραβων, δακρύζει. Ο πολιτισμένος κόσμος που κάνει ότι δεν βλέπει, τώρα δακρύζει από μια ανήκουστα απάνθρωπη ανθρωπιά.
Με χορηγό τις ίδιες εταιρείες που έχουν συμφέροντα στους ίδιους πολέμους, που δημιουργούν τους ίδιους πρόσφυγες και τους ίδιους νεκρούς. Και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, με την ίδια ψυχρή λογική του παγκόσμιου χρυσίου, είναι μέτοχος σ’ αυτή την απάτη κι ακόμα χειρότερα: την περιβάλλει με το κύρος ενός παγκόσμιου οργανισμού που τάχα μου προωθεί τις μεγάλες αξίες του ανθρώπου μέσω του αθλητισμού, ενώ αθλητισμός δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η παγκόσμια αρένα των ταπεινών μονομάχων που προσφέρουν τη ζωή τους στον παγκόμσιο αυθέντη.
Χωρίς περιστροφές: η Ολυμπιακή Ομάδα των Προσφύγων κάνει ακόμα μελανότερους τους Ολυμπιακούς αγώνες, κάνει ακόμα πιο απερίφραστη τη ντροπή για ολόκληρη την ανθρωπότητα που αφήνει να συνεχίζεται αυτό το αίσχος. Ολόκληρη την ανθρωπότητα που δέχεται να τις πετούν απάνω της κομμάτια κρέας για να συγκινηθεί από το μεγαλείο του ανθρώπου. Και να συγκινείται. Την ίδια στιγμή που αλωνίζουν οι ναζί και οι στυγνοί εγκληματίες των Πολέμων.
Λοιπόν: η Ολυμπιακή Ομάδα των Προσφύγων είναι μια παγκόσμια ντροπή. Όχι βέβαια για τους πρόσφυγες. Όχι βέβαια για τον απέραντο λαό των απελπισμένων, αλλά για όσους την αντιμετωπίζουν ως εκδήλωση και έκφραση υψηλών ιδανικών. Κάτι τέτοιο αποτελεί επίσης παγκόσμια τραγωδία γιατί σημαίνει ότι ο εξευτελισμός μας έχει γίνει τέλειος πια. Και ότι είμαστε αθύρματα και μπαίγνια στις ορέξεις των «πάνω». Γι’ αυτό μπορούν και μας πουλάνε για ανθρωπιά τα πιο διεστραμμένα αποκυήματα (όχι της φαντασίας, τέτοια διαθέτουν μονάχα οι ελεύθερες συνειδήσεις) των τεχνικών εξουσίας. Κι εμείς φωνάζουμε «ζήτω και γειά». Ανεμίζοντας σημαίες για να διώξουμε την αποφορά του θανάτου.
Η Ολυμπιακή Ομάδα των Προσφύγων, λοιπόν, δεν αποτελεί ελπίδα, αλλά ένα ακόμα βήμα προς την πλήρη αποδοχή ότι το μέλλον βρίσκεται αλλού κι εμείς αλλού. Προς την πλήρη υποταγή. Προς τον απόλυτο ξεπεσμό. Θα το δεχτούμε;
ArtiNews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου